Θεραπεια Σχηματων για τις Διαταραχες Προσωπικοτητας του Jeffrey Young. Αυτο μελετω τις τελευταιες μερες
τελειωσα το Ματωμενο Μεσημβρινο του Μακαρθυ(πολυ καλο,σοκαριστικη βια και
πολυ ενδιαφερων το θεμα της πολεμικης φυσης του ανθρώπου, επισης ο δικαστης
ειναι απο τους πιο γαματους χαρακτηρες που εχω δει σε βιβλιο)
και τωρα διαβαζω το queer του Μπαροουζ το οποιο ολως περιεργως ειναι σχεδον συγκινητικο
Μανώλης Κοττάκης - [B]Καραμανλής OFF THE RECORD[/B].
Για κάποιον που δεν παρακολουθεί από κοντά τις πολιτικές εξελίξεις και δεν διαβάζει γενικά βιβλία, το συγκεκριμένο απετέλεσε μια αποκάλυψη. Το έχω δανειστεί από ένα φίλο και μου αρέσει τόσο πολύ που σκέφτομαι σοβαρά να το αγοράσω.
εχει τοσο πολυ ενδιαφερον;
Με ενδιαφέρουν πολύ οι κρυφές πτυχές της σύγχρονης ιστορίας, όσα δε μαθαίνουμε όταν γίνονται αλλά πολύ αργότερα, για ευνόητους λόγους, όταν δεν είναι πια τρέχοντα αλλά όταν παλιώσουν λίγο.
Έμαθα πολλά πράγματα που δεν ήξερα: για τις διεθνείς εξελίξεις της εποχής, τα θέματα της παιδείας (ο Κοττάκης δικαιώνει 100% τη Γιαννάκου), την αναθεώρηση του Συντάγματος που δεν πέρασε, τις σχέσεις Καραμανλή - ΓΑΠ, το άνοιγμα στην αριστερά, την εκλογή Παπούλια.
Και πιο κάτω γίνεται ακόμα πιο “ζουμερό”…
[B]Ça a débuté comme ça[/B]
Και έτσι λοιπόν αρχίζει ένα ταξίδι γύρω από τον κόσμο,τον εαυτό σου και σου φανερώνεται όλη η πραγματική ψυχρότητα της ζωής. Πρόκειται για το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Λουίς Φερντινάν Σελίν . Βασικά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι το κορυφαίο μυθιστόρημα που έχω διαβάσει . Αποτελεί ένα μαύρο αριστούργημα το οποίο έρχεται από το 1932 να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμα του και να φανερώσει το αληθινό , τερατώδες πρόσωπο της ζωής μέσα από το ταξίδι του ήρωα Μπαρνταμού . Κάθε σελίδα είναι και ένα χαστούκι στο πρόσωπο σου το οποίο γίνεται ακόμα πιο ισχυρό μέσω του ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥ λόγου και ύφους του.Όσοι το έχετε διαβάσει ξέρετε ,όσο για του υπόλοιπους να σας πω μόνο ότι θεωρείται από τα κορυφαία βιβλία του αιώνα που μας πέρασε. Βασικά δεν είναι απλώς ένα βιβλίο αλλά η αναθεώρηση της ζωής και η τραγική και αναγκαστική ευθυγράμμιση μαζί της μέχρι την άκρη της νύχτας .
Ουφ και αφού τελείωσα τώρα με αυτό το μνημείο σκέφτομαι να ξεκινήσω την ανάγνωση ή του Ξένου από τον Άλμπερτ Καμύ ή του Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ . :-k
ναι ναι και γω ειχα παθει πλακα οταν το διαβασα.επισης οτι καλυτερο εχω διαβασει.
βοηθαει και η κορυφαια μεταφραση
και ο Ξενος παιζει ναναι το δευτερο καλυτερο που εχω διαβασει.
αυτο του Προυστ παντα το σκεφτομουνα αλλα δεν ειναι κατι τομοι?
Λοιπόν αποφάσισα. Πάω αύριο να πάρω τον Ξένο του Καμύ. Άντε να δούμε τι λέει και αυτό το βιβλίο .
Εγώ τελευταία διαβάζω Λεό Μπουσκάλια, δεν ξέρω αν γνωρίζετε μιλάει για την αγάπη:p και τις καθημερινές σχέσεις, μερικά απ’ τα βιβλία του είναι: το “να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις”, το “γεννημένοι να αγαπάμε” (αυτό είναι το δεύτερο που πρόκειται να διαβάσω), το “λεωφορείο εννιά για τον παράδεισο”, το “ο δρόμος του ταύρου”, το “η αγάπη” και άλλα. 
Επίσης, πέρα από αυτά που έχω και όσα έχω διαβάσει (ή έχω αρχίσει, αλλά δεν…), κυρίως του Ντοστογιέφσκι, έχω να διαβάσω τα “είκοσι μία ιστορίες τρόμου και το Κοράκι” του Πόε και “το υπόγειο” του Ντοστογιέφσκι, επιτέλους! Επίσης, θέλω να αγοράσω τα “πρώιμα βάσανα” του Kis Danilo!! Κάτι μου έκανε το τελευταίο… Αυτά!!
Ο “Ξένος” του Καμύ είναι πραγματικά αμφιλεγόμενο βιβλίο. Αντικειμενικά θεωρείται από τα αριστουργήματα του 20ου αιώνα και από τα σημαντικότερα έργα του υπαρξισμού. Ωστόσο δεν ήταν λίγοι εκείνοι που το διάβασαν και τους φάνηκε αχώνευτο το “ξερό” του ύφος… (κάτι αντίστοιχο ισχύει ας πούμε και με τα βιβλία του Κάφκα).
Ό,τι και να λέμε όμως, αν δεν είχε υπάρξει ο Ξένος, δε θα είχε υπάρξει αυτό το τραγούδι!
Ο Μπουσκάλια είναι… ό,τι πρέπει αν θέλει κανείς να διαβάσει για την αγάπη και άλλα τέτοια “ζαχαρωτά”, χαχα. Silent Winter, συνιστώ να διαβάσεις και το βιβλίο “Αγάπη” του Erich Fromm. Τα λέει πολύ όμορφα.
Το “Υπόγειο” του Ντοστογιέφσκυ είναι απλά αριστούργημα. Ίσως όχι το καταλληλότερο για καλοκαιρινό ανάγνωσμα όμως. 
Χμ, και μια που το φερε η κουβέντα, εγώ τι διαβάζω αυτόν τον καιρό? Χμ. Ξανάπιασα μετά από χρόνια τον Έσσε, με τη συλλογή διηγημάτων “Μια βραδιά με τον Δόκτορα Φάουστ και άλλα διηγήματα” και θυμήθηκα γιατί μου άρεσε τόσο μικρότερος. Γενικά διαβάζω πολλά πράγματα μαζί ως συνήθως, με απότελεσμα να καθυστερώ απίστευτα μέχρι να τα ολοκληρώσω, αλλά τέλος πάντων.
Ω, σε ευχαριστώ πολύ Έλλανορ, θα το έχω στα υπ’ όψιν. Το “να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις” που θεωρείται απ’ τα πιο “κλασικά” του, νομίζω, είναι πολύ ωραίο με όμορφα πράγματα και όχι “γλυκανάλατο”. Επίσης, παρατήρησα ότι τα περισσότερα απ’ όσα γράφει επαναλαμβάνονται και δυο και τρεις φορές, τουλάχιστον, μες στο βιβλίο του - φαίνεται θα είναι η διδακτική μέθοδός του.
Ε, είναι το κλασικό μωρέ, όπως μιλάει κάποιος σε παιδάκια: Λέει το ίδιο πράγμα δυο και τρεις φορές, συνέχεια, μέχρι να το εμπεδώσουν. Πάλι καλά που δε το τραγουδάει και με στιχάκια ξέρω γω.
εδιτ: Α, το βιβλίο του Φρομ που ανέφερα πίσω λέγεται “Η Τέχνη της Αγάπης”, όχι Αγάπη σκέτο.
:p:p
Ναι, το βρήκα! Ευχαριστώ πολύ!
Eπιστροφή Ελλάδα και απαραίτητη η βόλτα στην Πολιτεία.
-
Λύσανδρος Παπανικολάου : Κοινωνική ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 19ου αιώνα - Συμβολή στην ιστορία της διαμόρφωσης του Ελληνικού εθνικού κράτους - Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
-
Cesare Battisti : O τελευταίος πυροβολισμός - Ελευθεριακή Κουλτούρα.
[SPOILER]
Η υπαρξιακή διαδρομή ενός “κοινού εγκληματία” μέσα σε μια ένοπλη ομάδα του χώρου της εργατικής αυτονομίας στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Η μοίρα ενός τμήματος μιας γενιάς εγκλωβισμένης στη φωτιά του ένοπλου αγώνα. Μια αφήγηση χωρίς ιδεολογικές δικαιολογίες, μ’ έναν ρυθμό επιταχυνόμενο και εναλλασσόμενο όπως ταιριάζει στα καλύτερα noir της δράσης. Ένα σπιράλ κινήσεων, ολοένα και πιο απελπισμένων, εξηγεί τους λόγους για επιλογές τόσο ριζικές, ώστε τελικά να γίνεται αποδεκτός μέχρι και ο θάνατος εδώ και τώρα. Ένα μυθιστόρημα ξερό και κοφτερό, χρήσιμο προκειμένου να καταλάβουμε τις αιτίες της πολύ σημαντικής αλλά και ταυτόχρονα πικρής κοινωνικής ρήξης που συνέβη στην Ιταλία (και όχι μόνο) εκείνη την τρομερή δεκαετία.
[/SPOILER]
- David Held & Anthony McGrew : Παγκοσμιοποίηση/Αντιπαγκοσμοιοποίηση - Εκδόσεις Πολύτροπον.
[SPOILER]
Τι είναι η παγκοσμιοποίηση; Τι έχει προκαλέσει τόσο έντονη αντιπαράθεση; Η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί μεγαλύτερη αταξία στον κόσμο ή μπορεί να ελεγχθεί; Στη χρονική περίοδο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, τα ερωτήματα αυτά έχουν αποκτήσει εξαιρετική σημασία. Το σύντομο αυτό βιβλίο παρέχει το κλειδί για την κατανόηση των πιο σημαντικών θεωρητικών και πολιτικών συζητήσεων των καιρών μας. Οι συγγραφείς εξετάζουν τα αποδεικτικά στοιχεία της παγκοσμιοποίησης και εκτιμούν τις παγκόσμιες τάσεις της. Ζητήματα διακυβέρνησης, πολιτισμού και οικονομίας, τα μοτίβα ανισότητας και η παγκόσμια ηθική αναλύονται σε συνδυασμό με τα επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα των δύο βασικών ομάδων στη διαμάχη περί παγκοσμιοποίησης: των οπαδών της και των σκεπτικιστών.
Οι Held και McGrew παραθέτουν τις σκέψεις τους σχετικά με τα ερωτήματα περί της πολιτικής ζωής, τα οποία εγείρει η ευρεία συζήτηση, με ποιο σκοπό και με τι μέσα;
Αντί συμπεράσματος, παρουσιάζουν μια νέα πολιτική ατζέντα για τον 21ο αιώνα - ένα παγκόσμιο συμβόλαιο για μια κοσμοπολίτικη κοινωνική δημοκρατία.
Το παρόν βιβλίο αποτελεί εξαιρετικό οδηγό για όλους όσους ενδιαφέρονται για την παγκοσμιοποίηση και τον αντίκτυπό της, νιώθουν μπερδεμένοι ή σαστίζουν μπροστά σε αυτή.
[/SPOILER]
- Νanni Balestrini : Τα θέλουμε όλα - Εκδόσεις Στοχαστής.
[SPOILER]
Ατίθασος πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας είναι ο νεαρός εργάτης-μάζα: ο προλετάριος του Νότου που πάνω στη δική του εργασία στηρίχτηκε η ιταλική και ευρωπαϊκή βιομηχανική ανάπτυξη στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
Είναι ο “εργάτης για όλες τις δουλειές”. Ανειδίκευτος και με τεράστια κινητικότητα, διαδοχικά εργάτης γης, οικοδόμος, άνεργος και τελικά μετανάστης, που αφηγείται με τη δική του κοφτή γλώσσα και από τη δική του ταξική σκοπιά πως έμαθε μέσα στις πελώριες αυτοκινητοβιομηχανίες του Βορρά να οργανώνει το δικό του δυναμικό εξέγερσης ενάντια στην εκμετάλλευση.
Ύστερα από μια σειρά άτυχων προσπαθειών να δουλέψει στο Νότο, ρίχνεται στην υποχρεωτική περιπέτεια της μετανάστευσης. Στο Μιλάνο, όπου δέχεται να κάνει τις πιο διαφορετικές δουλειές, αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται βουτηγμένος μέσα σε μια κοινωνία παράλογη, βασισμένη στην εξοντωτική σε ωράρια και ρυθμούς δουλειά και την κατανάλωση.
Τότε είναι που ξεκινάει έναν πρώτο, δικό του αγώνα ενάντια στην κατάσταση αυτή, έναν αγώνα αντιφατικό, γεμάτο πονηριά και αλαζονεία, για να ικανοποιήσει τις δικές του ατομικές ανάγκες και να ξεφύγει από τους αδυσώπητους νόμους της παραγωγής. Μέχρις ότου, στις αρχές του '69, προσλαμβάνεται στη Φίατ.
Από δω και πέρα η πορεία του ήρωά μας θα είναι διαφορετική, θα είναι δεμένη με τις συνελεύσεις, τις λεπτομέρειες και τα χρονικά που ξαναζωντανεύουν μέρα τη μέρα τις φάσεις των μεγάλων ταξικών αγώνων που πέρασαν στην ιστορία του παγκόσμιου κινήματος σαν ιταλικό θερμό φθινόπωρο.
[/SPOILER]
- V.I. Lenin - Άπαντα, τόμοι 1 & 2. Eκδόσεις Σύγχρονη εποχή. Έχω ακόμη άλλους 55.
Ballestrini παίρνεις καπάκι όλη την τριλογία: ‘‘Τα θέλουμε όλα’’- ‘‘Ο εκδότης’’- ‘‘Οι αόρατοι’’. Ιδίως το τελευταίο κλάμα μόνο. Ό,τι καλύτερο υπάρχει για μία χαμένη γενιά.
Το ‘‘Ο τελευταίος πυροβολισμός’’ είναι το καινούριο από Ελευθεριακή Κουλτούρα, ε; Θα το αγοράσω οσονούπω, έχω ακούσει τα καλύτερα.
Επίσης, αν σε ενδιαφέρει, μόλις κυκλοφόρησε και το άλλο βιβλίο του Ballestrini, το ‘‘La furiozi’’, που έχει να κάνει με τα γήπεδα και τη διέξοδο που βρήκαν σε αυτά ένα μεγάλο ποσοστό της γενιάς των 70’s- 80’s.
Τέλος, μεταφράζεται και ένα ακόμα βιβλίο για ιταλική αυτονομία το οποίο, λέγεται, ότι θα είναι πολύ- πολύ αξιόλογο. Ελπίζω να μην αργήσει.
Ο “εκδότης” έχει εξαντληθεί, μόνο στα μεταχειρισμένα κι αν.
Παίζει να έχουν εξαντληθεί και οι “Αόρατοι”, δυστυχώς δεν είμαι Αθήνα να κάνω αυτοψία και το θέλω κι εγώ.
Μπα, τους ‘‘Αόρατους’’ τους είδα τις προάλλες εδώ στη Σαλονίκη. Για τον ‘‘Εκδότη’’ έχεις δίκιο.
Μόλις τελείωσα τον Ξένο του Άλμπερ Καμύ μιας και είναι μικρό βιβλίο και αφού οι διακοπές αυτές περνάνε πολύ ήρεμα μέσα στο σπίτι το έχω ρίξει αποκλειστικά σχεδόν στο διάβασμα και τη μουσική .
Πέρα από όλα αυτά ενώ ο Καμύ δεν θεωρεί τον εαυτό του υπαρξιστή εγώ γιατί διέκρινα στο πρόσωπο του Μερσώ το νόημα του υπαρξισμού ,το οποίο βασικά ξέρω πολύ χοντρικά; Ότι ο άνθρωπος δηλαδή είναι καταδικασμένος να ζει ελεύθερος . Αυτή την απόλυτη ελευθερία είχε ο Μερσώ η εκφραζόταν μέσα από την τεράστια αδιαφορία για τον κόσμο του .
Αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις . Κατα τ’ άλλα δηλώνω συγκλονισμένος 8O
η ελευθερια ειναι η μια οψη η αλλη ειναι η ελλειψη νοήματος σε οτιδήποτε κάνουμε.Ευγενική αδιαφορία οπως λεει και ο ιδιος καπου.
και μενα μου φαίνεται περίεργο που δεν θεωρουσε τον εαυτό του υπαρξιστή(ελεγε η θεωρία του ήταν για το παράλογο). Αφου σαρεσε τσεκαρε και το μύθο του Σίσυφου που είναι τα δοκίμια πάνω στα οποία βασίστηκε ο Ξένος(να πω την αλήθεια πολλά απαυτά που έλεγε μεσα δεν τα πιασα αλλα αυτα που καταλάβαινα μαρεσαν).Ή τη Ναυτία του Σαρτρ
Nαι το " Ο τελευταίος πυροβολισμός", μόλις κυκλοφόρησε από Ελευθεριακή Κουλτούρα. Τα υπόλοιπα του Μπαλεστρίνι πάνε προς αγορά λοιπόν. Από τον ίδιο έχω και ένα παλιότερο της Ελευθεριακής Κουλτούρας, το “Χρυσή Ορδή - Σύντομη ιστορία της Ιταλικής Εργατικής Αυτονομίας”.
Το, υπό μετάφραση, βιβλίο για την Ιταλική Αυτονομία ποιος θα το κυκλοφορήσει;
Σήμερα μου ηρθαν ταχυδρομικώς από Δαίμονα του Τυπογραφείου τα :
-
Eπιχείρηση Δράκος - Πως και γιατί η ΕΤΑ εκτέλεσε τον πρωθυπουργό Καρέρο Μπλάνκο.
-
Προλεγόμενα - Σε μια μελέτη της επιστροφής των καταπιεσμένων στην Ιστορία.