Θα τα διαβάσω και αυτά αλλά πιο μετά μιας και ξεκίνησα τώρα το 1984.
Ναι είμαι τελείως αψυχολόγητος 
μια χτυπητή διαφορά είναι πως ο υπαρξισμός (του σαρτρ) αποκλείει την ύπαρξη ενός θεού (ή ενός εγγενούς συμπαντικού/υπαρξιακού νοήματος, αν θέλεις). ο καμί δεν μιλάει ούτε για ύπαρξη ούτε για μη ύπαρξη νοήματος, λέει πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει σε αυτό ακόμη κι αν αυτό υπάρχει (οφείλει να συνεχίσει την προσπάθεια ωστόσο <- ανταρσία κατά του παράλογου). γι’ αυτό ο παραλογιστής κατασκευάζει το δικό του νόημα, όπως κι ο υπαρξιστής. η παραδοξότητα, λοιπόν, είναι πιο έντονη στον καμί απ’ ό,τι στον σαρτρ. ο δεύτερος, λίγο-πολύ, λέει, δεν υπάρχει τίποτα έξω από μένα, κατασκευάζει το νόημά του και τελειώνει. ο καμί ζει μέσα σε ένα οξύμωρο σχήμα, εκεί που ο υπαρξιστής γίνεται ένα με το ατομικά κατασκευασμένο νόημά του, αυτός ζει μεν βάσει αυτού αλλά δεν το βάζει στη θέση του παράδοξου της ύπαρξης, αυτά τα δυο πρέπει να είναι πάντα διακριτά (αποδοχή του παράλογου).
Καλά η ‘‘Χρυσή ορδή’’ είναι must! Με Primo Moroni συν- συγγραφέα, ‘‘γεια σου Primo, γεια σου δάσκαλε, μεγάλη μας αγάπη’’ που έγραφαν και στο Cox 18. Γενικά όλη αυτή η σειρά των ‘‘περηπλανήσεων του τυφλοπόντικα’’ είναι πολύ αξιόλογη.
Το βιβλίο που ανέφερα ετοιμάζεται από Κόκκινο Νήμα.
Ψυχολόγος είσαι???
Πολύ εξειδικευμένο, δεν το λες καλοκαιρινό ανάλαφρο ανάγνωσμα, σε κάθε περίπτωση είναι εξαιρετικό εγχειρίδιο πάντως. Μεγάλο πράμα τα σχήματα.
Επειδή δεν κατάλαβα από το spoiler και δεν κατάφερα να βρω περαιτέρω πληροφορίες, είναι ένα δικό τους κείμενο? Γιατί όταν -πάλαι πότε- σπούδαζα, είχαμε ένα δικό τους τούβλο για Βίβλο το οποίο όμως ήταν μεγάλη έκδοση πολλών κειμένων και αμφιβάλλω αν έκατσε να το μεταφράσει κανείς στα ελληνικά…
http://books.google.gr/books/about/Global_Transformations.html?id=xYLdRrJSxW8C&redir_esc=y
Ο Ξένος του Καμύ είναι μέσα στα 5 πιο αγαπημένα μου βιβλία.
Διάβασα:
[B]Γουίλιαμ Τ. Βόλμαν - “Κεντρική Ευρώπη” (εκδ. Κέδρος)[/B]
[SPOILER]
Ένας από τους πιο τολμηρούς και χαρισματικούς σύγχρονους συγγραφείς στρέφει το αιχμηρό βλέμμα του στα αυταρχικά καθεστώτα της χιτλερικής Γερμανίας και της σταλινικής Ρωσίας. Διαβάζει την ιστορία μιας ηπείρου που επιμένει να μη μαθαίνει από τα λάθη της, ανατέμνει με ενορατικότητα τη ζωή των ανθρώπων της, ψηλαφίζει τα τραύματα που άφησε στη σάρκα της Ευρώπης η εποχή της καταστροφής. Το αποτέλεσμα είναι ένα καθηλωτικό μυθιστοριογραφικό εγχείρημα, ένα δραματικό χρονικό πολέμου και συγχρόνως ένας ύμνος στη δύναμη της τέχνης και στην ελπίδα που δίνει ο έρωτας.
Υφαίνοντας έναν καμβά ζευγαρωτών αφηγήσεων που έχουν σχέση με τη ζωή του Ντμίτρι Σοστακόβιτς, της Άννας Αχμάτοβα, του Γερμανού στρατάρχη φον Πάουλους και άλλων γνωστών αλλά και άσημων, πρωταγωνιστών αλλά και κομπάρσων της Ιστορίας, ο συγγραφέας συνθέτει ένα καλειδοσκοπικό χρονικό της Ευρώπης του εικοστού αιώνα· το πολυφωνικό μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Τ. Βόλμαν εκτυλίσσεται σαν συμφωνία όπου κάθε όργανο της ορχήστρας ανιχνεύει τη μελωδία της ανθρώπινης ψυχής, η οποία πασχίζει να παραμείνει όρθια και να μη συνθλιβεί από τη φρίκη του πολέμου και το αγωνιώδες βάρος της Ιστορίας.
Η Κεντρική Ευρώπη είναι ένα βιρτουόζικο, ιδιοφυές έργο από έναν χαρισματικό συγγραφέα.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=256783[/SPOILER]
Και το βάζω άνετα δίπλα στα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα (ναι, ξέρω ότι έχουμε αλλάξει).
[B]Τζέφρυ Ευγενίδης - Σενάριο Γάμου (εκδ. Πατάκη)[/B]
Πολύ κατώτερο του middlesex κατ’εμέ, το πρώτο μισό πάντως το παραδέχτηκα, γιατί περιείχε μεταμφιεσμένη σε μυθιστόρημα μία πλήρη ανάλυση της σύγχρονης ιστορίας της γλώσσας και της σημειολογίας με ολίγον από θρησκειολογία.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=23728&subid=2&pubid=128991010
νομιζω το πιασα.Ωραιος!
Λέω, τις επόμενες μέρες να πάω να πάρω τον “Οδυσσέα” του Τζόις. Το βρήκα στα 40 ευρά περίπου από το e-shop από εκδόσεις Κέδρος. Να πάρω αυτό ή υπάρχει και καλύτερη έκδοση;
Επίσης το βοήθημα του Μαραγκόπουλου (ή κάπως έτσι) είναι απολύτως απαραίτητο ή διαβάζεται και χωρίς αυτό;
Καταρχάς θα το πάρεις από την [U]Πολιτεία[/U]
Με σκληρό εξώφυλλο 31 ευρώ, με μαλακό 24.50.
Επειδή πρόκειται για χοντρό βιβλίο για χρηστικούς λόγους θα σου πρότεινα το σκληρό.
Από κει και πέρα πάνω από 30 ευρώ τα μεταφορικά είναι δωρεάν.
Τώρα όσον αφορά το βοηθημα, σε όσες συζητήσεις έχω κάνει σχετικά, όλοι μου το πρότειναν ως απαραίτητο. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που έχω καθυστερήσει να καταπιαστώ με τον Οδυσσέα.
Το οποίο βοήθημα αρχική τιμή έχει περίπου όσο το έργο που αναλύει, 37 ευρώ.
Με 25 ευρώ το παίρνεις και αυτό από την Πολιτεία.
http://www.politeianet.gr/index.php?page=shop.product_details&product_id=204882&option=com_virtuemart&Itemid=89&lang=el
Για περισσότερα, μπορούν να σε κατατοπίσουν όσοι το έχουν διαβάσει. Είναι 2-3 στο φόρουμ.
Αυξάνεται κατακόρυφα η ικανότητα απόλαυσης του βιβλίου, αλλά θέλει χρόνο και γερό στομάχι. Ή διαβάζεις πρώτα όοοολα το βιβλίο και καπάκι από την αρχή τη βοήθημα, ή χωρίζεις το βιβλίο σε ενότητες (κάθε 3-4 κεφάλαια ας πούμε) και διαβάζεις ενδιάμεσα το βοήθημα. Γιατί αλλιώς χάνεις τη ροή και την αίσθηση ότι διαβάζεις μυθιστόρημα.
Σκεφτείτε ότι μιλάμε για 1000 + σελίδες, όπου κάθε κεφάλαιο έχει διαφορετικό στυλ γραφής ανάλογα με το περιεχόμενό του και διαφορετικές διακειμενικές αναφορές, από τον Όμηρο μέχρι τους σύγχρονους του Joyce, από αρχαία τραγωδία και φιλοσοφία μέχρι ιστορία και επιστήμη. Το βοήθημε έιναι κατι σαν μεγεθυντικός φακός, σου δείχνει όοοοολες τις μικρές λεπτομέρειες που δεν θα μπορούσες με τίποτα να διακρίνεις ή να συνδέσεις ή να ξέρεις από μόνος σου.
Κυκλοφορεί και μία ογκώδης βιογραφία του Joyce εκεί έξω, φαίνεται καινούριο φρούτο, αλλά το μέγεθος και η τιμή της με αποθάρρυναν.
Να κάνω μια ερωτηση κι εγώ; Γενικώς, τί “παίζει” με τα βιβλία του Σαρτρ Ζαν-Πωλ; Έτσι ρωτάω, από περιέργεια, γιατί κάπου πήρε το μάτι μου - σε προηγούμενη σελίδα - τη θεωρία του υπαρξισμού του Σαρτρ, η οποία οφείλω να ομολογήσω μου κίνησε την περιέργεια να ψάξω το έργο του. Μπήκα, εν τω μεταξύ, χθες στο σάιτ της πολιτείας και εντελώς τυχαία(:p) βρήκα δυο βιβλία του που μου έκαναν καλή εντύπωση…και από το εξώφυλλο! :lol: Λοιπόν, τα βιβλία του εξιστορούν κάποια φανταστικά γεγονότα σαν ιστοριούλες με αρχή, μέση, τέλος και πλοκή ή είναι ατελείωτη θεωρία και φιλοσοφία; Να ξέρω να μην την “πατήσω” άδικα αν κάποια στιγμή αποφασίσω να τον διαβάσω…
υ.γ. τα δυο βιβλία είναι: ο τοίχος και οι λέξεις.
Tι Σαρτρ ρε τρεντυδες:!:
Προσφάτως,πριν 1,5 εβδομάδα δηλαδή,αγόρασα και τέλειωσα το “Μελαγχολία και Πολεμική” του Παναγιώτη Κονδύλη.Δεν αποτελεί αυτοτελές έργο παρά συλλογή δοκιμίων του συγγραφέα,από το 1964 περίπου όταν έγραφε για τις επαναστατικές θεωρίες και τον Μαρξισμό έως και τον θάνατό του,στα τέλη της δεκαετίας του '90.
Φυσικά,παρόλο που μιλάμε για ξεχωριστά δοκίμια,ενώνονται νοηματικά και στην ουσία είναι μικρά δείγματα των θεμάτων που πραγματεύεται στο κάθε βιβλίο του,ενώ λόγω των θεμάτων και της ανάλυσης που επιχειρεί δεν είναι και το κατάλληλο βιβλίο για την παραλία,τα κοκτέηλ κτλ.Όμως κυρίως επειδή είναι μικρό,250 σελίδες καπου εκει,μπορεί να διαβαστεί εύκολα,συν ο χωρισμός των δοκιμίων το κανει ακόμα πιο εύκολο σε πρωτάρηδες,όπως εγώ.
Ουσιαστικά περιέχει και άρθρα του που δημοσιεύτηκαν,όπως εκείνο που μηδενίζει το “Ειναι και Χρόνος” του Χαιντεγκερ(:!
ή άλλες συζητήσεις με Έλληνες ακαδημαϊκούς.Όμως,όπως προείπα,έχει και δοκίμια παλαιά και μεταγενέστερα,μερικά από τα οποία δεν έτυχαν δημοσίευσης και απλώνονται σε μεγάλο εύρος,από καθαρά μεθοδολογικά και φιλοσοφικά ζητήματα έως και ανάλυση της “ιδιαίτερης πορείας” της Γερμανίας,δοκίμιο που συμπίπτει ανατριχιαστικά με τις εξελίξεις και σε κάνει να μένεις έκπληκτος για τον τρόπο ανάλυσης του συγγραφέα που μένει μακριά από ερμηνείες του συρμού(που κατα κανόνα στέκονται στης οικονομική επιφάνεια)και εισέρχεται βαθιά στην ερμηνεία για την “ιδιαίτερη” πορεία της Γερμανίας.
Ειδικά το ομώνυμο δοκίμιο “Μελαγχολία και Πολεμική” είναι χάσιμο,πραγματικά απίστευτο.
Όσοι πιστοί ας το τιμήσουν,αξίζει.
@ Δεν είναι απαραίτητο το βοήθημα για την ανάγνωση του Οδυσσέα, ωστόσο εμπλουτίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την όλη εμπειρία της ανάγνωσης, μια που φανερώνει δεκάδες επίπεδα στο βιβλίο που αποκλείεται να τα συλλάβει ο αναγνώστης με την πρώτη (ή και τη δεύτερη, την τρίτη, και γενικά!). Πάντως και χωρίς το συγκεκριμένο βοήθημα, ένας στοιχειώδης οδηγός ανάγνωσης, ολίγων σελίδων έστω, (από κείνους που μπορεί κανείς να βρει σε λογοτεχνικά σάιτ στο ίντερνετ ας πούμε) χρειάζεται. Ας πούμε είναι καλό να γνωρίζει ο ανυποψίαστος αναγνώστης πως κάθε κεφάλαιο στον Οδυσσέα αντιστοιχεί ελαφρώς με την αντίστοιχη ραψωδία στην Οδύσσεια του Ομήρου και πως γίνονται διάφοροι παραλληλισμοί…
Όσο αφορά τον τρόπο ανάγνωσης, επειδή το βοήθημα είναι κι αυτό χωρισμένο σε κεφάλαια όπως το βιβλίο, είναι καλό να διαβάζει κάποιος ένα κεφάλαιο του βιβλίου, και μετά το αντίστοιχο του βοηθήματος, ή 2-3 κεφάλαια και μετά τα αντίστοιχα στο βοήθημα… Μπορείς θεωρητικά να διαβάσεις και τις 1000 σελίδες του έργου και να διαβάσεις όλο το βοήθημα στο κατόπι, ωστόσο παίζει να έχεις ξεχάσει (μετά από τόσο διάβασμα!) τι γινόταν στο βιβλίο! Γι’ αυτό θεωρώ καλύτερη την ανάγνωση λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο.
Το βοήθημα βέβαια έχει ένα “αρνητικό”. Σε κατευθύνει από ορισμένες απόψεις. Σου φανερώνει “τι είχε κατά νου ο ποιητής”. Και μερικές φορές, ειδικά σε έργα όπως του Οδυσσέα, μπορεί να μη θες να ξέρεις τι ήθελε να πει, να προτιμάς να βγάζεις τα δικά σου συμπεράσματα… Απ’ αυτή την άποψη μπορεί κανείς να διαβάσει όλο το έργο μονοκοπανιά και μετά να πάει στο βοήθημα, για να δει “τι έχασε” (και θα διαπιστώσει πως έχασε πάρα πολλά, περισσότερο πολυεπίπεδο έργο από τον Οδυσσέα δεν υπάρχει! - άντε ίσως το “Finnegan’s Wake”, αλλά το τελευταίο απλά το αναφέρουμε, ΔΕΝ το αγγίζουμε :PPP)
@ Όσο αφορά τον Σαρτρ, η “Ναυτία” είναι ένα από τα κλασικότερα βιβλία του, όταν οριοθετούσε για πρώτη φορά την υπαρξιστική φιλοσοφία του… Και τα θεατρικά του παρουσιάζουν ενδιαφέρον… Έχω άπειρα χρόνια να καταπιαστώ με Σαρτρ, δε θα με χάλαγε να έκανα μια επιστροφή…
Αχ δεν κατάλαβα ακόμα, τελικά το έργο του είναι καθαρά φιλοσοφικό ή παρουσιάζει τη θεωρία του μέσα από αφηγήσεις και ιστορίες φανταστικών προσώπων; Το “ο τοίχος” το βρήκα, η ναυτία είναι και αυτό εξιστορήσεις σαν το “ο τοίχος”; Ποιό είναι το θέμα-υπόθεση-πλοκή του βιβλίου;;;
Επειδή εν τω μεταξύ, ξεκίνησα τους Δουβλινέζους του Joyce, στην αρχή του βιβλίου έχει 3 σελίδες βιογραφικές και λέει λίγα πράγματα για τη ζωή του και λίγα πράγματα για κάθε έργο του.
Για το “Finnegan’s Wake” αναφέρει:
…Η γλώσσα του κειμένου είναι εξαιρετικά ιδιότυπη καθώς ο Τζόυς χρησιμοποίησε μια τεχνική αποδόμησης των λέξεων σε γλωσσικά μόρια και ανακατασκευής τους με βάση αυτά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι λέξεις του κειμένου συχνά αποτελούν δημιούργημα του ίδιου του Τζόυς και τίθενται μέσα στο κείμενο χωρίς να έχουν μία συγκεκριμένη, αλλά πολλές εν δυνάμει σημασίες, ιδιαίτερα λόγω του γεγονότος ότι αυτές παραπέμπουν ταυτόχρονα σε λέξεις από περισσότερες από μία γλώσσες, χωρίς να υπάρχει πουθενά κάποιο αξιολογικό ερμηνευτικό κριτήριο. Έτσι, κάθε λέξη, και ακόμη περισσότερο κάθε φράση, μπορεί να έχει άπειρες, εξίσου έγκυρες σημασίες και άπειρες πολιτιστικές αναφορές. Χαρακτηριστικό είναι ότι το “Ξύπνημα του Φίνεγκαν” θεωρείται έργο περίπου μη μεταφράσιμο.
Αποδείξεις και ονόματα!
Το έργο του είναι χωρισμένο στα 2.
Έχει γράψει πολλή (και σημαντική) “καθαρή”, ας πούμε, φιλοσοφία. O υπαρξισμός του είναι σε μεγάλο βαθμό βασισμένος στο heidegger (ο οποίος τον είχε ψιλοφτυσμένο, ήταν και μικρός τότε - χαζό trivia). Η καθαρή “αισθητική” φιλοσοφία του ακολουθεί τη Φαινομενολογική σχολή του Husserl, τις διδαχές του Kant, εχει κάνει μαθητής του σημαντικότερου ερμηνευτή/μελετητή του Hegel.
Ωστόσο δεν ήταν ακαδημαϊκός, δεν θέλησε να γίνει ακαδημαϊκός (αυτό φαίνεται πολύ έντονα στα “φιλοσοφικά” του κείμενα) οπότε περισσότερες πληροφορίες για τη φιλοσοφία του θα πάρεις από τα λογοτεχνήματά του - διηγήματα, θεατρικά και μυθιστορήματα. Διάβασε σίγουρα τον Τοίχο, και αν σου κάτσει καλά σαν ανάγνωσμα, συνέχισε με τη ναυτία.
Α, και έχει γράψει απίστευτες λογοτεχνικές κριτικές. Σε Ζενέ και Μπωντλαίρ ξέρω.
Τώρα, όσον αφορά στις φιλοσοφικές και υπαρξιακές του καταβολές: κάποια στιγμή γύρω στα 30 πέρασε κάτι σαν κατάθλιψη, την οποία επιχείρησε να καταπολεμήσει με αυτοσχέδια πειράματα ενός φίλου του ψυχίατρου. Το αποτέλεσμα: για κανα 6μηνο έβλεπε πως τον (παρ)ακολουθούσε ένας αστακός.
[SPOILER]i am [I]mescaline[/I][/SPOILER]
Thus the word and the book “nausea”.
Ο όρος “ναυτία” είναι Νιτσεϊκός, btw.
(edit) το Finnegan’s Wake το αγόρασα στα Αγγλικά και κοσμεί τη βιβλιοθήση μου. Διάβασα φωναχτά την πρώτη σελίδα για να ξέρω πως ακούγεται, και το άφησα εκεί, και δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει κάτι άλλο με αυτό το βιβλίο
Πολύ ωραία ανάλυση! Ευχαριστώ κοπέλα μου! Τώρα είμαι ακόμα πιο περίεργη να τον διαβάσω. Κοίτα, γενικώς με τη φιλοσοφία δεν τα πάω καλά, αλλά εφ’ όσον δεν είναι καθαρά φιλοσοφικά τα έργα του (δοκίμια) - αυτά που με ενδιαφέρουν τουλάχιστον - δε νομίζω να με δυσκολέψει πάρα πολύ! Α, και πολύ όμορφο τραγουδάκι! :yes: JA <3
…και το κορμακι σου θα ψάξω πόντο πόντο[SPOILER]http://www.youtube.com/watch?v=6k73gZNMvzc[/SPOILER]
Έλα το βρήκα σε άρθρο του στο Βήμα,
Έχει κανείς καμιά πρόταση για αστυνομικό μυθιστόρημα που να έχει σχέση με μαθηματικά και γενικότερα επιστήμες (δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή). Γιατί κατά καιρούς έχει πάρει το μάτι μου τέτοια βιβλία αλλά όπως πάντα δεν αποφασίζω τι να αγοράσω εύκολα…
Kατι σαν τον “δαίμονα του λαπλας” του φάουερ ισως?
Send from my Atrix using Tapatalk
αχά ενδιαφέρον φαίνεται διαβάζοντας την “περίληψη”
Πολυ ωραιο βιβλιο ειναι και “η θεωρια των χορδων” του σομόθα… Αν μου ρθει τιποτα αλλο θα σου πω.
Send from my Atrix using Tapatalk