Πολύ προσεγμένη δουλειά. Ευκολοδιάβαστο, πληθώρα ιστορικών στοιχείων και η ανάλυση της Federicci είναι πολύ ενδιαφέρουσα, πώς, δηλαδή, θεωρεί το κυνήγι μαγισσών σαν ένα κομμάτι της πρωταρχικής συσσώρευσης (αρπαγές των γαιών κλπ.). Καπάκι διαβάζεις και τα ‘‘Θαβωρίτες- Τόμας Μίντσερ- Αναβαπτιστές’’ και ‘‘Ο εκκλησιαστής’’, και έχεις μία πλήρη εικόνα για το συνέβη στην Ευρώπη το 14ο με 15ο αιώνα.
Πήγα στο Ζάππειο στην έκθεση βιβλίου και ένα από τα stands ήταν των εκδόσεων Πελασγός και σε σκέφτηκα. Δεν ξέρω για επίπεδο περιεχομένου κι έτσι, ήταν όμως όλα βιβλία νεοελληνικής πολιτικής ιστορίας, εξειδικευμένα.
Με τρόμαξε λίγο η ελληνική σημαία στο site τους, αλλά αν πας καμιά βόλτα από Ζάππειο μεριά γα τσέκαρε
Btw μετά την αποπάνω συζήτηση με τη silent winter έπιασα τη σονάτα του Κρόιτσερ του Τολστόι (από εκδ. Ζαχαρόπουλος :p) Πωωω τι ωραίο πράγμα οι Ρώσοι, καιρό είχε να μου συμβεί, το είχα ξεχάσει!
Ξεκάθαρα φασιστικές οι εκδόσεις του Πελασγού.
ήταν δίπλα στο γεωργιάδη, τα προσπέρασα εν τάχει αυτά 
Μπράβο ρε Ολμάιτυ, ωραία βιβλία μου προτείνεις. Εκτιμώ την σκέψη πάντως! Μπορεί αν τα πετύχω να τα ξεφυλλίσω έτσι για το γέλιο της υπόθεσης - για την Ελλάδα ρε γαμώτο.
Αυτό το είχα αναφέρει σε προηγούμενο ποστ, αν και δε θυμόμουν καλά τον τίτλο…
Το βιβλίο της Federicci δεν το έχω διαβάσει, απ’ ότι βλέπω στα σάιτ των βιβλιοπωλείων θεωρείται πάρα πολύ καλό και σε κάποια είναι και εξαντλημένο. Ως θεματολογία προσιδιάζει αρκετά στο σούπερ βιβλίο του Ντιτερ Μπρόιερς, “Εις το όνομα τριών Δαιμόνων” από τις εκδόσεις Κονιδάρη [2008]. Εξειδικεύει στην περίπτωση της Γερμανίας κατά τους 16ο και 17ο αιώνες, στην περίοδο του Τριακονταετούς πολέμου και παρουσιάζει αναλυτικά (
αν θυμάμαι καλά και την περίπτωση στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης.
τα περιεχόμενα του βιβλίου:
[SPOILER]1. Παραμύθια και μύθοι
2. Θαύματα και οράματα
3. Πίστη και δεισιδαιμονία
4. Πόλεμος στους αιρετικούς
5. Δικαστικά εγκλήματα
6. Ο ελαττωματικός άντρας
7. Ζευγάρωμα με τον Διάβολο
8. Το Σφυρί των μαγισσών
9. Μπουντρούμι και αίθουσα βασανιστηρίων
10. Οι σοφές γυναίκες
11. Η Σύναξη των μαγισσών
12. “Κακιά γλώσσα” στο χωριό
13. Επικίνδυνοι μάρτυρες
14. Περί βοσκών και λύκων
15. Η πτώση
16. Η Κέπλερ
17. Αθώα παιδιά
18. Άπληστοι τυχοδιώκτες
19. Εις το όνομα τριών δαιμόνων
20. Η επιστολή
21. Ο θάνατος έρχεται ιππεύοντας
22. Φόβος και αποστροφή
23. Δαιμονισμένοι
24. Το άντρο των μαγισσών
25. Παραλογισμός και πραγματικότητα
26. Cautio Criminalis
27. Δικαστές και σωτήρες
28. Οι μάγισσες του Χίμλερ[/SPOILER]
Ταιριάζει αρκετά στα βιβλία που προτείνει ο Leper Jesus και δίνει μια ακόμη ματιά για την ιστορία των “μαγισσών” στην μεταμεσαιωνική Ευρώπη.
Τόσο καλό είναι το αποπάνω; Να το τσιμπήσω, το έχει και σε πολύ καλή τιμή η Πολιτεία: http://www.politeianet.gr/index.php?option=com_virtuemart&Itemid=89&keyword= +Εις+το+όνομα+τριών+δαιμόνων&limitstart=0
Πω, αυτό το είχα σταμπάρει σε ένα σάιτ, αρχές καλοκαιριού ήταν…
Κάποια στιγμή θα το πάρω, το έχω στα υπ’όψιν, αλλά αυτήν την περίοδο δεν είμαι στο μουντ. Να το πάρεις, να το πάρεις, 8 ευρουλάκια κάνει γαμώ και είναι ιστορικό και να μας πεις και εντυπώσεις.
Είναι αρκετά καλό, ειδικά στην εξευτελιστική τιμή που το έχει η Πολιτεία φαίνεται ακόμα καλύτερο!!!
μόνο λογοτεχνία τις τελευταίες μέρες :
“Το Μυθιστόρημα Ενός Ανθρώπου Δίχως Πεπρωμένο” του Ίμρε Κέρτες
"Μέρες Εγκατάλειψης" της Elena Ferrante
"Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται" του Νίκου Καζαντζάκη
απαράδεκτες οι τιμές στην Πολιτεία, έχει που έχει τόσους τίτλους τώρα θα τους δίνει και σε καλή τιμή? την κάτσαμε…
Ένα χρόνο μετά, δικό μου comeback με ποστ σε όχι μουσικό θρεντ. Όχι κι άσχημα.
Από τον τίτλο θ ακουστεί εξαιρετικά βαρετό βιβλίο. Ή εξαιρετικά εξειδικευμένο. Μιλάω για το ‘‘Κίνητρα και Προσωπικότητα’’ του A. Maslow. Ναι, ναι, αυτού με την πυραμίδα.
Στην πραγματικότητα όμως, ούτε βαρετό είναι ούτε εξαιρετικά εξειδικευμένο. Ο κύριος Μάσλοου γράφει εύληπτα, ρευστά, μολονότι απαιτητικός ως προς το περιεχόμενο. Καταφέρνει να γράφει και εξαιρετικά δομημένα και αρκετά ελεύθερα. Και με επιχειρήματα και χωρίς ξύλινη γλώσσα. Και σαμπουάν και μαλακτικό.
Ξεκινώντας ακριβώς όπως η πυραμίδα του, από τις πιο βασικές ανάγκες του ανθρώπου, και κινούμενος όλο και πιο βαθιά και πιο εξειδικευμένα (διερεύνηση της ψυχοπαθολογίας, της αυθόρμητης συμπεριφοράς, της καλοσύνης), καταλήγει και στο μόνο εξειδικευμένο κομμάτι του βιβλίου: μια πρόταση για μια ολιστική προσέγγιση στην ψυχολογία. Εκεί έχει και κάποια δύσκολα πράματα, όπως μεταβλητές, συνάφειες και καμπύλες, αλλά μόνο εκεί.
Εν πάσει περιπτώσει, εξηγεί αρκετά το γιατί κάνουμε μερικά πράγματα, και γιατί τα κάνουμε με τον τρόπο που τα κάνουμε…μέσα από το πρίσμα της Ανθρωπιστικής Ψυχολογίας. Κι αν η λέξη ‘‘ανθρωπιστικός’’ αφήνει μια γνωστή δυσάρεστη σοροπιαστή γεύση, δεν αφορά ιδεολογικά κουνελάκια που χοροπηδούν για το καλό της ανθρωπότητας, αλλά πραγματικά έναν πιο ρεαλιστικό, πιο ευέλικτο και πιο πολυεπίπεδο τρόπο προσέγγισης του τι σημαίνει ‘‘να είναι κανείς άνθρωπος’’.
Ήθελα βασικά να το προτείνω στην Ολμάιτι εδώ και καιρό, αλλά κάθε φορά που την έβλεπα, ήταν το μόνο που δε θα σκεφτόμουν να της πω. Έδραξα λοιπόν την ευκαιρία και να, όλα στο φόρουμ.
στην αρχή νόμιζα έλεγες για την “Ψυχολογία Κινήτρων” που ήταν και μάθημα στα 90ς στη Φιλοσοφική. Θα τσεκαριστεί το δικό σου.
Α γεια σου, πριν φτάσω σε αυτή την παράγραφο σκεφτόμουν να στο “σουφρώσω” όταν το τελειώσεις!
Mindcrime ψ είσαι κι εσύ?
Αυτό το βιβλίο της ψυχολογίας κινήτρων που λες ήταν μία φρίκη, στις 5 σελίδες με έπαιρνε ο ύπνος ό,τι ώρα της μέρας και να ήταν, όπου και να’μουν. Το έχω γεμίσει γύρω και μέσα με ετικέτες μπύρας.
στο πρόγραμμα ψυχολογίας με τα περισσότερα έτσι συνέβαινε, καλά για τα εκτός δε το συζητώ καν, ούτε για προσάναμμα… [-X
ον τοπικ:
[B]“Σικάγο” του AL-ASWANY ALAA [/B] I[/I]
Τον είχα πρωτοδιαβάσει όπως οι περισσότεροι στο προηγούμενο βιβλίο -το “Μέγαρο Γιακουμπιάν”- εκεί η εξέλιξη ήταν στο Καϊρο ενώ τώρα βλέπουμε τις πολλές και διαφορετικές πτυχές μιας κουλτούρας (oι περισσότεροι πρωταγωνιστές είναι αιγύπτιοι) σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, αφού βρισκόμαστε όχι μόνο σε μια αμερικάνικη μεγαλούπολη αλλά και χρονικά λίγο μετά τους Δίδυμους Πύργους και ότι αυτό έφερε απέναντι σε άραβες που ζούσαν ήδη ή αποφάσιζαν να πάνε στο αμέρικα . Πειστικοί χαρακτήρες και πάλι, το χάρηκα είναι η αλήθεια…
από το οπισθόφυλλο:
[SPOILER]Σεξ, χρήματα και πολιτική είναι οι κινητήριες δυνάμεις στο νέο μυθιστόρημα του Αλάα Αλ-Ασουάνι. Ένα μωσαϊκό από αιγυπτιακές και αμερικανικές ζωές που έρχονται σε σύγκρουση στην πανεπιστημιούπολη της ιατρικής σχολής του Ιλινόις στο Σικάγο κατά την περίοδο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ένας άθεος, αντικαθεστωτικός Αμερικανός καθηγητής της γενιάς του εξήντα, που η σχέση του με μια νεότερη Αφροαμερικανίδα γίνεται στόχος ρατσιστών· μια μαντιλοδεμένη φοιτήτρια διδακτορικού, που οι πεποιθήσεις της ανατρέπονται όταν έρχεται σε επαφή με την αμερικανική κοινωνία· ένας μετανάστης που έχει ασπασθεί με πάθος τη νέα αμερικανική ταυτότητά του, αλλά δεν μπορεί να ξεχάσει τις αιγυπτιακές του ρίζες όταν αντιμετωπίζει το θέμα της «τιμής» της κόρης του· ένας Αιγύπτιος πληροφοριοδότης της Ασφάλειας, που συνεχώς αγορεύει με θρησκευτικές διδαχές, ενώ λαχταράει τον πλούτο και την εξουσία· κι ένας αντικαθεστωτικός ποιητής φοιτητής, που έρχεται να σπουδάσει στην Αμερική με μοναδικό σκοπό να χρηματοδοτήσει τις λογοτεχνικές του φιλοδοξίες, αλλά που η εμπειρία του στο Σικάγο αποδεικνύεται πιο επώδυνη απ? όσο λογάριαζε. [/SPOILER]
Το βιβλίο είναι τελειωμένο και διαθέσιμο. Μετά χαράς να το σουφρώσεις!
Αρκεί να μην αρχίσεις να το παραγεμίζεις με ετικέτες μπύρας άμα σε δυσκολέψει… θεε μου, βασικά με τι καρδιά έκανες κάτι τέτοιο σε βιβλίο γενικώς?!..
Σκοτεινό πράμα τα κίνητρα καταπως φαίνεται…
Το χω διαβασμένο από χρόνια το μέγαρο γιακουμπιάν. Επίσης από χρόνια έχω βάλει στο μάτι το Σικάγο. Αλλά με απογοητεύεις τώρα με το ‘‘ένα κλικ κάτω’’.
Γενικά τα σπάνε κάτι τέτοια μυθιστορήματα, με κάτι πλήθη ηρώων και αλυσίδες από πλοκές που μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη, και όλο μαζί μέσα σε μια κοινωνική συγκυρία και πωπωπω, το μάτι μου. Απολαυστικά.
οχι οχι οχι, έκανα edit, και τα δύο αξίζουν, είναι κρίμα να το χάσεις, και έχει όλο αυτό το μπέρδεμα που λες… απλά το μέγαρο το είχα διαβάσει ενώ ήμουν Καϊρο και δεν είμαι αντικειμενικός
ον τοπικ:
κάποιες ποιητικές συλλογές που πιάνανε σκόνη στο ράφι
"[B]Τα Ποιήματα[/B]" (Μαρία Πολυδούρη)
"[B]Zωή[/B]" (Emily Dickinson)
"[B]Το Νεκρό Καφενείο[/B]" (Μάνος Ελευθερίου) αν και αυτό δε πιάνει σκόνη μιας και το κοιτάω συχνά
Προσωπικα Εχω πιάσει μωρις λεμπλαν.
"[B]Γιατί Δημοκρατία;[/B]"
του John Keane
Εκδόσεις Νεφέλη
Εισαγωγή: Αντώνης Λιάκος
Μετάφραση: Ανδρέας Παππάς
Μικρό βιβλίο 120 σελίδων με τις πρώτες 30 να είναι η εισαγωγή του Λιάκου. Στην ουσία πρόκειται για το τελευταίο κεφάλαιο ενός βιβλίου του Keane με τίτλο The Life and Death of Democracy.
8.01 ευρώ από Πολιτεία (οι αθεόφοβοι δώσανε ρέστα 1.99 ακριβώς ! #-o )
Από το οπισθόφυλλο:
[SPOILER]Ποιους κινδύνους για τη δημοκρατία συνιστά η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος; Αυτή η αγωνία διακατέχει όσους και όσες θεωρούν τη δημοκρατία ως μία από τις βασικές αξίες που οφείλουν να υπερασπιστούν, ακόμη κι αν έχουν επιφυλάξεις ή ασκούν κριτική στη συγκεκριμένη μορφή με την οποία πραγματώθηκε η δημοκρατία στην πατρίδα μας μετά το 1974.
Η κρίση έθεσε το πρόβλημα της οικονομικής βιωσιμότητας της δημοκρατίας. Πώς μια κοινωνία μπορεί να αυτοκυβερνηθεί δημοκρατικά αν δεν είναι βιώσιμη οικονομικά; Και αν η κρίση που ζούμε δεν είναι παροδική αλλά αφορά μείζονες ανατροπές, ποια θέση έχει η δημοκρατία; Η διεύρυνση της ανισοκατανομής του πλούτου αποσυνθέτει όχι μόνο την έννοια του δήμου, αλλά και τη φαντασιακή του προβολή στη δημοκρατία. Πώς μπορούμε να σκεφτούμε τη δημοκρατία όταν οι άνθρωποι αισθάνονται απογοήτευση από τους θεσμούς της, όταν η ίδια δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις για το μέλλον της, γιατί το έχει ήδη υποθηκεύσει; Η σύγχρονη δημοκρατία πρέπει να γίνεται κατανοητή στο πλαίσιο της διεθνούς διακυβέρνησης που είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των δημοκρατιών, των διεθνών οργανισμών και των αγορών. Η αποδυνάμωση του αντιπροσωπευτικού συστήματος καταλήγει στην εμφάνιση μη πολιτικών ή αντιπολιτικών κινήσεων και κινημάτων, τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα στο κοινωνικό σώμα, από τις εξεγερμένες ελίτ έως τους εξεγερμένους υποπρολεταρίους. Η κρίση πλήττοντας και ακυρώνοντας τα κοινωνικά δικαιώματα, πλήττει την ίδια την ιδιότητα του πολίτη. Επομένως για ποιο είδος δημοκρατίας μπορούμε να μιλήσουμε;
Ωστόσο, η συζήτηση για τη δημοκρατία είναι, και πρέπει να κατανοηθεί ως συζήτηση για την έξοδο, για την επαύριον της κρίσης. Και αν αυτή η έξοδος δεν θα είναι επάνοδος στις παλιές ξένοιαστες μέρες, χρειάζεται να σκεφτούμε την αναθέσμιση της δημοκρατίας, ώστε να αντέξει στις υψηλές θερμοκρασίες που προκαλεί και θα προκαλέσει στο κοινωνικό σώμα η κρίση.
Α. Λιάκος[/SPOILER]