Χαχαχαχαχα! Είμαι βέβαιος πως αν είχες ακριβώς 8 ευρώ να τους πληρώσεις, και σου έλειπε το ένα λεπτό, δεν θα σου το έδιναν. :PPP
ε θα τους έστελνα στο μάρκετ της γειτονιάς που έχει πολλά πράγματα σε τιμή x,98 και φυσικά δε παίρνω πίσω ποτέ το δίλεπτο. Πλάκα πλάκα χάνουμε ένα βιβλίο το τρίμηνο :lol:
Εντελώς τυχαία, καθώς ξεσκόνιζα την βιβλιοθήκη μίας συγκεκριμένης κατάληψης, βρήκα ένα τρομερό βιβλιαράκι για το οποίο έχω καταενθουσιαστεί. Λέγεται [B]The Philosophy Of Punk[/B], του [B]Craig O’ Hara[/B]. Ντάξει, μπορώ να πω ότι είναι ίσως ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει για το punk κίνημα -ever-, και κλάσης ανώτερο από οποιοδήποτε ελλιπές χαζόβιβλίο κυκλοφορεί έκει έξω, γραμμένο από έναν ηλίθιο δημοσιογραφίσκο ανίδεο για το τί είναι το punk. H βασική διαφορά είναι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο απότελεί την διπλωματική εργασία ένος φοιτητή ο οποίος υπήρξε ενεργό και δραστήριο μέλος της Punk κοινότητας, του οποίου το Punk καθόρισε τις αντιλήψεις και διαμόρφωσε την συνείδηση του, ενός δηλαδή ανθρώπου που ήταν πραγματικά Punk. Στο συγκεκριμένο βιβλίο αφήνεται παραπέρα η μουσική φύση του και μελετάται εκτενώς το Punk, σαν ένα πολιτικό και κοινωνικό κίνημα, σαν ένα ρεύμα που μπορεί να επιφέρει αλλαγές και να χτυπήσει το κατεστημένο, σαν ένα μέσο να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, να αντιπαρατεθεί στους καταπιεστές του, και να αναζητήσει την ελευθερία την δική του αλλά και των γύρω του. Όλα αυτά με πηγές και αναφορές σε κορυφαία fanzines του παγκόσμιου punk κόσμου, σε δισκογραφικές δουλειές κορυφαίων (επιτέλους) μπαντών της σκηνής, και σε ανθρώπους πραγματικά αναμεμειγμένους στον χώρο.
Αυτά. Έχω καταενθουσιαστεί. Δεν διαβάζω κάτι που δεν ήξερα, απλά χαίρομαι που επιτέλους όλες αυτές τις ίδεες και τις αντιλήψεις μου τις βλέπω επιτέλους συγκεντρωμένες και με συνοχή σ’ ένα βιβλίο. Όποιος θεωρεί το punk ζωτικής σημασίας πρέπει να ρίξει μια ματιά. Όποιος θεωρεί το punk απλά ένα μουσικό ρεύμα είναι άμπαλος και πρέπει επίσης να ρίξει μια ματιά.
Πριν λίγες μέρες τελείωσα το Against the Day, το τελευταίο από τα μεγάλα (δισήμαντο στην περίπτωση του συγκεκριμένου συγγραφέα) βιβλία του Thomas Pynchon. Πιο βατό από τα Gravity’s rainbow και Mason & Dixon, με αρκετά (για Πύνσον πάντα) σαφείς ιδέες να διαπνέουν τον όγκο του, πιο ανθρωποκεντρικό από ποτέ άλλοτε, εξίσου απολαυστικά δαιδαλώδες. Έχει φτάσει τα 75+ και μάλλον δε θα’χω την ευκαιρία να διαβάσω κάτι δικό του ξανά για πρώτη φορά, ζηλεύω όποιον δεν το έχει κάνει. Με τη φόρα που μου’δωσε το βιβλίο, βρέθηκα αμέσως στο βιβλιοπωλείο, όπου ένα ζευγάρι κρατούσε το Gravity’s Rainbow και μόνο που δε μου’ρθε να τους την πέσω και να ζητήσω να κάνουμε τρίο 
Αγόρασα το New York Trilogy και ως τώρα έχω διαβάσει την 1η ιστορία. Απογοητεύτηκα πλήρως από την πρόζα του Auster. Σε ένα βιβλίο που εξερευνά τη σχέση συγγραφέα/αναγνώστη και την υπόσταση του κειμένου καθώς αυτό αφήνει το συγγραφέα, καταγράφεται και τελικά αναδημιουργείται στο μυαλό των αναγνωστών, το γράψιμο του Auster είναι στεγνό, δεν υπάρχει ίχνος ερωτικής επαφής ανάμεσα σ’αυτόν και σε ό,τι γράφει, ακόμα κι αν γίνεται συνειδητά για να απογυμνώσει την κεντρική ιδέα από οτιδήποτε άλλο μπορεί να περιττεύει. Αυτές οι θυσίες στο βωμό της αποκρυστάλλωσης των εννοιών στερούν τη χαρά της ανάγνωσης και το έργο δεν είναι πια λογοτεχνία, αλλά κάτι άλλο, το οποίο προσωπικά δε με ενδιαφέρει. Και για τον Cormac Mccarthy τα ίδια θα’λεγα. Θα σκεφτώ διπλά τον επόμενο Αμερικάνο συγγραφέα που θα πλησιάσω.
never let me go του[B] kazuo ishiguro[/B].
εχει γινει και ταινια προσφατα(δεν την εχω δει).μεχρι τη μεση ειναι ενδιαφερον,αλλα και περιεργα γραμμενο.μου θυμισε λιγο ντικενς(κυριως εξαιτιας του οικοτροφειου,αν και ειναι τελειως αυθαιρετη σαν σκεψη).
παντως παντου παιρνει καλες κριτικες.
για να δουμε:!:
Μόλις τελείωσα το ‘’[B]Ο τελευταίος πυροβολισμός[/B]’’ του Battisti. Τίποτα το φοβερό, όταν έχει βγει η τριλογία του Ballestrini (καθώς και το ‘‘Η συμμορία Μπελίνι’’) ο πήχης είναι αρκετά ψηλά. Παρ’ όλα αυτά ποτέ δε μας χαλάει να διαβάζουμε και να ξαναδιαβάζουμε για εκείνα τα χρόνια. Επίσης αρκετά ενδιαφέρον το επίμετρο του Silvi στο τέλος, ιδίως εκεί για την ψυχογραφία των μετανοιωμένων.
Αυτό είναι στα υπόψιν (όπως και ‘‘Η συμμορία Μπελίνι’’).
Τους “Αόρατους” τους διάβασα τελικά, δεν θυμάμαι αν το πόσταρα.
Εξαιρετικό βιβλίο, και, πολύ φοβάμαι, τρομακτικά προφητικό για τα βιώματα του ελληνικού αντιεξουσιαστικού χώρου. Με κέρδισε επίσης και το ιδιόμορφο λογοτεχνικό ύφος του Μπαλεστρίνι, απόλυτα ταιριαστό με τα γραφόμενά του.
Κάποια στιγμή θα διαβάσω και τα υπόλοιπα δύο της τριλογίας.
Καραγούσταρα διαβάζοντας αυτό:
[B]Η ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ[/B]
Ποιος ήταν ο πρώτος μασόνος; Ο αρχάγγελος Μιχαήλ; Ο Αδάμ; Ο Χιράμ; Τι είναι η Μασονία; Συναγωγή του Σατανά ή ναός της αδελφότητας; Σχολή μαφιόζων ή σχολή ηθικής; Η ιστορία της μασονίας από έναν διάσημο Ιταλό ιστορικό.
[I]Μετά που το τέλειωσα, έπιασα τώρα το κάτωθι:[/I]
[B]
ΝΑΪΤΕΣ ΚΑΙ ΑΣΑΣΙΝΟΙ[/B]
Πριν χίλια χρόνια, οι Χριστιανοί πολέμησαν λυσσαλέα τους Μουσουλμάνους διεκδικώντας μια λωρίδα γης που τους ανήκε, αλλά που στη λωρίδα αυτή είχε γεννηθεί η θρησκεία και των δύο. Οι Σταυροφορίες, η πλέον αιματηρή και μακρά εκστρατεία των Δυτικών εναντίων των Μουσουλμάνων, όχι μόνον άλλαξαν τον ρουν της ιστορίας της Δύσης, αλλά υπήρξαν επίσης το πεδίο δράσεως δυο μυθικών μυστικιστικών ταγμάτων: του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών από τη μεριά των χριστιανών και της σέκτας των φοβερών Ασασίνων από τη μεριά των Μουσουλμάνων. Ο συγγραφέας, μέλος και ο ίδιος ναϊτικής μυστικιστικής οργάνωσης, φέρνει στο φως στοιχεία, ότι η αλληλεπίδραση Ναϊτών Ιπποτών και Ασασίνων στους Αγίους Τόπους, μετασχημάτισαν το ναϊτικό τάγμα από ιδιωτικό στρατό του Πάπα σε μια σε μια μυστική εταιρεία η οποία έσπειρε τους πρώτους σπόρους της Αναγέννησης και της Δυτικής Μυστικιστικής Παράδοσης. Και τα δύο αυτά τάγματα ? Ναϊτες και Ασασίνοι-καταδικάστηκαν και διαλύθηκαν ως αιρετικά κάπου επτακόσια χρόνια αργότερα. Ωστόσο κάποιοι Ναϊτες κατάφεραν να επιβιώσουν και μετέφεραν τις μυστικιστικές, εξ Ανατολής διδασκαλίες τους στη Δύση και έτσι προέκυψαν αργότερα οι Ροδόσταυροι και οι Τεύτονες. Ασασίνοι επιβιώσαντες, γνωστοί ως Ισμαηλίτες Νιζαρί ανθούν έως και τις ημέρες μας, υπό την ηγεσία του Αγά Χαν. Ο Τζέιμς Γουάσερμαν ξετυλίγει τον μυθικό πέπλο που καλύπτει τα δύο αυτά τάγματα και μας δίνει μια ρεαλιστική εικόνα των πεποιθήσεων και των πρακτικών αυτών των ιερών πολεμιστών.
[B][COLOR=“Indigo”]Μιλάμε για καταπληκτικά -και γαμώ τα- βιβλία!!![/COLOR][/B]
Και το ‘‘Η συμμορία Μπελίνι’’ τον ίδιο τρόπο γραφής με του Μπαλεστρίνι έχει περίπου. Βιβλιάρα κι αυτό.
το “σε τιμές αμαζον, με σκότωσε”
8O πολύ καλό!
Προτιμώ να τα πάρω απ το Άμαζον προσωπικά,παρά να τα πάρω απ τους κατσαπλιάδες του Public.Το Amazon υποθέτω πληρώνει τους υπαλλήλους του όπως πρέπει…
Ξεκίνησα να διαβάζω το εκκρεμές του Φουκό. Δόξα τω Θεώ πέντε σελίδες μετά το σταμάτησα… άντε με το μαλάκα τον έκο…
Βρίστε με, αλλά είναι η πρώτη φορά που δεν θα διαβάσω βιβλίο…
Mαζί σου x 1000. Παιδικό τραύμα έχω.
Πιο αυνανιστικό βιβλίο δεν έχω διαβάσει
Η πρώτη μου γνωριμία με δαύτον ήταν με τα δάκρυα της πριγκήπισσας Λοάνα ή κάπως έτσι. Και είπα ότι ήταν το χειρότερο που είχα διαβάσει μέχρι τότε. Και λέω ο μαλάκας, δε γίνεται, έκο είναι αυτός, κάτι είδα λάθος…
Αμ δε… ΜΑΚΡΙΑ…
Δεν ξεκίνησες με το “όνομα του Ρόδου” που θεωρείται απ’ τα κλασσικά του; :-k
Αυτή είναι η μαλακία μου. Αλλά πάλι θα την έψαχνα με το εκκρεμές-ΜΑΚΡΙΑ…να σωθείτε…
Δεν το έχω διαβάσει οπότε δεν έχω άποψη, αλλά μια ερώτηση.
Ελληνική μετάφραση διαβάζεις να φανταστώ. Αν ναι ποιος ο μεταφραστής και ποιά η ελληνική έκδοση? Καμιά φορά η μετάφραση είναι που καταστρέφει ένα λογοτεχνικό έργο, τι καμιά φορά δηλαδή, συχνό φαινόμενο είναι.
Διακρίνω έναν μικρό ενθουσιασμό, ε…:lol: Λέτε να μην το αρχίσω δηλαδή; Ούτως ή άλλως δε σκοπεύω να διαβάσω Έκο, άλλοι έχουν προτεραιότητα (ε, και κάτι μαθήματα, νομίζω).
*κλασικά ήθελα να γράψω :-Ρ