Πήρα αυτές τις μέρες 2 βιβλία του Luis Sepulveda:
και
Το πρώτο είναι μια μικρή ιστορία, ενδιαφέρουσα. Ό,τι λέει ο τίτλος βασικά.
Το δεύτερο είναι πολλές μικρές πραγματικές ιστορίες για άγνωστους ανθρώπους που συνάντησε κατά καιρούς ο συγγραφέας σε όλο τον κόσμο. Υπέροχες περιγραφές τοπίων, ανθρώπων, συναισθημάτων. Μου θύμισε λίγο το Patagonia Express, του ίδιου συγγραφέα.
Χωρίς να φτάνει τα επίπεδα του Diplomacy, το On China είναι άλλο ένα βιβλίο του γνωστού “εγκληματία πολέμου” που χαίρεσαι να διαβάζεις. Σύντομη εισαγωγή στην Κινεζική ιστορία και στον κινεζικό τρόπο προσέγγισης των Διεθνών Σχέσεων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η περιγραφή της προσέγγισης ΗΠΑ - Κίνας στον Ψυχρό Πόλεμο μέσα από τα μάτια ενός από τους βασικούς πρωταγωνιστές της. Διαβάστε το αν ενδιαφέρεστε για τις πιθανές επιπτώσεις της ανόδου της Κίνας στο διεθνές σύστημα.
ξερει κανεις ποια ειναι η καλυτερη εκδοση Χομπιτ για να κανω δωρο στην μικρη μου αδερφη?
να’ναι καλα ο ογα γλυτωσα κανα κατοσταρικο+ φετος για βιβλια, πηρα και του σλας που το ειχα μπανισει καιρο…
Φίλε paoktsis γενικά η ελληνική μετάφραση Ειναι ένα μηδενικό μπροστά στο αγγλικό,αλλα επειδη κάτι μου λέει ότι η αδερφή σου Ειναι μικρή για να το διαβάσει στα αγγλικά πάρε την μοναδική που κυκλοφορεί στα ελληνικά απο τον κεδρο.
ΕΓΩ:
[B][U]ΜΠΟΡΙΣ ΒΙΑΝ[/U][/B]
[B][COLOR=“DarkSlateBlue”]*ΘΑ ΦΤΥΣΩ ΣΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ ΣΑΣ.
*ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΜΟΥΤΣΟΥΝΟΥΣ.[/COLOR][/B]
(Όλα από εκδ. Γράμματα)
Για να δούμε… 
3 καινούρια για μένα:
Game Of Thrones - Θύελλα Από Ατσάλι Τόμος Β’ Ματωμένο Χρυσάφι
Σαλεμς Λοτ (Stephen King)
Μια Άλλη Ματιά Στον Στάλιν (Σύγχρονη Εποχή)
Λοιπόν τελείωσα τελείωσα το Έγκλημα και Τιμωρία.
[SPOILER][B][SIZE=“4”]ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ [/SIZE][/B][/SPOILER]
Και τώρα θα ξεκινήσω τον λύκο της στέπας του Έρμαν Έσσε.
Ωραιος ο λυκος της στεπας
Σε καμιά εβδομάδα που θα το έχω τελειώσει θα πω εντυπώσεις.
Χα, προχτές το ξεκινήσα και προχτές το τελείωσα (καλά, σιγά το κατόρθωμα, μικρό είναι). Εξαιρετικό. Ο τρόπος γραφής του Έσσε είναι ούτως ή άλλως ποιητικός σε πολλά σημεία, αλλά το αποκορύφωμα εδώ είναι το όλο πεσιμιστικό και μισανθρωπικό κλίμα.
Και τώρα λίγο spoiler:
[SPOILER] Δεν μπορώ να μην ομολογήσω ότι λίιιγω ξενέρωσα με το πώς εκτυλίσσεται η ιστορία στο τέλος. Δηλαδή αυτό το παιχνίδι πραγματικότητας-φαντασίας, και το ότι στο τέλος στην ουσία δεν ξέρεις αν πραγματικά σκοτώσε την τύπισσα ή αν όλα είναι στη φαντασία του. Θα προτιμούσα το βιβλίο να έμενε στο αρχικό, ψυχογραφικό στυλ. Δεν ξέρω, όσοι το έχουν διαβάσει ας πουν και αυτοί γνώμες μπας και έχω χάσει κάτι σημαντικό.[/SPOILER]
Θα ήθελα να σχολιάσω εκτενώς όσα λες Leper Jesus, κι αυτό γιατί απλά ο Λύκος της Στέπας παραμένει ένα από τα λίγα βιβλία που με είχαν συγκλονίσει τόσο πολύ την πρώτη φορά που τα διάβασα… Ωστόσο πάνε πάνω από 10 χρόνια από τότε που διάβασα το βιβλίο, και θα ήθελα να το φρεσκάρω στη μνήμη μου πρώτα…
Δεν είχα ξενερώσει ούτε λεπτό τότε πάντως, και το τέλος μου είχε φανεί τρελά σουρεαλιστικό, σα να μπαίνει κάποιος σε όνειρο ένα πράγμα - τα μηνύματα του βιβλίου επίσης δε θα τα έλεγα “μισανθρωπικά”. Ο χαρακτήρας, ναι, έτσι δείχνει να είναι, ωστόσο το βιβλίο καταλήγει τελικά σε εντελώς διαφορετικά μηνύματα…
Μα ναι, δε διαφωνώ ως προς το μήνυμα, το κλίμα που αποπνέει χαρακτήρισα (δηλαδή οι σκέψεις και οι πράξεις του πρωταγωνιστη).
Πριν λίγες μέρες τελείωσα τον Τρυποκάρυδο του Ρομπινς. Πρώτη επαφή μου με τον συγγραφέα, που τόσοι και τόσοι μου είχαν προτείνει. Μου θύμισε κάτι μεταξύ woody allen και douglas adams. Μου άρεσε αρκετά μπορώ να πω και μάλλον θα συνεχίσω με κάποια ακόμα δικά του σύντομα.
Άρωμα του Ονείρου. Και ο Χορός των Επτά Πέπλων.
Και εδώ το “μου άρεσε αρκετά” που είπες θα μετατραπεί σε “εντάξει, ο τύπος είναι θεός”. 8)
Eπιτέλους πήγα διακοπές και κατάφερα να διαβάσω σαν άνθρωπος!
Λοιπόν, απίστευτο αριστούργημα για όσους φλερτάρουν με την ψυχολογία και ειδικότερα την ψυχανάλυση και/ ή τον κινηματογράφο:
[B]Μισελ Σνέντερ
"Μεριλιν, οι τελευταίες συνεδρίες"
(εκδ. Καστανιώτη)[/B]
Για τριάντα μήνες, από τον Ιανουάριο του 1960 ως τις 4 Αυγούστου του 1962, αποτέλεσαν το πιο απίθανο ζευγάρι: η θεά του σεξ και ο φροϋδικός ψυχαναλυτής. Εκείνη του είχε αναθέσει ως αποστολή να τη βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της, να συνεχίσει να παίζει στον κινηματογράφο, να αγαπήσει, να μην πεθάνει. Εκείνος ανέθεσε ως αποστολή στον εαυτό του να την περιβάλλει με αγάπη, να της προσφέρει μια οικογένεια, ένα νόημα, σαν να είχε να κάνει με κάποιο αβοήθητο παιδί. Θέλησε να την πλησιάσει όσο περισσότερο γινόταν, αλλά επειδή υπήρξε ο τελευταίος άνθρωπος που την είδε ζωντανή και ο πρώτος που τη βρήκε νεκρή, κατηγορήθηκε ως υπεύθυνος για το χαμό της. Αυτή είναι η ιστορία. Η ιστορία δύο ανθρώπων που δεν έπρεπε να συναντηθούν και που, στη συνέχεια, δεν μπόρεσαν να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον. Μαύρες λέξεις και λευκές αναμνήσεις. Μέσα στο γλυκό φως του ιατρείου ενός ψυχαναλυτή, επαναπροβάλλεται η τελευταία συνεδρία της Μέριλιν.
Με πολύ όμορφο, αν και λίγο κινηματογραφικό τρόπο, ουσιαστικά ακολουθούμε τον τελευταίο κυρίως χρόνο της ζωής της Marilyn Monroe μέσα από τη σχέση της με τον ψυχαναλυτή της. Το ωραίο είναι πως, εκτός από τη ζωή της ίδιας της Marilyn, μέσα από το βιβλίο προβάλλεται και η ιστορία του χώρου του κινηματογράφου αλλά και της ψυχανάλυσης στη δεκαετία του '50 (ειδικά όσον αφορά στη δεύτερη, όλα τα ονόματα που αναφέρονται στο βιβλίο έχουν υπάρξει μαθητές του Freud).
Είτε είναι αληθινή η ιστορία είτε παραποιημένη, είναι εξαιρετικό παράδειγμα του πόσο πολύ μπορεί να βγει μία ψυχοθεραπεία εκτός ελέγχου. Μαγικό βιβλίο.
Επίσης, καθώς τα τελευταία δύο περίπου χρόνια έχω αρχίσει να ανακαλύπτω τους Γερμανο-Αυστριακούς μοντερνιστές που καλύπτουν την εποχή του τέλους της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, βρήκα με 5 ευρώ στον Παπασωτηρίου το
[B]Arthur Schnitzler
Φυγή στο Σκοτάδι
(εκδ. Άγρα)[/B]
" […] Μολονότι οι επαγγελματικές υποχρεώσεις και γενικά οι συνθήκες της ζωής τους διέκοπταν την προσωπική επικοινωνία ανάμεσα στ’ αδέλφια για μέρες ή και για βδομάδες καμιά φορά, πάντα συνέβαινε κάτι, συνήθως ασήμαντο, που τους θύμιζε πως συνδέονταν μ’ ένα δεσμό αδιαμφισβήτητο και συμπαγή. Κυρίως ο νεότερος από τους δύο, σκεφτόταν σ’ αυτές τις περιπτώσεις πως όλες οι άλλες περασμένες ή υφιστάμενες σχέσεις που είχε, κατά καιρούς, ακόμα και εκείνη με την εξαίρετη μα πεθαμένη από καιρό γυναίκα του, ήταν κατώτερες και πίστευε, όλο και περισσότερο, πως αυτή η αδελφική σχέση δεν ήταν μόνο ό,τι καλύτερο και αγνότερο κατείχε στη ζωή του, αλλά και από μια γενικότερη θεώρηση των πραγμάτων, το μοναδικό πράγμα που του πρόσφερε μια φυσική σταθερότητα. Ακόμη μεγαλύτερη από αυτή των γονέων, που αργά ή γρήγορα εξαφανίζονται από τη ζωή μας, ή από τη σχέση μας με τα παιδιά, που, όπως γνώριζε ο Ρόμπερτ μέσω τρίτων, τα χάνει κανείς από τα νιάτα τους ακόμα. Και το κυριότερο : ήταν μια σχέση απαλλαγμένη από τη θολή ταραχή που εμφανίζεται απρόσμενα από τα σκοτεινά βάθη της ψυχής και συνηθίζει να σκιάζει τις επαφές ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες. […] ".
Η “Φυγή στο σκοτάδι” είναι μια νουβέλα μοναχική και μοναδική μέσα στο τεράστιο έργο του Αυστριακού συγγραφέα. Η μοναχικότητά της συνίσταται στο ότι δεν μπορεί να ενταχθεί σε κάποια ομάδα ή να συγκριθεί με άλλα βιβλία του. Είναι μοναχική, γιατί κανένα άλλο κείμενο του Σνίτσλερ δεν δέχτηκε τόσες αλλαγές και δεν ταλαιπώρησε τόσο τον δημιουργό του όσο αυτή. Κι επίσης γιατί σπάνια συναντούμε στην παγκόσμια λογοτεχνία το φαινόμενο της απόκρυψης από τη δημοσιότητα ενός τέτοιας αξίας λογοτεχνήματος για τόσο μεγάλο διάστημα. Είναι μοναδική, γιατί είναι σπαραχτικά εξομολογητική. Πουθενά αλλού ο συγγραφέας δεν μιλάει τόσο ανοιχτά για τις κρίσεις πανικού που τον βασάνιζαν, για τη μανία καταδίωξης, την υποχονδρία, τα κόμπλεξ και για τη λατρεία που ένιωθε για τον αδελφό του - έναν άνθρωπο που αγαπούσε, μα που δεν μπόρεσε ποτέ να κατακτήσει.
Η νουβέλα δημοσιεύεται με εισαγωγή, μετάφραση και χρονολόγιο του Αλέξανδρου Ίσαρη.
Δεν το έχω τελειώσει ακόμη, πρόκειται όμως για ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα. Κλειστοφοβικό σαν αίσθηση, όμορφα, σχετικά λιτά γρμμένο και δομημένο, με πολύ λεπτομερείς υφές.
Λοιπόν πριν λίγη ώρα τελείωσα τον λύκο της στέπας. Πολύ σουρεαλιστικό το φινάλε και γενικά σε όλο το κείμενο αρχίζεις να σκέφτεσαι τι είναι πραγματικότητα και τι όχι.
Προσοχή Spoiler
[SPOILER]Υπάρχει όντως η Έρμιν; Mάλλον όχι. Την σκοτώνει όντως στο τέλος ή είναι απλώς μια εικόνα στο κεφάλι του από τις όμορφες ουσίες που του δίνει ο Πάμπλο;.Μάλλον όλη η ιστορία είναι απλά ένα όνειρο ή καλύτερα μια προσπάθεια ψυχανάλυσης .Γενικά αν διαβάσω για την ζωή του Έσσε ίσως ξεκαθαρίσω τι ακριβώς παίζει με αυτό το έργο.
[/SPOILER]
Γενικά πάντως τα μηνύματα που σου περνάει είναι υπέροχα. Μπορώ να πω ότι βρήκα πολλά κοινά χαρακτηριστικά στον εαυτό μου με τον λύκο της στέπας και γενικά ένιωσα μεγάλο θαυμασμό ανακαλύπτοντας νέα πράγματα που δεν είχα σκεφτεί για την πραγματικότητα που βιώνουμε έστω και αν δεν διαφαίνεται ολοκάθαρα η ύπαρξη της στο έργο .
Πάω να ακούσω λίγο Μότσαρτ
Σε λίγες μέρες που θα έχω συνέλθει κάπως και θα έχω σταματήσει να ξεφυλλίζω ξανά και ξανά το βιβλίο θα ξεκινήσω και το Σιντάρτα.
Πρέπει οπωσδήποτε να τον ξαναδιαβάσω τον Λύκο, είμαι περίεργος να δω αν θα με αγγίξει το ίδιο τώρα, μετά από 10 χρόνια…
Όσο αφορά το Σιντάρτα, είναι ένα μικρό διαμάντι της ανατολής.
[B]Νικόλας Μπερντιαεφ ~ [COLOR=“DarkRed”]ΠΕΝΤΕ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΠΕΡΙ ΥΠΑΡΞΕΩΣ[/COLOR][/B]
για να δούμε…
την ιστορια της αγγλιας του ν.τσιφορου διαβασα την προηγουμενη βδομαδα, αρκετα καλο με πολυ δοση χιουμορ + οτι με βοηθησε να ξεμπερδεψω και καποια ιστορικα γεγονοτα… σιγουρα θα διαβασω και αλλα δικα του σε παρομοιο υφος… τωρα εχω πιασει τον κομη μοντεκριστο και πλησιαζω στο φιναλε… για τον χρονο που αφιερωνω σε βιβλια αυτο θα σπασει ολα τα ρεκορ, εχω κολλησει…