Βιβλία...διαβάζουμε?

Άλλες Τέχνες
#2821

Αφού το διάβασα (έχοντας στο μυαλό μου τα περί δύστροπης γραφής, με βρήκε προετοιμασμένο και κύλησε σχετικά εύκολα η ανάγνωση) θεωρώ ότι πράγματι η σύγκρουση με τον Ποιμένα και η σκηνή στη βάρκα είναι οι κορυφαίες του βιβλίου.
Γενικά το στυλ της αφήγησης του Σαραμάγκου είναι αρκετά πρωτότυπο, υπερβολικά λεπτομερές.

Διάβασα και το Βασιλιά της Αβάνας, του Γκουτιέρεζ. Με την κλασσική ωμή γραφή του και την “εικονογράφηση” της “άλλης” Κούβας. Νομίζω πως ούτως ή άλλως θεωρείται από τα κορυφαία του (μαζί με την Βρώμικη τριλογία της Αβάνας). Ήμουν και σε διακοπές και “έφυγε” σε 2 μέρες!

#2822

http://www.epekeina-editions.gr/home/

Καινούργια εκδοτική προσπάθεια από Τρίκαλα μεριά. Τα καλά πράγματα πρέπει να ανταμείβονται.

Walter Benjamin “Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνολογικής του αναπαραγωγιμότητας” (Μετάφραση - Σχολιασμός: Φώτης Τερζάκης).

#2823

Θα το ψάξω, φαίνεται ό,τι πρέπει για πλοίο

Εξαιρετικές επιλογές κειμένων. Ένα από αυτά τα βιβλία το ψάχνω χρόνια και είχε εξαντληθεί. Γαμώ.

#2824

Σοβαρός εκδοτικός οίκος που πληρώνει τους μεταφραστές στην ώρα του και με σχετικά καλές τιμές (καθόλου αυτονόητο στις μέρες μας), έχει αποφασίσει να βγάλει αρκετά κείμενα, κυρίως ψυχαναλυτικά, αλλά και φιλοσοφικοπολιτικά, τα οποία δεν θα περίμενε κανείς να δει εύκολα στα ελληνικά. Ελπίζω να μην μπαίνει μέσα με τα τσαρούχια κι αν συμβαίνει, ακόμα περισσότερα συγχαρητήρια.

#2825

Αυτό το τελείωσα προχθές, εξαιρετικό βιβλιαράκι, με έψησε να πάω να πάρω και άλλα του Calvino, τώρα που τα βρίσκεις κοψοχρονιά. Μου θύμισε λίγο αυτό σε σημεία:

#2826

Το καλύτερο πράγμα που διαβάζω αυτό τον καιρό ανάμεσα σε κάμποσα άλλα είναι το “Σπούτνικ Αγαπημένη” του Murakami. Από τα βιβλία που διαβάζεις μονομιάς, είναι τέτοια η πλοκή και ο βασικός χαρακτήρας που δεν μπορείς να το αφήσεις. Καταπληκτική γραφή.

#2827

[B][U]Andrea Camilleri - Το Άρωμα της Νύχτας[/U][/B]
Αρκετά τυπικό και απλοϊκό αστυνομικό μυθιστόρημα με μηδενική λογοτεχνική αξία (με επιείκεια πάντα :p)…Φτωχό σε γλώσσα και πάνω απ’ όλα σε ιδέες … Λίγο παραμύθι και τα σχόλια περί ‘κινηματογραφικού συγγραφέα’ , πέραν κάποιων αναφορών σε Hitchcock , Fritz Lang που δεν εξυπηρετούσαν πουθενά την υπόθεση… Μέτρια πράγματα δηλαδή.

[B][U]Italo Calvino - Τελευταίο Έρχεται το Κοράκι [/U][/B]
Eξαιρετική συλλογή από διηγήματα (8-10 σελίδες το καθένα) του Καλβίνο… Θα έλεγα ότι συνοψίζονται σε 4 θεματικές : παιδική ηλικία , ζωή της επαρχίας , πόλεμος και άνδρας/γυναίκα , χωρίς φυσικά να απαγορεύεται και η συμπλοκή των παραπάνω… Κάποιες ιδέες και εικόνες σε ανατριχιάζουν , η ρεαλιστική εικόνα της επαρχιακής ζωής , η παιδική αγνότητα , οι σκέψεις μπροστά στο θάνατο κλπ. Αγαπημένο μου μάλλον το “Από πατέρα σε γιο” . Σε συνδυασμό με την τιμή της Πολιτείας, πάρτε το με κλειστά μάτια :slight_smile:

Κάποιες σκέψεις και για τα προηγούμενα , βαριά αναγνώσματα (όσα θυμάμαι)…

[B][U]G.Deleuze - Σπινόζα και το Πρόβλημα της Έκφρασης[/U][/B]
Θα έλεγα πως είναι το πρώτο αμιγώς φιλοσοφικό κείμενο που διαβάζω, χωρίς παραδείγματα, προσεγγίσεις της πραγματικότητας κλπ. Η φιλοσοφία στην οποία έλεγε ότι θέλει να ξαναχαθεί και ο Ζίζεκ :stuck_out_tongue: Δύσκολο κείμενο , αλλά ο Deleuzes επαναλαμβάνει γύρω στις 20 φορές την κάθε πρόταση , οπότε αναγκαστικά σου μένουν αρκετές απ’ τις ιδέες του Σπινόζα.

[B][U]G.Deleuze - Κινηματογράφος ( Τόμος Α)[/U][/B]
Το άφησα στη μέση , γιατί δεν ήμουν σε θέση να παλέψω μαζί του αυτή τη στιγμή:p Μπορεί να 'χει συνεχείς αναφορές σε ταινίες , αλλά είναι και αυτό πολύ περισσότερο μια φιλοσοφική ανάλυση της τέχνης του Κινηματογράφου. Μοντάζ, σεκάνς , καδράρισμα , ή έννοια της χρονοεικόνας κλπ από μια καθαρά φιλοσοφική ματιά. Πολύ πυκνογραμμένο , ενώ δυσκολεύουν και οι αναφορές σε ταινίες που παρεμβάλλονται με μια ποιητική/λογοτεχνική διάθεση… Θα το ξαναπιάσουμε από χειμώνα.

[B][U]James Green - Θάνατος στο Χέιμαρκετ[/U][/B]
H περιγραφή της εποχής που προηγήθηκε και των στιγμών που ακόλούθησαν, της έκρηξης στο Χέιμαρκετ που στιγμάτισε τους αγώνες του εργατικού κινήματος στο Σικάγο και παγκοσμίως. Πλήρης προσωπογραφία του Ο.Σπάις και του Α.Πάρσονς , αλλά και των υπολοίπων αναρχικών, όλες οι τακτικές και επιλογές των μεταναστών , σωματίων εργαζομένων και συνδικαλιστών , επίσημης αστυνομίας , πολιτικών αρχών , επιχειρηματιών , ιδιωτικών στρατών κλπ. Πλήρης εικόνα της εποχής στα εργατικά ζητήματα. Προτείνεται.

#2828

Οποτε προσπάθησα να διαβάσω Deleuze και λοιπούς της συνομοταξίας του οφείλω να ομολογήσω ότι έπαθα εγκεφαλικό black out, και η πλάκα είναι ότι έχω αρκετά βιβλία τους. Σίγουρα δεν έχω την ανάλογη εμπειρία ή ό,τι ειναι αυτό που χρειάζεται, για να κατανοήσω τα γραπτά ανάλογων φιλοσόφων. Σίγουρα γενικότερα η φιλοσοφία ως επιστημονικός κλάδος δεν είναι ιδιαίτερα εύκολος και στα μάτια μου φαντάζει ιδιαίτερα αφηρημένος και “ευέλικτος”. Δεν ξέρω. Δεν είναι ότι δεν είναι φορείς ιδεών και μάλιστα ενδιαφερουσών ιδεών, αλλά κάπου δεν μπορώ εστιάσω σε αυτά που λένε. Ποιος είναι ο πυρήνας των ιδεών τους.

Νομίζω ότι θα πάρω το μέρος του Chomsky στην πρόσφατή του κόντρα με τον Zizek.

In this brief excerpt from a December, 2012 interview with Veterans Unplugged, Chomsky is asked about the ideas of Slavoj Žižek, Jacques Lacan and Jacques Derrida. The M.I.T. scholar, who elsewhere has described some of those figures and their followers as ?cults,? doesn?t mince words:

‘’… [I]What you?re referring to is what?s called ?theory.? And when I said I?m not interested in theory, what I meant is,[B] I?m not interested in posturing?using fancy terms like polysyllables and pretending you have a theory when you have no theory whatsoever.[/B] So there?s no theory in any of this stuff, not in the sense of theory that anyone is familiar with in the sciences or any other serious field. [B]Try to find in all of the work you mentioned some principles from which you can deduce conclusions, empirically testable propositions where it all goes beyond the level of something you can explain in five minutes to a twelve-year-old.[/B] See if you can find that when the fancy words are decoded. I can?t. So I?m not interested in that kind of posturing. Žižek is an extreme example of it. I don?t see anything to what he?s saying. Jacques Lacan I actually knew. I kind of liked him. We had meetings every once in awhile. But quite frankly I thought he was a total charlatan. [B]He was just posturing for the television cameras in the way many Paris intellectuals do.[/B] Why this is influential, I haven?t the slightest idea. I don?t see anything there that should be influential[/I]…’’

Ας μας πουν και οι πιο philosophy-oriented την γνώμη τους…

#2829

Egw tha elega na min pareis to meros kanenos, eidika apo ti stigmi pou anagnwrizeis oti den exeis idiaiterh epafh. Oi perissoteroi apo autous pou “lene pipes” xtizoun th filosofia tous panw sti filosofia allwn kai enantion tis filosofias allwn. Twra an kapoios perimenei na katalavei ti akrivws leei o deleuze enw den exei diavasei metafysikh, ontologia, fainomenologia klp [pou apo monoi tous einai kladoi pou dinoun megalo pososto na min katalaveis genikotera oute kan tin kentriki idea], e mallon epese thyma tou hype, symvainoun auta. Poso mallon otan tetoioi filosofoi vasizontai kata koron se neologismous gia na antikatastisoun palaioterous neologismous pou thewreitai pws ligo poly einai gnwstoi ston anagnwsth. Gi’ aytous tous logous, osoi den asxolountai se akadhmaiko epipedo me ti filosofia h estw entatika, den yparxei logos na diavasoun ta filosofika dokimia oute tou zizek, oute tou deleuze, oute kan tou sartre. Einai poly kalytero na diavasoun gia autous, para tous idious. px. 8a exei perissotero antikrisma an diavasei kapoios auto http://www.amazon.com/Deleuze-Philosophy-Together-Vocabulary-Directions/dp/0748645853 para an paei na diavasei sto asxeto to difference and repetition. Kata talla, ki egw mia den katalava otan diavasa deleuze [kyriws epeidh agapouse nietzsche ton diavasa], alla gia kapoion logo mou aresei h glwssa pou xrisimopoioun oi perissoteroi apo autous, opote to pairnw ligo san logotexnia h poiisi :stuck_out_tongue: Telos pantwn, apo apopsh glwssas protimw autous para ton kant h ton hegel kserw gw. Kai ksana telos pantwn, to oti einai pozeroi de shmainei oti den exoun idees, outws h allws h filosofia einai gia na mperdeuei ta pragmata oxi na ta ksedialynei

#2830

Λίγες οι αναγνώσεις τον ιούλιο:

Κάποια κλασικά :
"[B]Άκου Ανθρωπάκο[/B]“Bίλχελμ Ράιχ
”[B]Δεν Πληρώνω Δεν Πληρώνω[/B]“Ντάριο Φο
”[B]Διάλογος Ανάμεσα Σε Ένα Ιερωμένο Και Σε Ένα Ετοιμοθάνατο[/B]" Μαρκήσιος Ντε Σαντ

“[B]Bruges-la-Morte[/B]” Georges Rodenbach
γραμμένο στα τέλη του 19ου αιώνα, το διάβασα αναπολώντας το ταξίδι που είχα κάνει στην Μπριζ (στην οποία πήγα μιας και είχα δει το ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΜΠΡΙΖ)
οπισθόφυλλο:

[SPOILER]Ψυχολογικό δράμα, στο οποίο ο αναγνώστης θα διαπιστώσει αυτό που λεει ο Baudelaire σ? ένα στίχο του: Ο έρωτας απάνω στο κρανίο της οικουμενικής είναι θρονιασμένος. Ο ήρωας, κυριευμένος από την ομορφιά μιας «ζωντανής» νεκρής, αποσπά απ΄ αυτήν μία πλεξίδα. Όλα φθείρονται εκτός από αυτήν, η οποία καταλήγει να γίνει το φονικό όργανο μιας ύπαρξης που ο Έρωτας την ταυτίζει με τη νεκρή του. Και όλα αυτά στην πόλη της Μπριζ, η οποία εξοντώνει κάθε τι αντίθετο της θρησκευτικής ταυτότητάς της. Ο φετιχισμός, τα σύμβολα που θριαμβεύουν προοδευτικά, τα αισθήματα που διαλύονται μέσα στη συγκίνηση, η τελετουργική μύηση, οι ανεπαίσθητες μεταβάσεις απ΄ αυτό που είναι φυσικό σ? εκείνο που είναι τεχνητό, χαρακτηρίζουν αυτό το έργο του Ρόντενμπακ.[/SPOILER]
"[B]Κυριακή Απόγευμα Στη Βιέννη[/B] "Μάρω Βαμβουνάκη
Άλλη μια απογοήτευση από την κάποτε αγαπημένη Μάρω (όταν έγραφε μυθιστορήματα δηλαδή), τώρα την έφαγαν κριτικές όπως η παρακάτω για το βιβλίο:

[SPOILER][I]Κάποιοι θεωρούν την ψυχανάλυση και γενικότερα τέτοιου είδους εκλαϊκευμένα βιβλία ψυχανάλυσης όχι τόσο “σοβαρά” και άξια του δικού τους “υψηλού” επιπέδου. Για μένα η αξία του βιβλίου αυτού έγκειται στο γεγονός ότι προκαλεί νέους προβληματισμούς και δεν αναμασά ίδιες σκέψεις και ιδέες. Επίσης, η συγγραφέας ωθεί τον αναγνώστη να ανακαλύψει τη δική του αλήθεια και να ακολουθήσει τον δικό του μοναδικό δρόμο και όχι τη συνηθισμένη πεπατημένη των πολλών. Η Μάρω Βαμβουνάκη προσπαθεί να φωτίσει τον δρόμο των πολλών και όχι των λίγων και “εκλεκτών”. Γι αυτό ακριβώς τα βιβλία της είναι πολύτιμα.[/I] (Ευμορφία Ζήση, diavasame.gr, Μάιος 2012)[/SPOILER]

#2831

Το ακου ανθρωπακο δεν ειναι του βιλχελμ ράιχ?
Τα αλλα δυο πολυ καλα του Ντε Σαντ το διαβασα προσφατα

Πριν λιγο τελειωσα το Χαος και κατι αλλα διηγήματα του Πιραντελο
που μαρεσαν αρκετα, πολυ ειρωνια μεσα. Επισης το ο γερος και η θαλασσα του χεμινγουεϊ που ηταν ψιλοβαρετο αν και οχι κακο.
Τωρα αρχισα το ιστορια και ζωη του Νιτσε

#2832

@ Ισις + Σομνα

Κατ’ αρχάς το διάβασμα, όπως και η μουσική είναι θέμα γούστου. Σε άλλους αρέσει ο μανιερίστικος τρόπος γραφής, άλλοι προτιμούν όσο πιο αποστειρωμένη γλώσσα γίνεται. Χωρίς τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ωστόσο, νόημα δεν θα βγει σε καμία περίπτωση.

Ο Ντελέζ, όπως ο διόσκουρός του Γκουαταρί, ο Ντεριντά, ο Λιοτάρ, ο Φουκό, ο Μποντριγιάρ και τόσοι άλλοι σύγχρονοί τους Γάλλοι φιλοσοφοκοινωνιολογίζοντες ανήκουν χοντρικά στη γενιά του '20 που μεγάλωσε στο μεσοπόλεμο και τη μπελ επόκ και καταρτίστηκε εν μέσω δεύτερου πολέμου και κατοχής και στη συνέχεια είχαν ενεργό ρόλο στο Μάη του '68, ενώ κάποιοι από αυτούς θεωρούνται οι πρώτοι εκφραστές του μεταμοντερνισμού. Δεν είναι τυχαίο που όλοι αυτοί είναι μάστορες της γλώσσας και εγείρουν αισθητικές αξιώσεις με τα γραπτά τους, έτσι γαλουχήθηκαν και αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονταν.

Όταν αντιπαραβάλουμε σε αυτούς τον Καντ και τον Χέγκελ, δηλαδή ό,τι πιο βαρύ έχει να επιδείξει η γερμανική φιλοσοφία του 18ου-19ου αιώνα, μιλάμε για διαφορετική εποχή με άλλο πνεύμα και διαφορετικά αιτήματα. Οι τρεις Κριτικές του Καντ είναι λες και τις έχει γράψει συμβολαιογράφος, η ανάγνωσή τους είναι επίπονη και τρομακτική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το μεγαλείο του εγχειρήματος. Ο Χέγκελ από την άλλη κάνει πλάκα με τον Καντ και ανάγει λέξεις του καθημερινού λεξιλογίου σε δύσβατες φιλοσοφικές έννοιες, πραγματικά χρειάζεται εγελιανό λεξικό για να αρχίσει, έστω, να τον καταλαβαίνει κανείς. Όμως χωρίς αυτούς και τις χιλιάδες σελίδες που μας άφησαν δεν θα υπήρχε η μοντέρνα φιλοσοφία έτσι όπως είναι σήμερα, με τον ίδιο τρόπο που αν δεν υπήρχαν κάποτε τα μπλουζ, σήμερα δεν θα υπήρχε το μπλακ μέταλ.

Η τρίτη μεγάλη σχολή είναι η αγγλοσαξονική, από την οποία προέρχεται ο Τσόμκσι, και η οποία χοντρικά στηρίζεται στη νοησιαρχία και τον ορθολογισμό. Η διαφορά στις κατευθυντήριες αρχές είναι αρκετά μεγάλη, έτσι ώστε ακόμα και σε τόσο υψηλό επίπεδο, δεν είναι περίεργο να εκφράζονται αφορισμοί όπως αυτός του Τσόμσκι για τον Λακάν ότι είναι τσαρλατάνος. Από την άλλη όμως, για παράδειγμα υπήρχε αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ Τσόμσκι - Φουκό, ενώ ο Ντεριντά και η αποδόμηση κατέκτησε την Αμερική μέσω των λογοτεχνικών σπουδών και αισίως την κατακτά ετεροχρονισμένα και ο Λακάν.

Φυσικά δεν πρόκειται για τρεις σχολές φιλοσοφίας με στεγανά και τελείως ξεχωριστές πορείες μέσα στο χρόνο. Ανέκαθεν υπήρχαν επικαλύψεις, επιρροές, όπως και τρελά ξεκατινιάσματα που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις κόντρες των ροκ σταρς.

Συγκεκριμένα για την κόντρα Τσόμσκι - Λακάν, αυτή ξεκίνησε από τη δεκαετία του '60 όταν πρωτοπήγε ο Λακάν ως σούπερ σταρ ψυχαναλυτής στην Αμερική να δώσει κάποιες διαλέξεις. Μία από αυτές ήταν στο ΜΙΤ και όταν άρχισε να βαραίνει το πράγμα με το ασυνείδητο και τα λοιπά “περίεργα” της ψν, ο Τσόμσκι τον ρώτησε που πιστεύει ότι εδράζεται η λειτουργία της σκέψης κι ο Λακάν του απάντησε: “στο γόνατο”. Νομίζω ότι αυτό το επεισόδιο (που αναφέρεται σε [I]αυτή [/I]την εξαιρετική βιογραφία του Λακάν από την Ρουντινεσκο) συμπυκνώνει χαρακτηριστικά τη διαφορά στην προσέγγιση και την αισθητική των δύο ανδρών.

Το ότι αναφέρθηκε ο Τσόμσκι εναντίον και του Ζίζεκ δεν προκαλεί εντύπωση, λακανικός δηλώνει ο άνθρωπος, είναι και ποπ σταρ, έχει και σαφώς διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις, είναι εύκολο να μπει στο μάτι του Τσόμσκι. Και αυτά που του καταλογίζει είναι περισσότερο ζήτημα επιλογής και χαρακτήρα, παρά συγκεκριμένα λάθη στην ανάπτυξη των επιχειρημάτων του. Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι έχει ασχοληθεί καν σοβαρά με τον Ζιζεκ. Σε κάθε περίπτωση όμως, οι μακροπερίοδοι λόγοι και οι πολυσύλλαβες λέξεις δεν αρκούν για να χαρακτηρίσεις κάποιον άσχετο, αν ήταν έτσι τον Καντ θα τον αφήναμε από την πρώτη σελίδα. Και το γεγονός ότι ο Λακάν ήταν άνθρωπος του στυλ και της πόζας, και πολύ περήφανος γι’ αυτό μάλιστα, δεν αφαιρεί τίποτα από τη δύναμη των γραπτών του.

Συγκεκριμένα για τον Ντελέζ, που ήταν και η αφορμή για την όλη συζήτηση, νομίζω είχα γράψει και στο θρεντ της φιλοσοφίας πως δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος πέφτει με τα μούτρα σε κάτι τόσο εξεζητημένο χωρίς πρώτα να πάρει μια γενικότερη ιδέα από φιλοσοφία ή να διαβάσει μια σοβαρή εισαγωγή στον συγγραφέα, όπως πρότεινε κι ο σομνα. Τα πρώτα του βιβλία αφορούν την ιστορία της φιλοσοφίας (ένα για τον Χιούμ [που είναι φιλοσοφικός πρόγονος του Τσόμσκι, ορίστε οι επικαλύψεις], άλλα για τον Νίτσε, τον Καντ, τον Σπινόζα κ.ο.κ.), κανένας που έγραψε σοβαρή φιλοσοφία δεν έπεσε με αλεξίπτωτο, όλοι τα φάγανε τα χρονάκια τους διαβάζοντας τους προηγούμενους. Δεν προτείνω φυσικά να κλειστούμε σε μια σπηλιά και να αρχίσουμε να διαβάζουμε από τον Θαλή το Μηλίσιο μέχρι σήμερα με χρονολογική γραμμικότητα, αλλά Ντελέζ ασάλιωτος δεν μπαίνει όσο και να το προσπαθήσεις.

Εκτός αν μιλάμε για τα πολιτικά του κείμενα, που αν και βασίζονται στην ιδιαιτερότητα των δικών του θεωριών, είναι σαφώς πιο πρσβάσιμα, όπως [I]αυτό [/I]το μικρό. Γιατί όσο στρυφνοί και περίεργοι μπορεί να φαίνονται όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι λόγιοι, άλλο τόσο άμεσοι και συμπαθείς (ενδέχεται να) είναι στις πολιτικές τους απόψεις.
Το ίδιο, όμως, συμβαίνει και με τον Τσόμσκι. Αν δεν είσαι καταρτισμένος γλωσσολόγος δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις τις “[I]Συντακτικές Δομές[/I]” του, αλλά τα πολιτικά του πονήματα των πέντε τελευταίων δεκαετιών μπορεί να τα διαβάσει ο καθένας και να σχηματίσει άποψη.

Τέλος να διαφωνήσω σφόδρα με τον σομνα όσον αφορά τους αφορισμούς του πως η φιλοσοφία είναι για να μπερδεύει κι ότι στη μεταφυσική και την οντολογία είναι μεγάλες οι πιθανότητες να μην πιάσεις την κεντρική ιδέα. Η φιλοσοφία διαφωτίζει, δεν συσκοτίζει και οι κεντρικές ιδέες της είναι, συνήθως τουλάχιστον, δηλωμένες εξαρχής. Το στυλ της γραφής και ο τρόπος έκθεσης των επιχειρημάτων είναι το εμπόδιο που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι αναγνώστες και κυρίως οι απαίδευτοι.

#2833

ουπς ναι, είχα στο μυαλό μου το Τρόμος και Αθλιότητα του 3ου Ράιχ του Μπρεχτ, μη δίνεις σημασία, 40 βαθμούς έχει…

#2834

Ωραίος Enick, πολύ ωραίο ποστ. Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη μου επαφή με φιλοσόφους σαν τον Deleuze η τον Guattari έγινε με τα μικρά αυτά πολιτικά κείμενα που κυκλοφόρησε στο παρελθόν η Ελευθεριακή Κουλτούρα ή με διάφορες συνεντεύξεις τους από δω και απο κει. Η δυσκολία εμφανίστηκε όταν ακριβώς προέκυψε η επιθυμία να περάσω στα πιο ακαδημαικά τους κείμενα/έργα. Οι Φουκώ/Μποντριγιάρ μου φάνηκαν πολύ πιο έυκολοι - τουλάχιστον στα έργα τους που διάβασα ολοκληρωμένα, “επιτήρηση και τιμωρία” και " η καταναλωτική κοινωνία" αντίστοιχα.

Βασικά το πρόβλημα με την φιλοσοφία για κάποιον που είναι έξω από τον χώρο είναι το από που ξεκινάς. Οκ παίρνεις μια σοβαρή εισαγωγή σε ένα φιλοσοφικό ρεύμα ή ακόμη και σε ένα φιλόσοφο. Το πρόβλημα είναι άλλο, για μένα τουλάχιστον, και όχι αμελητέο. Κατα πόσο ο συγγραφέας της εισαγωγής, σου παρουσιάζει την ουσία και τον πυρήνα των ιδεών και της φιλοσοφίας του χ ή ψ φιλοσόφου, πέρα από προσωπικές συλλήψεις του θέματος, αποκλίσεις κ.ο.κ. Μείζον θέμα επίσης όταν μιλάμε για ελληνική βιβλιογραφία ή μάλλον μεταφρασμένη στα ελληνικά βιβλιογραφία, η σωστή μετάφραση και απόδοση του κάθε έργου. Διαβάζεις κατυθείαν από το πρωτότυπο; Εκεί εμφανίζονται άλλα προβλήματα. Τελοσπάντων, η βουτιά στην φιλοσοφία μόνο ως προκληση που αξίζει κανεις να πάρει μου φαντάζει. Το θέμα αν ξέρει αυτός ο κάποιος να κολυμπά… :Ρ

Προτείνετε και κανένα εισαγωγικό βιβλίο στην φιλοσοφία. Έχω τσιμπήσει δυο σχετικά προσφατα, το κλασικό του Bertrand Russell και ένα συλλογικό έργο από της Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, σε εξαιρετική έκδοση της Νεφέλης. Τα έχω ακόμα να κάθονται σε μια γωνία, χρόνος να βρεθεί μόνο…

Και μετά την αναφορά στους μεταμοντέρνους, κάποια καλή εισαγωγή στον μεταμοντερνισμό; Κριτική ή μη.

#2835

Προφανώς είναι προτιμότερο να διαβάζει κανείς φιλοσοφία, αλλά και λογοτεχνία εξίσου, στο πρωτότυπο, αλλά επίσης προφανές είναι το πόσο δύσκολο είναι αυτό το εγχείρημα. Επίσης είναι σαφώς προτιμότερο να αναμετράται κανείς με τα πρωτότυπα κείμενα και όχι με τις εισαγωγές, αν και το δεύτερο είναι αναπόφευκτο σε κάποιες περιπτώσεις, ειδάλλως ο επίδοξος αναγνώστης ενδέχεται να αποθαρρυνθεί γρήγορα.
Πάντως το επίπεδο της μετάφρασης φιλοσοφικών βιβλίων στην Ελλάδα έχει ανέβει κατακόρυφα τα τελευταία είκοσι χρόνια και πλέον βγαίνουν αρκετά προσεγμένες εκδόσεις με σοβαρές εισαγωγές που δεν υπάρχει κανένας λόγος να τις αποφύγουμε.

Τώρα σχετικά με το πού ξεκινάει κανείς από τη φιλοσοφία, δεν υπάρχει σταθερή απάντηση. Άλλοι έπεσαν στα σκληρά κατευθείαν, άλλοι το πήραν από την αρχή, άλλοι από το τέλος, άλλοι παλεύουν μια ζωή με εισαγωγές. Προσωπικά, μου γεννήθηκε η ιδέα να ασχοληθώ περισσότερο όταν διάβασα “[I]Τα όρια της ερμηνείας[/I]” του Έκο που μπορεί να είναι ένα μη αμιγώς φιλοσοφικό βιβλίο από κάποιον μέινστριμ συγγραφέα, αλλά περιέχει πράγματα τα οποία τα βρήκα μπροστά μου αργότερα σε άλλα διαβάσματα, πιο αναλυτικά και δεν θα είχα οδηγηθεί εκεί αν δεν τα είχα δει σε αυτό το βιβλίο απλοποιημένα και σε αποσπάσματα. Γενικά μου αρέσει να ετεροπροσδιορίζω το βασικό μου αντικείμενο μέσα από άλλους κλάδους και πειθαρχίες, όπως η πολιτική επιστήμη και η ψυχανάλυση, θεωρώ ότι έτσι ανακαλύπτει κανείς πτυχές που δεν θα μπορούσε να τις δει με μονόπλευρα διαβάσματα.

Γι’ αυτό και συστήνω το [I]Μανιφέστο για τη φιλοσοφία[/I] του Μπαντιού, τον οποίο φαντάζομαι ότι γνωρίζεις από την στράτευσή του στον κομμουνισμό. Εδώ φυσικά γράφει ως φιλόσοφος και, εκτός των άλλων, παρουσιάζει τη θέση του για τους άξονες γύρω από τους οποίους εμφανίζεται η φιλοσοφία. Βέβαια, πρέπει να γνωρίζει κανείς ότι είναι δηλωμένος πλατωνικός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και άρα ως τέτοιος πρέπει να διαβαστεί. Γενικά, δεν πρόκειται να πετύχεις εύκολα εισαγωγή στη φιλοσοφία που να μην κλίνει προς κάποιο ρεύμα, μόνο σε τελείως εγκυκλοπαιδικό επίπεδο δεν είναι φανερό αυτό, και πάλι δεν το γλυτώνεις τελείως.
Ένα άλλο είναι το [I]Τι είναι φιλοσοφία;[/I] των Ντελέζ και Γκουαταρί, για να τους δεις με άλλο μάτι και σε πιο εγχειριδιακή μορφή. Ένα άλλο που το έχουμε ξαναναφέρει εδώ είναι [I]Ο κόσμος της Σοφίας[/I] του Γκάαρντερ που μπορεί να είναι παιδική λογοτεχνία υποτίθεται, αλλά αν δεν έχεις ιδέα απο φιλοσοφία, σου δίνει μια σοβαρή επισκόπηση των σχολών και των τάσεών της.

Για το μεταμοντέρνο μπορείς να πας κατευθείαν στην [I]Μεταμοντέρνα Κατάσταση[/I] του Λιοτάρ, όπου παρουσιάζεται η θέση για τη μετάβαση από τη νεωτερικότητα στη μετανεωτερικότητα με επιχειρήματα που είναι πολύ διαφορετικά και σοβαρότερα από όσα συνήθως αποδίδουν στους οπαδούς αυτής της θέσης οι πιο παραδοσιακοί φιλοσοφίζοντες. Ένα άλλο είναι [I]Η διαμάχη για τη νεωτερικότητα[/I], μια συλλογή γραπτών επιμελημένη από τον Βέλτσο, όπου μπορείς να βρεις επιχειρήματα υπέρ και κατά της (υποτιθέμενης) μετάβασης, στην οποία αναφέρεται ο Λιοτάρ.

#2836

Den to egrapsa ws aforismo, gia mena to oti h filosofia mperdeuei einai to megalo kalo ths. Me to “mperdeuei” ennow oti an kapoios thelisei na asxolh8ei me ta filosofika provlimata mh dogmatika, as poume dld apo periergeia ki oxi gia na themeliwsei ritorika tis hdh pagiwmenes apopseis tou, 8a anagkastei na egkatalipsei [h na amfisvitisei estw] arketes fores, estw kai merikws, tis apopseis tou. To opoio thewrw einai apo ta pio sklira kai dyskola pragmata pou mporeis na zitiseis apo kapoion. An theleis, mporw na parafrasw me to pio metriopathes kai klise “h filosofia rwtaei, den apantaei”. Toulaxiston, apantaei dyskola dixws th symvolh ths episthmhs.Oson afora th metafysikh kai thn ontologia, profanws to grafw exontas sto myalo mou oti autos pou tha thelisei na asxolh8ei, an prosperasei tous arxaious [pou ki autoi polles fores einai eite 8anatera varetoi eite dysnohtoi], tha pesei panw ston kant kai ston xaintegker, e kai opws kai na xei, afou tous egkatalipsei arketes fores, tha arxisei na katalavainei meta thn niosth anagnwsh. Kai oi idees kathautes wstoso, thewrw oti einai ap’ tis pio feugates pou mporeis na synantiseis sth filosofia. Yparxoun tomeis poly pio katanohtoi kai prosvasimoi, gia mena toulaxiston. Nomizw se ola ta ypoloipa pou egrapses nick, symfwnoume.

Me aformh kapoia alla pou grapsate… Neuriazw kapws me thn en pollois authereth kathgoriopoihsh arketwn “filosofwn” ws “metamonternwn”. Katarxas, ligoi apo autous pou xrisimopoioun ton oro [ws prosvolh] mpainoun ston kopo na mas eksigisoun ti shmainei kai ti koino exoun oloi autoi oi metamonternoi pera apo to vermpalismo [pou den arkei gia na ginei h kathgoriopoihsh] kai kati mourmoures peri sxetikismou [pou oute auto arkei]. Etsi, exoume kosmo na pisteuei oti o foucault as poume den grafei [penta]kathara h oti o debord den vgazei nohma :roll:

Κατα πόσο ο συγγραφέας της εισαγωγής, σου παρουσιάζει την ουσία και τον πυρήνα των ιδεών και της φιλοσοφίας του χ ή ψ φιλοσόφου, πέρα από προσωπικές συλλήψεις του θέματος, αποκλίσεις κ.ο.κ

Auto den xreiazetai na se polynoiazei, giati prepei na to exeis dedomeno oti den mporei na ginei diaforetika. Skopos ths deutereuousas vivliografias den einai na vreis mia antikeimenikh anagnwsh tou ergou enos filosofou, alla na vreis enan mpousoula, na piasteis apo kapou wste na mporeseis na prosegiseis eukolotera kai pio ypopsiasmena to authentiko keimeno, wste na sximatiseis th dikh sou apopsh. Meta mporeis na ksanapiaseis th deutereuousa vivliografia gia na allakseis thn apopsh sou :stuck_out_tongue:

As poume, kapoia apospasmata pou exw diavasei apo thn istoria ths filosofias tou rasel, ta vrika skata [h anagnwsh tou ston nitse as poume], alla o idios einai poly wraios, isws apo tous katharoterous apo apopsh grafhs. Krima pou polys kosmos diavazei auto anti gia kapoio kanoniko keimeno tou :stuck_out_tongue:

#2837

Ευχαριστώ για τις προτάσεις eNick. Όσον αφορά το μεταμοντερνισμό, του Lyotard το είχα κατά νου, καθώς επίσης και το “[I][U]Μεταμοντερνισμός ή η πολιτισμική λογική του ύστερου καπιταλισμού[/U][/I]” του Fredric Jameson.

Γενικότερα περί φιλοσοφίας ας ξεκινήσω επιτέλους την “εισαγωγή” του Russel και το αντίστοιχο της Οξφόρδης και βλέπουμε. Μου κίνησες πολύ το ενδιαφέρον πάντως για το “τα όρια της ερμηνείας” του Eco. Στις άμεσες αγορές αυτό.

@ Somna

Neuriazw kapws me thn en pollois authereth kathgoriopoihsh arketwn “filosofwn” ws “metamonternwn”. Katarxas, ligoi apo autous pou xrisimopoioun ton oro [ws prosvolh] mpainoun ston kopo na mas eksigisoun ti shmainei kai ti koino exoun oloi autoi oi metamonternoi pera apo to vermpalismo [pou den arkei gia na ginei h kathgoriopoihsh] kai kati mourmoures peri sxetikismou [pou oute auto arkei]. Etsi, exoume kosmo na pisteuei oti o foucault as poume den grafei [penta]kathara h oti o debord den vgazei nohma

Δεν ξέρω κατα πόσο αυτή η κατηγοριοποίηση αρκετών φιλοσόφων, να το οριοθετήσουμε χρονικά μάλιστα μετά το τέλος του Β΄ΠΠ, ως μεταμοντέρνων είναι αυθαίρετη όπως λες. Από τα όσα γενικά έχω κατά νου το μενταμοντέρνο ως συγκροτημένη φιλοσοφική σκέψη μπορούμε (:wink: να πούμε ότι έχει τις ρίζες, χρονικά στον Μάη του 68 και “χωρικά” στις εμφανείς αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής και στις παραγωγικές δυνάμεις (αλλά όχι όμως και στον τρόπο παραγωγής θα πω εγώ) με την πρόοδο των φυσικών επιστημών, με την επέκταση της εμπορευματοποίησης σε κάθε πλευρά της ανθρώπινης ζωής κ.ο.κ.
Τώρα επί της ουσίας το τι κοινό έχουν όλοι οι φιλόσοφοι του μεταμοντέρνου, ανεξάρτητα των επι μέρους υπορευμάτων και αποχρώσεων, νομίζω είναι, ή έτσι έχω καταλάβει τουλάχιστον, είναι η εναντίωσή τους σε θεωρίες, σε συστήματα που στον πυρήνα τους έθεσαν ή/και θέτουν ως επεξεργασμένο φιλοσοφικό σχέδιο την αλλαγή της κοινωνίας (βλ. καπιταλισμό, μαρξισμό καταλήγοντας ουσιαστικά στον σκεπτικισμό τους ενάντια στον Διαφωτισμό). Καλά μπορεί να λέω και βλακείες, να με συμπαθάτε…:slight_smile:

#2838

τις προηγουμενες μερες

[B]Oliver Tolmein[/B] - RAF Αυτο ηταν για μας απελευθερωση
[B]Δημητρης Παναγιωτατος[/B] - Ο φανταστικος κινηματογραφος
[B]Γιαννης Δημαρας[/B] - Εμπρος στον ετσι που χαραξε ο τετοιος

#2839

Ερχομαι απλως για να ποσταρω ενα λινκ που μπορει να σας σωσει χρονο (και χρημα).

bookos.org

Αρκετα απο τα προαναφερθεντα βιβλια υπαρχουν εδω.

#2840

@ Somna

Αυτό που εννοούσα λέγοντας ότι στη φιλοσοφία οι ιδέες είναι δηλωμένες, είναι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις ο συγγραφέας δηλώνει στην εισαγωγή τι πρόκειται να παρουσιάσει κι αυτό συνήθως είναι με τη μορφή “Θα σας γράψω για το Χ και το πώς προέκυψε από/συνδέεται με/συνδιαλέγεται με/καταλήγει σε κλπ. το Ψ”. Το Χ και το Ψ μπορεί να είναι πολυσύλλαβες έννοιες ή ολόκληρες προτάσεις και δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι ο αναγνώστης κατανοεί το περιεχόμενό τους. Αλλά τα βασικά σημεία της διαδρομής που θα ακολουθήσει η σκέψη του συγγραφέα παρουσιάζονται εξ αρχής.

Κι ενώ μιλάς σωστά για ανεπαρκή κριτική στο μεταμοντέρνο, ανέφερες δυο ονόματα που προσωπικά δεν τα καταχωρώ στους μεταμοντέρνους. Ο Φουκώ μπορεί να στεκόταν κριτικά απέναντι από κάποια κεκτημένα του διαφωτισμού, αλλά το έκανε με νιτσεϊκό μάτι. Βέβαια, ο Νίτσε θεωρείται προπομπός του μεταμοντέρνου, οπότε η σύνδεση δεν είναι άτοπη, αλλά νομίζω ότι ο ίδιος θα αρνιόταν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Βέβαια είναι αποδεκτό να το υποστυρίζει κανείς, ενίοτε και [I]μετά μουσικής[/I].
Από την άλλη ο Ντεμπόρ νομίζω σχεδόν σίγουρα δεν μπορεί να συνταχθεί με τους μεταμοντέρνους μόνο και μόνο επειδή είναι καταστασιακός, δηλαδή λειτουργεί εκτός νόρμας. Η Κοινωνία του θεάματος είναι βαρύ και βαθύ ανάγνωσμα, βουτηγμένο στην εγελιανή διαλεκτική και την μαρξική θεωρία και αυτή η γραμμή σκέψης βρίσκεται στον πυρήνα της νεωτερικότητας.

Αυτά μπορούμε να τα πούμε καλύτερα στο θρεντ της φιλοσοφίας όμως.

[I]Εδώ [/I]μπορεί να βρει κανείς μια, όχι εξαντλητική, αλλά αρκετά ενημερωμένη φιλοσοφική βιβλιογραφία στα ελληνικά από το 1980 μέχρι σήμερα.