e-nick, tous foucault kai debord den tous anefera epeidh tous thewrw egw metamonternous, alla giati osoi synithizoun na kritikarous to metamonternismo me ton tropo pou periegrapsa, tis perissoteres fores symperilamvanoun ki autous. Kai epeidh tyxainei na kserw ti paizei peripou mazi tous, mporw na krinw oti h kritikh den stekei akomh kai an tous apodextw ws metamonternous. anyway, iwannh, eixa diavasei kapoia stigmh mia marxistikh kritikh ston metamonternismo apo ton jameson, enw argotera egrapse kai oloklhro vivlio, yparxei kai online an thes na to psakseis.
Αυτό λες :
καθώς επίσης και το “Μεταμοντερνισμός ή η πολιτισμική λογική του ύστερου καπιταλισμού” του Fredric Jameson.
Το έχω βρει σε pdf, αλλά αποφεύγω να διαβάζω από ebooks…βασικά δεν την παλεύω καν.
απο οταν επιασαν οι ζεστες κ το διαβασμα δυσκολεψε το εριξα στο μπουκοφσκι, δεν παιζεται, εχω διαβασει ηδη 2 συλογες διηγηματων, βρωμικο κοσμο κ ερωτικες ιστοριες καθημερινης τρελας…
Το “Τοστ Ζαμπόν” το έχεις διαβάσει; Πιθανότατα, ναι. 
Φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα η υπόθεση και είναι ψιλοαυτοβιογραφικό μυθιστόρημα. Εγώ αυτόν τον καιρό διαβάζω σιγά σιγά το “Κουρδιστό Πορτοκάλι”… μετά σκοπεύω να δω και την ταινία που δεν έχω αξιωθεί μέχρι τώρα να τη δω. 
Tελείωσα τον Ζαρατούστρα. Πραγματικά όταν το τελειώσεις γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ο τρόπος με τον οποίο βλέπεις τον κόσμο γίνεται πιο ψυχρός αλλά και ζεστός παράλληλα. Ειδικά η ιδέα περί αιώνιας επιστροφής απλά συγκλονίζει . Παραθέτω απλά τον παρακάτω απόσπασμα στο οποίο κρύβεται και το ζουμί του έργου κατά τη γνώμη μου.
Ω άνθρωπε ! Πρόσεξε!
Τι λένε τα βαθιά μεσάνυχτα;
“Koιμόμουν κοιμόμουν-
Ξύπνησα από όνειρο βαθύ:
Βαθύς είναι ο κόσμος
Και βαθύτερος απ’όσο σκέφτηκε η μέρα.
Βαθύς είναι ο πόνος του-
Και η χαρά βαθύτερη απ’της καρδιάς τον πόνο:
[B]O πόνος λέει αφανίσου!
Ωστόσο κάθε χαρά θέλει αιωνιότητα
Θέλει βαθιά ,βαθιά αιωνιότητα!”[/B]
Συνεχίζω με τον αντίχριστο και το πέρα από το καλό και το κακό.
Τον [I]Αντίχριστο[/I] τον διάβασα πριν κάνα μήνα. Ήταν το πρώτο που διάβασα από Νίτσε. Μέχρι να μπω στο μεδούλι της σκέψης του πέρασε περίπου το μισό βιβλίο, όπου συνεχώς πήγαινα μπρος-πίσω την ανάγνωση. Από τη μέση και μετά το έβγαλα πιο εύκολα, με είχε συνεπάρει κιόλας. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι με τις ζέστες αυτές δεν χρειάζεται να ζορίζεται κάποιος να διαβάζει Νίτσε. Δεν κάνω πλάκα. Από Νοέμβριο και μετά ξαναπιάνουμε κάποιο άλλο βιβλίο του. Τη περίοδο αυτή έχει πιο λογοτεχνικά πράγματα, [I]Περί τυφλότητος[/I], [I]Καμμιλιέρι[/I], [I]Διδώ Σωτηρίου[/I], [I]Θα φτύσω στους τάφους σας[/I] κτλ.
Ο αντίχριστος όντως είναι αρκετά δύσκολο βιβλίο . Έχω περάσει τη μέση και κοιτάω μπρος πίσω αν και το νόημα του έργου αυτού βρίσκεται στην αρχή και αναλύεται στη συνέχεια πιο διεξοδικά, εννοώντας την παράγραφο 2. Προσωπικά έχω συνδέσει το καλοκαίρι με την ανάγνωση δύσκολων πραγμάτων μιας και έχω στη διάθεση μου αρκετό ελεύθερο χρόνο.Όσο φεύγουν οι ζέστες και οι υποχρεώσεις μεγαλώνουν τότε γυρίζω σε πιο ανάλαφρα πράγματα. Ο χειμώνας είναι αφιερωμένος στον Ντοστογιέφσκι
Πάντως Ζαρατούστρα δεν πρέπει να ναι και το καλύτερο του, συν πως με ανθρώπους - υπερανθρώπους κτλ έπαιξε τρελή προπαγάνδα, ασχετως αν αλλά ηθελε να πει ο Νίτσε μας
Όσον αφορά την προπαγάνδα, η διαστρέβλωση των θέσεων του για τον υπεράνθρωπο παραείναι χοντροκομμένη . Δηλαδή μια απλή ανάγνωση δεν αφήνει περιθώρια για μια τόσο άσχημη παρερμήνευση.
Πάντως απ’όσο ξέρω ο Ζαρατούστρα θεωρείται το opus magnum του.Διαβάζω και τα άλλα και βλέπουμε.
Επέστρεψα από τις διακοπές μου και διάβαζα τις προηγούμενες σελίδες, που ήταν πολύ ωραίες, αλλά ρε παιδιά ξε-αραχνιάστε λίγο το thread φιλοσοφίας. Kαι οι συζητήσεις χάνονται έτσι (έχουν γίνει τουλάχιστον 3 για τον Ντελέζ στο παρελθόν) και τα μυθιστορήματα.
1-2 σχόλια, και συγγνώμη που δεν ανατρέχω να κάνω quote:
για τη νεωτερικότητα και το μεταμοντερνισμό, όπως τα είπε ο enick. Δύο είναι οι δικές μου πυξίδες:
[B] J.F. Lyotard - Η Μεταμοντέρνα Κατάσταση
F.R. Jameson - To Μεταμοντέρνο[/B] (όπου αντιτίθεται σε πολλά σημεία στον Λυοτάρ)
Σχετικά με “οδηγούς/ εγχειρίδια” φιλοσοφίας, τα οποία εγώ γενικά προτιμώ για πρώτη επαφή. Τα όσα είναι γραμμένα από φιλοσόφους (βλ. Russel, βλ. τα κείμενα του Ντελέζ μιας και από αυτόν ξεκίνησε η συζήτηση, υπάρχει μιά εξαιρετική Εισαγωγή στη Φιλοσοφία του Jaspers) είναι παρακινδυνευμένα γιατί τείνουν να κάνουν περισσότερες ερμηνείες.
Για περίπου σύσσωμο τον 20ο αιώνα μέχρι τον Μεταμοντερνισμό είναι εξαιρετικό τούτο εδώ
[B]D.Moran - Introduction to Phenomenology (pdf)[/B] <-- κλικ
Για μία γενική εποπτεία, με κεφάλαια γραμμένα από φιλοσόφους, όχι τόσο αναλυτικό όσο “ιστορικό”
[B]Φρ. Σατελέ - Η Φιλοσοφία[/B] (υπάρχει σε ποικιλία εκδόσεων και αριθμού τόμων)
Νίτσε καλό θα είναι να διαβάσει κανείς και αναλύσεις των βασικών εννοιών του, πλην των κειμένων καθ’εαυτών
Αφήνουμε τις βλακείες τώρα και πάε σε ΣΟΒΑΡΑ ΥΨΙΣΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ, όπως ας πούμε η λογοτεχνία. Και να, το πρώτο μεταμοντέρνο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ:
[B]Τζων Μπαρθ - Ο Βλακοχορτοφάγος[/B]
Με όλα τα χαρακτηριστικά της μεταμοντέρνας γραφής: άλλη εποχή, πλήθος λογοτεχνικών αναφορών και παραλληλισμών, ιστορίες μέσα σε ιστορίες, αναφορές και ήρωες “δανεισμένοι” στα όρια της παρωδίας από παλαιότερα λογοτεχνικά είδη, με κεντρικό άξονα μία γλώσσα που αυτοπαρωδείται και μεταλλάσσεται, από λιμανίσια κοινή μέχρι ψευτοκαθαρεύουσα εκλεπτυσμένη. Με απίστευτο, χυδαίο, αθυρόστομο χιούμορ, περιγράφει με όρους Οδύσειας/ ιστορίας του Δον Κιχώτη την ιστορία ανακάλυψης της Αμερικής. Παραθέτω σχόλια άλλων ανθρώπων, πιο αρμόδιων από μένα…
Από το οπισθόφυλλο [SPOILER]
Ένα παραληρηματικό, μανιακό, προκλητικό, σαρκαστικό και σκληρό μυθιστόρημα, χυδαίο και ποιητικό, σοφό και παράτολμο, μυστηριώδες και γραφικό, ερωτικό και βίαιο, σκεπασμένο με ένα επικάλυμμα περιπέτειας και μ? ένα επικάλυμμα ύφους “εποχής”, όπου ανάμεσα στους εκπληκτικούς ήρωές του, κάνουν την ανορθόδοξη εμφάνισή τους ο Ισαάκ Νεύτων και η Ποκαχόντας. Στα τέλη του 17ου αιώνα ο Εμπενέζερ Κουκ, Δαφνοστεφής Ποιητής της Επαρχίας του Μαίρυλαντ, ένας νέος και άμαθος άνθρωπος γεμάτος όνειρα και ιδανικά, έρχεται αντιμέτωπος με την ιστορία του τόπου και την μοίρα του και γίνεται ο ίδιος θύτης και θύμα των άλλων. Όλα αυτά δίνουν στον συγγραφέα την ευκαιρία να γράψει μιαν οδυνηρή αλληγορία (επίκαιρη όπως κάθε σπουδαίο βιβλίο όποτε κι αν έχει γραφτεί) και να ξανακοιτάξει από το πρίσμα του 20ου αιώνα την ιστορία του τόπου του, την ιστορία της καταγωγής της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας και να τις βάλει στο στόχαστρό του. Ο Βλακοχορτοφάγος, το πρώτο ίσως μεταμοντέρνο μυθιστόρημα, κλίνει ιπποτικά το κεφάλι, στα πρότυπα του ευρωπαϊκού πνεύματος και στους προπάτορες αμερικανούς και άγγλους μυθιστοριογράφους της μεγάλης παράδοσης.
[/SPOILER]
Μία παρουσίαση - ανάλυση: http://www.captainbook.gr/shop/?main_page=wordpress&p=1400#more-1400
Το χρωστάω στον Forkboy, μου έχει φτιάξει τις διακοπές. Από τα πιο διασκεδαστικά και ενδιαφέροντα πράγματα που έχω διαβάσει!
Παρακαλώ 
Εγώ από την άλλη διάβασα το “Ξενοδοχείο Νέο Χαμσάιρ” του Τζον Ίρβινγκ το οποίο όμως πέρασε και δεν ακούμπησε! :dunno:
Από την άλλη ξεκίνησα το “Συνασπισμό ηλιθίων” του Τζων Κέννεντυ Τουλ και οφείλω να ομολογήσω ότι είναι πολλά υποσχόμενο!
[SPOILER]
[/SPOILER]
Μα…!!! :?
Καλά το αντιπαρέρχομαι.
Το “Confederacy of Dunces” το είχα βρει στα αγγλικά όταν το είχε πρωτοαναφέρει ο awake, και μόνο από την περιγραφή του φαινόταν πολλά υποσχόμενο. Δεν είχα ιδέα ότι είχε μεταφραστεί στα Ελληνικά
το τελευταιο 10 ημερο πανω κατω
[B]Σταύρος Τσαγκαρακης[/B] - Το ονειρο του καθηγητη Κλήμη
[B]Χρήστος Τσακόπουλος [/B]- Αριστεροι Χαιρετισμοί
[B]Μαξιμ Γκορκι[/B] - Η εφηβεια (το 2ο μερος απο την τριλογια της αυτοβιογραφιας του)
Χθες βράδυ τελείωσα αυτό εδώ: Ζάουμε Καμπρέ - Οι φωνές του Ποταμού Παμάνο
Δεν ξέρω πώς γίνεται και όλα τα λογοτεχνικά βιβλία που διαβάζω και περιστρέφονται γύρω από τον Ισπανικό Εμφύλιο και τις συνέπειές του να είναι εξαιρετικά. Εκτός από την εξαιρετική υπόθεση και πλοκή, αξίζει να διαβαστεί και για το ύφος του συγγραφέα, το οποίο περιλαμβάνει συχνές αλλαγές, ακόμα και εντός της ίδιας παραγράφου, του αφηγητή/ της αφηγήτριας.
[B]Μένιος Σακελλαρόπουλος - Θα πεθάνεις ρε!
[/B]
Το τελειώνω σε μίαμιση μέρα…
Ξεκινησα εδω και 1-2 μερες το Βρομικος Κοσμος του Μπουκοφσκι. Ειναι μια εκδοση που την εδινε περσι νομιζω το Βημα. Ο,τι πρεπει και για την παραλια!
Είχα καιρό να παρατήσω βιβλίο. Χθες έγινε κι αυτό.
[B]Χένρι Τζέϊμς - Τα λάφυρα του Πόιντον[/B], εκδ. [I]Μεταίχμιο[/I] στη σειρά Ξένοι Κλασικοί σελ. 260
Έφτασα αγκομαχώντας έως την σελ. 210 και δεν άντεξα άλλο. Ανάθεμα και μου έμεινε τίποτα στις σελίδες που διάβασα. Μην το αγγίξετε…
έτσι άρχισα τα [B]Δώδεκα μικρά κέικ[/B] της Dominica Dery που αφορά τη ζωή στην πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακία την περίοδο του κουμμουνισμού.
Επίσης εκδόσεις Ίσις στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Καινούργια εκδοτική προσπάθεια (από το 2010) για το έργο της ψυχολογίας του Βάθους του Γιουγκ. Άριστη σελιδοποίηση, πολύ καλή μετάφραση, τιμές τσουχτερές. Πήρα τη Μεταμόρφωση του Robert A. Johnson στα 30 ευρώ, η πιο χαμηλή τιμή σε βιβλίο του οίκου.
Εχθές τελείωσα αυτό:
Ιστορική αναδρομή της βόρειας Ελλάδας (κυρίως Θεσσαλονίκη και λιγότερο Κοζάνη-Βελβεντό) τα τελευταία 100 χρόνια μέσα από τις ζωές 2 οικογενειών… Εξαιρετική ιστορία, μεστό με αριστοτεχνική πλοκή και διαβάθμιση συναισθημάτων.Μαγικό ταξίδι στο παρελθόν χωρίς υπερβολές, ρεαλιστικό, απλά υπέροχο… σε ταξιδεύει μέσα στην πόλη, ειδικά αν έχει ζήσει κάποιος Θεσσαλονίκη είναι σαν να βλέπει ταινία… Στενάχωρο βιβλίο σε πολλά σημεία του αλλά με τον τρόπο αυτό παρουσιάζει με φοβερό ρεαλισμό τις δυσκολίες και τις κακοτυχίες μιας κοινωνίας που πέρασε 4 πολέμους και μια κατοχή (εξαιρετικό σημείο με την δράση ταγματασφαλιτών στην πόλη) μέσα σε λιγότερο από 60 χρόνια και δεν κατάφερε ποτέ να ευτυχήσει…
Ζωντανεύει μπροστά σου όλη την παλιά Θεσσαλονίκη, τις στοές, παλιά μνημεία, μέρη ζωντανά με ιστορία που δυστυχώς στις μέρες μας σιγά σιγά χάνεται… Νιώθω ότι θέλω να βγω εκεί έξω και να βρω ότι κρύβει αυτή η πόλη… και μάλλον θα το κάνω…
Λοιπόν τελικά άφησα στην άκρη τον Αντίχριστο και έπιασα και διάβασα την Χαρούμενη Επιστήμη μιας και έχει πιο στρωτό και κατανοητό ύφος. Βασικά με έκανε να καταλάβω καλύτερα κάποια πράγματα μέσα από τον Ζαρατούστρα, αλλά χρειάζεται να διαβάσω ακόμα κάποια πράγματα από αυτόν για να κατανοήσω καλύτερα την σκέψη του. Γενικά ήρθε σε σύγκρουση με όλο τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο, ιδιαίτερα όσον αφορά την πολεμική του προς τους σοσιαλιστές τους οποίους θεωρεί και απομεινάρι του νεκρού θεού καθώς και την ευρύτερη αδιαφορία του για το κοινωνικό σύνολο και τις επαναστάσεις του (βλέπε ένστικτο της αγέλης).Θα προχωρήσω πιο μετά με την Χαραυγή μάλλον και θα ακολουθήσουν τα πέρα από το καλό και το κακό και γενεαλογία της ηθικής.
Μέχρι όμως να ξεκινήσω ( αποκτήσω) αυτά τα βιβλία είπα έτσι για αλλαγή να ξεκινήσω το Πόλεμος και Ειρήνη του Τολστόι. Φαίνεται γενικά πάρα πολλά υποσχόμενο .
Tελειώνω το “Κοιμητήριο Της Πράγας”, όπου για νιοστή φορά ο Έκο σου τραβάει την προσοχή με μια δυνατή εισαγωγή και μετά κάνει κοιλιά μεγαλύτερη κι απ του Πάγκαλου,βομβαρδίζοντας τον αναγνώστη με μυριάδες βιβλιογραφικές και ιστορικές αναφορές που κουράζουν ανελέητα και σε αποπροσανατολίζουν απ τον βασικό κορμό της ιστορίας.
Διαβάστηκαν επίσης το “Τοστ Ζαμπόν” του θεούλη Μπουκόφσκι, το “Τουρίστες στον πλανήτη Γη” και το “Μάλλον Ακίνδυνος” του αγαπημένου Ντάγκλας Άνταμς (το πρώτο άκρως ενδιαφέρον,σαν ντοκιμαντέρ του BBC ή του Animal Planet ένα πράγμα και το δεύτερο η 5η συνέχεια του έπους “Γυριζοντας τον Γαλαξία με Ωτο Στοπ” και ίσως το πιο αδύναμο της σειράς)
Αρχίζω το “Σφαγείο νο5” του Βόνεγκατ,για τον οποίο έχω ακούσει/διαβάσει ενδιαφέροντα πράγματα.Για πείτε καμια γνώμη όποιος κατέχει με τι δικό του να συνεχίσω…