Βουδαπέστη (παρόλο που ο τίτλος είναι Prague) την εποχή μετά τον κομμουνισμό… Μέτα από την ιστορία 5 ανθρώπων της δύσης, παρουσιάζεται η ρευστή εποχή της μεταβολής, αλλά και η ιστορία της Ουγγαρίας τον τελευταίο αιώνα περίπου…
Βιβλίο που άργησε να με κερδίσει αλλά όσο προχωρούσε δεν το άφηνα…
Endiaferon typos o said. Proswpika ton diavazw (den exw diavasei ola ta vivlia tou vevaia) mesa apo ti sxesi tou me ton foucault, opou thewrw pws parasirmenos apo tous skopous tou (eugeneis kata t’ alla-toulaxiston oson afora to palaistiniako), itan aprosextos stin kalyteri kai eneilikrinis sti xeiroteri (teinw pros to deutero pantws) oson afora to ergo kai to proswpo tou foucault. Kati pou, kata ti gnwmi mou, apovainei enantion tou dikou tou ergou en telei. To opoio, wstoso, einai ena kalo paradeigma gia tis thewries tou foucault peri kataskeuis/paragwgis tis gnwsis mesw tou Logou kai tis pantaxou parousas, entos tis koinwnias, isxyos. Kai, parolo pou o idios o said pros to telos ekane mia prospa8eia na dior8wsei ta osa eixe isxyristei gia ton foucault, yparxoun akomi douleies pou kanoun ta la8h pou ekane o said. Kai an stin periptwsi tou said den einai kseka8aro kata poso h strevli idiopoiisi tou foucault eksipiretouse apokleistika idioteleis skopous, se periptwseis san tou poulen tou Said, Joseph Massad, kai vivlio tou Desiring Arabs, nomizw prokeitai ksekathara gia agyrteia.
^ Δεν μπορώ να μιλήσω καθόλου για το φιλοσοφικο/πολιτικό του έργο, έχω ασχοληθεί περισσότερο με τις κριτικές του, και ιδιαίτερα τους μουσικούς του σχολιασμούς, οι οποίοι είναι εξαιρετικοί.
Συνεχίστε
οκ δε ταιριαζει καθολου με το κλιμα του τοπικ αλλα επειδη μου χει κολλησει απο χθες αν μπορει να βοηθησει καποιος
Ψαχνω 2 παιδικα βιβλια που χα διαβασει μικρος, το ενα ειναι μαλλον το πρωτο "αστυνομικο¨που ειχα διαβασει και ειναι μ ενα παιδι που παει ταξιδι μ ενα τρενο και εχει καρφιτσωσει στη μεσα πλευρα του μπουφαν του κατι λεφτα που του χουν δωσει οι γονεις του για να μην τα χασει, αλλα τλκ αποκοιμιεται και του τα κλεβει ενας συνεπιβατης
το αλλο ειναι μαλλον το πρωτο επιστημονικης φαντασιας που εχω διαβασει και ειναι με 2 ή 3 παιδια που φτιαχνουν ενα πυραυλο και ταξιδευουν σε αλλο πλανητη οπου τα πλασματα που ζουν εκει εχουν φτιαξει κατι κρανη που τα φορας και μπορεις να διαβαζεις τις σκεψεις του αλλου. Τελικα αποκαλυπτεται οτι ο πυραυλος εξερραγη και καταληξανε ολα στο νοσοκομειο βλεποντας το ιδιο ονειρο
Αν εχει ιδεα κανεις σε ποια αναφερομαι ας βοηθησει γιατι θελω να τα κανω δωρο στο γιο ενος φιλου και μου χουν σπασει τα νευρα απο χθες
Μια πρόταση για γαλλομαθείς που τους αρέσει το αρχαίο ελληνικό θέατρο. Πρόκειται για την διδακτορική διατριβή της καλής φίλης Αγγελικής Γιαννούλη που μόλις κυκλοφόρησε. Δείτε εδώ:
By the way, καμιά καλή ιστορική/πολιτική μονογραφία ή κάποια ενδιαφέρουσα (αυτο)βιογραφία από τις πρόσφατες κυκλοφορίες έχετε να προτείνετε;
τελευταία έπιασα το λογοτεχνικό πόνημα των [COLOR="#4B0082"]Guillermo Del Torro -~Chuck Hogan [/COLOR][B]“ΤΟ ΙΧΝΟΣ”[/B] (the strain) το οποίο -μεταξύ μας- βρίσκω συναρπαστικό ([I]ισως επειδή μ αρέσουν οι δουλειές του σκηνοθέτη αλλά διαπιστώνω πως στο γράψιμο, έστω με βοήθεια, δεν πάει πίσω[/I]). Φυσικά τσίμπησα και τις συνέχειες του ([I]πρόκειται για τριλογία που συμπληρώνεται με τα “Η ΠΤΩΣΗ” και “ΑΙΩΝΙΑ ΝΥΧΤΑ[/I]”).Ε ναι, βαμπίρια, μυστήριο, τρόμος και τα συναφή -[B]αλλά συναρπαστικά δοσμένα. Εννοείται, δεν βαριέσαι [/B]([I]αν βέβαια δεν έχει κορεστεί κανείς ήδη με τα “συναφή” που γράφουμε[/I]) :Ρ
[B]Φτάνω τελευταίες σελίδες και το βρίσκω Γ-Α-Μ-Ω!!![/B]
Εξαιρετικά καλογραμμένο-κάνει σκόνη άλλα βαμπιρονουβέλες βουρδουλακομυθιστορήματα!!!
Δεν βλέπω την ώρα να πιάσω τις δυο συνέχειες της τριλογίας του “ΙΧΝΟΣ”:[B] Η ΠΤΩΣΗ & ΑΙΩΝΙΑ ΝΥΧΤΑ.
[/B]Βραδάκι…χαμηλομένα φώτα…ανατριχιλες…κα***ς…
Το δεύτερο το ψάχνουν κι άλλοι: http://www.retromaniax.gr/vb/showthread.php?19762-��������-������-���-��-��������
Το είχα διαβάσει παλιά, αλλά δε θυμάμαι τίτλο…
Πρόσφατα διάβασα Το Άρωμα του Ονείρου, του Τομ Ρόμπινς. Δεν με ενθουσίασε. Έχει χιούμορ, συνδυάζοντας το ωστόσο με φιλοσοφικά ζητήματα όπως η εξέλιξη των ειδών, η θρησκεία/ες κ.α, έχει τις -ακραίες- μεταφορές, οι οποίες χαρακτηρίζουν τη γραφή του, παρόλα αυτά κάνει σε σημεία κοιλιά (παρότι μεταφέρει την πλοκή χρονικά και γεωγραφικά, τρικ το οποίο συνήθως κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη χωρίς να κουράζει).
Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Ρομπινς, μάλλον θα συνεχίσω κάποια στιγμή την ενασχόληση μου μαζί του, με τον φημισμένο Τρυποκάρυδο.
Τώρα ξεκίνησα το Illuminati (ή Angels & Demons, όπως είναι η κανονική του ονομασία) του Dan Brown. Σκόπιμα επέλεξα κάτι εμπορικό και ευκολοανάγνωστο. Ήδη τη 2η μέρα, έχω πιάσει τις 300 σελίδες. Συμφωνώ με την άποψη πολλών πως η γραφή του δεν είναι κάτι ξεχωριστό, δε χτίζει χαρακτήρες, βασίζει όλα τα βιβλία του περισσότερο στα ιστορικά (ή/και παραϊστορικά) στοιχεία, ωστόσο κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Θα σκότωνε για να γίνει Ουμπέρτο Έκο, καταπιάνεται με ανάλογα θέματα, ωστόσο την ατμόσφαιρα που χτίζει ο Έκο δε μπορεί καν να την προσεγγίσει. Έχω βέβαια την περιέργεια να διαβάσω και το Inferno, για το οποίο έχει πάρει τις καλύτερες κριτικές του (και έχει και αναφορές στην Κόλαση του Δάντη), αλλά η στοίβα με τα “to read” βιβλία όλο και μεγαλώνει.
Το επόμενο θα είναι κάτι από τα “Για ποιόν χτυπά η Καμπάνα”, “Ο Πύργος”, “Το εκκρεμές του Φουκώ”, “Ο Τελευταίος Πειρασμός”, “Οι Αλήτες του Ντάρμα”.
Επίσης, θα ήθελα να ρωτήσω αν έχει ασχοληθεί κανείς με τον Jo Nesbo (επί του αστυνομικού μυθιστορήματος)…
Ο Ρομπινς είναι λιγάκι love/hate συγγραφέας. Ξεκίνησες με αυτό που οι περισσότεροι (μεταξύ αυτών κι εγώ) θεωρούν το καλύτερό του, αλλά επειδή τα βιβλία του διαφέρουν αρκετά το ένα από το άλλο πιστεύω πως θα ήταν πιο ομαλή η εισαγωγή σου στον κόσμο του , αν άρχιζες από Τρυποκάρυδο. Για συνέχεια θα σου έλεγα Τρυποκάρυδο ή Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα κι αν δεις ότι δεν σου αρέσει μην το προσπαθείς άλλο.
O Dan Brown έχει το χάρισμα να γράφει ιστορίες που απλά θες να δεις τι γίνεται παρακάτω. Κατά τ άλλα έχει πλάσει τους πλέον αναληθοφανείς χαρακτήρες, τις πλέον μη ρεαλιστικές πλοκές και ακόμα πιο “τι λες βρε μπαγλαμά” σκηνές (ειδικά στο τέλος του βιβλιου που διαβάζεις).Συγγραφέας για ποπ κόρν.
Η σύγκριση με Έκο έχει να κάνει κυρίως με το Εκκρεμές του Φουκώ που έχει μια παρόμοια συνωμοσιολογική θεματολογία ( και είναι αριστούργημα -μαζί με το Όνομα του Ρόδου).Τα υπόλοιπα του Έκο τα βρίσκω επιεικώς γτπ ως fiction. Έχει πανεπιστημιακή πένα,γράφει λες και γράφει σύγγραμα για φοιτητές, η πλοκή διακόπτεται συνέχεια για να παρατεθούν ένα πλήθος άχρηστων ιστορικών πληροφοριών(και όχι μόνο) και προϋποθέτει προχωρημένες γνώσεις ιστορίας, σε βαθμό να ξέρεις ποιος πολέμησε με ποιον σε ένα κωλοχώρι στη Β.Ιταλία κατά τον Χ παγκόσμιο πόλεμο και γενικά δεν τσουλάει η αφήγηση με τίποτα,ενώ συνήθως τα πρώτα κεφάλαια των βιβλίων είναι φανταστικά γραμμένα. Αυτό το Κοιμητήριο της Πράγας ειδικά, είναι τόσο μα τόσο βαρετό που πραγματικά απορώ πως πούλησε και τόσο εδώ στο Ελλάντα και απορώ επίσης πόσοι εν τέλει κατάφεραν να το τελειώσουν.
Ο Nesbo είναι απ τους πολύ καλούς στο αστυνομικό μυθιστόρημα. Αν και ανορθόδοξο, λόγω χρονικής συνέχειας, θα σου λεγα να αρχίσεις με τον Χιονάνθρωπο. Εξαιρετική ατμόσφαιρα και αν και ο βασικός χαρακτήρας είναι τίγκα στα στερεότυπα, ωστόσο δεν βαριέσαι με τίποτα μέχρι την τελευταία σελίδα. Βάλε και την Νορβηγική χειμωνιάτικη σκοτεινή ατμόσφαιρα και έχεις ένα βιβλίο 600+σελ που τελειώνει άνετα σε 2-3 μέρες.(Δεν είναι όλα του στο ίδιο επίπεδο βέβαια).
Όπως και να χει αυτά που έχεις ως προσεχώς είναι το λιγότερο αριστουργήματα, οπότε πιάστα χωρίς δεύτερη σκέψη.
τωρα ειδα αυτο το ποστ
το χα βρει τελικα το δευτερο, “τρια παιδια χαμενα στο διαστημα” του σακελλαριου
το πρωτο το ψαχνω ακομα 
Και το Κοιμητήριο της Πράγας που αναφέρεις πάντως, έχει συνωμοσιολογική θεματολογία (ή τουλάχιστον την αποδομεί). Πράγματι, ειδικά το συγκεκριμένο, έχει δεκάδες ιστορικές παραπομπές, κυρίως στην Ιταλική Επανάσταση και κολλάει η πλοκή.
Από Nesbo έχω το Nemesis στα “προς ανάγνωση”. Αλλά μιας και έχει τον ίδιο κεντρικό ήρωα με άλλα βιβλία του (όπως το Χιονάνθρωπο), δεν ξέρω αν πρέπει να το πάω χρονικά.
Και αρχίζει τόσο ωραία πανάθεμά το. Να ήταν μόνο οι ιστορικές παραπομπές. Που αρχίζει και κατεβάζει ολόκληρα μενού. Τέτοια καϊλα για το τι έτρωγε όπου καθόταν κι όπου στεκόταν…
Προχθες τελειωσα το Νεμεσις του Νεσμπο, που ηταν και το πρωτο του που διαβασα. Το βρηκα πολυ καλο. Γι’αυτο που λες για τη χρονικη σειρα, μαλλον εχεις δικιο. Και οχι μονο για να παρακολουθησεις καλυτερα την πορεια του ηρωα (Χαρι Χολε), αλλα και γιατι υπαρχουν αναφορες (τουλαχιστον στο Νεμεσις γινεται αυτο, αν το καταλαβα καλα) σε προηγουμενες υποθεσεις του Χολε, “αποκαλυπτοντας” κατι σημαντικο. Εκτος κι αν αυτο που εννοησα εγω ως αναφορα σε προηγουμενο βιβλιο, ηταν κατι τυχαιο.
Έχει διαβάσει κανείς το: “Η κόμη της Βερενίκης” ? Μόλις το ξεκίνησα και θέλω να δω αν συνεχίζει να είναι τόσο καλό όσο ξεκινάει…
Σε όλα του τα βιβλία εκεί κάπου στη μέση παθαίνει ένα μπλακ άουτ. Και στο “Νησί της επόμενης ημέρας” εκεί που λες ότι θα αποκαλύψει το νόημα της πενιχρής ζωής μας, το γυρνάει φαντασιοπληξίες και ονειροπολήματα. Πάντως η πένα του είναι τεράστια και οι γνώσεις του σβήνουν από τον χάρτη πολλούς συγγραφείς της πεντάρας.
Έτσι ακριβώς. Εγκυκλοπαίδεια ο άνθρωπας,αρχίζει απίστευτα δυνατά και στη μέση κάνει κοιλιά σαν του Πάγκαλου μετά το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Και στη Βασίλισσα Λοάνα το ίδιο και στο Νησί της Προηγούμενης Ημέρας και στο Κοιμητήριο της Πράγας κτλ.
Συγγραφείς της πεντάρας επίσης έχει γεμίσει ο τόπος, ειδικά στην ελληνική λογοτεχνία,
Μιας και μου το τσιμπήσανε δωράκι μαζί με διάφορες άλλες ιστορίες πέφτει επαναληπτική ανάγνωση.
πήρα και εγω προχθές τα άπαντα. 4(?) χρόνια περίμενα τον παπασωτηριου. ακόμη έρχεται η παραγγελιά μου…
Παίζει γενικά τρελό πράμα από Πόε σε καλές τιμές και 100 διαφορετικές εκδόσεις.