Kαλή συνέχεια με την θεία Agatha! Έχει γράψει η άτιμη πάνω από 80 βιβλία, ότι πρέπει για παραλία ή για βεράντα το βραδάκι. Αφού σου άρεσαν τα δύο που αναφέρεις, θα πάθεις πλάκα με κάποια απ’τα πιο κλασσικά και διάσημα της. Τσέκαρε οπωσδήποτε τα παρακάτω.
[B]The Murder of Roger Ackroyd[/B] μάλλον το κορυφαίο της με Πουαρω, ελπίζω μόνο να μην φας σπόιλερ πριν το τελειώσεις…
[B]Murder on the Orient Express[/B], οι πιο πολλοί έχουν δει την πολύ καλή ταινία του 1974.
[B]Death on the Nile[/B], [B]Αppointment with Death[/B] και [B]Evil Under the Sun[/B] όλα εξαιρετικά με τον Πουαρώ να είναι διακοπές σε εξωτικά μέρη και να καλείται να λύσει κάποιο μυστήριο.
[B]Curtain[/B] H τελευταία υπόθεση του Πουαρώ, αρκετά συγκινητικό φινάλε.
Σχεδόν όλα τα βιβλία της σειράς με Πουαρώ μετράνε.
[B]And Then There Were Νone[/B], είναι ανεξάρτητο σειράς , κυκλοφόρησε και ως Ten Little Nigers ή Ten Little Indians είναι αριστούργημα και κόντεψα να το ξεχάσω! Την υπόθεση έχουν δανειστεί-αντιγράψει-κλέψει- ένα κάρο βιβλία ταινίες και σειρές. Κάτι θα σου θυμίζει όσο το διαβάζεις.
Διάβασα το Φύλλο Μηδέν του Ουμπτέρτο Έκο.
Μικρό σε μέγεθος (240 σελίδες περίπου), καταπιάνεται με τις θεωρίες συνωμοσίες στη μεταπολεμική Ιταλία. Από Μουσολίνι μέχρι Gladio.
Μου δίνει την αίσθηση ότι τελειώνει αρκετά απότομα.
Πολύ πιο ευανάγνωστο από άλλα του βιβλία, δε σε μπουκώνει με πληροφορίες, αλλά δεν το ευχαριστήθηκα όσο το Κοιμητήριο…
“Το βιβλίο της Κατερίνας” του Κορτώ έχει τελείως λάθος τίτλο.
Η ΒΙΒΛΙΑΡΑ της Κατερίνας εννοεί.
Για τον Κορτώ δεν έχω και την καλύτερη άποψη γενικά, αλλά αυτό έπεσε τυχαία στα χέρια μου και το διάβασα 4 φορές.
Θα ήθελα πολύ να δω και την παράσταση με την Παπαληγούρα από την οποία βγήκε και το εξώφυλλο των επόμενων εκδόσεων:
έχει καλές προτάσεις εδώ μέσα ,
εγώ θα προτείνω τα ‘‘Σταφύλια της Οργής’’ του Σταϊνμπεκ .Αν και ξενίζει λίγο η μετάφραση ,γιατί προσπαθεί να μεταφράσει ιδιωματισμούς του Αμερικάνικου Νότου στα ελληνικά (στα αγγλικά ίσως να είναι καλύτερα) , είναι ένα υπέροχο βιβλίο και πέρα για πέρα επικαίρο , διότι καταπιάνεται με το μεταναστευτικό (εσωτερική μετανάστευση) ,μεταξύ άλλων .
Διάβασα και το " ο Δρόμος με τις Φάμπρικες" του ίδιου ,αλλά δεν συγκρίνεται με το παραπάνω αριστούργημα.
Μου εκατσε λιγο βαρυ το προηγουμενο που ανεφερα, και ξεκινησα το " [B]Στα βηματα του Μαρκο Πολο[/B]" του [B]Ουιλιαμ Νταλριμπλ.[/B]
Πολυ ωραιο ιστορικο/travelling μυθιστορημα και ψηνομαι να διαβασω και αλλα απο αυτον.Φευγει νερακι και εχει κανει πολυ ωραια ιστορικη αναδρομη.
Δύο βιβλία σερί να μου κάνουν κλικ είναι γενικά δύσκολο. Και όμως μου έτυχε… 
Και το πρώτο δεν το περίμενα, μου ήρθε από το πουθενά (θενξ πουθενά)
Αρχικά το [B]ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ -Το χαμένο πορτραίτο[/B] του Βλάσση Τρέχλη.
Μια μυθιστορηματική βιογραφία του μεγάλου ποιητή και Έλληνα (όπως, τουλάχιστον, λέει το βιβλίο), που προσεγγίζει με αρκετό συναίσθημα και διακριτικότητα τον πρωταγωνιστή. Καλογραμμένο, με πολλές πληροφορίες για την εποχή των αρχών του 19ου αιώνα, ήταν από τις περιπτώσεις που, ήθελα να και παρακάλαγα να μην τελειώσει…
Το δεύτερο, σταθερή αξία…
[B]Η υπομονή του ελεύθερου σκοπευτή[/B] του Ρεβέρτε…
Δεν μπορώ να πω πολλά. Ο Ισπανός είναι μεγάλη μου αδυναμία και κανένα βιβλίο του δεν με αφήνει αδιάφορο. Και τα γράφω αυτά αν και δεν το έχω τελειώσει ακόμα. Καμιά 80αρα ακόμα… Λατρεύω την ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Και τους χαρακτήρες του. Αν και ο κεντρικός ήρωας, εδώ, δεν έχει φανεί ακόμα…(χαχα)
Τα νεότερα με εδιτ…
Αριστούργημα που με πάτησε όσο λίγα πράγματα. Προς το τέλος δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Αν και με κόβω να το θυμάμαι και να πεθαίνω λίγο μέσα μου κάθε φορά. Α, κι επιπλέον η φόρμα του Μουρακάμι σαν να πρωτοβρίσκεται εδώ (πριν αυτός ξεκινήσει τις μεταφυσικές τεμπελιές “που είναι meta και δε χρειάζονται εξηγήσεις”).
Έχω πιάσει γενικώς τους Ιάπωνες αυτό τον καιρό, με περιμένουν η Yoko Ogawa, ο Yasunori Kawabata, η Natsuo Kirino αλλά πρώτα -αφού έπαιξε η Πανούκλα (του Μεγάλου) και το Σπούτνικ Αγαπημένη (του προαναφερθέντα τεμπελχανά, πιο ανάμεικτα συναισθήματα έβερ, ΠΟΥΕΙΝΑΙΤΟNORWEGIANWOODMOY)- έπεται το δανεισμένο από αγαπημένη καθηγήτρια/φίλη Trainspotting σε εξαντλημένη σκωτσέζικη έκδοση του '93. Κατά Χριστούγεννα μεριά πιάνουμε Χαστουκόψαρα και Ουράνιο Talkshow. Και κάπου εκεί και τα Αιχμηρά Αντικείμενα για ελαφριά ανάγνωση.
Αυτά.
Έκανα login για να σε ευχαριστήσω για τις προτάσεις σου, καθώς διάβασα πρώτο (παρθενικό σε Christie) το the murder of Roger Ackroyd και ήταν απλά τέλειο. Είδα μετά αυτό που ήταν σκατά. Αλλά εντάξει είναι δύσκολο να μεταφέρεις αυτό το βιβλίο με την αφήγηση που έχει.
Μετά διάβασα το And then there were none. Το τέλειωσα σε ένα απόγευμα από την αγωνία και το mindfuck. 
Βγήκε πρόσφατα και σειρά, 3 επεισοδιάκια μόνο και μου φάνηκε αρκετά καλή. Εννοείται ότι έλειπαν πράγματα όπως σε κάθε μεταφορά βιβλίου σε οθόνη, αλλά δεν έμεινα καθόλου απογοητευμένη.
Τώρα διαβάζω το murder on the Orient Express και μετά λέω να πιάσω το Curtain και αργότερα τα “ταξιδιωτικά” του Πουαρό. Και πάλι ευχαριστώ!
Έφυγε ο Ουμπέρτο Έκο.
Αντε ρε, το Μπαουντολινο ηταν το πρωτο βιβλιο που αγορασα και
απαυτο αρχισα να διαβαζω γενικοτερα. Ηταν πολυ καλος. Στα 84 παντως
δεν ειναι ασχημα. Rip
Μετά από τρίμηνη, προσεκτική ανάγνωση, κατέληξα σε ένα πόρισμα που δε χωρά αμφισβήτηση:
Οι Δαιμονισμένοι είναι το καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού και δεν πρόκειται να ξεπεραστεί από τίποτα. Όλος ο Υπαρξισμος, όλη η φροϋδική ψυχολογία, όλος ο 20ος και 21ος αιώνας βρίσκονται εδώ. Το απόλυτο Αριστούργημα.
Αυτό ή “Οι αδελφοί Καραμαζόφ”, ιδού η απορία.
Έχω αυτό και τον “παίκτη” να κάθονται σκονισμενα στη βιβλιοθήκη, τα είχε ο πατέρας μου. Με ψήνεις να το ξεκινήσω με αυτά που έγραψες συν κάποια άλλα που είχα ακούσει πρόσφατα για τον Ντοστογιεφσκι. Δώσε καμμια πληροφορία παραπάνω για το έργο αν μπορείς σε παρακαλώ.
Το πρώτο και το δεύτερο μέρος είναι επί της ουσίας ψυχογράφηση της τότε Ρωσίας (και όλης της κοινωνίας). Αναλύει τους χαρακτήρες, τις φιλοσοφίες τους και η πλοκή είναι ελάχιστη. Το διαβάζεις, όμως γιατί δεν πρόκειται να δεις καλύτερη χαρακτηρολογική ανάλυση και γιατί η γραφή του, αν και πληθωρική, έχει ροή (κατά προτίμηση διάλεξε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου). Στο τρίτο μέρος, όμως, ετοιμάσου να γίνει της πουτάνας και να μείνεις με το στόμα ανοιχτό.
Απλώς, αν θες κάποια παραπάνω πληροφορία, το Δαιμονισμένοι απευθύνεται σε όλους τους πρωταγωνιστές. Στους δαίμονες που κουβαλάνε μέσα τους, όμως, όχι κυριολεκτικά. Και σου αναλύει την ιστορία του καθενός. Προσωπική αδυναμία (και ο μόνος που θεωρώ μη-Δαιμονισμένο ανάμεσα σε όλους αυτούς) ο Κυρίλοβ. Όταν αφορά σε αυτόν το κείμενο δώσε δυό φορές περισσότερη βάση.
Σε ευχαριστώ για την απαντήση, θα το κυττάξω.
Κι επίσης η όλη πλοκή είναι εμπνευσμένη από συγκεκριμένα, πραγματικά γεγονότα, αλλά ας μη γίνει spoiler καλύτερα.
διαβασα τον παιχτη προσφατα, κλασικος ντοστογεφσκι με τις υπερβολικες αντιδρασεις των χαρακτηρων του. δεν εντυπωσιαστηκα κιολας αλλα εχει μεγαλο ενδιαφερον η εξελιξη του κεντρικου προσωπου κ τα ρισκα που παιρνει προκειμενου να βρει την ευτυχια.
στα ρωσικα βιβλια παιζει μεγαλο ρολο η μεταφραση κ οσα εχουν πεσει στα χερια μου δεν εχουν κ την καλυτερη κ οσο να το κανεις κουραζει.
το ονειρο ενος γελοιου συνεχιζει να ειναι το αγαπημενο μου απαυτον
τελειωνω σιγα σιγα κ το δρ τζεκιλ μρ χαιντ,ανατριχιλα σκετη κ σχετικα μικρο, φευγει γρηγορα
Δύο λέξεις: Άρης Αλεξάνδρου.
θενξ μαν, εκατσα βραδυατικα κ εψαχνα στη βιβλιοθηκη ποιος κανει τις μεταφρασεις, απο αρη αλεξανδρου σε ντοστογεφσκι εχω τους δαιμονισμενους και τον ηλιθιο.θα περιμενω να φτασει ο οκτωβρης για να τα πιασω γιατι τα ρωσικα μου πεφτουν βαρια το καλοκαιρι.
για αυγουστο σεπτεβρη παρηγγειλα μπουκοφσκι (γυναικες, σκοτωνοντας την ωρα) και “στις θαλασσες των πειρατων” (εχω καει με black sails)