το τελειωσα και μου αρεσε πολυ. Ειδικα οταν καταλαβα γιατι λεγεται Οι Ώρες
το προτεινω
1 Like
Λοιπόν, δεν ξέρω πόσα rockάκια εδώ πέρα χρησιμοποιούν databases για τα βιβλία τους, αλλά σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι όλα τα sites με βιβλία είναι ένα χάος… Ακόμη και τα πιο δημοφιλή όπως το goodreads είναι υπερφορτωμένα με ένα κάρο άχρηστα πράγματα που δυσκολεύουν στην πλοήγησή τους…
Ξέρουμε κάποιο σάιτ (ελληνικό ή αγγλικό) που να έχει απλή καταχώρηση συγγραφέων με τα βιβλία τους σε μια χρονολογική σειρά; Δεν με νοιάζουν ένα κάρο διαφορετικές εκδόσεις, δεν με νοιάζουν quotes, δεν με ενδιαφέρουν polls και comments άλλων χρηστών του σάιτ, με ενδιαφέρει κάτι απλό και οργανωμένο… Έχετε κάτι υπόψη;
Εδιτ: η Βιβλιονετ είναι μια καλή επιλογή, το ξέρω, αλλά αναδιαμόρφωσε το περιβάλλον και μας τα χάλασε λίγο. Επίσης, δεν μπορείς να βαθμολογήσεις τα βιβλία που έχεις διαβάσει και να δημιουργήσεις προσωπικό προφίλ και καταλόγους
Mετα απο μεγαλη καθυστερηση τελειωσα το The Sailor Who Fell from Grace with the Sea του Yukio Mishima.
Γενικα συνειδητοποίησα οτι με τραβαει πολυ η Ιαπωνικη λογοτεχνια, και τελειωνοντας καποια βιβλια απο Murakami κ Ishiguro ειπα να διευρυνω τους οριζοντες μου.
Η ιστορια του Mishima ειναι απο μονη της ενδιαφερουσα (μελος παλιας οικογενειας σαμουραι - εκανε χαρακιρι οταν τελειωσε τη 4λογια του) αλλα και το βιβλιο ηταν μια γερη γροθια στο στομαχι.
Παρα πολυ ωραιο λεξιλογιο (η μεταφραση στα αγγλικα ηταν τρομερη) και γενικα μια ματια στη φιλοσοφια της παλιας Ιαπωνιας οπου ολα ειναι για τη τιμη, το θαρρος και την ανιδιοτελεια. Ειναι μικρο, οποτε το συστηνω ανεπιφυλακτα.
Επομενους συγγραφεις στη σειρα σε παρομοιο πνευμα μεσα απο μια ερευνα εχω: Kenzaburo Oe, Ryunosuke Akutagawa, Kobo Abe. Εχει διαβασει κανενας ?
Κατα τ’άλλα, σαν σωστος Philip Dick φανμποης, ξεκινησα το 1ο τομο των μικρων ιστοριων του με μεγαλο ενδιαφερον (Beyond Lies The Wub: Volume One Of The Collected Stories).
Murakami το δέχομαι σαν Ιαπωνική λογοτεχνία, τον Ισιγκούρο όχι :Ρ Kenzaburo δεν έχω διαβάσει, αλλά μπορείς να περιμένεις κάτι αρκετά διαφορετικό και από τους δύο. Είναι ένας συγγραφέας ιδεολόγος και ρεαλιστής. Διάβαζα κάπου ότι θεωρεί καθήκον του συγγραφέα να είναι θεματοφύλακας μιας ηθικής και να δίνει στο κοινό του αξίες, και κινείται σε πιο ρεαλιστικά υπαρξιακά επίπεδα. Σκληρός στις πλοκές των βιβλίων του, ο άνθρωπος έχει ενδιαφέρον και τον έχω και γω στα to-read.
χεχε εχεις δικιο για τον Ishiguro 
Γενικα παρατηρω οτι πολλοι απο τους παλιους Ιαπωνες συγγραφεις, εχουν σχετικα παρομοιες ανησυχιες: πολυ επηρρεασμενοι απο τη μετα πολεμικη εποχη αλλα και κυριως απο τη μεταβαση μιας βαθεια παραδοσιακης και συντηρητικη κοινωνιας σε μια πιο μοντερνα και δυτικη.
Αυτό μπορεί αν εξηγηθεί και από το ότι η Ιαπωνία, εκτός από το ότι έζησε τη φρίκη δύο πυρηνικών βομβών, ήταν και ο μεγάλος ηττημένος του Β’ ΠΠ. Σε αντίθεση με τη Γερμανία, που ξύπνησε σε έναν κόσμο όπως τον ήξερε μέχρι τότε, η Ιαπωνία βίωσε την επικυριαρχία των ΗΠΑ τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, και άλλαξε όχι μόνο πολιτικό καθεστώς, αλλά και πολιτισμικό. Η απότομη αυτή αλλαγή ήταν αναμενόμενο ότι θα συντάρασσε τον συλλογικό ψυχισμό των ανθρώπων.
Όχι ότι εκπολιτίστηκαν απότομα, δεν πρόκειται περί εκδημοκρατισμού της χώρας, ειδικά σε ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα με δεσπότη τις ΗΠΑ. Όμως η Ιαπωνία ήταν ένα αρκετά περιχαρακωμένο μέρος, με ελάχιστη εξωστρέφεια, και αυτή η βίαιη διάνοιξη των σχέσεών της ήταν αναμενόμενο να αφήσει ίχνη.
1 Like
Ακριβως, στα περισσοτερα βιβλια αυτη η βιαιη μεταβαση και διανοιξη σε εναν μοντερνο κοσμο ειναι το βασικο πνευμα και οχημα των χαρακτηρων.
Το βιβλιο εχει σιγουρα αβολα, σκοτεινα και δυσκολα σημεια οπου ο συγγραφεας καταπιανεται με το παραδοσιακο προτυπο του υπερανθρωπου ανδρα (δυνατου,θαρραλεου, σκληρου, σοβαρου), το πατρικο προτυπο (που μισει) ,τη βια και πολυ μηδενισμο.
Ειναι ενα πολυ ποιητικο βιβλιο ανα σημεια, αλλα και συναισθηματικα εντονο σε αλλα.
για το Sailor λες; Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον και δεν το είχα υπόψη. Μία ακόμη πολύ μεγάλη Γιαπωνέζα συγγραφέας είναι η Yoshimoto Banana, που θυμίζει - λένε, κι αυτή στα to-read - κάπως την ανορθοδοξία του Murakami στα βιβλία της, αν και απ’ ό,τι έχω καταλάβει, επικεντρώνεται πιο πολύ στο ‘‘παράδοξο μέσα στην καθημερινότητα’’, και δεν έχει το πιο επικό (sic) πλαίσιο που έχουν τα μεγάλα βιβλία του Χαρούκι.
Ναι για το Sailor αναφερομουν απο πανω - ειναι μικρο και πολυ περιεκτικο, το προτεινω σιγουρα αφου σε ενδιαφερει αυτη η φιλοσοφια και οι παλαιο-Ιαπωνικες ανησυχιες!
Οπως αναφερει ωραια ενας χρηστης στο goodreads, το βιβλιο ειναι σαν ενα πολυ περιεκτικο και πυκνο κεικ με τριπλη σοκολατα και γλασο με αρσενικο…Ετσι λοιπον και το βιβλιο αυτο ειναι απολαυστικά όμορφα γραμμενο αλλα ασφυκτικα βαρυ, γεματο με σκοτεινά σημεία ανθρωπινης ψυχολογιας και καυστικού μηδενισμού.
Ευχαριστω για το τιπ της Yoshimoto Banana! Θα μπει στη λιστα! Με το Kitchen φανταζομαι να αρχισω.
Ξεκίνα με το Kitchen και πες μου γνώμες αν είναι να ξεκινήσω κι εγώ με το ίδιο! 
1 Like
Διάβασα ένα εξαιρετικό βιβλίο, το ‘‘Η Ελένα Ξέρει’’ της Αργεντίνας συγγραφέως Claudia Piñeiro [εκδόσεις Carnivora]. Ντύνεται σαν αστυνομικό (μία μητέρα αναζητά τον δολοφόνο της κόρης της), αλλά μέσα από απλή πλοκή ξεδιπλώνονται οι σχέσεις της μάνας και της κόρης, της γυναίκας με το σώμα της, και του γυναικείου σώματος με την κοινωνία. Ένα εξαιρετικό βιβλίο από μία συγγραφέα που δεν ήξερα (αλλά απ’ ό,τι έμαθα εν τέλει είναι πολύ διάσημη εντός κι εκτός συνόρων), και με εξαιρετική γραφή που ρέει νεράκι.
6 Likes
Το goodreads μια χαρα με εχει βολεψει, αν ειχε και μεγαλυτερη γκαμα σε λιστες θα ηταν οτι καλυτερο.
Το 2021 ειναι μακραν η πιο παραγωγικη μου χρονια σε αναγνωση βιβλιων, 40+ σιγουρα, εκ των οποιων πολλα κλασσικα που ηθελα χρονια να διαβασω (οπως το εγκλημα και τιμωρια, αννα φρανκ,ο ξενος…) αλλα και καποια σχετικα σπανια (οπως το πρωτο αιμα, σκαφανδρο και πεταλουδα, το νησι των πιγκουινων) . Βοηθησε πολυ η ενασχοληση μου με το στησιμο δανειστικης βιβλιοθηκης στο χωριο και η αρνηση μου (για 7η σερι χρονια) να βαλω τηλεοραση στο σπιτι.
Επειδη αναφερεται συχνα το 1q84, μην χασετε το χρονο σας με μια τριλογια τιγκα στα κλισε και στα αδιεξοδα
3 Likes
Το Goodreads χρειάζεται μια πιο καθαρή απεικόνιση των έργων ενός συγγραφέα σε χρονολογική σειρά. Αυτή η μανία να μπαίνουν πρώτες, δεύτερες, τρίτες εκδόσεις, και μεταφράσεις, κλπ, απλά με χαώνουν. Για κριτικές, συνόψεις και αρχείο, πάντως, δεν έχει κάτι καλύτερο εκεί έξω.
Το 2021 ήταν μάλλον μέτρια χρονιά. Μετά την πρώτη καραντίνα έπεσα πολύ στο ίντερνετ και ακόμη ψάχνω τρόπους να βγω από αυτό. Μεγάλη σπατάλη χρόνου, και δυστυχώς ολοένα και περισσότερες ασχολίες απαιτούν υπολογιστή και ίντερνετ, και είναι δύσκολο να το περιορίσω, χαζεύω και πάω!
Πολύ όμορφη πρωτοβουλία, αυτή, τα συγχαρητήριά μου!
Ίσως αν δεν γούσταρα τόσο πολύ Μουρακάμι να μην μου άρεσε η τριλογία, οκ. Ήδη την βρήκα κάπως απογοητευτική σε σχέση με το τι ήλπιζα να περιέχει. Σαν ιστορία πάντως τη βρήκα πρωτότυπη, κι ας είχε κλισέ.
1 Like
Επειδή φτιάχνω μία booklist (ναι, έχω άπλετο χρόνο για σκότωμα), έχει διαβάσει κάποιος από εσάς τα Πήτερ Κάμεντσιντ και Το Παιχνίδι με τις Χάντρες του Έρμαν Έσσε (ή οποιοδήποτε δικό του) γιατί θέλω να τα προσθέσω στη λίστα, αλλά ειδικά το δεύτερο με προβληματίζει - υπάρχει ιστορία ή είναι ακατάσχετη φλυαρία…εχμ, φιλοσοφία;;; Γενικά, προτείνετε κανένα λογοτεχνικό γιατί είμαι ψιλοανίδεη, κυρίως με τα κλασικά ασχολούμαι.
Η χειρότερη αναγνωστική εμπειρία που βίωσα ποτέ μου ήταν το Κατά Α.Γ. Πάθη της Κλαρίσε Λισπέκτορ - μ’ έστειλε αδιάβαστη! Σε 200 σελίδες έλεγε τα ίδια και τα ίδια - εννοείται ότι δεν το τελείωσα, έφτασα μετά βίας μέχρι την 100ή και πόνεσε η ψυχούλα μου. Παραδόξως όμως, ο Έσσε που διάβασα στα 20 (Ο λύκος της στέπας, Ντέμιαν, Σιντάρτα, Ροσάλντε) μου άρεσε πολύ παρά τη ροπή του στο φιλοσοφείν.
2 Likes
Εχω το λυκο της στεπας στην 100η σελιδα εδω και κανα μηνα 
Εχω διαβασει 3 βιβλια απο τοτε
1 Like
Ειχα διαβάσει πολλά χρόνια πριν το λύκο της στέπας (αριστουργηματικό βιβλίο) και το Ντέμιαν που αναφέρεις όπως και το ναρκισος και Χρυσόστομος, ήταν αρκετά καλά και τα αυτα. Το παιχνίδι με τις χάντρες το ξεκίνησα αλλά το άφησα κάπου στη μέση γιατι με κούρασε, ίσως βέβαια αν διάβαζα παρακάτω να άξιζε βέβαια και να το αδικώ.
1 Like
Έρμαν Έσσε περίεργος, ο Σιντάρτα ήταν για μένα ένα υπέροχο βιβλίο, Ντέμιαν [πάντα τον λέω Ντάμιεν] ήταν ένα σίχαμε, μου έβγαλε πολύ Κοελ-ίλα, και ο Λύκος εννοείται ενδιαφέρων αλλά και απαιτητικός σε σημεία… Το κλείσιμο του βιβλίου πάντως, 'ντάξ, παράνοια
Τώρα διαβάζω το Ναρκόπολις, ενός Ινδού που λέγεται Τζιτ Θαχίλ και μιλάει για την Ινδία και το όπιο, και η ροή του είναι πολύ συγκεχυμένη και ονειρική… Ένα που έχω ακούσει πολλά καλά λόγια (και σκέφτομαι να πιάσω μετά) είναι το Στη Γη Είμαστε Πρόσκαιρα Υπέροχοι του Όσιαν Γουονγκ, και επίσης προτείνω με τα μπούνια τον Κατά Γκαρπ Κόσμος του Τζον Ίρβινγκ, την φανταστική (κυριολεκτικά και μεταφορικά) βιογραφία του ιδιότροπου συγγραφέα Γκαρπ και του κύκλου του, ένα βιβλίο με πολλούς εγκιβωτισμούς και στροφές, που ωστόσο είναι πάντοτε ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΤΑΤΟ κι ας είναι μεγαλούτσικο… Για τις διακοπές των Χριστουγέννων ό,τι πρέπει.
2 Likes
2 Likes
Δεν το θυμάμαι καλά. Θέλω κάποια στιγμή να το ξαναδιαβάσω σε καλύτερη μετάφραση.
Επίσης, δεν το θυμάμαι λεπτομερώς, το μόνο που μου έμεινε είναι ότι το τέλος ήταν απότομο και αλληγορικό, παράνοια δηλαδή όπως λες.
Δε με πολυέψησε, είναι και εξαντλημένο.
Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον, πρέπει να υπάρχει ψωμί εδώ. Ευτυχώς, κυκλοφορεί και θα είναι η επόμενη αγορά μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ μεσιέ.
Προτιμώ να περιμένω την βιβλιοκριτική σου, όπως και οποιουδήποτε παιδιού εδώ μέσα το έχει διαβάσει. Θα μπει στη λίστα προς το παρόν
1 Like
Εξαντλημένο το βγάζει η Πολιτεία, αλλά από την ίδια την εκδοτική το δείχνουν διαθέσιμο. Το ζήτησα από βιβλιοπωλείο και μου το φέρανε κανονικά. Εμένα μ’ αρέσει η γραφή περισσότερο από το περιεχόμενο μέχρι στιγμής.
1 Like