Δεν ξέρω αν φαίνεται, λείπουν πάντως κάποια βιβλία που θα συμπληρωθούν, π.χ. το Ορλάντο.
Ξενόγλωσσα που θέλω να διαβάσω στα Ελληνικά. Θα συμπληρώσω δίπλα τα της Ελληνικής πεζογραφίας.
edit: τα συμπλήρωσα!
2 Likes
Από Ivo Andric σου συνιστώ να διαβάσεις οπωσδήποτε το “Το σπίτι στην άκρη της πόλης”, όπως και το “Δίψα”. Και φυσικά το “Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια”, αν δεν το έχεις διαβάσει ήδη.
Τώρα, αν θες και ελληνική λογοτεχνία, ένα όνομα θα σε πω: Μενέλαος Λουντέμης. Έχω διαβάσει μέχρι τώρα πέντε του βιβλία και τον έχω αγαπήσει.
2 Likes
Ωραίες προτάσεις. Συμφωνώ και για τον Λουντέμη.
Σ’ ευχαριστώ πολύ και σένα και όλα τα παιδιά που απάντησαν.
2 Likes
Τελικα ο λυκος της στεπας αποζημιωνει στις τελευταιες 70 σελιδες τη φλυαρια που κυριαρχει στο μεσο του βιβλιου, παρανοια το φιναλε, συμφωνω με οσους αποθεωνουν.
Την επομενη μερα ξεκινησα το I am legend, ηθελα κατι πιο λαιτ, και το τελειωσα σε 3 μερες. Πραγματικα με συνεπηρε σε βαθμο να σκεφτομαι διαφορα απο το συμπαν του βιβλιου ολη μερα στη δουλεια, αν εξαιρεσουμε τα κλισε τυπου "σχεση αντρα-γυναικας τη δεκαετια του 50’’ ειναι αψογο, ειναι εθιστικο, ειναι πολυ αληθινο και ωμό. Το φιναλε ειναι τοσο φρεσκο που δυσκολευεσαι να πιστεψεις οτι γραφτηκε το 54.
Επειδη ειχα δει την ταινια του 2007 μια φορα, τοτε που βγηκε, στο σινεμα, και η αναμνηση μου απο τοτε ηταν οτι ειναι μια καλη ταινια ειπα να την ξαναδω. Με το alternate ending αυτη τη φορα, το οποιο ειναι κλασεις ανωτερο απο το “χολυγουντ εισαι αφου” αθλιο φιναλε που βγηκε τελικα στις αιθουσες. Η ταινια δεν καταφερνει σε κανενα μα κανενα σημειο να αγγιξει τη σκεψη του συγγραφεα και καταληγει να ειναι μια απλη ζομποταινια με ωραια φωτογραφια. Πληρης απογοητευση.
4 Likes
Δεν ήξερα ότι το βιβλίο διαδραματίζεται στις ΗΠΑ της δεκαετίας του '50, ούτε ότι υπήρχε εναλλακτικό τέλος. Θα το ψάξω!!
ε ναι
2 Likes
Εγώ, αυτό τον καιρό, διαβάζω τον “Φωταγωγό” του Ζοζέ Σαραμάγκου. Αποτελεί ένα απ’ τα πρώτα του κείμενα και εξιστορεί τις καθημερινές ιστορίες των ενοίκων μιας πολυκατοικίας σε μία συνοικία της Λισαβόνας στις αρχές του '50. Σαν θέμα δε λέει και πολλά μέχρι στιγμής, αλλά μόνο και μόνο για την γραφή του αξίζει να διαβαστεί, όπως και τα υπόλοιπα έργα του συγγραφέα. Εδώ απουσιάζει η ιδιοτροπία του Σαραμάγκου με τα σημεία στίξης, ή, τέλος πάντων, είναι λιγότερο αισθητή. Μόλις το τελειώσω θα πιάσω τον “Κάιν” του.
Επίσης, μες στις γιορτές διάβασα δύο μικρά βιβλιαράκια, τον “Κνουλπ” του Έρμαν Έσσε και το “Ο γάτος που έσωζε βιβλία” ενός Ιάπωνα συγγραφέα το όνομα του οποίου δε θυμάμαι, αλλά κυκλοφόρησε πριν κανα μήνα από τον Ψυχογιό και οι καλές κριτικές μ’ έπεισαν… Αν αγαπάτε τα παραμύθια και… τις γάτες!, διαβάστε το.
3 Likes
Τον Γάτο που Έσωζε βιβλία ήθελα κι εγώ να το διαβάσω, κυρίως λόγω εξωφύλλου (sorry_not_sorry) και επειδή ο μεταφραστής είναι ο Κορτώ, οπότε θεώρησα ότι δεν ήταν για τα μπάζα. Σαραμάγκου επίσης κάποια στιγμή πρέπει να διαβάσω, δηλώνω άσχετος.
Εχθές τελείωσα το Φράννυ και Ζούι από Σάλινγκερ, ένα σφηνάκι με υπέροχους διαλόγους, μηδενική πλοκή και αρκετή θρησκο-πνευματο-αμπελοφιλοσοφία. Επίσης, μου έκαναν δώρο το ‘‘Ένας Γέρος που Διάβαζε Ιστορίες Αγάπης’’ του Σεπούλβεδα, όμορφο, αν και μικρούλι, με πολύ ωραίο τέλος.
3 Likes
Αρκετά καλό και προσεγμένο. Μ’ έφερε στο μυαλό ότι ίσως να το εμπνεύστηκε, ο Σοσούκε Νατσούκαβα (Νατσούκι είναι τ’ όνομα του πρωταγωνιστή εφήβου), από το “Η ιστορία ενός γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει” του Σεπούλβεδα και από το “Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία” του Φίσερ. Και η αλήθεια είναι, πως αν το ξαναδιαβάσεις, σε βάζει και σε άλλα πράγματα να ψάξεις.
Είναι το επόμενο του Σεπούλβεδα που έχω σκοπό ν’ αγοράσω. Κάποια στιγμή θα γίνει…
Τελευταία έπιασα τον Βενέζη. Αγάπησα το “ΑΙΓΑΙΟ” κι ενθουσιάστηκα με το “Γαλήνη”. Θ’ ακολουθήσει το “Αιολική Γη”. Ωστόσο, προχθές, ενημερώθηκα ότι εκδόθηκε καινούργιο βιβλίο του Βίκτορ Φρανκλ, “Ναι στη ζωή”, με ομιλίες του μόλις ελευθερώθηκε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που μέχρι τώρα δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας. Οπότε, αύριο ή μεθαύριο πάω καρφωτός γι’ αυτό (και ίσως και Βενέζη μαζί).
2 Likes
Τώρα πρόσεξα ότι έγραψα την πολυκατοικία με “ι”. Με συγχωρείτε. Ντράπηκα.
Εμένα μου άρεσε η ιστορία του γάτου ως πλοκή, αλλά ο τρόπος γραφής μού φάνηκε λίγο απλοϊκός. Αν σου αρέσει όμως ο Σεπούλβεδα, πιθανό να σ’ αρέσει κι αυτός. Επί της ουσίας, εξυφαίνει την ιστορία ενός εφήβου που αγαπά τα βιβλία και προσπαθεί να τα σώσει, αλλά περνάει και άλλα μηνύματα, όπως, επί παραδείγματι, την αξία της συντροφικότητας. Κοινοτοπίες δηλαδή, δοσμένες όμως μ’ έναν νοσταλγικά γλυκό τρόπο.
Από Σαραμάγκου θα σου πρότεινα τον “Κάιν”, κυρίως λόγω μεγέθους, κατόπιν το “Όλα τα ονόματα” και την τριλογία -με τη σειρά- ξεκινώντας από το πρώτο και δημοφιλέστερο, το “Περί τυφλότητος”.
2 Likes
Γαληνη διαβασα σε ενα 24ωρο περιπου πριν ενα χρονο και συχνα ερχεται στο μυαλο μου με ολα αυτα που συμβαινουν σε πολλες γυναικες στη χωρα. Πολυ δυνατο βιβλιο
2 Likes
Ντρέπομαι αλλά πριν 2 μέρες τελείωσα το The Catcher in the Rye, το οποίο μου άρεσε πολύ! Και ως γραφή αλλά και για τα ωραία μηνύματα (αθωότητα, κοινωνική απομάκρυνση, δεσμούς με οικογένεια, κατάθλιψη) που περνούσε μέσω του (ήρωα) Χόλντεν. Επομένως, ίσως πιάσω κι αυτό που λες, γιατί μου άρεσε η γραφή του Σάλινγκερ.
Πριν τον Catcher, διάβασα το “Σπίτι του Ύπνου” του Τζόναθαν Κόου, στο οποίο μπλέκεται ο κόσμος των ονείρων με αυτόν της πραγματικότητας για να δώσει μια περιπέτεια με αρκετές ανατροπές.
3 Likes
Υπάρχει κόσμος που γράφει συνειδητά ‘‘συγνώμη’’, δεν μας πειράζουν τα περιστασιακά ορθογραφικά!
Η αλήθεια είναι ότι ενώ μ’ άρεσε, και το βρήκα και αρκετά ‘‘ενήλικο’’ σε σημεία (όχι από άποψη σεξ, αλλά θέματος), η γραφή του Σεπούλβεδα δεν νομίζω ότι έχει πολλά να πει σε κάποιον στην ηλικία μου (27), αλλά μάλλον ταιριάζει σε εφηβεία πολύ περισσότερο. Για Σαραμάγκου θα ξεκινήσω μάλλον με την τριλογία, μιας και μία φίλη μου τη διάβασε και ξετρελάθηκε.
Εγώ δεν το έχω διαβάσει καν, εσύ γιατί ντρέπεσαι;; Επειδή στο Αμέρικα το χουν κάνει σχολικό εγχειρίδιο; Σιγά! Απ’ όσο ξέρω, πάντως, το ΦκΖ δεν μοιάζει με τον Φύλακα στη Σίκαλη, είναι πολύ ενδοσκοπικό, μόνο διάλογος και καθόλου πλοκή. Ωστόσο το γαμίδι ρέει τόσο όμορφα, σαν να παρακολουθείς θεατρικό δωματίου. Από αυτήν την άποψη αξίζει να διαβαστεί κι ας μην σ’ αρέσει το περιεχόμενο. Κόου έχω στο σπίτι, τη Λέσχη των Τιποτένιων, αλλά βαριέμαι να το πιάσω. Καλό;
1 Like
Ε οκ, είναι και η φήμη του βιβλίου. Η παγκόσμια αναγνώριση, πολλοί το βάζουν στα 50-100 αγαπημένα του περασμένου αιώνα.
Κόου δεν τον γνώριζα, φαίνεται ότι είχε δημιουργηθεί ένα momentum τα 2 τελευταία χρόνια λόγω του βιβλίου του “Middle England”.
Έχει μια αφήγηση αρκετά κινηματογραφική, τα βιβλία του θα μπορούσαν εύκολα να μεταφερθούν στη μεγάλη οθόνη. Προσωπικά δεν είμαι τεράστιος οπαδός τέτοιων συγγραφέων, χωρίς να λέω ότι είναι κακό το βιβλίο. Προτιμώ μια εστίαση περισσότερο στον/στους πρωταγωνιστές (πχ καλή ώρα με τους μονόλογους του Χόλντεν στο Catcher) παρά πχ την πιο “φωτογραφική” απόδοση της σκηνής στην οποία διαδραματίζεται η πράξη.
Ελπίζω να είμαι κατανοητός 
Παρόλ’ αυτά, θα ήθελα να διαβάσω το πρώτο του βιβλίο, με το οποίο κιόλας έκανε το breakthrough, το “τι ωραίο πλιάτσικο!” (What a Curve Up!) καθότι αναφέρεται με επικριτικό τρόπο στα πεπραγμένα της Θάτσερ κι επικεντρώνεται σε βρετανικά στερεότυπα της εποχής εκείνης…
Ναι ρε παιδί μου, αλλά είναι τόσα τα βιβλία με φήμη που δεν μπορούμε να τα διαβάσουμε όλα. Ο Ίταλο Καλβίνο στο ‘‘Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης…’’ λέει ότι για τους αναγνώστες υπάρχουν πολλές κατηγορίες βιβλίων. Ορισμένες από αυτές είναι ‘‘Βιβλία που Θέλω να Διαβάσω’’, ‘‘Βιβλία που Πρέπει να Διαβάσω’’, ‘‘Βιβλία που δεν με Ενδιαφέρει να Διαβάσω’’, ‘‘Βιβλία που δεν θα Καταφέρω να Διαβάσω’’
Ε δεν είναι τόσο παράξενο αν στις τελευταίες κατηγορίες καταλήξουν βιβλία από την δεύτερη
Τον Κόου κι εγώ από το ‘‘Middle England’’ τον πρωτάκουσα. Το κινηματογραφικό δεν με πειράζει, αρκεί το περιεχόμενο να ταιριάζει. Παραδόξως, το Φράννυ και Ζούι του Σάλιντζερ, παρ’ όλο που είναι τίγκα μονο/διαλόγους και χωρίς καθόλου πλοκή, έχει τέτοια θεατρικότητα και ευθύτητα στο ποιος λέει τι και με ποιον τρόπο, που μπορούσα άνετα να το φανταστώ να παίζεται μπροστά μου
Διάβασα ένα μικρό βιβλιαράκι, το Επτά Άδεια Σπίτια από την Σαμάντα Σβεμπλίν, και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι με έχει αφήσει μαλάκα. Πρόκειται για επτά διηγήματα μικρής έκτασης, που χτίζονται γύρω από την αίσθηση του λάθους, του λογικού κενού, και της απόγνωσης. Το αριστουργηματικό με αυτό το βιβλίο είναι πολύ περισσότερο από το περιεχόμενο των ιστοριών, η εντύπωση που αφήνουν. Μέσα σε λίγες σελίδες χτίζεται μία ένταση γύρω από το ανοίκειο, η οποία στις τελευταίες προτάσεις μεγεθύνεται, τσιτώνεται, φτάνει στα άκρα, κυριαρχεί.
Ίσως ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί τώρα με σφηνάκια παραδοξότητας και συναισθηματικής φόρτισης.
6 Likes
διαβαζω το περι φωτισεως. Ξεκινωντας το με δυσκολευε και διασκεδαζε ο τροπος γραφης του αλλα τωρα ρεει νερακι και ειμαι και αρχη ακομα (σελιδα 65). Ευχαριστω για την προταση!
1 Like
Charles dickens - Bleak House:
Δεν έχω ξαναδιαβάσει βιβλίο που να περικλείει τόσα είδη μυθιστορήματος. Το Βleak House είναι αριστούργημα, μεταξύ άλλων κι επειδή γράφτηκε το 1852, αποτελώντας ένα από τα πρώτα εν μέρει αστυνομικά μυθιστορήματα, καταφέρνοντας να μείνει πιστό στο ρομαντισμό αλλά σπάζοντας ταυτόχρονα τα καλούπια του. Ο Ντίκενς δημιούργησε αξέχαστους χαρακτήρες, που προκαλούν συμπάθεια, αντιπάθεια, συγκίνηση και γέλιο. Η παρατηρητικότητα και η οξυδέρκειά του δεν λείπουν ούτε σε μία από τις 1400 σελίδες αυτού του έπους. Αν τα αγγλικά σας είναι σε καλό level προτιμήστε το
3 Likes
Βρίσκω επιτέλους χρόνο για να προτείνω ένα βιβλίο που λάτρεψα, σίγουρα το καλύτερο βιβλίο που διάβασα τους τελευταίους 12 μήνες κι ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
Γράμμα ενός Βιετναμέζου προς την αναλφάβητη μάνα του, με την οποία μετανάστευσαν στην Αμερική (μαζί με τη γιαγιά του) αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ιστορίες για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, οι δυσκολίες μεταναστών σε μια ξένη χώρα, η φτώχεια και ο εφηβικός έρωτας γραμμένος με απίστευτη λυρικότητα (που στην αρχή μου φάνηκε λίγο επιτηδευμένη αλλά στη συνέχεια με έπεισε) από έναν συγγραφέα-ποιητή μόνο 33 ετών.
Προφανώς δεν μπορώ να ξέρω τα γούστα καθενός εδώ μέσα, αλλά το συγκεκριμένο το προτείνω ανεπιφύλακτα με μεγάλο ενθουσιασμό.
8 Likes
Για κάποιον λόγο ψήνομαι να διαβάσω την Βίβλο (όχι τώρα κοντά), αλλά όσες φορές προσπάθησα να βρω μια αξιόλογη έκδοση, απέτυχα. Γνωρίζει κανείς καμια, εντυπώσεις;