Μετά από πάρα πολύ καιρό, επιστροφή στα μυθιστορήματα. Βέβαια, εδώ μιλάμε για ιστορία βασισμένη σε αληθινό γεγονός.
“Δεκαεπτά κλωστές”.
Σε γενικές γραμμές, το βρήκα καλό, αλλά κάπως άνισο, σε σημεία “φλύαρο” και κάπως πιο λυρικό απ’ ό,τι εγώ θα ήθελα. Ίσως δικαιολογείται το ότι πρόκειται για το πρώτο μυθιστορηματικό πόνημα του συγγραφέως.
Η ιστορία (την οποία προσωπικά αγνοούσα) είναι τόσο δυνατή που ορισμένα κεφάλαια του βιβλίου σε κρατάνε με κομμένη την ανάσα. Διαβάζεται σχετικά εύκολα και γρήγορα.
Θυμήθηκα χαρακτηριστικά δύο περιστατικά από το παρελθόν μου: Στο πρώτο, η καθηγήτρια των Καλλιτεχνικών που είχαμε στο Γυμνάσιο, μας είχε πει μια ημέρα ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα ανά την πορεία της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος παραμένει το ίδιο θηρίο, όπως πριν χιλιάδες χρόνια. Στο ίδιο μήκος κύματος, ένας γέρος σε μια ταβέρνα κάποτε, μεταξύ μπόλικου οίνου και αμπελοφιλοσοφίας, είχε πει ότι το μεγαλύτερο ζώο είναι ο άνθρωπος, καθώς κάνει κακό συνειδητά και πολλές φορές για ασήμαντο ή ανύπαρκτο λόγο.
Απορώ πώς το γεγονός στο οποίο στηρίζεται το βιβλίο δεν έχει γίνει ακόμα ταινία.
)θα το παρω το βιβλιο που προτεινεις.οσον αφορα το καλυτερο του συμφωνω με χρησιμα αντικειμενα,σαλεμς λοτ ενω εγω λατρευω και μιζερι με νεκροταφειο ζωων.