γουσταρει κανεις raymond carver?
Τέλειωσα τα “Το νερό της βροχής” του Καραγάτση και “Λόγια της πλώρης” του Καρκαβίτσα.
Έχω να πω, πως αμφότερα είναι υπέροχα. Και, καθότι, είναι τα πρώτα από τον καθέναν τους, έχω να σημειώσω και κάτι άλλο.
Ξεκινώντας το ομότιτλο διήγημα του Καραγάτση άρχισα να περιεργάζομαι το ύφος στο μυαλό μου και να λέω συνέχεια “βρε τι μου θυμίζει… τι μου θυμίζει…;”. Τελικά, μπαίνοντας και στο δεύτερο, θυμήθηκα τι μου θυμίζει: το ύφος της Βαμβουνάκη στα μυθιστορήματά της. Ειδικά, το ομότιτλο του Καραγάτση, πόσο Βαμβουνάκη βρε παιδιά… ή για την ακρίβεια, πόσο Καραγάτσης μέσα στη Βαμβουνάκη.
Υ.Γ.Ε.Κ. (επί Καραγάτση). Αυτό το διήγημα “Τα χταποδάκια”… όλη η σφοδρή επιθυμία της ανθρωπότητας για ανθρωπιά είναι εκεί μέσα.
Γράφοντας τώρα και για του Καρκαβίτσα, διαβάζοντάς το, επίσης κάτι μ’ έφερνε έντονα στο νου και εντέλει, κατάλαβα ποια ήταν η πηγή έμπνευσης του Ζουργού για τη γέννηση του “Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού”. Και επιτέλους διάβασα το διήγημα “Η γοργόνα” που όλο άκουγα γι’ αυτό και τη γνωστή ατάκα “Ζει ο ΜέγΑλέξανδρος;” και αναρωτιόμουν ποιανού ήταν…
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα πολύ μ’ αρέσει όταν διαβάζω βιβλία και το ύφος του συγγραφέα μου δημιουργεί την αίσθηση ότι ενέπνευσε τον/τους τάδε ή εμπνεύστηκε από τον/τους τάδε.
12 Likes
Πόσο υπέροχο είναι το όνειρο ενός γελοίου, το ξαναδιάβασα επ ευκαιρία που ήταν μαζί με τις λευκές νύχτες και μια υπέροχη γυναίκα των εκδόσεων γκοβοστη. Εθιστικά και τα τρία.
Επίσης, πρόσφατα διάβασα και το καθηλωτικό Σολάρις και λέω να συνεχίσω με Κυβεριάδα που αναφέρεται ως το πιο σημαντικό και σοβαρό έργο του Λεμ
5 Likes
Απίστευτο το Σολάρις, από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία
2 Likes
Καπου στο φορουμ διαβασα για ενα σαιτ με μεταχειρισμένα βιβλια αλλα δεν μπορω να το βρω.
Κατάλαβε κανεις ποιο ειναι;
Καπου ανέφερε καιρο πριν η λατρεια 
ο @apostolisza8 αυτο
Κ δεν το βρισκω πουθενα ενω εκεινο το σαιτ το ειχε
1 Like
metabook
εχει μια αγγελια… 
4 Likes
Να σαι καλα ρε σ ευχαριστώ 
Κλείνει το bookdepository 
Έχουμε κανένα ανάλογο site για βιβλία;
waterstones
1 Like
Θένκιου για την πρόταση, αλλά αν είναι να πληρώνω τελωνείο για κάθε βιβλίο καλύτερα να τα παίρνω από κάνα βιβλιοπωλείο εδώ στην πόλη =Ρ
1 Like
6% είναι ο φόρος, δεν είναι τόσο τραγικός.
Από το πέρασμά μου στην έκθεση:
Κάποια στιγμή πέτυχα τον Ζουργό, οπότε πήρα το θάρρος σταματώντας τον, χαιρετώντας τον και κάνοντας μαζί του μία γεμάτη τρίλεπτη κουβεντούλα γύρω από το βιβλίο του “Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού”. Πολύ ευγενικός και πολύ φιλικός άνθρωπος. Έτοιμος να σου πει ακόμα παραπέρα από την απευθείας απάντηση στην ερώτησή σου.
8 Likes
Που έχει έκθεση?
Θεσσαλονίκη. 19η Διεθνής έκθεση βιβλίου. Κανονικά, γίνεται κάθε χρόνο το Νοέμβρη, αλλά επειδή φέτος ήταν αδύνατο για εκείνο το μήνα να μαζευτούν όλοι οι εκδοτικοί οίκοι, αποφάσισαν από κοινού να γίνει, εντέλει, 4-7 Μαΐου.
1 Like
Μετά από ψάξιμο ετών επιτέλους έχω στα χέρια μου το “ο Τζόνι πήρε τ’όπλο του”, 2η έκδοση.
Θα το ξεκινήσω μόλις τελειώσω το Καντίτ του Βολταίρου,είμαι λίγο πριν τη μέση χωρίς να έχω εντυπωσιαστεί καθόλου από την ιστορία
Πρόσφατα ξεκίνησα τις τσάρκες στον “Ανέστιο”, το βιβλιοπωλείο των αστέγων που έχει ανοίξει παράρτημα στην πλατεία Μεσολογγίου στο Παγκράτι, και βρήκα Καραγάτση και Βενέζη, τους οποίους και πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη λόγω φίλου που μου είπε “πάρτα χωρίς δεύτερη σκέψη”.
Έτσι, λοιπόν, σιγά σιγά κι εγώ μπήκα στην post-“μικρασιατική καταστροφή” λογοτεχνία του Βενέζη με το “Γαλήνη”, ένα βιβλίο που έφυγε σαν νερό μέσα από τα χέρια. Καλογραμμένο και χωρίς περιττή λέξη, αν και λίγο αποπροσανατολισμένο σε στιγμές ως προς την κατεύθυνση της πλοκής, με χαρακτήρες που μπορούσες να τους καταλάβεις από μία πρόταση μόνο.
Καραγάτση ξεκίνησα να διαβάζω την ίδια περίοδο που βγήκε το λογοτεχνικό περιοδικό “Βλάβη”, στο οποίο είχε και αφιέρωμα για τον Καραγάτση και το πόσο βιολογιστής σεξίσταρος είναι, και τρομερά ελιτιστής. Ήταν αυτό κάτι που διαφάνηκε στις ιστορίες που έχει το “Μεγάλο Συναξάρι”; Και ναι και όχι,
μάλλον όχι ωστόσο, και αυτή η ασυμφωνία του τι υπάρχει στο υπόλοιπο έργο του με αυτή την ανθολογία ιδιαίτερων και μάλλον αλλόκοτων ιστοριών με συνεπήρε ακόμη περισσότερο και μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ειδικά η τελευταία ιστορία, η “Μπουχούνστα”, που είναι (δεν είμαι και σίγουρος κατά πόσο αληθεύει αυτό βέβαια) η επιμέλεια ενός χειρόγραφου που βρήκε από έναν δοσίλογο των Ναζί, αποτελεί από τα πιο σουρεάλ κείμενα που έχω διαβάσει σε ελληνική πεζογραφία.
Σε πιο διεθνή ύδατα, διάβασα το “Υπερατλαντικός” του ΜακΚαν, ένα βιβλίο που αποτελείται από επτά διαφορετικές αφηγήσεις γύρω από την Ιρλανδία του 19ου, 20ου, και 21ου αιώνα. Με ραχοκοκαλιά τη ζωή γυναικών (προγιαγιά, γιαγιά, μητέρα, κόρη, εγγονή), περνάει μέσα από ορισμένα κομβικά ιστορικά γεγονότα, μιλάει για τα γεγονότα από την πλευρά ανδρών, για να τα παρουσιάσει μετά από την οπτική γωνία τη δική τους. Πραγματικά καλογραμμένο, υπέροχος λόγος, που σε τραβάει ακόμη κι αν η πλοκή δεν έχει ενδιαφέρον - που τουλάχιστον οι πρώτες εκατό σελίδες δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο story. Η ικανότητα του ΜακΚαν να γράφει απλές προτάσεις, με βάρος, ποιητικότητα, αλλά και χωρίς επιτήδευση είναι πραγματικά ζηλευτή, ενώ μαθαίνεις και πέντε πράγματα για την ιστορία της Ιρλανδίας. Υπάρχουν σημεία που απλώς διαβάζεις την παράγραφο διαγώνια (μπορεί και να περνάς καμιά σειρά χωρίς τύψεις), αλλά όσο προχωράει το βιβλίο, τόσο μεγαλύτερη οικειότητα νιώθεις. Προτείνεται.
3 Likes
Υπέροχο βιβλίο η γαλήνη, όπως και οτιδήποτε έχω διαβάσει μέχρι στιγμής από Βενέζη.
Αυτόν τον καιρό, πέραν του ότι συνεχίζω ακάθεκτα να προσφέρω τον χρόνο μου στον Ρίτσο και να βλέπω έναν πλούτο να ξεχύνεται ως κύμα θαλάσσης, διάβασα και το “Ταξίδι με τον έσπερο” του Άγγελου Τερζάκη. Ευχάριστο, χωρίς ωστόσο να μου δώσει κάτι, που να με κάνει να εκτοξευτώ, ακόμα και στο ύφος του συγγραφέα. Είναι μία ιστορία, που κάπου κάπου μέσα στη λογοτεχνία την έχεις ξανασυναντήσει κάπως παραλλαγμένη. Κάτι, που σε μένα ήρθε με την ενθύμηση του “Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος” του Λουντέμη, το οποίο και θεωρώ ένα πολύ δυνατό βιβλίο.
Κάτι μου έκανες εσύ τώρα με αυτό και μπαίνει στην άκρη του μυαλού.
Επίσης, κάτι που θα ήθελα να μοιραστώ. Πριν κανά τρίμηνο διάβασα το “Το μόνον της ζωής του ταξείδιον” του Βιζυηνού, ολοκληρώνοντας με τον καλύτερο, από κάθε άποψη, τρόπο της ανάμνησης που είχα από αυτό το έργο, όταν και το πρωτοσυνάντησα μέσα από την ταινία του Λογοθέτη, που είχαμε παρακολουθήσει στο σχολείο (ή δημοτικό ή γυμνάσιο). Σε πιάνει ένας έρωτας μέσα στην ανάπτυξη του γραπτού του λόγου, αλλά και στην εν λόγω ιστορία. Αυτό, όμως, που θέλω να πω, είναι, πως έχω την αίσθηση, ότι αυτό το βιβλίο είναι, κατά κάποιον τρόπο, ασυνειδήτως υπαίτιο για τη δημιουργία του βιβλίου “Ο ψεύτης παππούς” της Άλκη Ζέη, όπως και για κάποια στοιχεία μέσα στην ταινία του Μπουλμέτηη “Πολίτικη κουζίνα”. Δηλαδή, ο χαρακτήρας του ποιητικώς ταξιδιώτη παππού με τις γεύσεις και την υπόσχεση της επίσκεψης στον εγγονό. Υπάρχει, για μένα, μία πολύ αναντίρρητη συσχέτιση. Και είναι τέλειο. Αυτό.
1 Like
Ίσως ο μοναδικός ποιητής τον οποίο διάβασα (στην Τέταρτη Διάσταση) χωρίς διάθεση “απλώς να έχω μια γνώμη”. Πραγματικά και εξαντλητικά πανέμορφη γραφή, και η χρήση της σιωπής - υπάρχει - από τα πράγματα που περισσότερο με ενέπνευσε, ενώ πιστεύω αποτελεί μια σπουδή πάνω στις πολλές διαφορετικές υφές της εξομολόγησης (η αφήγηση που απευθύνεται σε κάποιο σιωπηλό Άλλο, η ανασύνθεση ενός παρελθόντος, και η λύτρωση μέσω της αφήγησης - αλήθεια πόσο παραπέμπει στην ψυχανάλυση αυτό;)
Κάτι που σκεφτόμουν σε χρόνο ανύποπτο είναι γενικώς η φιγούρα του σοφού γέρου που καθοδηγεί/διδάσκει τη νεολαία μέσα από ημι-βιωματικες ιστορίες, ακόμη και χωρίς σαφείς δεσμούς αίματος (στο μυαλό μου αυτό το αρχέτυπο παίζει με τον Κόσμο της Σοφίας, π.χ.)
1 Like