Αύγουστος και διακοπές = χρόνος για διάβασμα!
Ο Διάβολος Στο Σταυρό - Νγκούγκι Γουα Θιόνγκο
Είχα διαβάσει το “Πέταλα από Αίμα” του ίδιου, μία υπέροχη ημιαστυνομική ιστορία που διαδραματιζόταν στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, στην Κένυα των Μάου Μάου και της επανάστασης. Τότε τον είχα λατρέψει, μου είχε φανεί πραγματικά καλογραμμένο βιβλίο, ωραίοι χαρακτήρες, πολιτικοποιημένο ως τα μπούνια (μπήκε φυλακή εξαιτίας αυτού του βιβλίου), και παρά τον όγκο του έφυγε νεράκι. Άρα το ίδιο θα ίσχυε και για το επόμενο βιβλίο του, που έγραψε σε χαρτί τουαλέτας όσο ήταν στη φυλακή, σωστά; Αυτό πίστευα, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Παρ’ όλο που επιστρέφουμε στην ρημαγμένη από το ξένο κεφάλαιο Κένυα, στον απόηχο της επανάστασης των Μάου Μάου, η γραφή εδώ γίνεται πολύ πιο ξύλινη. Η ιστορία της Γουαρινγκά, μίας νεαρής κοπέλας που καταπιέζεται από πρόστυχους εργοδότες, και γκάνγκστερ ιδιοκτήτες σπιτιών, γίνεται αφορμή να ξεδιπλωθούν όλες οι “κυρίαρχες” πολιτικές απόψεις της εποχής, μέσα από τα στόματα διαφόρων συμπρωταγωνιστών - όχι πολύ διαφορετικά από το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν - από τις πιο λούμπεν, μέχρι τις πιο προλεταριακές. Και παρ’ όλο που κάπως μπορείς να παραβλέψεις τις οριακά παρμένες από προπαγανδιστικό φυλλάδιο φράσεις, η αφελέστατη - αν και ομολογουμένως ανατρεπτική - κατάληξη του βιβλίου είναι δύσκολο να χωνευτεί.
Οι Αόρατες Πόλεις - Ίταλο Καλβίνο
Υπάρχουν βιβλία και συγγραφείς, και μετά υπάρχουν οι Αόρατες Πόλεις και ο Ίταλο Καλβίνο. Με ενοποιητικό θέμα τη συζήτηση μεταξύ του Μάρκο Πόλο και του Κουμπλάι Χαν, ο Καλβίνο ξετυλίγει έντεκα ενότητες γύρω από διάφορες πόλεις που υπάρχουν στην επικράτεια του Αυτοκράτορα. Παρ’ όλο που έχει γίνει ένα σημείο αναφοράς για την αρχιτεκτονική και την αντίληψη/βίωση του χώρου, για μένα είχε και ένα άλλο χαρακτήρα, πιο ψυχολογικό/κοινωνιολογικό, και έμπαινε με τα μπούνια μέσα στην ρευστότητα της εποχής του(μας). Ένα έργο συγκλονιστικό, ταξιδιάρικο, μυθικό. Αν δεν έχετε διαβάσει και το “Αν μια νύχτα του χειμώνα, ένας ταξιδιώτης…” του ίδιου, διαβάζεται back to back.
Και οι Νεκροί Ας Θάψουν τους Νεκρούς τους - Μιχάλης Αλμπάτης
Μπήκα με αμφιθυμικά συναισθήματα, μιας και μου το είχαν εξάρει το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά είχα μείνει με μία αδιάφορη γεύση από το δεύτερο βιβλίο του “Κάρτα Ελεύθερης Πρόσβασης”. Στο τρίτο του βιβλίο, όμως, ο Ηρακλειώτης συγγραφέας παίρνει τα πράγματα στα σοβαρά, και αφηγείται την ιστορία του Φανούρη, του έφηβου που ανακαλύπτει ότι έχει το χάρισμα να ακούει τις φωνές των νεκρών, και μαζί με τον θείο του ξεκινάνε μία βόλτα στην Κρήτη και τα χωριά της γύρω στο 1950, για να προσφέρουν επί πληρωμή τις υπηρεσίες τους. Εν μέρει σπονδυλωτό, καθώς κάθε κεφάλαιο είναι και μία αφήγηση νεκρού, αλλά και με την συνοχή που προσφέρει το ταξίδι ενηλικίωσης του πρωταγωνιστή, βλέπουμε μία σειρά από αστείες, συγκινητικές, και πάντα ενδιαφέρουσες ιστορίες από μία Κρήτη οριακά χαμένη. Μπορεί τα πολιτικά/φιλοσοφικά σχόλια καμιά φορά να είναι ανεπιτήδευτα, και ο λόγος πολύ εξεζητημένος σε σημεία, όμως έχουμε να κάνουμε ένα πραγματικά καλογραμμένο βιβλίο. Κάθε ιστορία είναι ευφυώς γραμμένη, ιδιαίτερη, και γεμάτη συναίσθημα, ενώ υπάρχουν και πραγματικά ξεκαρδιστικά σημεία. Αλατοπίπερο η κρητική ντοπιολαλιά, οι αναφορές σε παλιά σημεία του Ηρακλείου, και οι πολλές σεξοσκηνές (το μισό βιβλίο, σχεδόν, διαδραματίζεται και σε ένα μπουρδέλο).
