Ξέρω ότι είναι μεγάλη αγάπη, αλλά ό,τι πρότζεκτ κι αν ήταν, πρέπει να πέθανε με τη “Φορμόλη” του '17… Κάτι ανεκδοτολογίες είχα ακούσει σκόρπιες από έναν τύπο που μου είχε πει ότι τον ήξερε, αλλά τίποτα στέρεο (και μάλλον μπούρδες άκουγα)
1 Like
Ακόμα πιο παλιά είναι η Φορμόλη, Χριστούγεννα '14 είχε βγει. Παλιά έλεγα σε φίλους ότι ποντάρω στον Λένο Χρηστίδη, όταν βγήκε η Φορμόλη μαζί με την Μελαμψή Παρθένο ένιωθα ότι θα δικαιωθώ αλλά τελικά τίποτα… 
Κρίμα πάντως, θα σκότωνα για να διάβαζα υλικό του με όσα έχουν γίνει από τότε
1 Like
A, είχα την εντύπωση ότι ήταν το τελευταίο του, αλλά μάλλον μπερδεύτηκα με την χρονιά ανατύπωσης!
Το τελευταίο του είναι, η Μελαμψή Παρθένος είναι του Χρηστίδη και είχαν βγει με διαφορά 2-3 ημερών, ωραία Χριστούγεννα είχα περάσει τότε.
Βάζω κι ένα απόσπασμα έτσι για το ον τόπικ, μήπως ψηθεί κανείς και ασχοληθεί:
3 Likes
Έχω διαβάσει τη Φορμόλη και το Φάιναλ Θολουσιον. Μου άρεσαν πολύ. Και στο χιούμορ και στην πλοκή.
Ψηθηκα εγώ και το παρήγγειλα μόλις 
Μ’αυτο έχω καταπιαστεί λίγο καιρό. Κάποιες ιστορίες τραβάνε ενώ άλλες όχι και τόσο. Άνισο το αποτέλεσμα μέχρι τώρα
1 Like
Αγαπητή κυρία Δημουλά,
με λένε Μερόπη Νταβρίτογλου και είμαι μαθήτρια Β΄Λυκείου. Ζω σε ένα χωριό έξω από τις Σέρρες, Νέο Σκοπό το λένε, μάλλον δε θα το έχετε ακουστά. Φέτος ο φιλόλογός μας, ο κύριος Πέτκογλου μάς διάβασε το «Σπάνιο Δώρο» στην τάξη. Ήταν Νοέμβριος και έβρεχε πολύ. Έξω είχε λάσπη και τα μποτάκια μου είχαν γίνει χάλια, όλο πιτσίλες και βρομιά. Ο κύριος Πέτκογλου μάς έδειξε το βιβλίο, «Εφηβεία της λήθης» το έλεγαν. Η Μαρία Τζιζά, η διπλανή μου στο θρανίο, σήκωσε το χέρι της και ρώτησε τι θα πει «λήθη». Ευτυχώς, γιατί κανείς μας δεν ήξερε και ντρεπόμασταν να ρωτήσουμε. Ο κύριος Πέτκογλου άρχισε να διαβάζει αργά. Μ’ αρέσει όπως διαβάζει, δεν κάνει σαν τους ηθοποιούς στα σήριαλ• ούτε υψώνει τη φωνή ούτε χτυπιέται. Αφήνει τις λέξεις να ακουστούν κάπως ουδέτερα, σε μερικούς δεν αρέσει αυτό, προτιμούν το νταβαντούρι και τα μυξοκλάματα, αλλά εμένα μου αρέσει έτσι. Αλλιώς φαίνεται ψεύτικο σαν τηλεόραση. Ειδικά τους τελευταίους στίχους τους διάβασε πιο σιγανά, σαν να είχε καταπιεί λιγάκι τη φωνή του, κάναμε ησυχία να ακούσουμε.
Κυρία Δημουλά, εγώ δεν πρόκειται να πάω πανεπιστήμιο. Δεν είμαι και πολύ καλή μαθήτρια, δηλαδή, για να λέμε του στραβού το δίκιο, σπρώχνοντας τις περνάω τις τάξεις. Θέλω να πω, πολλά βιβλία δεν έχω διαβάσει. Και ποιήματα καθόλου. Πολύ ακαταλαβίστικα μου φαίνονται ή βαρετά. Αλλά οι τελευταίοι στίχοι του ποιήματος, εκεί που λέει …
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Τυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.
Τίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.
…με έκαναν και μούδιασα μέσα βαθιά. Δεν είμαι σίγουρη αν καταλαβαίνω ακριβώς τι θέλετε να πείτε. Μα ο κύριος Πέτκογλου μου εξήγησε ότι αυτό δεν πρέπει να με νοιάζει, διόλου. Λέει ότι το ποίημα, άμα γραφτεί, ταξιδεύει μόνο του. Ωραίο, ε; Λοιπόν, πήρα το θάρρος να σας γράψω, για να σας πω αυτό. Ότι εγώ, η Μερόπη από το Νέο Σκοπό, θα τους θυμάμαι τους στίχους σας. Κάθε φορά που ο Μάκης θα με παίρνει αγκαλιά, θα τους θυμάμαι. Και όταν θα παντρευτούμε και θα κάνουμε παιδιά, την ώρα της μεγάλης αγκαλιάς θα έρχονται. Γιατί εκείνο το «μολών λαβέ» που είχα μάθει στο δημοτικό νομίζω ότι τώρα το κατάλαβα. Και το κατάλαβα μια κι έξω.
Θέλω να είστε πάντα καλά και να γράφετε.
Με αγάπη,
Μερόπη Νταβίτογλου
Νέος Σκοπός, Σερρών.
Αγαπητή Κική,
με συγχωρείς που παίρνω το θάρρος να σου απευθυνθώ στον ενικό. Διαβάζω τα ποιήματά σου χρόνια τώρα και είναι σαν να σε ξέρω. Ακόμα πιο πολύ, νιώθω λες και μεγαλώσαμε μαζί (είμαστε περίπου συνομήλικες). Με λένε Σωσώ Αυγερινού και είμαι φιλόλογος. Έχω βγει στη σύνταξη εδώ και χρόνια. Τα ποιήματά σου τα έχω πλάι μου στο κρεβάτι, πάντα. Στο κομοδίνο. Αυτό που αλλάζει είναι ποιο βάζω πάνω πάνω κάθε φορά. Εδώ και χρόνια σκεφτόμουν να σου γράψω. Όλο κάτι με σταματούσε. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνεις, όταν δεν είσαι σίγουρος για κάτι, οι δικαιολογίες περισσεύουν. Μια τα γραπτά, οι διορθώσεις και τα διαγωνίσματα, μια τα παιδιά, μια η αμηχανία μου να γράφω γράμματα. Μα έχει καιρό που τα δυο πρώτα δε με βασανίζουν. Το σχολείο σχόλασε, τα παιδιά μεγάλωσαν και έφυγαν. Ξέρεις εσύ το άδειο σπίτι πώς βαραίνει. Όσο μας ζουρζουρίζουν το κεφάλι γκρινιάζουμε, μα ποια να καταλάβει από πριν τι βραχνάς είναι να γυρνάς στα άδεια δωμάτια με τα παλιά παιχνίδια στη σειρά και το παλιωμένο χνώτο των αγαπημένων να ποτίζει τους τοίχους. Καμιά φορά μου φαίνεται πως οι σκιές βαραίνουν στα σανίδια και τα κάνουν να τρίζουν. Δεν είμαι χήρα. Εκείνος απλώς έφυγε -και πάει. Η μοναξιά, έτσι ή αλλιώς, είναι η ίδια. Εσύ τουλάχιστον ξέρεις πού θα τον βρεις, έχεις το μνήμα. Τέλος πάντων. Μη σε ζαλίζω με δικές μου έγνοιες. Ήθελα να σου πω, γι’ αυτό σου γράφω, πως εκείνοι οι «Συζυγικοί καυγάδες άφθαρτοι» με τσακίζουν, κάθε φορά που τους διαβάζω. Κυρίως στο σημείο που λέει
Να δω τι θα απογίνεις όταν θα έρθω να σε βρω.
Πώς θα τα βγάλεις πέρα μόνος σου
μέσα σε άδειο σπίτι. Αν τα κατάφερα εγώ
είναι γιατί στεκόμουν με τον βούρδουλα
να φοβερίζω τη φωτογραφία σου
πώς θα την στείλω πίσω στη λογική της να ψωμοζεί
αν δεν λύσει τα μάγια
που σου έχει κάνει η έκλειψή μου.
Πώς θα τα βγάλεις πέρα όταν θα έρθω να σε βρω.
Έτσι που δεν πιστεύεις σε καμιά παραφροσύνη
να δω σε ποιαν ανάξιά σου ανακύκληση θα περιδινηθείς
σε τι παλιόχαρτα κάθε καρυδιάς καρύδι θα υποπέσεις
και τι αγνώριστη μορφή καινούργιου είδους
μιας χρήσεως θα προκύψεις.
Είμαι φιλόλογος και έχω καταπιεί τόνους ερμηνειών και αναλύσεων. Φιλολογικούρες, που θα έλεγαν και οι κόρες μου. Να ξέρεις πάντως πως στα ζόρικα, τα βράδια που δεν έχω ύπνο και γυρνάω με τη ρόμπα στα δωμάτια (δε λέω παραπάνω, εσύ καταλαβαίνεις), μου έρχονται στο νου αυτοί οι στίχοι. Ο μόνος λόγος που δε σαβούρντισα εκείνη τη φωτογραφία από το παράθυρο.
Δεν είσαι μοναχή σου, να το ξέρεις. Κοντά σου στέκουν άνθρωποι με τα ποιήματα στα χέρια τους, κεριά αναμμένα. Άλλο δε θα πω. Φοβάμαι μην πλαντάξω και δεν είναι πρέπον.
Σε φιλώ,
Αναστασία Αυγερινού,
κατά τις κόρες μου, κυρία μαμά. Αγαπητή Κική,
Νίκος Ιωαννίδης
4 ημ. ·
Η επιτυχία και η απήχηση ενός τηλεοπτικού τοξικού προϊόντος χρειάζεται τη συνενοχή των τηλεθεατών του. Για το συγκεκριμένο τηλεσκουπίδι, βρίσκω μια παράγραφο σε παλιό μου κείμενο:
Η μέγιστη ένστασή μου προς την παρέα του Ράδιο Αρβύλα, που επί πολλά χρόνια αποτελεί θέμα συζήτησης σε διάφορες παρέες όπου συνευρίσκομαι τακτικά, καθώς οι περισσότεροι φίλοι μου την παρακολουθούν, ήταν, είναι και θα είναι η θέση μου πως η συγκεκριμένη εκπομπή είναι επικίνδυνη. Από τις πρώτες της μέρες, που την παρακολούθησα κι εγώ από περιέργεια. Την παράτησα, αλλά ψήγματα περιφέρονται μπροστά στα μάτια μου από καιρό σε καιρό, μέσω αποσπασμάτων στο ίντερνετ, κοινοποιήσεων, φράσεων και κουβέντας των φίλων μου -μου φαίνεται πως δεν έχει αλλάξει χαρακτήρα, το ίδιο πράγμα συνεχίζει να κάνει. Δηλαδή να σημαντικοποιεί το τίποτα και να αποδυναμώνει την ουσία. Να μετατρέπει το φούμαρο των τηλεπερσόνων σε κάτι που αξίζει να ασχοληθείς μαζί του (έστω κοροϊδεύοντας, χλευάζοντας, σατιρίζοντας). Να γελοιοποιεί βασικούς άξονες της πολιτικής που αφορούν στις ίδιες τις ζωές μας, «ελέγχοντας» τους φορείς της εξουσίας περισσότερο ως καρικατούρες παρά ως πραγματικούς παράγοντες της φτωχοποίησης και της απανθρωπιάς που μας σαπίζει χρόνο με τον χρόνο. Να μην λειτουργεί προς τη βελτίωση αλλά προς την απαξίωση, να διώχνει το κοινό της από τη συμμετοχή και να αποθεώνει, να ενθαρρύνει την αρνητική στάση, την ουδετερότητα, την αποχή. Το παρελθόν κάποιων συντελεστών που έφτιαξαν καριέρες δημιουργώντας (και) περιεχόμενο που αναπαράγει ρατσιστικά, ομοφοβικά και σεξιστικά στερεότυπα δεν βοήθησε να τους δώσω πολλές ευκαιρίες, το παραδέχομαι.
Και μια ακόμα, όταν είχαν εμφανιστεί αποκηρύσσοντας τον Στάθη Παναγιωτόπουλο:
Δεν παρακολουθώ «Αρβύλα». Την πρώτη φορά που είδα την εκπομπή, πριν από πολλά χρόνια, επειδή όλοι στη δουλειά χαχάνιζαν και μου έλεγαν μα τι αστεία που είναι και πόσο ωραία περνάνε κάθε βράδυ, την απέρριψα, καθώς διέγνωσα κάτι πολύ επικίνδυνο, που ίσως να ήταν λάθος, ίσως σωστό: Η συγκεκριμένη εκπομπή απλώς ασχολούνταν με άλλες εκπομπές ή πράγματα που συνέβαιναν σε άλλες εκπομπές, μπλέκοντας στην τηλεοπτική εσωστρέφεια νεαρόκοσμο, «νομιμοποιώντας» την ταυτότητα του «τηλεθεατή» σε νεαρούς ανθρώπους που διαφορετικά θα την αποτάσσονταν, θα επέλεγαν να ασχολούνται με την κανονική ζωή και όχι την αποχαύνωση με το τηλεκοντρόλ κολλημένο στο χέρι, όπως έκαναν οι μεγαλύτεροι. Θεώρησα πως αυτό το είδος της εκπομπής, με την όποια απήχηση και επιδραστικότητα είχε, μετέτρεπε τους νέους σε ηττημένους παππούδες μπροστά στο κουτί.
Στο βίντεο της κοινοποίησης βλέπεις ένα ακόμα από τα αναρίθμητα ντροπιαστικά τους περιστατικά διαπόμπευσης με σκοπό να παράξουν γέλωτα για το κοινό των εφήβων και μετεφήβων που τους γουστάρει και διασκεδάζει με το είδος του χιούμορ τους. Οι άνθρωποι που μέχρι και καρκινοπαθή κορόιδεψαν με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο σκοπό δίχως κανένα αίσθημα ντροπής, τα έβαλαν τώρα και με την Ποίηση, απευθυνόμενοι στη γαλαρία της γυμνασιακής εκδρομής που τους παρακολουθεί. Και του 'λαχε του Γιώργου να γίνει «πρωταγωνιστής» της σπουδαίας έμπνευσής τους, χα χα, γελάσαμε, ας κοροϊδέψουμε για μια ακόμα φορά αυτό που δεν καταλαβαίνουμε. O Γιώργος, ένας από τους επιδραστικούς ανθρώπους της ζωής μου, ενσωματωμένο πετράδι στα θεμέλια του μυαλού μου που σχηματοποιήθηκε στην εφηβεία, με τον οποία αναπνεύσαμε τον ίδιο, υγρό αέρα επί τρία χρόνια στα διπλανά θρανία και κρατήσαμε μια σχέση που κάθε τόσο επανεκκινείται μόνο με χαμόγελα σε κάθε συνάντηση.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι σε όσα αναφέρει ο Γιώργος. Βγήκε από το φως και το σκοτάδι του για να πει δυο κουβέντες, θα ξαναβουτήξει στον παράδεισο και την κόλαση των ποιητών, στα νεκρά και ζωντανά φαντάσματα του κόσμου, τα αλλόκοτα πλάσματα που ονομάσαμε «ποιητές» που του ψιθυρίζουν λέξεις και γράμματα και εξομολογήσεις και ελπίδες και φόβους και του ανοίγουν πόρτες σε άλλες διαστάσεις από τότε που τον θυμάμαι και από τότε που τον θαυμάζω για την ικανότητα να ζει στο τώρα και στο άλλο τώρα ταυτόχρονα χωρίς να τα μπερδεύει. Δεν θα κυλιστεί στη λάσπη τους, δεν μπορεί, δεν έχει χρόνο διαθέσιμο, πρέπει να συνεχίσει να αποκωδικοποιεί τη ζωή με το σημαντικότερο φίλτρο που διαθέτουμε ως είδος, την Τέχνη.
Να το θέσω απλά, για τους τύπους του Ράδιο Αρβύλα έχει γραφτεί ένα πολύ συμπαθητικό τραγουδάκι από μία πολύ συμπαθητική μπάντα που έχει μια εμμονή να τα χώνει στους φασίστες, τους ρατσιστές και τους μπούληδες. Λέγεται «Stendhal Syndrome», έχει στίχους όπως «Forgive me you sound stupid/Here lies the one I love», ή «Hot air/Hot air» για τους ανθρώπους που είναι «full of hot air», δηλαδή μιλάνε πολύ για πράγματα που γνωρίζουν λίγο (ή καθόλου) και επίσης ξαναλέει «Forgive me you sound stupid», πολύ ταιριαστό για την περίπτωσή τους, που, όπως λέει και ο Joe Talbot: «Why deny someone of a passion just because you don’t get it? Fucking stupid».
Κάτι δικά μου, συνεχίστε.
4 Likes
Αυτά τα γράμματα στη Δημουλά, που τα βρήκες;
Σήμερα ολοκλήρωσα το «Ο φίλος» της Sigrid Nūnez. Δεν ήταν αριστούργημα, αλλά ένα πολύ γλυκό βιβλίο για την αγάπη, τη φιλία, το θάνατο και τον ιδιαίτερο συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα. Αν έχετε σκύλο και δεν το έχετε διαβάσει, σπεύστε. Θα το αγαπήσετε. Επίσης, αγγίζει λεπτά θέματα, όπως, για παράδειγμα, την αυτοκτονία, με ευαισθησία και, κάπου-κάπου, με διάχυτο συναισθηματισμό.
3 Likes
@SilentWinter Φαίνεται πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο που αναφέρεις.
@YoungAtlas με την προσθήκη αυτή στο thread νομίζω πως εξέφρασες με τον πιο ταιριαστό τρόπο όσα πολύ περιληπτικά σχολίασα πριν από μερικές εβδομάδες επί του θέματος. Θα σταθώ στο γράμμα του κοριτσιού που δεν είχε βλέψεις για σπουδές, αλλά συγκινήθηκε από την ποίηση της Δημουλά, γιατί είναι μία μορφή ποίησης που μπορεί να αγγίξει τον καθημερινό άνθρωπο και δεν απευθύνεται σε μία ελίτ.
4 Likes
Update: Η νουβέλα που κλείνει το βιβλίο άξιζε πολύ περισσότερο από τα διηγήματα που προηγούνται και είναι το μόνο που μου έμεινε στο τέλος. Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία των πρωταγωνιστών του Trainspotting universe. Πόσο γουστάρω να διαβάζω Welsh να γράφει για τη Σκωτία των 90’s δε λέγεται.
Ήρθε και η Φορμόλη προχτές και μόλις το τελείωσα! Με κούρασε το τελευταίο 3ο του βιβλίου ,από Αντίρριο και πάνω, αλλά στις πρώτες 130 σελίδες δεν ξεκολλαγα με τίποτα. Μου έμοιαζε με τον τρόπο γραφής του Τζίμη Πανούση, με πολύ περισσότερα λογοπαίγνια, κάποια φαίνονταν περιττά.
Πολύ ευχάριστο βιβλίο με ωραίες απόψεις!
Τα επόμενα 2 που ξεκινάω άμεσα είναι πιο κλασικά.
Arthur Clarke- Childhood’s end
Jim Thompson- The killer inside me
2 Likes
Έχει διαβάσει κανείς το No Longer Human από Osamu Dazai; Μου το προτείνετε; Ποια έκδοση; Βλέπω υπάρχουν:
Δεν ήμουν πια άνθρωπος
Όχι πια άνθρωπος
Όχι άνθρωπος πια
1 Like
Έχω διαβάσει το Δεν Ήμουν Πια Άνθρωπος από εκδόσεις Gutenberg. Το βρήκα καλομεταφρασμενο και ενδιαφέρον βιβλίο, που δεν φανερώνει τόσο την ηλικία του. Σκέτη κατάθλιψη, και σε κάποια σημεία θα πεις “μα έλεος, ξεκουνα!” στον πρωταγωνιστή. Ιδιαίτερο βιβλίο, σίγουρα, δεν χάνεις να το πιάσεις. Διαβάζεται και σχετικά γρήγορα.
2 Likes
Κι εγώ τελειώνω την «Έρημο των Ταρτάρων» του Ντίνο Μπουτζάτι… Στενάχωρο βιβλίο, το βρήκα και λίγο ασφυκτικό. Σε κάνει να σκέφτεσαι τις δικές σου επιλογές και πώς θα μπορούσε η ζωή να έχει τραβήξει άλλο μονοπάτι…
@JTN Gutenberg για τους εξής λόγους: 1. σοβαρή επιμέλεια, όπως και ολα των σειρών Aldina, Orbis Literae, 2. μετάφραση απευθείας από τα Ιαπωνικά, 3. σε συνέχεια του νο.2, η μετάφραση είναι καλή, το κείμενο κυλάει αβίαστα… Το βιβλίο αυτό καθαυτό είναι εξαιρετική επιλογή, θα το ευχαριστηθείς!
2 Likes
ναι ομως το διοπτρα εχει καλυτερο τιτλο και εξωφυλλο. δεν ειναι πιο σημαντικο;
1 Like
Αυτά είναι σοβαρά ζητήματα.
1 Like
Η Μαφία στον Β ΠΠ έχει πολύ ζουμί σα βιβλίο. Από το μύθο ότι ο Μουσολίνι στρίμωξε τη Μαφία μέχρι τον πόλεμο που είχαν οι οργανώσεις των Ναζί στην Αμερική πριν την έναρξη του πολέμου.
Επίσης και στην απόβαση είχαν μέρος κλπ.
1 Like
για πες για δακρυα ξυραφι.ειναι το επομενο στο ραφι με τα αδιαβαστα