Μετά από έντονο ψηστήρι φίλης που έχει πάθει σεισμό με τον Μπολάνιο, έπιασα να διαβάσω το τελευταίο του βιβλίο και ενδεχομένως το magnum opus του, τον ογκόλιθο με τίτλο “2666”, το οποίο βρήκα και με 50% έκπτωση στην αγορά Κυψέλης που έκανε παζάρι ο εκδοτικός οίκος (ευκαιριάρα).
Τεράστιο τόσο σε μέγεθος όσο και σε όραμα, το “2666” πολύ χαλαρά μιλώντας περιστρέφεται γύρω από έναν εξαφανισμένο (και άγνωστο) Γερμανό συγγραφέα, τέσσερις λάτρεις του ακαδημαϊκούς που τον αναζητούν, και την πόλη Σάντα Τερέσα, στα σύνορα ΗΠΑ - Μεξικό, όπου συμβαίνουν εκατοντάδες γυναικοκτονίες, η πλειονότητα των οποίων είναι ανεξιχνίαστη.
Το βιβλίο, όμως, πάει πολύ πιο μακριά απ’ αυτό, καθώς οι χαρακτήρες του είναι μυριάδες, οι ζωές τους περιγράφονται με λεπτομέρεια, οι παρεκβάσεις είναι συχνές (δεν είναι περίεργο να ξεκινήσει με την αναφορά ενός ονόματος, και οι επόμενες πέντε σελίδες να αφορούν τη ζωή του εν λόγω ατόμου), σε ένα βιβλίο που ο εικοστός αιώνας (έστω, σημεία του), αναλύονται διεξοδικά. Θα μπορούσε να είναι μικρότερο; Ναι, σίγουρα, υπάρχουν σελίδες που τις διαβάζεις διαγώνια. Ωστόσο, είναι τέτοιος ο χειμαρρώδης λόγος του Μπολάνιο, που σε παρασέρνει, οπότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μην χάνεις χρόνο πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα.
Χωρισμένο σε πέντε μέρη, το πρώτο με τους τέσσερις ακαδημαϊκούς ήταν το αγαπημένο μου, μαζί με το τέταρτο, που ήταν 400 σελίδες αφιερωμένες στη ζωή και τη δολοφονία 112 γυναικών, μαζί με τις ιστορίες των αστυνόμων που αναλαμβάνουν ανεπιτυχώς την εξιχνίασή τους. Ωστόσο, κάθε κεφάλαιο έχει στιγμές που σου μένουν ανεξίτηλες, με τρόπο ύπουλο, καθώς εν πρώτοις μοιάζουν άκακες. Μόνο αργότερα, βραδυφλεγώς, θα επιστρέψουν και θα σε τσιμπήσουν σε κάποιο εγκεφαλικό νευρώνα.
Μόνο με ένα άλλο βιβλίο έχω νιώσει έτσι, το “Οι Σατανικοί Στίχοι” του Σαλμάν Ρουσντί. Αν, ωστόσο, θέλετε Μπολάνιο με το σταγονόμετρο, και όχι με τη μάνικα, τότε έχει διάφορες συλλογές διηγημάτων. Αν βρείτε το “Τηλεφωνήματα”, μην διστάσετε.
-βιβλία, διαβάζω το παρακάτω αυτό το διάστημα
Θανάση Χειμωνά.
