Έχω δει τη σειρά “Άμυνα Ζώνης” που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του, μου φάνηκε αρκετά καλογραμμένο το σενάριο για την εποχή του (2008). Ήταν αστυνομικό μυστήριο, με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Χαρίτο, που φαίνεται να είναι ένας χαρακτήρας που χρησιμοποιεί συνέχεια στα βιβλία του.
Έχω διαβάσει τα πρώτα 7-8 βιβλία του.
Ενδιαφέροντα είναι με παράλληλο σχολιασμό της εποχής που γράφονται (από πριν τους Ολυμπιακούς μέχρι λίγο πριν τα μνημόνια).
Εγώ τα είχα ευχαριστηθεί και συγκυριακά δεν συνέχισα να διαβάσω και τα υπόλοιπα.
Έχει απλή γραφή, ρουφιεται ευκολα και ο ήρωας είναι ανθρώπινος.
Γενικά διαβάζονταν πολύ εύκολα.
Και οι σειρές που βγήκαν βασισμένες στα δύο πρώτα είναι αρκετά καλές (νυχτερινό δελτίο και Άμυνα Ζώνης).
Ισχύει, υπάρχει ο Χαρίτος και σε ένα διήγημα της “Τέχνης του τρόμου”.
Αγαπημένος, πανανθρώπινος, πάντα επίκαιρος και παιδικός Σαμαράκης!
Μόνο τον “Ξανθό Ιππότη” να είχε, ήταν αρκετό!
(Η δική μου είναι η 42 έκδοση)
Θυμάμαι το κάναμε στο μάθημα της Λογοτεχνίας στην Γ Γυμνασίου, εμβόλιμα με την ύλη μας. Κάποιες ιστορίες έχουν μείνει ανεξίτηλες, ενώ εκείνη τη στιγμή νόμιζα ότι δεν διαβάζαμε και κάτι σπουδαίο
Κάνε μας τη χάρη και ξαναέμπα σε κανά χρόνο, που θα μας μοστράρεις και την πρώτη έκδοση με αφιέρωση του ιδίου. Άντε σε παρακαλώ. Άντε μπράβο. Μη γίνουμε μπίλιες Κυριακάτικα.
Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναλέμε. Και μόνο το ποτάμι να υπήρχε θα έφτανε να είναι μία πανανθρώπινη (και παναγάπη) επανάσταση απέναντι στα άλογα συστήματα του κόσμου.
Δεν ξέρω πώς, αλλά ο Σαμαράκης έχει αυτούς τους καταπληκτικούς αντιήρωες με τους οποίους συνδεόμουν άμεσα ως παιδί αλλά ταυτίζομαι και τώρα, ως μεσήλικας.
Επίσης, έχει παγιδεύσει στις ιστορίες του αυτό το νέο, τότε (1960-1970), αστικό τοπίο της Αθήνας, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν το παρουσίαζε ως μοντέρνο και δελεαστικό, όπως ας πούμε, οι ταινίες της εποχής.
Αντίθετα, το έδινε με χρώματα γκρίζα, κάτι σαν μια απειλητική ομίχλη πάνω από τα κεφάλια των αγχωμένων ηρώων του.
Εν ολίγοις, φαινομενικά εκτός εποχής, στην ουσία όμως διαχρονικά επίκαιρος!
Τι κλάμα έριξα με το Λάθος. Τις τελευταίες σελίδες τις διάβαζα μες στα αναφιλητά και τις μύξες.
Από τα ελάχιστα μυθιστορήματα που θα διάβαζα και δεύτερη φόρα!
Συμφωνώ! Αν και οι δύο φορές μου ακούγονται λίγο (το έχω κάνει μόνο με τέσσερα βιβλία), αλλά δεδομένου ότι μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να διαβάζουν ένα βιβλίο πάνω από μια φορά…καλά είναι!
Ιππολύτου 39. Μεταξύ πλατείας Κολιάτσου και Γκράβας. Το κτίριο δεν υπάρχει πια.
Τουλάχιστον, στην πολυκατοικία που ανεγέρθηκε στη θέση του, κάποιος φρόντισε να μπει μια πλάκα που να πληροφορεί τους περαστικούς ότι εκεί ζούσε κάποτε ο συγγραφέας.
Ξερω οτι ειμαι μειοψηφια, αλλα απολαμβανω πολυ να ξαναδιαβαζω λογοτεχνικα βιβλια που μου αρεσεουν, ακομα και οταν ξερω τι γινεται στο Plot, ξεχναω τις λεπτομερειες οποτε καθε φορα που το διαβαζω ειναι σαν να το ξανανακαλυπτω, ασε που παρατηρεις πραγματα που δεν επιασες στην πρωτη αναγνωση που το ετρεχες γιατι ειχες αγωνια να δεις πως θα εξελιχθει η υποθεση.
Τα πολυ αγαπημενα μου (ΛοτΡ πχ) τα διαβαζω σχεδον μια φορα τον χρονο.
Ολόσωστος!
Κάθε φορά ξαναβιώνουμε τα συναισθήματα εκείνα που μας έκαναν να αγαπήσουμε το βιβλίο…
εμενα θα με ενδιεφερε αλλα παντα εξαρταται και απο το βιβλιο. Θεωρητικα συμμετεχω ηδη σε μια
Έχει τύχει να διαβάσω λόγω λέσχης βιβλία που δεν θα έπιανα ποτέ, και κάποια τα λάτρεψα, κάποια τα σιχάθηκα. Αν στη λέσχη - όποια λέσχη - οι προτάσεις έρχονται από μέλη και τα μέλη επιλέγουν, τότε θα υπάρχει ποικιλία. Προφανώς δεν γίνεται να σ’ αρέσουν όλα τα βιβλία, αλλά το ζητούμενο είναι να αερίζεται και ο χώρος του γούστου μας
απλα σε ενα βιβλιο αφιερωνεις πιο πολυ χρονο (και ισως και χρημα) σε σχεση με ενα αλμπουμ ή μια ταινια οποτε αν ειναι πατατα ή πολυ μακρια απο τα γουστα σου μπορει να μην λεει καν να το δοκιμασεις. Γι’ αυτο επισης καλο ειναι να υπαρχει και ενα οριο στις σελιδες.
Στη λεσχη που ειμαι εχω διαβασει δυο + ενα ακομα που δεν ειχε επιλεχθει και ηταν απλα στη ψηφοφορια. Εγω προτεινω να το οργανωσεις και βλεπουμε
Κι εγώ είμαι μέσα.