Ξανάπιασα ενεργά το διάβασμα το καλοκαίρι μετά από κανά εξάμηνο, οπότε μιας και ολοκλήρωσα το θερινό session, πάντα υπό ψυχαναγκαστικό σχεδιασμό, ας κάνω ένα recap όσων διάβασα αυτή την περίοδο:
Προφανώς πήρα χαμπάρι την έκδοση του βιβλίου από το φόρουμ και είπα να ασχοληθώ μετά τη συνέντευξη που έτρεξε ο @Achamian με τον συγγραφέα. Προτείνεται τυφλά, εκτιμάτε ή όχι το πολιτιστικό μνημείο που είναι το DMDS (πολύ καλοί οι φαντασιακοί συνειρμοί, και μπορεί κάποιες ιστορίες να είναι ξεκάθαρα πιο μπροστά από άλλες, ο συνδυασμός παγανιστικού τρόμου με αστική ζωή είναι εντυπωσιακός μες την απλότητά του.
Η μαλακία είναι πως είχα σκοπό να ασχοληθώ με αυτά πριν γίνει η αποκάλυψη του RDJ για το MCU, αφού πέρασα ένα καλοκαίρι ακούγοντας MF DOOM και κάηκα. Σε κάθε περίπτωση, το δεύτερο είναι πλήρες origin story, το πρώτο μια από τις καλύτερες σειρές της μάρβελ στα σκοτεινά τέλη των '80s.
Ποιός είμαι εγώ να πω τι; Ένα από τα πιο φιλοσοφικά έργα του Μεγάλου, μια έντεχνα κεκαλυμένη κοινωνική κριτική, πάντα υπό τις γνωστές του θεολογικές και υπαρξιακές αναζητήσεις, ειδικά όπως διαμορφώθηκαν στα τέλη της ζωής του.
Gotta read 'em all του αγαπητού, μάλλον ό,τι κοντινότερο αυτά τα άρθρα σε μια συνεκτική και περιληπτική ανάγνωση των θέσεων του για την κριτική τέχνης, το ρόλο του καλλιτέχνη/συγγραφέα, αγγίζει και θέματα μουσικής και αισθητικής, κυρίως companion σε πιο εκτεταμένες τοποθετήσεις του σε σταυροδρόμια του λαβυρίνθου.
Επιτέλους εκδόθηκε και σε proper μετάφραση / έκδοση στα ελληνικά, δεν το ήθελα απλά σε pdf, με σημειώσεις, και όλα τα συναφή. Από τα βασικότερα κείμενα της παράδοσης της ελευθεριακής εκπαίδευσης.
“Ο Αποικιοκράτης Χίπστερ” στα ελληνικά. Από τα καλύτερα πράγματα που διάβασα τα τελευταία χρόνια. Δεν θέλω να πω τίποτα για το θέμα, απλά πως ο συνδυασμός έρευνας/τεκμηρίωσης της άποψης με καυστικό/βιτριολικό χιούμορ και η σκοπιά από την οποία γράφεται, όχι απλά με εντυπωσίασαν με το εύρος θεμάτων που πιάνουν (ναι και για τη μουσική όχι μονο το gentrification), αλλά μου αύξησαν και το white guilt ξερω γω 
Μλκισμένο goodreads δεν το έχεις στο database και μου χαλάς το tracking.
Το είχα πάρει όταν είχε κυκλοφορήσει και 2 χρόνια με περίμενε καρτερικά να φτάσει η σειρά του, ολοκληρώνοντας όλα τα προαπαιτούμενα, επειδή ψυχαναγκασμός. Βασισμένο στις βασικές ιδέες των Ντελέζ και Γκουατταρί (Αντι-οιδίπους/καπιταλισμός και σχιζοφρένεια), άρα και δύσκολο να το πιάσεις εξαρχής, διατυπώνει μια ενδιαφέρουσα πολύ άποψη ως προς την εφαρμοσιμότητά της, αλλά δεν θα έλεγα πως κόβει πολύ βαθιά σε διάφορα ζητήματα που αναδύονται (και ας έχει επίγνωσή τους προς τιμήν της), αλλά σχεσιακοί παιδί μου, τι περιμένεις.
Πάει πακέτο και με αυτή την κατατοπιστική συνέντευξη (επικό bookmark 15 μηνών):
Αυτάαα.
Ευελπιστώ να μπω προς δεκέμβρη και εγώ στην R! Λέσχη βιβλίου αν και είχα πειρασμό πρόσφατα:
αλλά ο προγραμματισμός λέει άλλα
Α.
περίμενα καιρό για ένα και καλό reply, έλεγα τι μου θυμίζει το εξώφυλλο όταν πόσταρες, και βλέπω το είχα στα to-read με τον αρχικό τίτλο (“Les Furtifs”) και έφαγα καλή φλασιά, και πάντα έλεγα να ξεκινήσω να το πάρω αλλά ο τίτλος με απέτρεπε, και την εποχή που το έριξες έπεφτε πιο συχνά ξανά μπροστά μου, και κοίτα να δεις, θα μπει στο πρόγραμμα για τα Χριστούγεννα.
) αλλά αυτό το πάω τρένο τις τελευταίες μέρες και είμαι ήδη στη μέση. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος γραφής του που δεν ξεκολλάω, άλλωστε είναι ο συγγραφέας που έχω διαβάσει περισσότερο εκτός από το Μπουκόφσκι.
) και αφού ήταν δώρο δε μ’αφηνει να το πουλήσω στο metabook να φεύγει από το σπιτι