Δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο για Φιτζτεκ. Η υπερτιμημένη μετριότητα χωρίς καμία ουσία. Έχω διαβάσει δύο βιβλία του που μου έχουν κάνει δώρο και ακόμα δεν κατάλαβα τι του βρίσκουν.
Δε συγκρίνεται με Νεσμπο πουθενά.
Άντε και νόμιζα ότι ήμουν παράξενος και κάτι δεν καταλάβαινα.
Μόλις τελείωσα τον Αναρριχώμενο Βαρόνο του αγαπημένου Ίταλο Καλβίνο. Το πρότεινα σε φίλη που δεν είχε διαβάσει ποτέ, και κατέληξε να μου το πάρει εν τέλει εκείνη δώρο. Πολύ μακριά απ’ τα βιβλία που τον καθιέρωσαν στο δικό μου νου ως έναν απ’ τους καλύτερους συγγραφείς, το Αν Μια Νύχτα του Χειμώνα… και το Οι Αόρατες Πόλεις, καθώς αποτελεί ένα απ’ τα πρώτα του έργα, κομμάτι της τριλογίας “Οι Πρόγονοί Μας” (πρώτο ήταν ο Διχασμένος Ιπποκόμης και τρίτο ο Ανύπαρκτος Ιππότης). Το κοινό στοιχείο που τα ενώνει είναι ότι πρόκειται και πάλι για ένα τύποις παραμύθι, ίσως έργο για νεαρό - προεφηβικό / εφηβικό - κοινό, όπου διαφαίνονται τόσο οι πολιτικές του θέσεις, όσο και κάποιες απ’ τις μετέπειτα απογοητεύσεις του. Όχι τυχαία, αποτελεί ένα λογοτεχνικό έργο που πέρασε στο σχολικό σύστημα της Ιταλίας, μετά από κάποιες παρεμβάσεις του συγγραφέα για την προσαρμογή στο νέο του ρόλο, με εισαγωγή που έγραψε με το ψευδώνυμο / αναγραμματισμό του ονόματός του Τόνιο Καβίλα.
Στον Αναρριχόμενο Βαρόνο διαβάζουμε τα χρονικά ενός δωδεκάχρονου αριστοκράτη, του Κόζιμο, ο οποίος εκνευρισμένος με την οικογένειά του σε ένα δείπνο αποφασίζει να ανέβει σ’ ένα δέντρο και να μην ξανακατέβει. Αγύριστο κεφάλι, ο Κόζιμο συνεχίζει όλη του τη ζωή πάνω στα δέντρα, και ζει ένα σωρό αλλόκοτες και τρελές περιπέτειες. Την ιστορία αναλαμβάνει να εξιστορήσει ο μικρότερος αδερφός του, ο πολύ πιο συνετός και συνηθισμένος Μπιάζιο. Προς το τέλος, αισθάνομαι ότι η πρόζα γίνεται αυτή που περίμενα απ’ τον Καλβίνο πριν το ξεκινήσω, φτάνοντας ακόμη και στα όρια του συγκινητικού.
Κατά τ’ άλλα, παρθενική επαφή με το έργο του πολυφημισμένου Τζόναθαν Κόου, με το Τι Ωραίο Πλιάτσικο. Γραφή τρομερά έξυπνη και χιουμοριστική, με πολλές παρεμβολές που δίνουν αέρα πραγματικού ντοκουμέντου και δημοσιογραφικού έργου. Ο ικανότατος αν και αποτυχημένος συγγραφέας Μάικλ Όουεν αναλαμβάνει να συγγράψει την ιστορία της μεγάλης δυναστείας των Γουινσώ, μίας Αγγλικής οικογένειας που έχει απλώσει τα πλοκάμια της στην πολιτική, τον τύπο, τη βιομηχανία κρέατος, την πολιτιστική βιομηχανία, και το τραπεζικό/πολεμικό σύμπλεγμα. Στα πλαίσια της έρευνάς του μαθαίνουμε τόσο πράγματα για τον ίδιο, όσο και για το τι έκανε αυτή η οικογένεια, που συμπυκνώνει όλη την αστική τάξη της Αγγλίας, και ειδικά την ιδεολογία της την περίοδο του Θατσερισμού.
Ο Κόου έχει γράψει ένα πολύ ενδιαφέρον έργο, το οποίο μεταξύ άλλων έχει ίσως το καλύτερο κεφάλαιο αν θες να πειστείς να γίνεις βετζετέριαν - πολλαπλές γροθιές στο στομάχι. Το τέλος είναι εντελώς αλλοπρόσαλλο και “πειραγμένο”, ίσως μία υπερβολή απ’ τη μεριά του Κόου, αν και δεν θα έλεγα ότι είναι αυτό το θέμα μου με το όλο βιβλίο - ίσως είναι η πρόσφατη κούρασή μου με βιβλία και ταινίες που σε σφίγγουν με την καταγγελτικότητά τους, αλλά δεν έχουν τίποτε άλλο να δώσουν πέρα από μία περιγραφή του προβλήματος. Ακόμη κι έτσι, το “Τι Ωραίο Πλιάτσικο!” κερδίζει δικαίως όλα όσα (μπορεί να) έχετε ακούσει γι’ αυτό, με πολύ συμπαθητικούς χαρακτήρες και πραγματικό χιούμορ.
8 Likes
Πραγματικά συμφωνώ σε όλα μα όλα τα σχόλια σου!
2 Likes
Μου άρεσε πάρα πολύ το “Έγκλημα” και σίγουρα θα το απολαύσουν οι φανς του είδους και πως μπλέκονται στην ιστορία η μοντέρνα Αμερική με την παλιακή Σκωτία.
Συνεχίζω με κλασικό έργο μέχρι να πιάσω την επιλογή της “λέσχης του Rocking”. Φαρενάιτ 451 και το παρακάτω απόσπασμα μου θύμισε την κουβέντα που είχαμε τις προάλλες για το Φίτζεκ και τους απατεώνες συγγραφείς.
2 Likes