Βιβλία...διαβάζουμε?

Δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο για Φιτζτεκ. Η υπερτιμημένη μετριότητα χωρίς καμία ουσία. Έχω διαβάσει δύο βιβλία του που μου έχουν κάνει δώρο και ακόμα δεν κατάλαβα τι του βρίσκουν.
Δε συγκρίνεται με Νεσμπο πουθενά.
Άντε και νόμιζα ότι ήμουν παράξενος και κάτι δεν καταλάβαινα.

Μόλις τελείωσα τον Αναρριχώμενο Βαρόνο του αγαπημένου Ίταλο Καλβίνο. Το πρότεινα σε φίλη που δεν είχε διαβάσει ποτέ, και κατέληξε να μου το πάρει εν τέλει εκείνη δώρο. Πολύ μακριά απ’ τα βιβλία που τον καθιέρωσαν στο δικό μου νου ως έναν απ’ τους καλύτερους συγγραφείς, το Αν Μια Νύχτα του Χειμώνα… και το Οι Αόρατες Πόλεις, καθώς αποτελεί ένα απ’ τα πρώτα του έργα, κομμάτι της τριλογίας “Οι Πρόγονοί Μας” (πρώτο ήταν ο Διχασμένος Ιπποκόμης και τρίτο ο Ανύπαρκτος Ιππότης). Το κοινό στοιχείο που τα ενώνει είναι ότι πρόκειται και πάλι για ένα τύποις παραμύθι, ίσως έργο για νεαρό - προεφηβικό / εφηβικό - κοινό, όπου διαφαίνονται τόσο οι πολιτικές του θέσεις, όσο και κάποιες απ’ τις μετέπειτα απογοητεύσεις του. Όχι τυχαία, αποτελεί ένα λογοτεχνικό έργο που πέρασε στο σχολικό σύστημα της Ιταλίας, μετά από κάποιες παρεμβάσεις του συγγραφέα για την προσαρμογή στο νέο του ρόλο, με εισαγωγή που έγραψε με το ψευδώνυμο / αναγραμματισμό του ονόματός του Τόνιο Καβίλα.

Στον Αναρριχόμενο Βαρόνο διαβάζουμε τα χρονικά ενός δωδεκάχρονου αριστοκράτη, του Κόζιμο, ο οποίος εκνευρισμένος με την οικογένειά του σε ένα δείπνο αποφασίζει να ανέβει σ’ ένα δέντρο και να μην ξανακατέβει. Αγύριστο κεφάλι, ο Κόζιμο συνεχίζει όλη του τη ζωή πάνω στα δέντρα, και ζει ένα σωρό αλλόκοτες και τρελές περιπέτειες. Την ιστορία αναλαμβάνει να εξιστορήσει ο μικρότερος αδερφός του, ο πολύ πιο συνετός και συνηθισμένος Μπιάζιο. Προς το τέλος, αισθάνομαι ότι η πρόζα γίνεται αυτή που περίμενα απ’ τον Καλβίνο πριν το ξεκινήσω, φτάνοντας ακόμη και στα όρια του συγκινητικού.

Κατά τ’ άλλα, παρθενική επαφή με το έργο του πολυφημισμένου Τζόναθαν Κόου, με το Τι Ωραίο Πλιάτσικο. Γραφή τρομερά έξυπνη και χιουμοριστική, με πολλές παρεμβολές που δίνουν αέρα πραγματικού ντοκουμέντου και δημοσιογραφικού έργου. Ο ικανότατος αν και αποτυχημένος συγγραφέας Μάικλ Όουεν αναλαμβάνει να συγγράψει την ιστορία της μεγάλης δυναστείας των Γουινσώ, μίας Αγγλικής οικογένειας που έχει απλώσει τα πλοκάμια της στην πολιτική, τον τύπο, τη βιομηχανία κρέατος, την πολιτιστική βιομηχανία, και το τραπεζικό/πολεμικό σύμπλεγμα. Στα πλαίσια της έρευνάς του μαθαίνουμε τόσο πράγματα για τον ίδιο, όσο και για το τι έκανε αυτή η οικογένεια, που συμπυκνώνει όλη την αστική τάξη της Αγγλίας, και ειδικά την ιδεολογία της την περίοδο του Θατσερισμού.

Ο Κόου έχει γράψει ένα πολύ ενδιαφέρον έργο, το οποίο μεταξύ άλλων έχει ίσως το καλύτερο κεφάλαιο αν θες να πειστείς να γίνεις βετζετέριαν - πολλαπλές γροθιές στο στομάχι. Το τέλος είναι εντελώς αλλοπρόσαλλο και “πειραγμένο”, ίσως μία υπερβολή απ’ τη μεριά του Κόου, αν και δεν θα έλεγα ότι είναι αυτό το θέμα μου με το όλο βιβλίο - ίσως είναι η πρόσφατη κούρασή μου με βιβλία και ταινίες που σε σφίγγουν με την καταγγελτικότητά τους, αλλά δεν έχουν τίποτε άλλο να δώσουν πέρα από μία περιγραφή του προβλήματος. Ακόμη κι έτσι, το “Τι Ωραίο Πλιάτσικο!” κερδίζει δικαίως όλα όσα (μπορεί να) έχετε ακούσει γι’ αυτό, με πολύ συμπαθητικούς χαρακτήρες και πραγματικό χιούμορ.

9 Likes

Πραγματικά συμφωνώ σε όλα μα όλα τα σχόλια σου!

3 Likes

Μου άρεσε πάρα πολύ το “Έγκλημα” και σίγουρα θα το απολαύσουν οι φανς του είδους και πως μπλέκονται στην ιστορία η μοντέρνα Αμερική με την παλιακή Σκωτία.

Συνεχίζω με κλασικό έργο μέχρι να πιάσω την επιλογή της “λέσχης του Rocking”. Φαρενάιτ 451 και το παρακάτω απόσπασμα μου θύμισε την κουβέντα που είχαμε τις προάλλες για το Φίτζεκ και τους απατεώνες συγγραφείς.

3 Likes

Τον πήρα εργολαβία έστω και κάπως αργοπορημένα και δηλώνω φαν:

2 Likes

Τσέκαρε και Νάνους του Θανάτου - το αγαπημένο μου βιβλίο του

Διάβασα τις γιορτές τα Small Things like These (λόγω της ταινίας) και εν συνεχεία τα Antarctica και Foster (Τρία Φώτα) της Claire Keegan, εξαιρετικά από κάθε άποψη και τα τρία (1 τη μέρα, είναι αρκετά μικρά) - φοβερή συγγραφέας, απορώ πως δεν την είχα πάρει πρέφα νωρίτερα

1 Like

Ναι, φαίνεται να είναι μόνιμο σχόλιο όσων μιλάνε για την Keegan, να διαβάζουν ένα της, και μετά τα υπόλοιπά της μονορούφι… Μία γνωστή μου αγόρασε ό,τι δικό της βρήκε και τη διάβασε μέσα σε μία βδομάδα.

Πρώτη φορά στη ζωή μου διαβάζω παράλληλα δύο βιβλία (εξαιρούνται τα σχολικά). Ξεκίνησα το Μάτια σου έδωσα κι εσύ κοίταξες το σκοτάδι της Ιρένε Σολά και επειδή δεν μου άρεσε είπα ν’ αυτομαστιγωθώ λίγο παραπάνω με την ανάγνωση του Αντεργκράουντ ή ένας ήρωας του καιρού μας του Βλαντιμίρ Μακάνιν.

Οι απανταχού αντί-ήρωες θα το βρουν συμπαθητικό - εμένα πάντως μου αρέσει μέχρι στιγμής. ;Ρ

αρχείο λήψης (5) (29)

Ήταν δίκαιο και θα γίνει πράξη.

Ειπώθηκε για το πρώτο τρίμηνο του '25. Αναμένουμε…

2 Likes

Καλησπέρα σας και καλή σας εβδομάδα με αυτό.
Δε θυμάμαι αν το αναφέραμε ξανά, αλλά τέλη του μήνα κυκλοφορεί επισήμως. Βέβαια, για να φτάσει Ελλάδα θα φύγουν αρκετά κασέρια. Οπότε, θα κάνω υπομονή.

Έχω μπει, όμως, και σε μία δελεαστική σκέψη. Να το μεταφράσω και να προωθηθεί και μεταφρασμένο. Αν θα ήθελε κάποιος να συμβάλλει επί της διαδικασίας, ευπρόσδεκτο και να πατηθούμε κάτω.

Και ειδικά με το εισοδικόν του βιβλίου:

rip up this book, my love / i wrote it for you / so that / crumpled pages of refuse worthy / thinking might lift from the floor and bloom peony and chrysanthemum / rightfully placed upon your shoulders. words and thoughts aren’t enough. / they aren’t even close to right. / i wish i’d never known any language at all other than the giving of simple gifts.

Η κοπέλα μοιράζει απλόχερα και αδόλευτα χάρη.

5 Likes

Ξέρω ότι ειναι αγαπημένους για πολλούς. Δεν ξερω ανθρωπο που πηρε πτυχιο απο θετικη σχολη και δεν ειχε διαβασει κατι απο αυτον.

11 Likes

Ω ρε γαμώτι

Πραγματικά υπέροχος συγγραφέας, boomer σε σημεία, αλλά απ’ τους boomer που υπεραγαπάμε… Μεγάλο κρίμα. Ο “Χορός των Επτά Πέπλων” αποτελεί ακόμη το αγαπημένο μου, αλλά “Άρωμα του Ονείρου”, “Τρυποκάρυδος”, “Βίλα Ινκόγκνιτο” εξακολουθούν να είναι τρομερά φαν αναγνώσματα. Μόνο τις βατραχοπιτζάμες δεν κατάφερα να ολοκληρώσω

2 Likes

Λατρεία ο Tom, το 2025 ήδη πήρε δυο μεγάλους μου ήρωες.

Το Άρωμα του Ονείρου είναι το αγαπημένο μου, το διάβασα 16 ετών και μου άλλαξε την ζωή, κατά κάποιον τρόπο.

Εφηβικός ήρωας και εμένα, το Άρωμα του Ονείρου το έχω διαβάσει 3 φορές νομίζω μικρότερος - αγαπημένo μάλλον το Ακόμα και οι Καουμπόισσες Μελαγχολούν, ενώ Τρυποκάρυδος, Ο Χορός των Εφτά Πέπλων, Αμάντα, το Κορίτσι της Γης, Villa Incognito και Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα τα σκέφτομαι με πολύ νοσταλγία και ελαφρά μελαγχολία.
Κρίμα, αλλά τουλάχιστον το έργο του θα ζει για πάντα.

υγ. το Ακόμα και οι Καουμπόισσες Μελαγχολούν του 1994 από τον Γκάς Βαν Σάντ είναι μια ποοοολύ κακή ταινία από κάθε σχεδόν άποψη - αλλά μάλλον θα την ξαναδώ τις επόμενες ημέρες

1 Like

Αγριεμένοι Ανάπηροι μάλλον το αγαπημένο μου. Ιδανικός συγγραφέας για να ξεκινήσει κάποιος την ενασχόληση με τη λογοτεχνία ή/και για καλοκαιρινό ανάγνωσμα στην παραλία. Πιστέυω βέβαια ότι ξεπερνιέται γρήγορα και από κάποιο σημείο και μετά όλα τα βιβλία του αρχίζουν να μοιάζουν, τόσο που βασίζονται στο στυλ έναντι της ουσίας.

Παρόλα αυτά οπι περισσότεροι έχουμε πολλές και καλές αναμνήσεις με τα βιβλία του συντροφιά.

3 Likes

Κάποτε σε συγκεκριμένους κύκλους αν 1. ηξερες τον Τομ Ρομπινς , 2. ειχες διαβασει , 3. στα αγγλικά, επαιρνες πολλους ποντους.

Και εγω διαβασα τους αγριεμενους, σχετικα μεγαλος (στα 23 νομιζω), στα αγγλικα. Γελασα πολυ (εχει ενα αστειο στα αγγλικα για ενα proctologist στην Procter & Gamble που με εκανε να γελαω ενα μηνα), καταλαβα τον πανικο, αλλα δεν με εσπρωξε να διαβασω και τα υπολοιπα.

Στη σχολη η θεση ηταν οτι ο Τρυποκαρυδος ηταν το καλυτερο. Ειναι ακομα στη λιστα μου, 20 χρονια μετά. Και τυχαια, πηγα σε ενα μπαρ στα Γιαννενα τον Γεναρη, που λεγοταν Τρυποκαρυδος και ειχε ως σημα, το εξωφυλλο του βιβλιου.

Νομιζω το εργο του θα ζησει και αλλο. Και ομολογω οτι θεωρουσα οτι ηταν πολυ πιο μικρος, απο τη γραφη του. επαθα λιγο σοκ με το νεο

Ε τώρα θα σε μάθουμε; Διάβασες τόσο όσο “χρειαζόταν”.

Ωραίο μπαρ παρεμπιπτόντως, ξύλινο γωνιακό αν θυμάμαι καλά

Στη Λάρισα έχει επίσης ένα μπαρ που λέγεται “Αλομπάρ” (καταλάβατε;) και έχει ένα ραπανάκι (ή περισσότερα) στη διακόσμηση

RiP αγαπητέ Τom… Πιτσιρικάς κι εγώ είχα διαβάσει τα περισσότερα βιβλία του. Μεγάλη αδυναμία ο Τρυποκάρυδος φυσικά αλλά και αυτό


Θυμάμαι που το Mystic Places of Dawn των Septic Flesh είχε το ίδιο σχέδιο στο εξώφυλλο του κάτι που πάντα είχα την απορία από που προέρχεται. Αν γνωρίζει κάποιος ας βοηθήσει να μου φύγει η περιέργεια δεκαετιών!

1 Like