Είναι του Περοβιανο-Αμερικανού ζωγράφου high fantasy Boris Vallejo
Λέγεται “Full Moon”
1 Like
Έφυγε πλήρης ημερών περιτριγυρισμένος από τους αγαπημένους του, ήταν ένας τυχερός άνθρωπος. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη.
3 Likes
Πραγματικά σπουδαίος ο Tom Robbins με νεανική γραφή εντελώς παραπλανητική αναφορικά με την ηλικία που είχε όταν συνέγραφε τα βιβλία του. Βιβλία που κρατούσαν πολύ καλή παρέα, αν μάλιστα τα διάβαζες μέχρι μια ορισμένη ηλικία νόμιζες ότι περιέκλειαν μεγάλο μέρος της… σοφίας που χρειάζεται να έχει κάποιος!
Είναι βέβαια γεγονός, όπως γράφτηκε παραπάνω, ότι από ένα σημείο κι έπειτα επαναλαμβανόταν.
Επί των άνωθεν σχολίων να σημειώσω επίσης ότι…
… είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό που θυμάστε ένα μπαρ όντας επισκέπτες εδώ. Παρεμπιπτόντως, το εν λόγω είναι όντως γωνιακό, όχι όμως σε μια συνήθη ορθή γωνία, αλλά σε οξεία που σχηματίζεται όπως συμβάλλουν οι δρόμοι στην παλιά αγορά!
1 Like
και δε μίλησα για το δισκάδικο και το εστιατόριο να δεις πώς τα θυμάμαι! Την επόμενη φορά θα ζητήσω συμβουλές, δεν ήξερα ότι έχουμε τοπική πηγή γνώσης
1 Like
μα το θυμαμαι, ακριβως λογω Tom Robbins ! νομιζω αυτο δειχνει την επιρροη του.
btw ειχα να ερθω Γιαννενα 20 χρονια - αλλη πολη βρηκα
Καθεδρικοί - Κλαούντια Πινιέιρο [ Εκδόσεις Καρνίβορα ]
Αν έχετε ξαναδιαβάσει Πινιέιρο, τότε ξέρετε περί τίνος πρόκειται. Αν όχι, τότε ας πούμε ότι η Αργεντινίδα συγγραφέας γράφει νουάρ λογοτεχνία προσχηματικά, και με αυτό εννοώ ότι πιάνει την κοινωνική και πολιτική κριτική του είδους και την φέρνει στο σήμερα, μεταβολίζοντας τις νέες ματιές που προσέφεραν ο μεταδομισμός κι η φεμινιστική θεωρία, με την υπόλοιπη λογική αποκάλυψης των γεγονότων και των λοιπών κανόνων του αστυνομικού να ακολουθούνται μεν, αλλά να μην είναι αυτό το ζητούμενο.
Το “Καθεδρικοί” είναι το δεύτερο βιβλίο της που διαβάζω - το πρώτο είναι το εξαιρετικό “Η Ελένα Ξέρει”. Αναμενόμενα, το στυλ είναι πολύ ίδιο, πλην όμως έχω την εντύπωση ότι αυτή τη φορά το βιβλίο έπασχε σε δύο βασικά σημεία:
Αφενός η πολλή εσωτερική δράση, στο βαθμό που το “show don’t tell” πάει περίπατο. Οκ, η δομή του μυθιστορήματος είναι αυτή επτά επάλληλων εξομολογήσεων, οπότε κάθε άτομο δίνει τη δική του ερμηνεία για τα γεγονότα, και αυτό έχει ενδιαφέρον γιατί τα γεγονότα τα μαθαίνουμε κομμάτι κομμάτι μέσα απ’ την οπτική τους γωνία, αλλά ταυτόχρονα έχει το αρνητικό ότι πολλά πράγματα λέγονται ξανά και ξανά, σε μία επανάληψη που φιλοδοξεί να χτίσει προσωπικότητες με βάθος, όμως μάλλον αυτό που καταφέρνει είναι να δείχνει μία συγγραφέα που έπρεπε να πείσει για πολλές απ’ τις προθέσεις των χαρακτήρων της, και έτσι κατέφυγε στο διαρκές ψυχογράφημα. Η θεωρία των “Έξι βαθμών διαχωρισμού” λέει ότι είμαστε έξι άτομα μακριά απ’ οποιονδήποτε στον κόσμο. Ε, η Κλαούντια ήταν έξι σελίδες εσωτερικού μονολόγου μακριά απ’ οποιοδήποτε σημείο της πλοκής ήθελε να καταλήξει.
Δεύτερον, η άλλη αδυναμία του κειμένου είναι ότι η θρησκευτική κριτική γίνεται με ενδιαφέροντα, πλην όμως άγαρμπο τρόπο. Δεκτό πως μια κριτική πρέπει να βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο, αλλιώς απειλείται η αποτελεσματικότητά της, όμως αισθάνομαι ότι η Πινιέιρο πήρε κάποιες πολύ βολικές αποφάσεις για τους χαρακτήρες της, κι έτσι ναι μεν ακόνισε την κριτική της, έχασε όμως απ’ την πολυπλοκότητα που επιθυμεί να εισαγάγει στην νουάρ λογοτεχνία.
Κατά τ’ άλλα, πρόκειται για βιβλίο με πολύ καλή γραφή, διαβάζεται σε λίγες ώρες, και είναι εύκολο να το ακολουθήσεις.
4 Likes
Πες μου μόνο πως το έγραψες χαλαρά ενώ έχεις πεταχτεί απέναντι να δεις και τον τελικό μπάσκετ γιατί βλέπω εκεί η φασουλα στις κερκίδες είναι δυνατή αν και το θέαμα μέτριο:
3 Likes
Συγγνώμη που παρεισφρέω στη συζήτηση…
Νιώθω υπερηφάνεια που μετά από 2; 3; 
μήνες έπιασα επιτέλους στα χέρια μου το Εμείς του Ζαμιάτιν… Οι πρώτες εντυπώσεις είναι θετικές, έχει γραφτεί υπό μορφή ημερολογίου και είναι ευανάγνωστο. Τα προηγούμενα με απογοήτευσαν, τον Αντεργκράουντ το παράτησα (δεν βοήθησε ο όγκος του βιβλίου) και το Μάτια Σου Έδωσα Κι Εσύ Κοίταξες Στο Σκοτάδι το τελείωσα αγκομαχώντας. Δεν ήταν κακό, αλλά δεν μου ταίριαξε και η γραφή της Σολά με κούραζε σε μερικά σημεία, ένιωθα ότι παραήταν επιτηδευμένη και προσποιητή, έγραφε περισσότερο για τις εντυπώσεις παρά τον εαυτό της.
3 Likes
Εις μνήμη του πολυαγαπημένου μου Τομ Ρόμπινς, η κριτική του σε μια συναυλία των Doors στο μακρινό 1967. Το στυλ/ύφος είναι ήδη εκεί διακριτό και απολαυστικό! Για πολλούς η απαρχή της μετέπειτα συγγραφικής του καριέρας.
2 Likes
Λοιπόν, μια και σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα ποίησης, λέω να παραθέσουμε έκαστος, πέντε (άντε + [ΜΟΝΟ] ένα) αγαπημένα βιβλία ποίησης και από το καθένα να έχουμε κι ένα απόσπασμα. Οπότε, ξεκινώ:
-
Γιάννης Ρίτσος - “Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού”:
"ΑΛΛΟΤΕ διαβάζαμε τὰ μαθήματά μας, κάναμε τὴν προσευχή μας καὶ λέγαμε πὼς δυὸ καὶ δυὸ κάνουνε τέσσερα.
Τώρα, δυὸ λουλούδια καὶ δυὸ ἀχτίνες δὲν κάνουνε τέσσερα – κάνουνε τὴν ψυχή μας.
Κι ἕνα τριαντάφυλλο καὶ μιὰ πεταλούδα δὲν κάνουν δυὸ – κάνουν ἕνα Θεό.
Κι ἕνας Θεὸς κάνει ὅλα.
Λοιπόν, ἡ ψυχή μας μαζὶ μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ Θεοῦ πόσα κάνει; Ὁ δάσκαλος δὲν ξέρει.
Ἐμεῖς τὸ ξέρουμε πὼς κάνει: ἕνα.
Τὸ διαβάσαμε σήμερα στὸ ἀνοιχτὸ βιβλίο τοῦ ἥλιου, σήμερα ποὺ ξεχάσαμε ὅλα τὰ βιβλία". -
Ναζίμ Χικμέτ - “Τα ποιήματα των 9-10 μ.μ.”:
"Το μισό μήλο εμείς
τ’ άλλο μισό αυτός ο θεόρατος κόσμος.
Το μισό μήλο εμείς
τ’ άλλο μισό οι άνθρωποι.
Το μισό μήλο εσύ
τ’ άλλο μισό εγώ
οι δυο μας". -
Νικηφόρος Βρεττάκος - “Συνάντηση με τη θάλασσα”:
Άπλωνα, θάλασσα, τα χέρια παντού,
Ζητώντας απ’ όλα βοήθεια κι αγάπη.
Όλα μού έδωσαν. Κι εκτός από τον
ομιλούντα σου φλοίσβο και τον
ρυακίζοντα ουρανό, η ψυχή μου
πήρε απ’ όλα, θησαύρισε
πράγματα. Κι έγινε ομοίωση,
σώμα μικρό του παντός. Η φωνή του
φωνή μου, φως μου το φως του.
Η ψυχή μου, ο κόσμος που γίνεται
λόγος. Η ψυχή μου, ο λόγος
που γίνεται κόσμος. -
Μανόλης Αναγνωστάκης - “Υ.Γ.”:
“Ήθελε να ήταν ζωγράφος για να ζωγραφίζει μόνο τα χέρια της”.
“Το ματς της ζωής του είχε τελειώσει - τώρα έπαιζε την παράταση”. -
Διονύσης Καψάλης - “Μάρθα”:
"Και τότε είδα στον ύπνο μου
πως ήμουν σ’ άλλον τόπο,
στη λάμψη του καλοκαιριού,
στου θερισμού τον κόπο".
(+1). Τάσος Λειβαδίτης - “Ο τυφλός με το λύχνο”:
"Κάποτε θα ξανάρθω. Είμαι ο μόνος κληρονόμος.
Κ’ η κατοικία μου είναι παντού όπου κοιτώ".
Από το καλοκαίρι έχω αναπτύξει μία ιδιαίτερη αγάπη για τα Χαϊκού με το “Ραβδί του οδοιπόρου” και το “Ο κόσμος της πάχνης” να είναι αναπόσπαστα της καθημερινότητάς μου. Μιλάμε για μαθηματική αντίληψη δημιούργιας.
11 Likes
Πασχαλινό haul, δεν έχω καλύτερο από το να σε ξέρει ο άλλος στο βιβλιοπωλείο, να σου λέει “πάρε διάβασε αυτό”, να προκύπτει ένα ΕΠΟΣ και μετά σε κάθε επίσκεψη να του λες “πρότεινέ μου ό,τι θες, το παίρνω τώρα”.
Η Τελευταία Σκάλα Του Τραμπ Στήμερ:
Το τελειώνεις και μετά πιάνεις τη Βάρδια, το Μαραμπού με το Πούσι και το Τραβέρσο και κλείνεις με έναν William George Allum από το λάιβ του 2003. Αγόρασα με τυφλά μάτια και το “Αμπντούλ Μπασούρ” του ίδιου.
Σαν Ισίδρο Φουτμπόλ
Η πρόταση “πάρε διάβασε αυτό” ήταν για το Ολτρετορέντε
που δεν έχω διαβάσει ακόμα, όμως εκείνη τη στιγμή ο φίλος μού είπε “έχω παραγγείλει το Σαν Ισίδρο Φουτμπόλ του ίδιου, δεν το έχω τώρα αλλά θα έρθει μέσα στη βδομάδα, σου το κρατάω και το παίρνεις όποτε ξανάρθεις.”
Σεπούλβεδα και Κωστάκης Ανάν μαζί σε ένα βιβλίο, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το περιγράψει κανείς, μικρό (90 σελ), θα το διαβάσω σίγουρα και δεύτερη φορά μέσα στο σ/κ, όσο για την τελευταία πρόταση του βιβλίου: Μέσα στο τοπ3 καλύτερων επιλόγων ΕΒΕΡ 
Από τις υπόλοιπες τυφλές προτάσεις-αγορές, έχω στην άκρη την Τριλογία της Μασσαλίας, το Τίποτε δεν χάνεται της Μεντί που μου είπε “έχει εξαντληθεί αλλά αν το βρεις πουθενά πάρ’το, θα το καταευχαριστηθείς” οπότε ήταν ένα 10ευρο υπόθεση στο metabook, το Στόμα Γεμάτο Χώμα του Μ.Στσεπάνοβιτς (“το καλύτερο που διάβασα πέρυσι”) και το Μπίλλυ Μπαντ Ναύτης του Μέλβιλλ που μου το πρότεινε πάνω στην κουβέντα για το Τραμπ Στήμερ.
5 Likes
Έπιασα αυτό εδώ το βιβλίο λόγω της μεταφράστριας, Ναταλίας Σκανδάλη, που είναι κι εκείνη μέλος της Λέσχης Βιβλίου Ηρακλείου. Διαφορετικά, πιστεύω δύσκολα θα το έπαιρνα, ακόμη και αν άκουγα πολύ καλά λόγια. Όμως, σε τούτο εδώ το βιβλίο δεν αρκούν απλά “πολύ καλά λόγια”, χρειάζεται κάτι παραπάνω.
Η ιστορία διαδραματίζεται στην Πολωνία της δεκαετίας του ‘30. Οι πολιτικές αναταραχές είναι πολύ έντονες, η Γερμανία είναι ήδη χιτλερική, και στην Πολωνία οι Εβραίοι, οι κομμουνιστές, οι φασίστες φαλαγγίτες, η αστυνομία, η μαφία, και ο λούμπεν υπόκοσμος βρίσκονται σε ένα καζάνι που βράζει. Πρωταγωνιστής είναι ένας δεκαεπτάχρονος Εβραίος, ο Μόισες Μπερνστάιν, που αφηγείται τις αναμνήσεις του απ’ την περίοδο εκείνη, όταν τον παίρνει υπό την προστασία του ο συμμορίτης σοσιαλιστής και διάσημος πυγμάχος Γιάκουμπ Σαπίρο, άνθρωπος του πανίσχυρου Κουμ Καπλίτσα, που λύνει και δένει στην Βαρσοβία. Μέσα απ’ τα μάτια του Μόισες, μαθαίνουμε για τους ανθρώπους που τον πήραν υπό την προστασία του, οι οποίοι και σκότωσαν τον πατέρα του για χρέη.
Ολόκληρη η Βαρσοβία της εποχής ξεδιπλώνεται μπροστά μας, απ’ τα πάθη του πιο ήσσονος φτωχοδιάβολου, μέχρι τις πολιτικές επιδιώξεις ανώτατων αξιωματούχων, σε μία ιστορία που πιάνει απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα, μέχρι και χρόνια μετά στο Ισραήλ της κατεχόμενης Παλαιστίνης. Οι ήρωες είναι λογοτεχνικοί, αλλά ρεαλιστικοί, ανάγλυφοι, όμως γεμάτοι αντιφάσεις και ξεγλιστρίματα. Οι αναφορές πολλές, είτε στον Εβραϊσμό, είτε στην πολιτική σκηνή της εποχής, σε ένα βιβλίο που αφήνει να φανεί το γνωστικό υπόβαθρο του συγγραφέα.
Όμως, πάνω και πέρα απ’ την οπτική και το εύρος της πλοκής, είναι αυτή η γαμημένη γραφή του Στσέπαν Τβαρντόχ, που καταφέρνει να είναι διάφανη, αλλά φορτισμένη, ρευστή, και αεικίνητη καθώς μεταφέρει τον αφηγηματικό φακό μέσα στα χρόνια, ανάμεσα σε ιστορίες ανθρώπων, υποθέσεις, και σκηνές. Ένα βιβλίο που σε μαγνητίζει, ίσως το καλύτερο που έχω διαβάσει ως τώρα για φέτος.
5 Likes
Ευρισκόμενος ανάμεσα σε διάφορα βιβλία (Μπουκάλας, Βρεττάκος, Emma Ruth Rundle, γερ. Αιμιλιανός, Χιόνης [άπαντα τα ποιητικά του]), διαβάζω και το “Εκεί όπου δεν είμαστε” του Γκοσποντίνοφ και θέλω να παραθέσω αυτό το τόσο υπεράνω πάντων μικρό του ποίημα:
“ΜΥΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓ-ΓΓΓΑ”
Αν πιάσετε ταχύτητα
17γ το δευτερόλεπτο
θ’ ακούσετε ελαφρύ βουητό
και το κείμενο
πετάει".
Ήθελα να κλείσω το βιβλίο και να μην το ξανανοίξω να διαβάσω και το υπόλοιπο. Ήθελα να μείνω μόνο σε αυτό ξανά και ξανά.
4 Likes
Έφυγε ήδη για παραγγελία.
Πω, ξέχασα τελείως το ποστ σου πριν μήνες, διορθώνω άμεσα.
Είδα προχθές στις Ακυβέρνητες Πολιτείες τον Μάντη αλλά δίστασα (γιατί είχα ήδη αγοράσει 12 βιβλία και τα αδιάβαστα είναι περίπου 76), για πες
2 Likes
Αρχικά, ο “Μάντης” είναι επανέκδοση. Πριν δυο μέρες κυκλοφόρησε και το καινούριο του “Τρεις επί τρία”. Εννιά ποιήματα για τον Χαλεπά, τον Θεόφιλο και τον Παπαδιαμάντη. Αυτές τις μέρες διάβασα και ξαναδιαβάζω το “Ο Χριστός στα χιόνια: Εφτά νύχτες στον κόσμο του Αντρέι Ταρκόφσκι”. Ουσιαστικά, πρόκειται για έναν προσωπικό κι εξομολογητικό φόρο τιμής στις ταινίες του Αντρέι εκ μέρους του Μπουκάλα. Έχει πολύ ωραίο λόγο.
Αναμένω μέσα στη βδομάδα να μου έρθουν τα “Μιλιά μου αμίλητη” και “Οπόταν πλάτανος”.
Υ.Γ. Μερικές μέρες πριν πας, πήγα στο μαγαζί και τους λέω “έχετε ποιήματα του Μπουακάλα;” και είχαν μόνο δύο του βιβλία. Το ένα ήταν για τον Αντρέι, που το τσίμπησα. Το άλλο ήταν ένα από τα δοκίμιά του, τα οποία θα τα ξεκινήσω κάποια στιγμή. Τους έβαλα μυαλό και παρήγγειλαν .
2 Likes
Ψάξτε το,πολυ δυνατο
3 Likes
Πάντα απολαυστικός ο Μπουκόφσκι, πάει και το Ταχυδρομείο και πλησιάζω σιγά σιγά προς το τέλος της βιβλιογραφίας του. Το τρενάρω όσο μπορώ εδώ και χρόνια.
Θα συνεχίσω με το Γυμνό γεύμα του Μπάροουζ αν και ακόμα δεν έχω βγάλει συμπέρασμα αν τελικά μ’αρέσει η μπιτ λογοτεχνία ή τη διαβάζω απλά για να σοκαριστώ. Σίγουρα μου άρεσε το Τζάνκι του ίδιου ενώ το Queer μου φάνηκε πολύ βαρετό για το hype του. Μια μικρή συλλογή έπεσε στα χέρια μου περσι και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Νομίζω έχω διαβάσει και το Στο δρόμο του Κερουακ αλλά πριν πολλά χρόνια,μάλλον σε περίοδο έντονης κούρασης, και δεν θυμάμαι τίποτα.
Διάβασμα και μουσική, ιδανικός συνδυασμός!
Στη χθεσινή εκπομπή SOUNDS OF DECAY RADIOSHOW (Δευτέρες 21.00-22.30 στο darkwaveradio.net) είχα τη χαρά να φιλοξενώ τον Χρυσόστομο Τσαπραϊλη, συγγραφέα βιβλίου τρόμου και βασική αφορμή ήταν το βιβλίο De Mysteriis (2024, εκδόσεις Αντίποδες), μια δουλειά που εμπνέεται από το κλασικό άλμπουμ των Mayhem…
Λαογραφικές ιστορίες τρόμου, η σύνδεση με το black metal, ο υπαινικτικός τρόμος, οι υπόλοιπες δουλειές του (μη χάσετε Το Κατέβασμα του Φεγγαριού που βγήκε πριν λίγο καιρό), μια κουβέντα που κάλυψε πολλά διαφορετικά πράγματα, από τα χωριά της Θεσσαλίας μέχρι άγνωστα στενά της Κυψέλης…
Ακούτε ξανά ολόκληρη την εκπομπή εδώ:
https://www.mixcloud.com/Konstantinos_Mindcrimek/sounds-of-decay-on-darkwaveradionet-se06-22-23-6-2025-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B1%CF%8A%CE%BB%CE%B7%CF%82/
8 Likes