Είναι του Περοβιανο-Αμερικανού ζωγράφου high fantasy Boris Vallejo
Λέγεται “Full Moon”
1 Like
Έφυγε πλήρης ημερών περιτριγυρισμένος από τους αγαπημένους του, ήταν ένας τυχερός άνθρωπος. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη.
3 Likes
Πραγματικά σπουδαίος ο Tom Robbins με νεανική γραφή εντελώς παραπλανητική αναφορικά με την ηλικία που είχε όταν συνέγραφε τα βιβλία του. Βιβλία που κρατούσαν πολύ καλή παρέα, αν μάλιστα τα διάβαζες μέχρι μια ορισμένη ηλικία νόμιζες ότι περιέκλειαν μεγάλο μέρος της… σοφίας που χρειάζεται να έχει κάποιος!
Είναι βέβαια γεγονός, όπως γράφτηκε παραπάνω, ότι από ένα σημείο κι έπειτα επαναλαμβανόταν.
Επί των άνωθεν σχολίων να σημειώσω επίσης ότι…
… είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό που θυμάστε ένα μπαρ όντας επισκέπτες εδώ. Παρεμπιπτόντως, το εν λόγω είναι όντως γωνιακό, όχι όμως σε μια συνήθη ορθή γωνία, αλλά σε οξεία που σχηματίζεται όπως συμβάλλουν οι δρόμοι στην παλιά αγορά!
1 Like
και δε μίλησα για το δισκάδικο και το εστιατόριο να δεις πώς τα θυμάμαι! Την επόμενη φορά θα ζητήσω συμβουλές, δεν ήξερα ότι έχουμε τοπική πηγή γνώσης
1 Like
μα το θυμαμαι, ακριβως λογω Tom Robbins ! νομιζω αυτο δειχνει την επιρροη του.
btw ειχα να ερθω Γιαννενα 20 χρονια - αλλη πολη βρηκα
Καθεδρικοί - Κλαούντια Πινιέιρο [ Εκδόσεις Καρνίβορα ]
Αν έχετε ξαναδιαβάσει Πινιέιρο, τότε ξέρετε περί τίνος πρόκειται. Αν όχι, τότε ας πούμε ότι η Αργεντινίδα συγγραφέας γράφει νουάρ λογοτεχνία προσχηματικά, και με αυτό εννοώ ότι πιάνει την κοινωνική και πολιτική κριτική του είδους και την φέρνει στο σήμερα, μεταβολίζοντας τις νέες ματιές που προσέφεραν ο μεταδομισμός κι η φεμινιστική θεωρία, με την υπόλοιπη λογική αποκάλυψης των γεγονότων και των λοιπών κανόνων του αστυνομικού να ακολουθούνται μεν, αλλά να μην είναι αυτό το ζητούμενο.
Το “Καθεδρικοί” είναι το δεύτερο βιβλίο της που διαβάζω - το πρώτο είναι το εξαιρετικό “Η Ελένα Ξέρει”. Αναμενόμενα, το στυλ είναι πολύ ίδιο, πλην όμως έχω την εντύπωση ότι αυτή τη φορά το βιβλίο έπασχε σε δύο βασικά σημεία:
Αφενός η πολλή εσωτερική δράση, στο βαθμό που το “show don’t tell” πάει περίπατο. Οκ, η δομή του μυθιστορήματος είναι αυτή επτά επάλληλων εξομολογήσεων, οπότε κάθε άτομο δίνει τη δική του ερμηνεία για τα γεγονότα, και αυτό έχει ενδιαφέρον γιατί τα γεγονότα τα μαθαίνουμε κομμάτι κομμάτι μέσα απ’ την οπτική τους γωνία, αλλά ταυτόχρονα έχει το αρνητικό ότι πολλά πράγματα λέγονται ξανά και ξανά, σε μία επανάληψη που φιλοδοξεί να χτίσει προσωπικότητες με βάθος, όμως μάλλον αυτό που καταφέρνει είναι να δείχνει μία συγγραφέα που έπρεπε να πείσει για πολλές απ’ τις προθέσεις των χαρακτήρων της, και έτσι κατέφυγε στο διαρκές ψυχογράφημα. Η θεωρία των “Έξι βαθμών διαχωρισμού” λέει ότι είμαστε έξι άτομα μακριά απ’ οποιονδήποτε στον κόσμο. Ε, η Κλαούντια ήταν έξι σελίδες εσωτερικού μονολόγου μακριά απ’ οποιοδήποτε σημείο της πλοκής ήθελε να καταλήξει.
Δεύτερον, η άλλη αδυναμία του κειμένου είναι ότι η θρησκευτική κριτική γίνεται με ενδιαφέροντα, πλην όμως άγαρμπο τρόπο. Δεκτό πως μια κριτική πρέπει να βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο, αλλιώς απειλείται η αποτελεσματικότητά της, όμως αισθάνομαι ότι η Πινιέιρο πήρε κάποιες πολύ βολικές αποφάσεις για τους χαρακτήρες της, κι έτσι ναι μεν ακόνισε την κριτική της, έχασε όμως απ’ την πολυπλοκότητα που επιθυμεί να εισαγάγει στην νουάρ λογοτεχνία.
Κατά τ’ άλλα, πρόκειται για βιβλίο με πολύ καλή γραφή, διαβάζεται σε λίγες ώρες, και είναι εύκολο να το ακολουθήσεις.
4 Likes
Πες μου μόνο πως το έγραψες χαλαρά ενώ έχεις πεταχτεί απέναντι να δεις και τον τελικό μπάσκετ γιατί βλέπω εκεί η φασουλα στις κερκίδες είναι δυνατή αν και το θέαμα μέτριο:
3 Likes
Συγγνώμη που παρεισφρέω στη συζήτηση…
Νιώθω υπερηφάνεια που μετά από 2; 3; 
μήνες έπιασα επιτέλους στα χέρια μου το Εμείς του Ζαμιάτιν… Οι πρώτες εντυπώσεις είναι θετικές, έχει γραφτεί υπό μορφή ημερολογίου και είναι ευανάγνωστο. Τα προηγούμενα με απογοήτευσαν, τον Αντεργκράουντ το παράτησα (δεν βοήθησε ο όγκος του βιβλίου) και το Μάτια Σου Έδωσα Κι Εσύ Κοίταξες Στο Σκοτάδι το τελείωσα αγκομαχώντας. Δεν ήταν κακό, αλλά δεν μου ταίριαξε και η γραφή της Σολά με κούραζε σε μερικά σημεία, ένιωθα ότι παραήταν επιτηδευμένη και προσποιητή, έγραφε περισσότερο για τις εντυπώσεις παρά τον εαυτό της.
3 Likes
Εις μνήμη του πολυαγαπημένου μου Τομ Ρόμπινς, η κριτική του σε μια συναυλία των Doors στο μακρινό 1967. Το στυλ/ύφος είναι ήδη εκεί διακριτό και απολαυστικό! Για πολλούς η απαρχή της μετέπειτα συγγραφικής του καριέρας.
2 Likes