Στις 30/07 τέλειωσα το “Έγκλημα και τιμωρία” σε μετάφραση της Ελένης Μπακοπούλου, από τις εκδόσεις Ίνδικτος! 23 ημέρες το παίδευα –από τις οποίες τις 10 δεν διάβασα ούτε αράδα–, οπότε το έχω πρόσφατο.
Εντάξει, δεν έχω να πω πολλά, πολιτική σάτιρα; ναι! Δεν περιμένεις να διαβάσεις Ντοστογιέφσκι και να ξεκαρδιστείς ή να ευθυμήσεις, αλλά μ’ αυτό το βιβλίο δεν πρόκειται να ψυχοπλακωθείς, ενώ ταυτόχρονα περιγράφει λεπτομερώς το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της εποχής, τις νέες τάσεις,με σκωπτική διάθεση. Σατιρίζει τους πάντες, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο του τον εαυτό (μεθούσε και χαρτόπαιζε ο ίδιος!), γι’ αυτό ό,τι δικό του έχω διαβάσει ως σήμερα (ο σωσίας, ο παίκτης, ο ηλίθιος,το υπόγειο, έγκλημα και τιμωρία) είναι εμπνευσμένο, εν πολλοίς, από τα προσωπικά του βιώματα και… πάθη! Αξίζει να διαβαστεί από όλους, διαχρονικό, αντιπροσωπευτικό μιας εποχής, καθόλου ψυχοπλακωτικό, μα όχι και εύθυμο, ωμό και ρεαλιστικό.
Χωρίς να έχω διαβάσει τα μεγάλα έργα του, θεωρώ ότι δεν μοιάζουν, αν εξαιρέσεις τον όγκο των βιβλίων.
Παλεύεται, ναι. Αν δεν έχεις διαβάσει άλλο βιβλίο του, θα σου πρότεινα να αρχίσεις με κάτι άλλο, τον σωσία ή τους ταπεινωμένους και καταφρονεμένους ίσως. Επίσης, κυκλοφόρησε από τις Άγρα το “Σημειώσεις από το υπόγειο” σε μετάφραση της Μπακοπούλου, ωραία απόδοση, δυνατό έργο, σύντομο αλλά όχι εύκολο. Αν έχεις διάθεση όμως, ξεκίνα με το “Έγκλημα και τιμωρία” (προς το παρόν κυκλοφορεί μόνο η μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου) γιατί είναι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά του έργα, πολιτική σάτιρα με πλοκή και χαρακτήρες (Ρασκόλνικοφ, Σόνια, Ραζουμίχιν, Σβιντριγκάιλοφ, οι αγαπημένοι μου ).
Το πρόβλημά μου με τον Ντοστογιέφκσι (και πάντα είχα απορία αν το αντιμετώπιζαν και άλλοι) είναι ότι στα βιβλία του πολλές φορές οι διάλογοι, ο τρόπος ομιλίας, οι αντιδράσεις των ηρώων, η συμπεριφορά τους κλπ. μου φαίνονται “αφύσικα” ή, τέλος πάντων, αρκετά περίεργα ώστε να μη με αφήνουν να βυθίζομαι στην πλοκή. Πίστευα ότι ήταν θέμα μετάφρασης, αλλά α). ο Άρης Αλεξάνδρου θεωρούνταν ο top μεταφραστής του Ντοστογιέφσκι και β). το ίδιο ζήτημα αντιμετώπιζα και με άλλες μεταφράσεις. Μετά από αρκετή σκέψη και πολλές αναγνώσεις, καταλήγω ότι δυστυχώς δεν είναι ζήτημα μετάφρασης, αλλά δυσκολίας μου να “προσαρμοστώ” με το κοινωνικό πλαίσιο που παρουσιάζει ο Ντοστογιέφσκι. Δεν είμαι σίγουρος αν έχω καταφέρει (ακόμα) ν’ αντιληφθώ πλήρως γιατί π.χ. κάποια πράγματα θεωρούνταν “προσβολές” ή απαράδεκτα, πώς επηρέαζαν συμπεριφορές και τρόπο ομιλίας οι τύποι ευγένειας και οι κοινωνικοί βαθμοί/ιεραρχίες της εποχής κλπ. Δεν είμαι σίγουρος αν το περιγράφω καλά, αν κάποιος/κάποια έχει συναντήσει παρόμοιες δυσκολίες, θα χαρώ να μη νιώσω τόσο μόνος ή χαζός!
Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι σε άλλα λογοτεχνικά βιβλία της ίδιας εποχής, αλλά του δυτικοευρωπαϊκού χώρου, δεν είχα κανένα τέτοιο πρόβλημα, οπότε δεν ξέρω αν είναι κάποια ρωσική “ιδιαιτερότητα” ή απλά μου φαίνεται στριφνός ο Ντοστογιέφσκι.
Νομίζω ότι η ρωσική λογοτεχνία εκείνης της εποχής είναι λίγο στριφνή γενικώς.
Ο ένας ενοχλείται από τα ονόματα, ο άλλος από τις αντιδράσεις του Ντοστογιέφσκι, ο τρίτος θεωρεί συστημικούς και μπατριώτες τους Μετάλλικαν, τι άλλο θα μας πείτε εδώ μέσα;
@Leper_Jesus δεν είσαι μόνος.
Τα ίδια τράβηξα διαβάζοντας το “Πόλεμος κι ειρήνη”. Και η καλύτερη μετάφραση μας ξενίζει.
Είναι πολλά τα στοιχεία που πρέπει να κατανοήσεις όταν διαβάζεις για μια τόσο διαφορετική κουλτούρα.
Αντίθετα, διαβάζοντας ένα βιβλίο για την ελληνική πραγματικότητα, ακόμα και 45 χρόνια πίσω, ακόμα και της “τρελής” της Σωτηροπούλου (βλ. παραπάνω) δεν έχεις τέτοια θέματα, υπάρχει “κοινός τόπος”, διαβάζεις ένα, καταλαβαίνεις δέκα.
Μαζί σου, ως προς το γεγονός ότι δε θα δοκιμάσω να τον ξαναπιάσω. Διάβασα τις “Λευκές νύχτες”, που είναι μικρό. Καλό, αλλά δεν πετάω και τη σκούφια μου. Δοκίμασα τον “Παίκτη”, το άφησα. Δοκίμασα το “Ταπεινοί και καταφρονεμένοι”, επίσης το άφησα (αν και το πρώτο κομμάτι με τον “παρατημένο” από τους γύρω του, μ’ άρεσε.
Ίσως δεν είμαι ακόμη έτοιμος, ίσως να μην είμαι και ποτέ ξανά. Κάτι μέσα μου με απωθεί για την ώρα να (ξαν)ασχοληθώ μαζί του. Δεν το(ν) θέλω. Δεν τον σηκώνει η αντοχή μου και η υπομονή μου.
Στα τωρινά μου, έχω πιάσει τον Γιάννη Ατζακά. Ο “Θολός βυθός” έφυγε με πολύ ενδιαφέρον και αναμένω να δω και την ταινία. Αυτή τη στιγμή διαβάζω τα “Διπλωμένα φτερά”, που ουσιαστικά είναι ο προάγγελος του βυθού. Ενώ εξωτερικά, φαίνεται με μία περίπτωση “Λουντέμης”, εντούτοις είναι ένας άλλος παράλληλος με αισιοδοξία και έντονη παρατήρηση. Πολύ καλός.
Για να καταλάβετε τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι πρέπει να καταλάβετε πρώτα τον ίδιο και απο που προέρχεται το κίνητρο του για γραφή. Είμαστε τυχεροί γιατί τα έχει γράψει όλα σε 20 σελίδες.
“Το Όνειρο ενός Γελοίου Ανθρώπου”
Fun fact ! Αναφέρει μέσα πράγματα που συζητήθηκαν πρόσφατα σε άλλα τοπικ .
Τι επαφή έχετε με τους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς ;
Από τη λίστα επιασα μόνο το Γκιακ και τη Νίκη του Χωμενίδη, τα οποία παράτησα αμφότερα. Το Γκιακ το σέβομαι για αυτό που πάει να κάνει ( και καλώς θεωρείται σπουδαίο ) αλλά η γλώσσα του με έδιωξε και του Χωμενίδη , αν και καλογραμμένο , μου φάνηκε λίγο μακρόσυρτο και πομπώδες . Ίσως δεν με ενδιέφερε και το θέμα του.
Τελική Λήθη (Δε Φάιναλ Θολούθιον) του Κωστάκη Ανάν, και γενικά η βιβλιογραφία του, απ’ τα πιο αστεία πράγματα που έχω διαβάσει.
Ζυράννα Ζατέλη δεν έχω διαβάσει το αναφερόμενο, αλλά το “…φως του λύκου”, και μόλις συνηθίσεις τη γλώσσα της, γίνεται συναρπαστικό. Αντίστοιχα με την Καρυστιάνη και το “Μικρά Αγγλία”
Το “Γκιακ” του Παπαμάρκου το βρήκα πολύ καλό, εξαιρετική γραφή, βέβαια πιστεύω βοήθησε και το χάιπ σε αρκετό βαθμό.
Στα to read εδώ και καιρό έχω και τον Τσαπραΐλη και την Μπουραζοπούλου, αλλά απλώς δεν είχα το χρόνο. Έχω ακούσει και για τους δύο τα καλύτερα.
Γενικώς θα πω ότι ενώ δεν έχω διαβάσει σχεδόν τίποτα απ’ τη λίστα, διαπιστώνω με ικανοποίηση ότι γνωρίζω τα βιβλία, τους συγγραφείς ή κάποιους απ’ τους συντάκτες του άρθρου. Είχα μία ελάχιστη σχέση με την ελληνική πεζογραφία (ποίηση μόνο τα βασικά, δεν μ’ ενδιαφέρει εξάλλου), και χαίρομαι που αυτό αλλάζει.
Εγώ χθες βράδυ έπιασα την Αηδονόπιτα συμπτωματικά. Ένα κεφάλαιο διάβασα, ίσα ίσα να πάρω μια πρώτη γεύση γιατί ήμουν κουρασμένος, αλλά ήδη βρέθηκα προ εκπλήξεως καθώς δεν περίμενα γραφή που να είναι τόσο περιγραφική και κυρίως τόσο αφοσιωμένη στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Έχω πολλά χρόνια να διαβάσω ιστορικό μυθιστόρημα, θα δούμε πως θα πάει.
Η λίστα έχει πολλές ενδιαφέρουσες επιλογές, εγώ έχω διαβάσει λίγα όμως από αυτά, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να έχω επαφή με άλλα εργά του συγγραφέα που αναφέρεται. Καλός μπούσουλας για κάποιον που θέλει να διαβάσει σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.
λιγα εχω στο tbr μου απο τη λιστα και πολλα ειναι αυτα που δεν τα γνωριζω οποτε θα πεσει λιγη μελετη. Μου προξενει μεγαλη εντυπωση η Μπουραζοπουλου γιατι βασει του συνδυασμου τιτλος+εξώφυλλο ολων των βιβλιων της δεν θα τα αγγιζα καν σε καποιον παγκο να τα ξεφυλλισω αλλα παραδοξως τα βλεπω να εκθειαζονται συνεχως.
Βεβαια και το Γκιακ εκθειαζεται παντου και ειναι το χειροτερο βιβλιο που εχω διαβασει φετος
Για την Μπουραζοπούλου είχα την ίδια εντύπωση, μέχρι που ένας βιβλιοφάγος γνωστός μου μού είπε ότι έχει εξαιρετικό συνδυασμό Fantasy με κοινωνικό σχολιασμό, και πολύ καλή γραφή. Είναι να σ’ αρέσει και το είδος, φαντάζομαι, αλλά ναι, κι εγώ περίμενα “Οι Πολυθρόνες των Δράκων”" της Δημουλίδου.
).
.
