Ναι, πετυχαινει πολυ καλα να μοιαζει σαν να γραφτηκε πριν 100 χρονια και μπραβο του στο τεχνικο κομματι αλλα μεχρι εκει. Παρα παρα πολλη φλυαρια, ιστοριες που υποτιθεται σωζονται και παιρνουν αξια απο την τελευταια προταση, και γενικα το ιδιο αφηγηματικο στυλ συνεχως
Οκ δεκτό! Δεν θυμάμαι να μου χτυπάει τίποτε άσχημα, αντιθέτως είχα περάσει πολύ καλά διαβάζοντάς το και κάποιες ιστορίες θυμάμαι να μ’ αρέσουν πολύ (π.χ. το Ταραραρούρα)
Αλλά αν ίσως χρειάζεται να βρω μία αλήθεια στα λεγόμενά σου, να παρατηρήσω ότι δεν μου έχει μείνει με σιγουριά καμία ιστορία, ίσα ίσα θυμάμαι κάτι φευγαλέο. Και το διάβασα το '21.
Εμένα πάντως επειδή μικρός έχω ακούσει 2-3 τέτοιες παρόμοιες ιστορίες από τους δικούς μου, μου είχε αρέσει πολύ το βιβλίο. Το έχω διαβάσει πριν αρκετά χρόνια αλλά θυμάμαι και την ιστορία με τις κοτσίδες, και αυτή με τον σφαγέα και αυτή με τον ομοφυλόφιλο πρόχειρα-πρόχειρα.
Ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Απλά απίστευτος. Απιστευτος. Αφού διαβάσεις τη Σκιά Της Σκιάς να πάρεις και το “σήκουελ” Και Σαν Σκιές Επιστρέφουμε. Αν αυτή η παραγγελία είναι η πρώτη σου επαφή με τον ΠΙΤ ΙΙ σε ζηλεύω.
Κατά τα άλλα Γκιακ σύγχρονο αριστούργημα, δικαίως ψηφίστηκε από τους περισσότερους και γενικά μέχρι τώρα άχαστο δώρο, σε όποιον το έχω πάρει/προτείνει έχω ακούσει μόνο αποθέωση. Εκτός από εδώ από ό,τι φαίνεται
Η πρώτη επαφή ήταν το “Χωρίς αίσιο τέλος”, έπαθα ένα μικρό σοκ, και τα υπόλοιπα στη φωτογραφία (συν το “Στην ίδια πόλη υπό βροχή” που το διαβάζω τώρα και ξέχασα να το βάλω στη φωτο) τα παρήγγειλα πριν καν τελειώσω το πρώτο Και τον έμαθα εντελώς τυχαία, από μια αναφορά σε κάποιο βιβλίο του Σεπούλβεδα**
Noted για το σήκουελ αν και βλέπω ότι είναι εξαντλημενο οπότε μάλλον πάω πάλι για metabook
** Πριν κάνα μήνα έκλεισα κάτι τρύπες με μια άλλη παραγγελία και συμπλήρωσα δισκογραφία:
Πριν λίγες μέρες τελείωσα το Patagonia Express. Δεν είχα διαβάσει Sepulveda, τον γνώριζα αλλα ως εκεί, και κοιτούσα τι υπάρχει σπίτι που να μπορώ να πάρω για ένα Σ/Κ στο χωριό. Κάπου το πήρε το μάτι μου, ψάρωσα, είπα να το δοκιμάσω. Αγάπησα σε βαθμό που δεν περίμενα τόσο τη γραφή του καθαυτή, όσο και το βιβλίο συνολικά. Απίστευτος συνδυασμός travelogue με fiction, καθώς είναι αισθητό το ότι όσα περιγράφει έχουν συμβεί, ωστόσο είναι εξίσου αισθητό το ότι κάθε καταγεγραμμένο γεγονός έχει μια επιπλέον λογοτεχνική (ίσως και “κινηματογραφική” υπό μία έννοια) διάσταση, δεν μιλάμε για στεγνή απαγγελία συμβάντων ή ανάγνωση ενός ημερολογίου. Το μόνο αρνητικό πως δεν έχει άλλες 180 σελίδες για να το χορτάσεις.
Πήρα όσα βρήκα διαθέσιμα στην Πολιτεία, νομίζω είναι όλα της σειράς δλδ, οπότε ξέρω (?), εκτός αν εννοείς κάτι που ακόμα δεν ξέρω γιατί είμαι στο δεύτερο βιβλίο, οπότε αν θες πες τι πρέπει να ξέρω, ή αν είναι σπόιλερ μην πεις, άσε να μην το ξέρω
Νομίζω το παρακάτω από την περίληψη του πρώτου βιβλίου αρκεί, εμένα με έπιασε με την πρώτη δηλαδή και είναι ακριβώς ό,τι λέει: (συν όσα έγραψε ο από κάτω )
Ο ΕΚΤΟΡ ΜΠΕΛΑΣΚΟΑΡΑΝ ΣΑΫΝ, ιδιωτικός ντετέκτιβ, αναρχικός και μονόφθαλμος, παιδί των εξεγέρσεων του 1968 στο Μεξικό, καπνίζει μα δεν πίνει. Δεν μπορούμε να πούμε ότι αναζητά το έγκλημα, είναι το έγκλημα εκείνο που τον βρίσκει κάτω απ’ τη μορφή του νεκρού Ρωμαίου λεγεωνάριου που προσγειώθηκε στις τουαλέτες του γραφείου του. Πρόκειται για ένα από τα τέσσερα μυθιστορήματα της πρώιμης αστυνομικής τετραλογίας του Μεξικανού συγγραφέα ΠΑΚΟ ΙΓΝΑΣΙΟ ΤΑΪΜΠΟ ΙΙ με τον ήρωά του Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, όπου εμφανίζονται όλα τα μοτίβα που τον έκαναν γνωστό: το χιούμορ και η άναρχη δράση σε άμεση σύνδεση με την πολιτική κατάσταση του σύγχρονου Μεξικού.
Θα πρότεινα Τη Σκιά της Σκιάς ή το Χωρίς Αίσιο Τέλος. Είναι πολύ ψηλά σε υπόληψη και Το Ποδήλατο Του Λεονάρντο αλλά (εσκεμμένα) δεν το έχω διαβάσει ακόμα (για να έχω κάτι να περιμένω) οπότε δεν έχω άποψη.
Κατά βάση ανήκει στην ευρύτερη αστυνομική λογοτεχνία (μπορείς να το πεις και latin noir - whatever that means) αλλά είναι πολύ περιοριστικό αυτό. Υπάρχει μια κάποια αστυνομική υπόθεση (συνήθως) αλλά η ουσία είναι η ζωή και οι διάφορες φιγούρες στο Μεξικό που είναι πάντα η βάση ων ιστοριών του. Ο ΠΙΤ είναι βαθιά λαικός και αριστερός διαννοούμενος (και τα τρία μαζί) με φοβερό χιούμορ και μεγάλη αγάπη για τους απλούς ανθρώπους, ρομαντικός, κυνικός και σαρκαστικός.
Πιστεύω μπορεί να κατανοηθεί απόλυτα από μεσογειακούς λαούς, δεν είναι τυχαίο πόσο έχει αγαπηθεί στην Ελλάδα, όπου και η πολιτική ιστορία είναι παρόμοια (δικτατορίες, εμφύλιοι κτλ) και η σημερινή κατάσταση είναι ίδια (κρατική διαφθορά κτλ) και η ζωή γίνεται αντιληπτή με παρόμοιο τρόπο (καθημερινές απολαύσεις κτλ).
Δεν έχω κατλάβει αν έχεις τελειώσει το Χωρίς Αίσιο Τέλος ακόμα οπότε δε θα πω τίποτα. Απλά ότι ως βιβλίο είναι στο μέσο της σειράς.
Επίσης υπάρχουν νομίζω κάποια (τα δύο πρώτα;) που δεν έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά, εκτός κι αν άλλαξε αυτό.
Τέλος να προσθέσω ότι έχει πολύ ενδιαφέρον αλλά κυρίως για ιστορικούς λόγους, το βιβλίο που έγραψε μαζί με τον Σουμπκομαντάντε Μάρκος. Για τον τρόπο, για το περιεχόμενο, για το συμβολισμό, για τον υπότιτλο. Λιγότερο για την λογοτεχνική του αξία.
εδιτ: επίσης να πω ότι είχε έρθει στην Αθήνα προ διμήνου ή και λιγότερο για να μιλήσει, καλεσμένος της πρεσβείας και των εκδόσεων Άγρα νομίζω, όπου έγινε λαικό προσκύνημα και όσοι πήγαν επιβεβαιώνουν πόσο καταπληκτικός είναι. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παω.
Το τελείωσα, ναι, και ξεκίνησα χθες το “Στην ίδια πόλη υπό βροχή” από το οποίο είχα ήδη διαβάσει την περίληψη πριν τελειώσω το “χωρίς αίσιο τέλος”, που γράφει ότι
Την τελευταία φορά, στο Χωρίς αίσιο τέλος , τον είχαμε αφήσει να κείται μπρούμυτα, με το σώμα του διάτρητο από σφαίρες, σ’ έναν βρεγμένο δρόμο της Πόλης του Μεξικού.
Μερικοί προσπαθούν να συντηρήσουν τις αυταπάτες και δημιουργούν νοσταλγίες, ιδιοκτησίες, ύμνους και σημαίες. Ανήκουμε όλοι στους τόπους που δεν γνωρίσαμε. Αν υπάρχει νοσταλγία είναι για τα πράγματα που ποτέ δεν είδαμε, για τις γυναίκες που μαζί τους δεν κοιμηθήκαμε κι ούτε ονειρευτήκαμε και για τους φίλους που δεν αποκτήσαμε ακόμα, τα βιβλία που δεν διαβάσαμε, τα φαγητά που αχνίζουν στη χύτρα κι ακόμα δεν τα δοκιμάσαμε. Αυτή είναι η αληθινή νοσταλγία, η μοναδική.
Διακοπτω την κανονικη ροη για να πω πως οποιος δεν εχει διαβασει το white line fever (τι ποιο white line fever?) προτεινω να σταματησει να κανει αυτο το κακο στον εαυτο του. Εφυγε σχεδον μονορουφι σε ελαχιστες μερες, αιχμηρο, με εξαιρετικο χιουμορ (αφου Λεμμυ) και απειρες ενδιαφερουσες μικρες ιστοριες. Συνεχιστε.
Έχω διαβάσει περί τις 70 πρώτες σελίδες και μου φάνηκε , ασύνδετο. Ναι μεν over the top αλλά δεν φάνηκε κανένας να προσπαθησε να φτιάξει μια ιστορία που να ρέει, φαίνεται σαν να είναι πεταμένες ιστορίες , σε πολύ προφορικό τόνο. Θα το ξαναπιάσω κάποια στιγμή, αλλά ομολογώ με ξενέρωσε κάπως γιατί το άρχισα με πολλή λαχτάρα.
Διάβασε και παρακάτω μαν. Νταξει ειδικά στις πρώτες μέρες τους διαβάζεις πάρα πολλά ονόματα, και κάπου λίγο χάνεται η μπάλα σε κάποια σημεία, αλλά αυτό είναι κυρίως στην αρχή, μέχρι τα mid-late 70s περίπου.
Ο προφορικός τονος σίγουρα συνεχίζεται, σαν να τα αφηγείται ο τεράστιος πίνοντας τα τζακ κόλα του, αλλά εγώ είμαι απολύτως οκ με αυτό (άλλωστε ο Λεμμαρος είναι), δίνει και ένα πιο ζωηρό τονο σε σχέση με μια πιο αυστηρή καταγραφή των γεγονότων.