Δυστυχώς έφτασε ο μεγάλος στην κρίσιμη ηλικία (Α’ Δημοτικού) όπου όλοι οι φίλοι του παίζουν (εδώ και χρόνια απ’ ό,τι κατάλαβα) videogames se playstation, κινητά, υπολογιστές κλπ. Τα δικά μου, ακόμα και σήμερα, παίρνουν τις φιγούρες τους (διάφορα διαόλια, μπάρμπι, σκελετούς, νίντζα, σουπερήρωες και δεν συμμαζεύονται) και κυριολεκτικά για ώρες μπορούν να οργώνουν το σπίτι και το τι λένε, τι φαντάζονται, τι σκέφτονται, είναι υπεράνω περιγραφής. Θλίβομαι τόσο πολύ που δυστυχώς μου παραπονιέται ότι δεν μπορεί να συμμετέχει στις συζητήσεις με τους φίλους του για τα videogames και σιγά-σιγά βλέπω να μπαίνουν κι αυτά στη ζωή μας, ενώ είμαι 100% πεπεισμένος ότι δεν τα έχει καθόλου ανάγκη, γιατί το βλέπω μπροστά μου ότι δεν τα έχει ανάγκη.
7 Likes
Ειναι πολυ σημαντικο πιστευω και εγω το ελευθερο παιχνιδι φαντασιας (οπως ειναι και το δομημενο φυσικα)
Εμενα ο μεγαλος (4) τον βαζω στη μπανιερα με παιχνιδια και μπορει να καθεται παρα πολλη ωρα φτιαχνοντας τρελες ιστοριες, που μεσα στην τρελα τους βγαζουν απολυτο νοημα
Η φαντασια ειναι σημαντικο πραγμα, τα παιδια εχουν ατελειωτη και με τα χρονια αν καποιος δεν την προστατευει χανεται
6 Likes
Δεν χρειάζεται να συμμετέχει στις συζητήσεις, εάν δεν του αρέσουν τα videogames. Επειδή ασχολούμαι με αυτή την ηλικία, να ξέρεις υπάρχουν και γονείς που προσπαθούν να μειώσουν τον χρόνο των παιδιών τους στο ίντερνετ και τα videogames, γιατί βλέπουν ότι δεν αποδίδουν και εμφανίζουν σε βάθος χρόνου νεύρα. Βέβαια, υπάρχουν και τα ερωτήματα γιατί να προσπαθούν κατόπιν εορτής να τους τα κόψουν και γιατί τους τα έδωσαν εξαρχής, αλλά δεν θα το αναλύσω σε αυτό το τόπικ. Τα πιο έξυπνα παιδάκια που είχα δει είχαν ενασχόληση με βιβλία, με μουσική, με ποιοτικά καρτούν, και γενικά με πράγματα και στοιχεία που έβλεπαν από τους γονείς τους. Αυτές οι ώρες συμβολικού παιχνιδιού με τις φιγούρες είναι ό,τι πιο δημιουργικό για τα παιδικά κεφαλάκια.
5 Likes
Πω, έκλεισε το παργαλατσάκι τα 4; Σαν χθες το θυμάμαι που ανακοίνωνες την εγκυμοσύνη της συζύγου, και τον Λέπερ να κουνάει την κούνια και τώρα ο πιτσιρίκος είναι 7!
2 Likes
4 ο μεγαλος, 16 μηνων ο μικρος. Κουραστικες για το σωμα του παργαλατσοπατερα ηλικιες, αλλα φανταστικες σε ολα τα υπολοιπα.
3 Likes
Όλες οι ηλικίες έχουν την χάρη τους! Το θέμα είναι να τις περνάτε μαζί, να μην χάνετε στιγμές, να παίζετε διαδραστικά παιχνίδια και άλλα πολλά! Τα παιδιά σας θα σας ευγνωμονούν κάποτε!
3 Likes
[Leper που σκέφτεται ν’ αποκαλύψει ή όχι ότι τ’ αφήνει να παίζουν όλη μέρα φανταστικό/δημιουργικό παιχνίδι για να έχει χρόνο να γράφει τις αποψάρες του στο forum]
5 Likes
Χαχα, ελπίζω όχι!
Ενθαρρυντικό το post σου, αμείλικτη η δύναμη του κοινωνικού περίγυρου, πολλές οι τύψεις για το αν αυτό που θεωρούμε (σαν γονείς, όχι σαν παιδαγωγοί) σωστό για το παιδί είναι οι δικές μας “αυθαίρετες” προβολές για το τι θεωρούμε σωστό, τι βιώσαμε εμείς οι ίδιοι ως σωστό κλπ.
4 Likes
@Leper_Jesus Η αλήθεια είναι ότι ο κοινωνικός περίγυρος για ένα παιδί μπορεί να είναι πολύ πιεστικός, γιατί έχει ανάγκη να αισθανθεί την παρέα και πως ανήκει σε μία ομάδα. Από εκεί και πέρα, τα βίντεογκέιμ δεν είναι απαραίτητα κακά. Η σχέση που δημιουργούμε με αυτά είναι το θέμα. Ενδεχομένως, με ένα συμφωνημένο πλαίσιο χρήσης, να έπαιρνε πολλά από ένα βίντεογκέιμ (ανάπτυξη σκέψης για επίλυση καταστάσεων, συντονισμός χεριών/ματιών, λεπτή κινητικότητα, κοκ). Εξάλλου, ένα καλό βίντεο γκέιμ είναι κι αυτό ένα μέσο για να ερχόμαστε σε επαφή με τέχνη αλλά και με ιστορίες.
Τα λέει αυτά κάποιος που μεγάλωσε σε αυστηρά αντι-videogame σπιτικό (με ό,τι αυτό συνεπαγόταν σε κοινωνικό κύκλο και συμμετοχή σε συζητήσεις), με μοναδική εξαίρεση ένα παλιό Gameboy και τον Πέρη & Κάτια. Στο Γυμνάσιο - Λύκειο που αυτονομήθηκα λίγο γαμήθηκα στο Lol και στο Left 4 Dead, αλλά πια δεν παίζω ούτε σκάκι στο ίντερνετ.
3 Likes
Λοιπόν, θα σας πω μία προσωπική μου εμπειρία από τη μικρή μου ηλικία, την οποία εμπειρία τη θεωρώ ένα τεράστιο δώρο των γονιών μου, και που θέλω να το υιοθετήσω κι εγώ, είτε σε δικά μου παιδιά, είτε σε όσα μου δοθούν υπ’ ευθύνη μου. Στις απογευματινές ώρες, που και οι δύο έτρεχαν κι έπρεπε να λείπουν από το σπίτι, με αφήναν σ’ ένα φιλικό ζευγάρι. Καθόμουν συνέχεια στο δωμάτιο με τον γιο τους (ένα χρόνο μεγαλύτερός μου), η μάνα του μάς έβαζε στο κασετόφωνο παραμύθια, για τα οποία τρελαινόμουν, μας καθάριζε κανένα φρούτο κ’ εμείς παίζαμε παράλληλα. Αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά, ο νους μου και η ακοή μου να είναι εκεί, στο παραμύθι.
Στο σήμερα. Καθηγητής σε γυμνάσιο και λύκειο. Το βλέπω στα παιδιά. Και ξέρετε κάτι; Το πρόβλημα δεν είναι η οθόνη. Είναι η άγνοια των γονιών και ο φόβος τους να ρωτήσουν, αλλά και ταυτόχρονα να βάλουν όρια, τα οποία τα συστηματοποιούν. Τα παιδιά, ακόμα και σ’ αυτές τις ηλικίες, κι ενώ έχουν εθιστεί στις οθόνες, διψάνε πραγματικά για άλλα πράγματα, ζωντανά. Προσωπικά, και ως θεολόγος, ειδικά στο λύκειο, τους αγοράζω βιβλία μικρά (“Αγαπητέ Θεέ”, “Συμφωνία Ζωής”, “Το Οριζόντιο Ύψος και άλλες Αφύσικες Ιστορίες”, “Τα Τίμια Δώρα” και φέτος θα πάω για το “Μηλιά μου Αμίλητη”) και τους λέω αυτό θα είναι το μάθημά μας. Τα βλέπεις να πιάνουν ένα μικρό βιβλιαράκι και τα περισσότερα το αντιμετωπίζουν σαν ένα μικρό θαύμα, που δεν ήξεραν ότι υπάρχει. Τους αρέσει.
Δε θέλουν πίεση, θέλουν απροσδόκητες κινήσεις, που τους εντάσσεις ως βασικούς μετόχους. Και θέλουν όρια, τα χρειάζονται και τα ζητάνε, έστω και με τον δικό τους τρόπο.
Θέλει υπομονή και αρκετή καλή πανουργία.
7 Likes
Εγώ αν ήμουν γονέας τώρα, σκεπτόμενος τον εαυτό μου παιδί αλλά και τα γούστα μου τώρα, νομίζω θα ήταν τέλειο να στήσω για την οικογένεια ένα απλό, μονοήμερο session από κάποιο παιχνίδι ρόλων (π.χ. dnd). Εννοείται πολύ πιο απλοποιημένο, αλλά η δυνατότητα για storytelling χωρίς όρια αλλά και η αλληλεπίδραση που προσφέρεται στον παίκτη-παιδί (πάλι χωρίς όρια πρακτικά), θα του έδινε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τη φαντασία του όσο πάει.
Σκέφτομαι τον εαυτό μου που ενθουσιαζόταν με τα 88 Ντολμαδάκια του Τριβιζά και το πόσο άλλαζα την ιστορία με τις επιλογές μου και δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πιο τέλειο θα μου φαινόταν αν είχα τον μπαμπά/τη μαμά να μου αφηγούνται ένα παραμύθι που εγώ είμαι πρωταγωνιστής και μπορώ να κάνω ότι θέλω μέσα σε ένα τόσο ανοιχτό πλαίσιο για να πετύχω κάποιους στόχους. Quality time με την οικογένεια + δημιουργική ώρα σε ένα.
4 Likes
Εμ, γι’ αυτο εγω που ξημεροβραδιαζομουν στα μπλιμπλικαδικα (και μπιλιαρδαδικα) παιζοντας ο,τι arcade υπαρχει αυτη τη στιγμη στο mame library, συν καποια που ισως εχει ξεχασει ακομη και η ιστορια, εμεινα στουρνος. Συνεχιστε.
3 Likes
Μου θύμισες την δεύτερη χρονιά του μεταπτυχιακού - 10 χρόνια πριν, γκουχ, γκουχ - που ασχοληθήκαμε σε ένα μάθημα με τη σύνδεση video games και μάθησης, τη σύνδεσή τους με το storytelling, τα multiple ending stories, τα μοτίβα αφήγησης και πάει λέγοντας. Μάλιστα η διπλωματική μου είχε να κάνει με το storytelling στα παιχνίδια μάθησης. Ξεκινώντας από τα μοτίβα αφήγησης του Vladimir Propp, που είχε αναλύσει βασικά μοτίβα στα παραδοσιακά ρωσικά παραμύθια, περνώντας από σύγχρονους ερευνητές όπως ο Prensky, που μίλησε για τους ψηφιακούς αυτόχθονες και τη μάθηση βασισμένη στα ψηφιακά παιχνίδια, καταλάβαμε πως τα video games είναι εν δυνάμει περιβάλλοντα ανάπτυξης φαντασίας και μάθησης. Είναι μια διάσταση που δεν πρέπει να παραβλέπουμε.
Ο λόγος που δεν το ανέφερα είναι ότι συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λέει ο Dr.Feelgood. Πλέον υπάρχουν γενιές παιδιών που παίζουν χωρίς όρια, χωρίς να έχουν επαφή με βιβλία ή άλλες μορφές αφήγησης, και παίρνουν κυρίως τα αρνητικά από τα videogames.
1 Like
Θα λέγαμε ότι ένα παιδί αφημένο μόνο του στο δωμάτιο μόνο με βιβλία, κι ελάχιστη αλληλεπίδραση, είναι εξίσου παραμελημένο;
Η αλήθεια είναι, ότι τα βιβλία μπορούν ν’ αποτελέσουν μία σημαντική βάση, ώστε το παιδί να κοινωνεί με τον κόσμο. Σε όλους τους αναγνώστες, ενδόμυχα, υπάρχει η επιθυμία της αλληλεπίδρασης και της σχέσης.
Ωστόσο, η υπέρτατη αρχή είναι η ερωτική συζυγία, ως ο πλοηγός αστέρας. Και από 'κει και πέρα, όλοι οι πνευματικοί κηδεμόνες. Τα βιβλία ενισχύουν και αυξάνουν στην ψυχή (ειδικά την παιδική), αυτό που της ταΐζει το πρόσωπο. Ο ερχόμενος προς σχέση και ζωή (όπως θα έλεγε και ο Γιανναράς).
Το παιδί θέλει μετοχή, δράση και κοινωνία. Αν το αφήσεις μόνο του σε αυτό, μετά μην έχεις την απαίτηση να σε ακούσει. Προσπαθούμε το πούμε ή και να το δείξουμε αυτό στους γονείς, γιατί κάποιοι έρχονται μόνιμα με την ατάκα “μα, το παιδί μου διαβάζει!”. Αλλά αγαπητέ άνθρωπε, δεν είναι αυτό το θέμα με το παιδί σου.
1 Like
Υποθέτω όμως ότι αυτό δεν είναι ίδιον των αναγνωστών ή των παιδιών, αλλά των ανθρώπων. Το επιχείρημά μου θα ήταν, διαφορετικά, “τα βιβλία δεν είναι μαγικά να τα κάνουν όλα μόνα τους. Θέλει αλληλεπίδραση”
1 Like
Ναι, έχεις δίκιο σ’ αυτό και μάλλον δεν το διατύπωσα ορθά.
Πάντως, στο εύλογο ερώτημά σου, νομίζω ότι πολύ ωραία απάντηση είναι ο ίδιος ο Γιάννης Ατζακάς και ειδικά μέσα από την τριλογία του “Διπλωμένα φτερά”, “Θολός βυθός”, “Φως της Φονιάς” (ειδικά αυτό το τελευταίο).
Μπορεί εν πρώτοις, να είναι παραμελημένο ή και να φαίνεται. Καθώς, όμως, το πλησιάζουν νέοι άνθρωποι στη ζωή του, εκείνο τους δοκιμάζει, ίσως, και με πολύ σκληρό τρόπο. Είναι πολύπλευρο το ζήτημα.