Ποτέ δεν είναι αργά!
1 Like
Νομίζω είναι πιο γνωστό ως “Το Φλογισμένο Αρχιπέλαγος”
Ιούλιο Βερν διάβαζα κι εγώ φανατικά εκεί στο Δημοτικό, αλλά ειλικρινά δεν έχω αγγίξει κανένα από αυτά από τότε (by the way, Lupin, νομίζω τριλογία ήταν η συνέχεια “20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα” και “Το μυστιριώδες νησί”, αλλά δεν θυμάμαι τώρα ποιο ήταν το τρίτο).
Το σοκ το ΜΕΓΑΛΟ, όμως, το είχα πάθει με τον “Κόμη Μοντεχρήστο”. Είχα πάθει ψύχωση με το συγκεκριμένο βιβλίο, σε φάση έγραψα και δικό μου μυθιστόρημα που ήταν όοολο αντιγραφή από αυτό (ακόμα και τα ονόματα), και για κάποιον λόγο απλά χαιρόμουν που έγραφα ξανά την ιστορία πιο απλά με δικό μου τρόπο.
Ίδια ηλικία, μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει “Το πράσινο σύννεφο” του A.S. Neill. Αυτό, μάλιστα, με θυμάμαι να το διαβάζω ξανά και ξανά και ξανά, πάμπολλες φορές και στην εφηβεία και παίζει να είναι το μόνο “παιδικό ανάγνωσμα” που υπάρχει αυτήν τη στιγμή στη βιβλιοθήκη μου -όλα τα υπόλοιπα έχουνε μείνει στα Γιάννενα.
ΟΚ, κάπου εκεί ήρθε το “Χόμπιτ” και καπάκι όλη η τριλογία, Χάρι Πότερ φυσικά μέχρι το 4 (μετά μεγαλώσαμε, τα διαβάσαμε μετά από χρόνια τα υπόλοιπα), και γενικά ωραία εποχή, όλα αυτά Δημοτικό εκεί γύρω, μεγάλη αγάπη για το βιβλίο, διάβαζα οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου.
Ακόμη θυμάμαι ότι οι γονείς μας μάς έδιναν πολλά βιβλία της Ζωρζ Σαρρή και της Άλκης Ζέη, αυτές πώς και δεν τις ανέφερε κανείς σας; Αυτά ήταν της αδελφής μου, βέβαια, αλλά τα διάβαζα κι εγώ, και θυμάμαι ότι εκεί πρωτομπήκαν και κάποιοι πολιτικοί/ιδεολογικοί σπόροι γιατί υπήρχαν ιστορικές αναφορές σε τεταμένες εποχές (αν και τώρα αν με ρωτήσεις δεν θυμάμαι καθόλου τη “στάση” των συγγραφέων κι ούτε τις έχω ψάχει βασικά για να δω τι καπνό φουμάρανε).
Και, φυσικά, όπως αναφέρθηκε, πριν απ’ όλα αυτά ελληνική μυθολογία φουλ κλπ.
Αυτά απ’ την παιδική μου ηλικία, μπορεί να ξεχνάω και τίποτα.
7 Likes
-Μπαμπά, θέλω να μου φέρεις το Χάρι Πότερ.
-Δεν είσαι λίγο μικρός για αυτό; (αρχές δημοτικού)
-Το θέλω.
-Άντε να στο φέρω.
Το ξεκοκκαλίζω σε 1-2 μέρες και ένα μεσημέρι εκεί που τρώμε οικογενειακά, κάνει το λάθος ο πατέρας μου να με ρωτήσει πως μου φάνηκε και τι κατάλαβα. Και εγώ σαν πιτσιρίκι ενθουσιασμένο και χωρίς κόφτη, του είπα όλο το βιβλίο, κεφάλαιο κεφάλαιο 
Πάρα πολύ διάβασμα στο δημοτικό. Και Άλκη Ζέη και Ιούλιο Βερν και Ένιντ Μπλάητον και Χάρι Πότερ, εννοείται όλα από το “Μια Σειρά από Ατυχή Γεγονότα”, σαφώς και τα περισσότερα από τις Ανατριχίλες. Όλα αυτά διανθισμένα ενδιάμεσα με επιλογές μυστηρίου και φαντασίας από τον πατέρα μου, ό,τι άλλο λογοτεχνικό με τραβούσε καθώς και Disney κόμιξ, περιοδικά για αυτοκίνητα και PC Master. Εκεί προς τα τέλη του Δημοτικού πρέπει να ήρθε και ο Στίβεν Κινγκ στη ζωή μου, τα περισσότερα βιβλία του (μαζί με λίγο Μπάρκερ) τα είχα διαβάσει μέχρι 14-15 βαριά. Γενικά η ροπή προς το Φανταστικό φάνηκε πολύ νωρίς, θα έλεγε κανείς.
Ήδη από τα μέσα του γυμνασίου είχα κόψει ρυθμό πάντως, ωστόσο εκεί γνώρισα τον Τόλκιν, είναι σημαντικό αυτό για εμένα.
8 Likes
Πω-πω, “Ανατριχίλες”, ναι, πώς τις ξέχασα; Για κάποιον λόγο (τι “για κάποιον λόγο”; Νομίζω τα εξώφυλλα ήταν ο ΜΟΝΟΣ λόγος) τα παίρναμε σωρηδόν παρ’ όλο που δεν τρόμαζα ούτε στο ελάχιστο με κανένα (νομίζω με το πρώτο-πρώτο λίγο, “Το σπίτι των νεκρών”; Κάπως έτσι λεγόταν).
4 Likes
Νομίζω δεν υπήρχε παιδί που να μην είχε ανατριχιάσει με τα εξώφυλλα (έστω) απ’ τις Ανατριχίλες. Ειδικά το “Σπίτι των Νεκρών” που αναφέρεις, ήταν για μένα μέγιστος τρόμος.
Και μια που το ανέφερες, είναι καιρός που νοσταλγώ αυτόν τον παιδικό τρόμο. Να φοβάσαι να κοιτάξεις προς τη μεριά του σκοταδιού. Να αλλάζεις κανάλι και να συνειδητοποιείς με φόβο ότι παίζει θρίλερ. Να ξυπνάς το βράδυ να πιεις νερό ή να πας τουαλέτα, και να κοιτάζεις με την άκρη του ματιού πώς μοιάζει το σπίτι στη σιωπή μετά τα μεσάνυχτα.
3 Likes
Ειναι τοσο πολλα που πρεπει να παω στο σπιτι των γονιων μου για ενδελεχες ψαξιμο ντουλαπας για να μην ξεχασω παρα πολλα απο αυτα που διαβαζα στο δημοτικο.
Απο αυτα που αναφερθηκαν διαβαζα και εγω ανατριχιλες, Βερν, Σαρρη, Παπαδιαμαντη, επισης Λουντεμη, Σαμαρακη, Τουαιην και αλλα.
Πεντε απο τα αγαπημενα μου βιβλια, απο αυτα που μπορω να θυμηθω τωρα, ηταν τα ταξιδια του μαρκο πολο, το χομπιτ, ενα βιβλιο ιατρικης/ανατομιας γραμμενο φυσικα για παιδια, τα ρεκορ Γκινες καποιας χρονιας των early 90s, και το “ενα παιδι μετραει τα αστρα” του Λουντεμη.
Και απειρα περιοδικα, ειχα την τυχη να εχει ψιλικατζιδικο η (πολυ γενναιοδωρη τα εγγονια της) γιαγια μου, οποτε διαβαζα κυριολεκτικα σχεδον οτι υπηρχε, επιστρεφοντας οτι δεν ειχε ζελατινα, κρατωντας οτι ειχε
1 Like
1 Like
Παίδες, μιας και η γενεαλογία τρόμου έχει αρχίσει πάλι κι απλώνει τα πλοκάμια της πάνω μου, θέλω να μου πείτε προτάσεις για λογοτεχνία τρόμου. Προφανώς τα πολύ γνωστά (Barker, King, Lovecraft) τα έχω διαβάσει, θέλω όμως κάτι πιο σύγχρονο σε νοοτροπία.
Προτιμώ λογοτεχνία τρόμου που να αγγίζει το ανοίκειο, το παράδοξο, πιο αφηρημένα δηλαδή κόνσεπτ, κι ας χρησιμοποιεί παλιά σύμβολα (βλ. βαμπίρ, δαίμονες, κλπ). Αλλά δεν θέλω να είναι το κλασικό “Ξυπνήσαμε τη μούμια” ή “Επιδρομή των ζόμπι!” και ως εκεί. Φανταστείτε κάτι σαν το “Απόσταση Ασφαλείας” της Σβέμπλιν, ή το “Σπίτι από Φύλλα” (που δυστυχώς το έχω βρει μόνο στο metabook, κι αυτό με 190 ευρώ!).
Αν ήταν ταινία, θα ήταν του Lynch, ας πούμε.
Όχι, αλλά θέλω να το πάρω κάποια στιγμή.
Η λογοτεχνία του τρόμου είναι ζόρικο παρακλάδι. Άλλα κάνουν κλικ στον καθένα. Εγώ πχ αποφεύγω τις ρεαλιστικές ιστορίες με βία και σαδισμό παρότι έχω διαβάσει και τέτοια. Προτιμώ το υπερφυσικό στοιχείο. Το αγαπημένο μου σε αυτό το είδος είναι το Ιστορία Φαντασμάτων (Ghost Story) του Peter Straub. Αν σου άρεσε το Salems Lot πιστεύω θα σου αρέσει και αυτό. Και όχι δεν έχει βρυκόλακες.
Για κάτι πιο φρέσκο αν θες τσέκαρε το παρακάτω
Aποθεωτικές κριτικές, μάλλον modern classic. Κοσμικός Τρόμος που θυμίζει Lovecraft. Δεν έχω ακόμη άποψη, με περιμένει στο ράφι εδώ και μήνες.
Από Έλληνες συγγραφείς έχω πολύ καλή γνώμη και για τον Κωνσταντίνο Κέλλη.
1 Like
Ωραίος, σ’ ευχαριστώ πολύ! Δίνεις αρκετές ιδέες σε διαφορετικά ύφη. Θα τα ψάξω!
Από αυτά που λες μάλλον θα σου αρέσει αρκετά ο Ligotti, ρίξε μια ματιά στο Teatro Grottesco που μεταφράστηκε πριν 1-2 χρόνια.
3 Likes
ο ψαρας πολύ καλό!
πωπω, η περιγραφη με υπερ-εψησε !
ευχαριστουμε πολυ παιδια για τις προτασεις. ερχεται και χειμωνας… 
1 Like
Μη λέτε για Ιούλιο Βερν κάπου παραπάνω.
Τρομερή αδυναμία, κρίμα που κάπου έδωσα καμια εικοσαριά βιβλία που είχα και δεν τα έχω πια. Θα τα ξαναδιάβαζα Α ΝΕ ΤΑ.
Ο Βερν άλλαξε τον τρόπο που έβλεπα-βλέπω τον κόσμο.
Πρώτο βιβλίο που διάβασα κάπου στα 10 μου, Ο Δεκαπενταετής Πλοίαρχος.
3 Likes
Αδερφέ, ο Ίκαρος μόλις κυκλοφόρησε ένα βιβλίο ονόματι “Έμβια Όντα”. Στο συνιστώ για τρεις λόγους.
Αρχικά, έχει εξωφυλλάρα.
Κατά δεύτερον, η πλοκή του είναι πολύ ωραία και σε ταξιδεύει.
Και κατά τρίτον και ουσιαστικότερον, άνετα είναι ένας φόρος τιμής στον Ιούλιο Βερν.
Είναι της Iida Turpeinen.
2 Likes
Να προτείνω εδώ πέρα και τον Μακάβριο Χορό του King. Δεν είναι fiction, αλλά περισσότερο μια “συζήτηση” που έχει ο King με τον αναγνώστη, στον οποίο εξηγεί τι είναι ο τρόμος για αυτόν, ενώ προτείνει και αναλύει κινηματογραφικά έργα και λογοτεχνικά ιδιώματα. Αφενός έχει ενδιαφέρον να δεις πως σκέφτεται το μυαλό ενός ανθρώπου που άλλαξε τον ρου της λογοτεχνίας τρόμου, αφετέρου μιλάμε και για έναν άνθρωπο που είναι τεράστιος, καμμένος φαν του genre και έχει να μοιραστεί ωραίες προτάσεις και αξίζει να διαβάσεις τη ματιά του.
3 Likes
Όταν πρωτοείδα το συγκεκριμένο εξώφυλλο στα “Υπό έκδοση” του Ίκαρου, είπα “αυτό το βιβλίο θέλω οπωσδήποτε να το διαβάσω”. Μετά, είδα την περιγραφή και επιβεβαίωσα στον εαυτό του την αρχική πρόθεση.
Κουβαλάει μέσα του μία αύρα από Ιούλιο Βερν, ζωντανή και όχι ταριχευμένη. Σε μεταφέρει με πολύ ωραίο τρόπο στα βόρεια της γης, αλλά και στην αγεφύρωτη ανθρώπινη κατάσταση, όπου από τη μία πλευρά στέκει η αγνή και φυσιολογική εξερεύνηση για γνωριμία με τον λόγο των όντων, και από την άλλη (η οποία και υπερισχύει) καραδοκεί η αχαλίνωτη επίθεση για κατάκτηση και ανάδειξη προς μία δόξα, που στο τέλος της υπάρχει η σκόνη και όχι η άνθιση.
Η τελευταία ιστορία άνετα γίνεται μία υπέροχη ταινία, που θα μας ταξιδεύει στην κτίση και τον άνθρωπο. Και με μουσική υπόκρουση τους Madrugada.
Θεωρώ ότι η Iida Turpeinen έκανε ένα πολύ ωραίο πρώτο βήμα. Επίσης, ο συνδυασμός αυτού του (Φιλανδικού) βιβλίου με το γεγονός, ότι εδώ και δύο βδομάδες το “Borderland” των Amorphis δεν έχει εξέλθει από το μηχάνημα του αυτοκινήτου, είναι ό,τι καλύτερο. Ναι, ο δίσκος των Φιλανδών, που τον χαίρομαι (και ας έχουν κυκλοφορήσει πολύ ανώτερα και καλύτερα σύμφωνα μ’ εσάς, τους μύστες της μουσικής τους) απίστευτα, είναι το soundtrack του βιβλίου.
Υ.Γ. ιδιαίτερη μνεία στη χρήση των λατινικών όρων, στις ονομασίες των όντων.
Α ρε θαλάσσια αγελάδα του Στέλερ, που 'χες μήκος 753 εκ.
4 Likes