Για κάποιον περίεργο λόγο δεν είχα πιάσει ποτέ το “Ανατολικά της Εδέμ” του Steinbeck, παρ’ όλο που θεωρώ και “Τα σταφύλια της οργής” και το “Άνθρωποι και ποντίκια” (ιδίως αυτό) από τα καλύτερα πράγματα που έχω διαβάσει στη ζωή μου.
Ρε παιδιά, είχα ξεχάσει πώς είναι ν’ ανατριχιάζεις από τις πρώτες 40-50 σελίδες. Είχα ξεχάσει πώς είναι να σου περιγράφουν συμπεριφορές και ρόλους “φανταστικών” ηρώων που νιώθεις ότι το πρότυπο πάνω στο οποίο γράφτηκαν είσαι εσύ ο ίδιος. Πώς κατάφερναν κάποιοι συγγραφείς να μπαίνουν τόσο βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή, ρε γαμώτο;
Άρχισα πρόσφατα το Άνθρωποι και Ποντίκια γιατί έφαγα πολύ σπαμ για το πόσο καλό είναι. Πρώτη μου επαφή με Steinbeck και αν και στην αρχή ακόμα, καταλαβαίνω πως θα πάρουν σειρά και άλλα δικά του.
Διάβασα την Ανεμωλια το καλοκαίρι και δεν περίμενα πόσο καλό θα ήταν.
Συγκλονιστικό θα έλεγα με υπέροχη γραφή.
Παρόλες τις ευκολίες. Ωραία περιγραφή της Ελλάδας του ΠΑΣΟΚ (μπλε και πράσινου)που οδήγησε μια ανέμελη γενιά σε μνημόνια, μέσα από προσωπικές - οικογενειακές ιστορίες. Όλα αυτά σε παραλληλισμό με Ομηρικά Έπη.
Τι άλλο προτείνετε από Ζουργο?
Νομίζω το τρίπτυχο Σκηνές από το βίο του Ματίας Αλμοσίνο - Αηδονόπιτα - Στη Σκιά της Πεταλούδας είναι το σύνηθες σημείο αναφοράς. Δεν παίζει ρόλο η σειρά, δεν συνδέονται, απλά λίγο ως πολύ με αυτά καθιερώθηκε και έφτιαξε όνομα.
Η αλήθεια είναι ότι έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του και δεν μπορώ να πω ότι βρει κάτι μέτριο.
Η Σκιά της Πεταλούδας είναι αριστούργημα, βέβαια. Οι Ρετσίνες του Βασιλιά μου έκαναν επίσης κλικ, όπως και το τελευταίο του, Παλιές και Νέες Χώρες. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φρεσκάρω τα παλιά του, γιατί δεν θυμάμαι λεπτομέρειες.
Nice…θα τον ψάξω κι εγώ. Ήμουν και είμαι διστακτική με τους Έλληνες λογοτέχνες, αλλά αφού τον προτείνετε εδώ μέσα, που γενικά τα γούστα μας δεν απέχουν και πολύ, θα σας εμπιστευτώ!
Ή πιο σωστά “πότε ένας πολιτικός μπορεί να φανεί χρήσιμος σε έναν πολίτη”.
Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, σε ταχύπλοο για Κυκλάδες, καθόμουν τετ α τετ με τον Γιώργο Σουφλιά. Λίγο άβολη στιγμή, όταν έκατσε απέναντί μου, αλλά όταν ανοίξαμε και οι δύο βιβλία, δεν δίστασε να μου πιάσει κουβέντα για αυτά που διαβάζαμε. Τέλος πάντων, μου πρότεινε να διαβάσω την Μικρή Ιστορία του Κόσμου και την Αηδονόπιτα του Ζουργού, αν θυμάμαι καλά, προτείνοντάς μου σαν πολύ καλό συγγραφέα.
Τον άκουσα (αυτός δεν ξέρω πόσα άκουγε) και δεν το μετάνιωσα…
Τον ξεκίνησα με Ματίας Αλμοσίνο κι ενθουσιάστηκα, θα τα διαβάσω όλα, μου είπα. Αμ δε. Στον Φράουστ έπεσε λίγο ο ενθουσιασμός και νομίζω στη Σκιά της Πεταλούδας καταλάγιασε για τα καλά, κυρίως λόγω της ανελέητης περιγραφής τοποθεσιών που με κούρασαν αρκετά. Θέλω να τον ξαναπιάσω, αλλά με πολλή προσοχή και διεξοδική έρευνα, χαχα. Πως θα γίνει τώρα αυτό, θα δείξει.
Εμένα το αγαπημένο μου (θεωρώ, μάλιστα, πως είναι και το πιο ευανάγνωστό του) είναι “Το βιβλίο του ωκεανού”. Σε αρκετά του σημεία “μύριζα την ευωδία” από τα “Λόγια της πλώρης” του Καρκαβίτσα. Έτσι, προ τετραετίας ή πενταετίας, στην έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης τον πέτυχα μπροστά μου, του μίλησα και τον ρώτησα ευθέως αν, όντως, πίσω από αυτό το βιβλίο κυοφορείται το πνεύμα του Καρκαβίτσα. Ενθουσιάστηκε πολύ και με είπε, πως είναι πολύ πιθανό το βιβλίο ν’ αποτελεί επιρροή του αείμνηστου, αφού τα “Λόγια της πλώρης” είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα του βιβλία.
Χθες ξεκίνησα το “Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος” των Μαρξ-Ένγκελς. Εντάξει, διαχρονικό έργο που σε βοηθάει να κατανοήσεις τις βασικές αρχές του Κομμουνισμού. Πολύ ενδιαφέρον και ευκολοδιάβαστο, αν και θέλει συγκέντρωση - δεν νομίζω ότι αρκεί μια ανάγνωση, χρειάζονται τουλάχιστον 2 με 3, θα έλεγα, για να “ξεκλειδώσεις” το κείμενο.
Έχει ενδιαφέρον πώς, με τέτοια κείμενα, μπορείς πάντα να επιστρέφεις, διότι θέλεις να δεις πώς απαντάνε σε συγκεκριμένα διλήμματα, απορίες, ή πρακτικά προβλήματα, που κανείς τα αντιμετωπίζει στην πράξη και δεν τα σκέφτεται εκ των προτέρων ώστε να τα θέσει ως “ερωτήσεις” στο κείμενο. Οπότε, ενώ το έχεις διαβάσει ίσως και δέκα φορές, μετά πέφτεις πάνω σε ένα πολιτικό ζήτημα και αναρωτιέσαι: “Τι αναφέρει το Μανιφέστο γι’ αυτό, πώς το προσεγγίζει;” Και στην ενδέκατη ανάγνωση διαπιστώνεις - ίσως - ότι κάτι λέει, το οποίο το είχες διαβάσει, αλλά ποτέ υπό το πρίσμα αυτής της συγκεκριμένης ερώτησης, οπότε και το προσπερνούσες.
Ενίοτε, οι συγγραφείς έχουν ήδη αναρωτηθεί για το συγκεκριμένο, κι η απάντηση είναι σαφής. Άλλοτε, δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο, και πρέπει να συνθέσεις εσύ απ’ τα συμφραζόμενα τι θα απαντούσαν. Συχνά, τα δύο αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα!
Έχοντας υπόψη να προχωρήσω σε Pynchon και κάποια στιγμή να ξανά αναμετρηθώ με το Infinite Jest, άρχισα χθες το Moby Dick (στα αγγλικά). Δεν έχω άποψη, στο πρώτο κεφάλαιο είμαι, δεν πρόλαβα πολλά αλλά αν έχει κάποιος να προσφέρει τον οβολό του για κάτι από αυτά είναι ευπρόσδεκτος…
Κι εσύ ε; Κι εγώ σκεφτόμουν πρόσφατα ότι είναι το μόνο βιβλίο που με έχει νικήσει (κατατροπώσει θα έλεγα) αλλά σκέφτομαι πόση ώρα ξόδεψα για να διαβάσω 300 σελίδες ήδη, να μην είμαι καν στα μισά και να μην έχω ευχαριστηθεί ούτε μία από αυτές και σκέφτομαι ότι η ζωή είναι μάλλον πολύ μικρή.
Κι εγώ εκεί είχα φτάσει περίπου αλλά οι εικόνες που μου έβγαζε μου έχουν μείνει πολύ ζωντανές και όλο μου βγαίνει να επιστρέψω.
Πάντως η ελληνική μετάφραση έχει ολοκληρωθεί (από Καλτσά) κι απ’ ότι ξέρω είναι στην επιμέλεια τώρα. Από Gutenberg θα βγει. Δεν ξέρω πότε, ελπίζω σύντομα και ίσως το ξεκινήσω πάλι τότε, έχοντας και τη μετάφραση ως βοήθημα.
…