Αυτό ίσως είναι μία λύση, όχι τόσο για τη γλώσσα αλλα γιατί οι αγγλικές εκδόσεις έχουν τόσο κακή ποιότητα φύλλου και γραμματοσειράς που κάνουν το διάβασμα ακόμα πιο δύσκολο. Η επιμέλεια και η ποιότητα των ελληνικών εκδόσεων είναι συνήθως άπιαστη.
Ισχύει αλλά στο συγκεκριμένο προσωπικά με δυσκόλεψε και η γλώσσα. Εκτός από τις αναμενόμενες άγνωστες λέξεις είχες και τόσες πολλές δικές του συντμήσεις και λέξεις που χανόμουν κάθε 2 γραμμές σε σημεία.
1 Like
Προσυπογράφω κάθε λέξη. Αυτό βέβαια είναι ίδιον όλων των πολιτικών και ιστορικών συγγραμμάτων, αλλά ναι, το Μανιφέστο είναι και βιβλίο-σύνοψη που περιγράφει τις γενικές αρχές της κομμουνιστικής ιδεολογίας, οπότε είναι επιβεβλημένη μια δεύτερη, τρίτη, ίσως και περισσότερες, ανάγνωση για να καταλάβεις αυτό τον κόσμο.
Ισχύει. Μακάρι η ελληνική μετάφραση να βοήθησε σε αυτό αλλά νομίζω είναι θέμα κειμένου και όχι γλώσσας.
Εν τω μεταξύ δε με κέρδισε και κανένας χαρακτήρας, δεν ξέρω, είχα κάθε καλή πρόθεση αλλά δεν.
1 Like
Δυστυχώς δεν το κατάφερα, το πάλεψα άλλη μια φορά τώρα με τον θάνατο του Hinds που έβαλα ξανά το Leviathan να παίζει σερί αλλά δεν, απλά δεν.
Εντωμεταξύ έχω και την ελληνική γκουτενμπεργκ έκδοση γιατί την είχα βρει πολύ φτηνά (5ευρώ, κάτι τέτοιο, και λέω δε γαμιέται) και πάντα είχα την απορία, μαύρη φάλαινα στο εξώφυλλο, πάτε καθόλου καλά;
Σε ενοχλεί όταν τελικά παρατάς έργα που θεωρούνται ογκόλιθοι του χώρου;
Είχα το ψυχαναγκαστικό να τελειώνω κάτι που άρχίζω, να διαβάζω μέχρι το τέλος ακόμα και αν δεν μου άρεσε, αλλά τα τελευταία χρόνια και λόγω χρόνου είπα δεν αξίζει να τον σπαταλάω σε κάτι που δεν με ευχαριστεί.
Παρ’όλα αυτά, είναι κάποια που με ενοχλεί το να μην τα καταλαβαίνω.
Ε πλέον κι εγώ δεν μπορώ να χάνω χρόνο με οτιδήποτε δε με τραβάει καθόλου, ειδικά αν είναι κανένα τούβλο >500σελ όπως το προαναφερθέν, ίσως κάποια στιγμή να του δώσω ξανά μια ευκαιρία. Με ενοχλεί, αλλά με τόσα αδιάβαστα πια τι να κάνουμε ¯_(ツ)_/¯¯
Tο έχω κι εγώ στις εκδόσεις Γκούτενμπεργκ, οι οποίες αν και άβολες στο διάβασμα, (μικρά και βαριά βιβλία, γενικα) με κρατάνε με την γενικότερη αισθητική τους (και με το πολυτονικό-είμαι και κάποιας ηλικίας, γαρ)
Έχοντας δει και απολαύσει την ασπρόμαυρη ταινία με τον Gregory Peck, θεώρησα ότι θα διαβάσω ένα αριστούργημα, αλλά πέρα από την κεντρική ιδέα του κηνυγιού, οι ατελειώτες (ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ, όμως) λεπτομέρειες, με κούρασαν απίστευτα και το τελείωσα από υποχρέωση…
Είχα κάμποσο καιρό να γράψω σε αυτό το τοπικ, κυρίως επειδή δεν είχα διαβάσει κάτι φοβερό τους τελευταίους μήνες.
Τελείωσα σήμερα το «Ανταρκτική» της Claire Keegan. 15 αυτοτελείς ιστορίες σε +- 250 σελίδες.
Μου άρεσε πάρα πολύ, το συστήνω σε όσους αρέσει ο ωμός ρεαλισμός. Κάτι σαν Οικονομίδης 
αλλά σε αρκετά πιο ατμοσφαιρικό και σίγουρα πιο ποιοτικό σε κείμενο. Ή ίσως Ταραντίνο αλλά χωρίς το σπλατερ 
.
3 Likes
Θα επρεπε να ειναι cross posting με το νημα των ειδησεων απο Ελλαδα, αλλα τη βαζω εδω διοτι πλεον την αντιλαμβανομαι με εντελως διαφορετικο perspective.
ο ιδιοκτήτης του ζώου, που είναι ο γιος του 76χρονου που νοσηλεύεται μετά την επίθεση του ροτβάιλερ, “είναι παράνομος εκτροφέας”.
Γνώμη για Σάλι Ρούνει, για την οποία γίνεται χαμός απ’όσο διαβάζουμε ;
Διαβάζω τώρα την Ιστορία Φαντασμάτων που προτάθηκε εδώ μέσα - είμαι στη σελίδα 100, οκ καταχνιά, αλλά ακόμα δεν έχω φοβηθεί και δεν έχω καταλάβει που το πάμε. Ειδωμεν όμως, γιατι ειναι τούβλο
Από Sally Rooney είχα δει τη σειρά Normal People όταν είχε βγει και με είχε κάνει χώμα 10/10. Αργότερα είδα να χαρίζουν το βιβλίο Conversations with Friends στα αγγλικά και το πήρα (έχει βγει κι αυτό σε σειρά αλλά δεν την έχω δει). Για πολύ καιρό ανέβαλα να το διαβάσω γιατί έβλεπα ανάμεικτες κριτικές αλλά τελικά το έκανα φέτος το καλοκαίρι. Δεν μπορώ να πω ότι σαν βιβλίο μου άφησε κάτι, δλδ δεν έχει κάποιο βάθος ή μεγα συμβολισμούς αλλά όσο το διάβαζα απολαμβανα κάθε σελίδα. Μου άρεσε πάρα πολύ η γραφή της και πραγματικά πιστεύω ότι αν είχε γεννηθεί 50 χρόνια νωρίτερα θα την αντιμετωπίζαμε σαν τη Sylvia Plath ξερωγω. Βέβαια θα μου πεις ότι αν είχε γεννηθεί τότε, δεν θα είχε και τις ίδιες επιρροές για να γράφει όπως τώρα.
Η πιο συχνή αρνητική κριτική που ακούω για τα έργα της είναι ότι πάρα πολλά προβλήματα θα είχαν λυθεί αν οι χαρακτήρες της είχαν απλά τις στοιχειώδεις ικανότητες επικοινωνίας και από τη μια το καταλαβαίνω αλλά από την άλλη το βρίσκω και απόλυτα αληθοφανές. Εξάλλου όλοι μας έχουμε τις ανασφάλειες σαν άνθρωποι και πιστεύω πως η Ρούνεϊ βουτάει ιδιαίτερα βαθιά στη millennial ψυχή ή σε ένα μέρος της τέλος πάντων.
Μεταξύ Conversations with Friends (βιβλίο) και Normal People (σειρά) βρήκα πολλές κοινές θεματικές και είναι ο μόνος λόγος που δεν έχω διαβάσει κάτι άλλο δικό της προς το παρόν αλλά αν συνεχίσω ποτέ, θα πάω στο Intermezzo.
2 Likes
Διάβασα το νέο (και πρώτη νουβέλα) βιβλίο του Woody. Σα να βλέπεις καλή ταινία του. Με τους γνώριμους χαρακτήρες που φτιάχνει, το γνώριμο Μανχάταν, τις γνώριμες νευρώσεις, τα γνώριμα έξυπνα αστεία. Σίγουρα όχι λογοτεχνικό αριστούργημα, αλλά όσοι αγαπάτε Woody και σας έχει λείψει, μην προσπεράσετε. Όσοι δεν αγαπάτε, δε θα σας αλλάξει τη γνώμη.
3 Likes