Αυτό τον καιρό διαβάζω για 5η φορά το Πόλεμος και Ειρήνη του(Τρισμέγιστου) Leo Tolstoi και το αμέσως προηγούμενο το Dune του(τεράστιου) Frank Herbert.
P.S. Αν ακούγεται πολύ ψυχάκικη εναλλαγή έχω κάνει και χειρότερες.
Μια χαρά μου ακούγεται εμένα η εναλλαγή, να μη σου πω πως ταιριάζουν κιόλας αυτά τα δύο βιβλία (τεράστια έπη και τα δύο) 8)
Και γω που νόμιζα πως οι 3 (σχεδόν) φορές που έχω διαβάσει το Πόλεμος και Ειρήνη είναι πολλές!
Ξαναδιαβαζω,λιγο τωρα καθε βραδυ,το χρωμα της μαγειας,του τερυ πρατσετ…ξεπατωνομαι στο γελιο again…ο τυπος δεν παλευεται καθολου λεμε…
Eγώ διάβασα το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ το οποίο το βρήκα εξαιρετικό και το συστήνω ανεπιφύλακτα(αν και εντάξει πάνω κάτω όλοι το ξέρουν μιας και θεωρείται κλασσικό…αλλά λεπτομέρειες:p )
θέλω να διαβάσω το βιβλίο “Η μεταμόρφωση” του Κάφκα, το έχει διαβάσει κανείς?
Ό,τι και να πω γι’ αυτό το λογοτεχνικό αριστούργημα είναι λίγο πραγματικά. Δεν θεωρείται τυχαία ένα απο τα κλασικότερα έργα όλων των εποχών. Και σχετικά πρόσφατα το διάβασα και γω, τον χειμώνα που μας πέρασε!
Όχι, αλλά θεωρείται έργο-ορόσημο του Κάφκα. Και το όλο concept της μεταμόρφωσης σε κατσαρίδα ακούγεται πολύ ενδιαφέρον… Θέλω να το τσεκάρω κάποια στιγμή.
Ρε συ ο Λόρδος Χένρυ σαν χαρακτήρας δεν ήταν ένας απο τους καλύτερους που έχεις διαβάσει η απλά ήταν η ιδέα μου(αν και δεν συμφωνούσα με τις περισσότερες απόψεις που ανέφερε…)?
O Λόρδος Χένρυ ήταν απο τους χαρακτήρες που απλά είναι αδύνατον να μην εντυπωσιάσουν τον αναγνώστη! Και μόνο αυτά που έλεγε θα μπορούσαν άνετα να γεμίσουν 2-3 σελίδες στο θέμα για τα quotes! Πίστευαν τότε πως ο λόρδος Χένρυ ήταν στην ουσία το alter ego του ίδιου του Όσκαρ Γουάιλντ, αλλά ο ίδιος είχε πει πως έμοιαζε στην ουσία περισσότερο με τον - πολύ πιο γήινο - Μπάζιλ, τον ζωγράφο…
Δεν ξέρω αν μπορούμε να το πιστέψουμε αυτό, καθώς μιλάμε για τον Όσκαρ Γουάιλντ, τον άνθρωπο που ανάμεσα σε άλλα είπε…
Εκείνοι που βρίσκουν άσχημα νοήματα σε ωραία πράγματα είναι διεφθαρμένοι χωρίς να είναι γοητευτικοί. Αυτό είναι κακό.
Εκείνοι που βρίσκουν ωραία νοήματα σε ωραία πράγματα είναι οι καλλιεργημένοι. Γι’ αυτούς υπάρχει ελπίδα.
Δεν υπάρχουν ηθικά ή ανήθικα βιβλία. Τα βιβλία είναι καλογραμμένα ή κακογραμμένα, αυτό είναι μόνο.
Η αντιπάθεια του δέκατου ένατου αιώνα για τον Ρεαλισμό είναι η λύσσα του Κάλιμπαν που βλέπει το πρόσωπο του στον καθρέφτη.
Η αντιπάθεια του δέκατου ένατου αιώνα για τον Ρομαντισμό είναι η λύσσα του Κάλιμπαν που δεν βλέπει το πρόσωπο του στον καθρέφτη.
Όλη η τέχνη είναι συγχρόνως επιφάνεια και σύμβολο.
Εκείνοι που προχωρούν πέρα απο την επιφάνεια, το κάνουν με δικό τους κίνδυνο.
Εκείνοι που διαβάζουν το σύμβολο, το κάνουν με δικό τους κίνδυνο.
Είναι ο θεατής, και όχι η ζωή, αυτό που αντικαθρεφτίζει στην πραγματικότητα η τέχνη.
Ο διχασμός των απόψεων πάνω σ’ ένα έργο τέχνης δείχνει οτι το έργο είναι νέο, πολυσύνθετο, και σφριγηλό.
Όταν οι κριτικοί διαφωνούν, ο καλλιτέχνης βρίσκεται σε συμφωνία με τον εαυτό του.
Όλη η τέχνη είναι εντελώς άχρηστη.
Συμφωνώ απολύτως με τα bold και να αναφέρω και εγώ ότι σε καμία περίπτωση δεν τον συσχετίζω με τον Μπαζίλ ίσως το μόνο που είναι ικανό να με πείσει είναι ότι εβάζε όλο τον εαυτό του στην τέχνη οπότε δεν είχε κάτι αξιόλογο να παρουσιάσει ως άνθρωπός(όπως αναφέρει ο λόρδος για τον Μπαζίλ), το οποίο όμως και πάλι δεν μου φαίνεται λογικό γιατί έχοντας διαβάσει ένα μέρος του De profundis οι “φίλοι” του τον παρουσιάζουν ώς ένα κάκο άνθρωπο ο οποίος όμως αν μη τι άλλο κατάφερνε να μαγνητίζει τον άλλον κάτι σαν τη σχέση που έχει ο Ντόριαν με τον Λόρδο. Οπότε μάλλον προς τον Λόρδο μου φέρνει:p
Διαβάζω το “Θεός και Κράτος” του Μπακουνιν… σχετικά δύσκολο βιβλίο, ειδικά για μένα που δεν είμαι τοσο εξοικειωμένος με τέτοια βιβλία. Αλλά είναι φοβερό βιβλίο. Ο Μπακουνιν τα χώνει ανεξαιρέτως σε θρησκεία, εκκλησία, κράτος και σε ιδεαλιστές, οικονομολόγους, ιερείς κλπ… Τους ξεμπροστιάζει πραγματικά.
Edit: Να διαβάσετε τον “Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο” του Α. Χάξλεϋ όσοι δεν το έχετε κάνει ακόμα. Καταπληκτικό βιβλίο και πολύ μπροστά!
Lol, μόλις πριν λίγο post- αρα ένα quote από το ‘‘Θεός και κράτος’’. 
Απλά καταπληκτικό σύγγραμα, σου δίνει απίστευτα πολύ υλικό για σκέψη. Βέβαια, όπως και όλα βιβλία των θεωρητικών του αναρχισμού εκείνης της εποχής, είναι λίγο δυσαναάγνωστο και μπερδεμένο γιατί αποτελείται από διάφορες μπροσούρες, δεν ήταν ένα βιβλίο με αρχή, μέση και τέλος. Αλλά παρ’ όλα αυτά είναι καταπληκτικό.
ψαχω κατι καλο απο william burroughs ξερει κανεις να μου προτεινει?
Επίσης αυτό τον καιρό διάβασα καμία 20αρια ιστορίες του Πουαρό(όλα είναι στα μικρά φαία κύτταρα αγαπητοί:p )
ενώ τώρα ξεκίνησα και το άρωμα του ονείρου το οποίο είναι ότι πρέπει για τις διακοπές
‘‘Junky’’. Απλά καταπλητικό, θα πρέπει να μοιράζεται σε σχολεία. Να δω μετά ποιοι θα μπλέξουν με ναρκωτικά. Απόλυτα ρεαλιστικό.
thanks a lot.αμα μου πεις που μπορω να το βρω εισαι αρχηγος
Χμ, υποθέτω σε κάθε ενημερωμένο βιβλιοπωλείο… Θεωρείται γνωστό βιβλίο γενικώς, δεν είναι δυσεύρετο ή κάτι τέτοιο… Εγώ το είχα βρει και στα Γιάννενα, δηλαδή, που σε σχέση με Αθήνα/Θεσσ/νίκη δε φέρνει τόσα πολλά βιβλία.
Ολοι στον Ελευθερο Τυπο λεμε :Ρ
Και γω θα διαβασω τωρα που θα ηρεμησω με εξετασεις (μου εχουν μεινει αγγλικα και ωδειο) το Θεος και κρατος… Γενικα ομως απο τα λιγα που ειχα διαβασει στο ιντερνετ πολυ υπερ της βιας ηταν ο Μπακουνιν και οχι τοσο του διαλογου, δε ξερω :-k Αλλα σιγουρα το θεος και κρατος πρεπει να το διαβασω.
Θα μου δωκει η δασκαλα των αγγλικων μου το Σινταρτα του Εσσε. Για πειτε, ωραιο; [υποθεση κι ολα αυτα τα γνωριζω]
Χμ, δε θα το έλεγα. Κυρίως όταν μιλούσε για καταστροφή εννοούσε καταστροφή θεσμών και ιδεών. Ή τουλάχιστον έτσι το ερμήνευσα εγώ. Βέβαια είναι γεγονός ότι ήταν πολύ περισσότερο της πράξης παρά των θεωριών και ο ίδιος δε θεωρούσε τον εαυτό του θεωρητικό (βλέπε Μαρξ), αλλά επαναστάτη.
Αν πέρναμε ένα ευρώ για τον κάθενα που θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη θα αγοράζαμε την Τσέλσι!
“Η σχισμή” της Λεσινγκ: απίστευτη σύλληψη, πόσο μάλλον για γυναίκα 88 χρονών! Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο: μια ιστορια για την υποθετική πρώτη διαφοροποίηση των φύλων (από τις γυναίκες ξεκινάει ε ) και την εξέλιξη τους. Μου άρεσε πολύ που παρουσιάζονται τα διαχρονικά χαρακτηριστικά μας, αλλα τέλεια ενταγμενα στο πλαίσιο της -πιο πρωτόγονης- ζωης που περιγράφει.