Κοιτα η αληθεια ειναι οτι καποιες φορες για να χτισεις κατι πρεπει να γκρεμισεις κατι αλλο και ισως οι εποχες να μπορουσαν να δωσουν εδαφος γι’ αυτα που πιστευε ο Μπακουνιν αλλα βγαζει καθαρα το υφος θεωρητικου [κατα την γνωμη μου παντα]. Ουτως η αλλως αρκετες θεσεις περι καταστροφης και βιας δεν με βρισκουν συμφωνη. Γενικα συγκαταλεγεται στους θεωρητικους ομως. Ισως αυτο να τον αλλιωνει. Και για τον Μαρξ, μην το λες, πρεπει να μετραγε τον εαυτο του και σαν ακτιβιστη.
Οπως και να χει ομως ο Μπακουνιν ηταν απο τους λιγους ανθρωπους που την θεωρια την εκανε πραξη στη ζωη του 
Διαβασα χτες το βραδυ πριν κοιμηθω το ‘‘Η υψηλη τεχνη της απελπισιας’’, που ειναι γυρω απο τον Ισοβιτη του Αρκα, αν και αναφερει ολα του τα κομιξ, (και λιγο Σνουπη:p ), απο τον Πετρο Μαρτινιδη. Ενδιαφερον το βρηκα, αν και σε πολλα σημεια νομιζω ξεφευγε…
Μου καρφωθηκε επισης η ιδεα να αρχισω κανα πολιτικου περιεχομενου. Εχω την Γερμανικη Ιδεολογια του Μαρξ με τον Ενγκελς, και λεω να το αρχισω αυτο το βραδυ.
Εγώ λέω να αρχίσω το ‘‘Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους’’ του Ένγκελς. Έχω ακούσει πολύ καλά πράγματα για αυτό το βιβλίο.
Μα, ναι, ούτε εγώ συμφωνώ με τη βία, αλλά και ο Μπακούνιν ποτέ δεν την υποστήριξε. Αν δεν κάνω λάθος ήταν κι αυτό ένα από τα θέματα διαφωνίας του με το Μαρξ στην Α’ Διεθνή.
Ε, ‘νταξ’, ο Μπακούνιν δεν ήταν ‘‘καθένας’’. 
Και ιδίως αυτός έζησε όλη του τη ζωή σύμφωνα με την ιδεολογία του.
Παίδες, καταρχάς δε χρειάζεστε να συγχύζεστε με τον διαχωρισμό “θεωρητικός-ακτιβιστής”. Ο Μαρξ για παράδειγμα και η φιλοσοφία του ήταν τρανό παράδειγμα υπέρβασης της φιλοσοφίας ως απλής ενατένισης και ερμηνείας (“οι φιλόσοφοι ως τώρα προσπαθούσαν απλά να ερμηνεύσουν τον κόσμο. Η ουσία είναι όμως να τον αλλάξουμε”). Η φιλοσοφία του συνδύαζε την ιστορική και κοινωνική ανάλυση με τα οικονομικά, και όλα αυτά υπό ένα διαλεκτικό πρίσμα, καθώς τόνιζε ο ίδιος πως η σκέψη διαμορφώνεται σε άμεση συνάρτηση με τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής. Με απλά λόγια, η φιλοσοφία έπαυε να είναι απλά “φιλοσοφία”, απλή “θεωρία”, γινόταν εργαλείο κοινωνικής κριτικής και μέθοδος ξεπεράσματος μιας συγκεκριμένης κοινωνικής κατάστασης.
Η θεωρία τρέφει την πράξη και η πράξη καθοδηγεί την θεωρία.
Όσο αφορά τον Μπακούνιν και τη βία, ισχύει οτι υπήρξε υπέρμαχος της βίας εφόσον αυτή χρειάζεται. Για αναρχικούς θεωρητικούς που δεν ήταν υπέρ της βίας, μπορείτε να δείτε τον Προυντόν. Όσο αφορά τον τρίτο μεγάλο αναρχικό θεωρητικό, τον Κροπότκιν, δεν είμαι σίγουρος προς ποιά πλευρά έτεινε περισσότερο.
Αγαπημένα:
- Γόβα στιλέτο Έλενα Ακρίτα
- Γεννήθηκα ξανθιά Έλενα Ακρίτα
- Έγκλημα στο Orient Express Agatha Christie
+1
Προυντον και παλι Προυντον. Βεβαια μια στριγγλα εν ονοματι Μαρξ τον εκραζε, ηταν και ειρηνικος, αντε να πουλησει μετα :Ρ
Ο Κροποτκιν οντως ουτε εγω ξερω… ισως φταιει επειδη συχνα μιλουσε για σοσιαλισμο και ο σοσιαλισμος εχει επανασταση μονο αν χρειαζεται κτλ :-k
Κι όμως, θα επιμείνω, ο Μπακούνιν ήταν ο μοναδικός που ισχυριζόταν ότι δε χρειάζεται όλες οι επαναστάσεις να είναι βίαιες (σε αντίθεση με τους Μαρξιστές). Βέβαια, αυτά λίγη σημασία έχουν, σημαντικότερο είναι το τι άφησε γενικώς για τις επόμενες γενιές.
Όσο για τον Κροπότκιν, προσωπικά τον προτιμό από τον Μπακούνιν. Ο πρώτος αναρχοκομμουνιστής, πραγματικός επαναστάτης με απίστευτη κριτική σκέψη. Στα δικά του συγγράματα βασίστηκαν οι δομές των αναρχικών κοινωνιών της Ισπανίας το '36, της Ουγγαρίας το '56 (νομίζω) κλπ.
φιλε leper jesus δεν βρηκα ακομα το junkie απο burroughs βρηκα ομως το wild boys το οποιο ειναι επισης πολυ καλο.thanks παντως
Εδω ο Προυντον δεν πιστευε στην βια, με δουλευεις;
Μαρξιστες, κομμουνιστες κι ολα αυτα αστα… θεωρουν την επανασταση αμυνα κι οχι επιθεση ακομα κι αν τους φερεις το κριτηριο της αιματοχυσιας (που “ενταξει μωρε αναμενομενο δεν ειναι;”). Στα διαλα, νευριασα :Ρ
από περιέργεια, τις αντίθετες απόψεις τις έχετε διαβάσει ή δε σας ενδιαφέρουν?
@ posts above karvou:
Τι διαβάζω βραδιάτικα, ω θεοί!
@ karvou:
Τα ζούμε και τα μαθαίνουμε υποχρεωτικά σε σχολεία και πανεπιστήμια.
Τι να σου πω… Εγώ την ώρα της κοινωνιολογίας ή έπαιζα μπάσκετ ή είχα συνάντηση του 5μελούς μας (συνήθως αποτελούταν από 11 μέλη :p). Ούτε που διάβασα την ύλη. Στα φοιτητικά μου χρόνια έψαξα καλύτερα τον Βέμπερ, τον Σμιθ και τον Ντιρκχάιμ…
Χωρίς πλάκα τώρα, ένας πολύ καλός νεοκλασσικός οικονομολόγος/φιλόσοφος είναι ο Karl Popper.
Όσοι ενδιαφέρονται, ας τον τσεκάρουν.
Δε συμφωνώ μ αυτό…Ο Μαρξισμός δεν υποστηρίζει οτι η επανάταση είναι άμυνα αλλα οτι είναι ο μόνος δρόμος πως την αταξική κοινωνία που είχε οραματιστεί ο Μαρξ.Δεν καταλαβαίνω τον διαχωρισμό που κάνεις .Απο την άλλη Μπακούνιν και Προυντόν ξεκινουν απο το ίδιο ιδεολογικό υποβαθρό…και μάλιστα ο Μπακούνιν ήταν αυτός που ασπάστηκε πολλές ιδέες του Προυντόν.Δε θεωρω ιδεολογικό χάσμα την προσεγγιση τους απέντι στη βια …και οι δυο υπήρξαν εκφραστες του θεωρητικού αναρχισμου σε σημείο που στη δική μου αντίληψη ταυτίζονται…
Τα πράγματα είναι απλά. Όπως για έναν Νεοδημοκράτη (για παράδειγμα) όλοι οι αριστεροί, αριστεριστές, προοδευτικοί κλπ, ταυτίζονται λίγο πολύ μεταξύ τους (“είναι όλοι αριστεροί”), έτσι και για κάποιον που βλέπει τη θεωρία του αναρχισμού απέξω όλοι οι αναρχικοί θεωρητικοί ήταν “ένα και το αυτό”. Κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει για κανέναν θεωρητικό, σε οποιαδήποτε κατηγορία και αν τον εντάξουμε. Ασφαλώς υπήρχαν διαφορές στη σκέψη του Προυντόν και του Μπακούνιν, και σε θέματα βίας-μη βίας, και όσο αφορά το πως οφείλει να οργανωθεί μια κοινωνία κλπ. Όπως υπήρχαν ασφαλώς και κοινά μεταξύ τους. Λίγο να ψάξει κανείς (στο web ή οπουδήποτε) είναι αρκετό για να το διαπιστώσει αυτό.
Άσχετο, αλλά μια που τέθηκε το θέμα, ξέρετε πως πρώτος μετέφρασε στα ρωσικά το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” των Μαρξ- Ένγκελς ο Μπακούνιν? Να τα ακούνε αυτά διάφοροι “αριστεροί” και μη που επιμένουν σώνει και καλά να τραβάνε διαχωριστικούς φραγμούς (σε σημείο αντιπαλότητας) παντού.
Και σφοδρός κριτικός του μαρξισμού (όχι άδικα, ως έναν βαθμό όμως).
Αντίθετες απόψεις? Στους αναρχικούς? Μήπως εννοείς το “Ο Αγών Μου” του Χίτλερ? :-s
Απορία, έχει κυκλοφορήσει ποτέ βιβλίο με τίτλο “οι βασικές αρχές της αναρχίας” ή κάτι παρεμφερές?
Σαν γενικη εικονα σου μιλαω, δεν κολλαω στις λεπτομερειες. Οι κομμουνιστες θεωρουν την επανασταση σαν τον μοναδικο τροπο να εναντιωθουν στο υπαρχων κρατος προκειμενου να φτιαξουν την κοινωνια που θελουν, αλλα δεν θεωρουν επανασταση και πολεμο το ιδιο πραγμα απο την αποψη αιματοχυσιας. Ο Προυντον δεν πιστευε γενικοτερα στην επανασταση και ο Μπακουνιν ηταν πιο αυθορμητος, πιο παρορμητικος στην στιγμη και μιλουσε για βια.
Τον περίφημο τσελεμεντέ του αναρχικού ξέρω εγώ, βιβλίο που ανήκει βέβαια περισσότερο στον χώρο του μύθου, καθώς δεν ξέρω καν αν έχει υπάρξει ποτέ! (και το περιεχόμενο του οποίου μάλλον δεν έχει να κάνει με τη θεωρία τόσο όσο με τις βόμβες κλπ, χαχαχα)
Σοβαρά τώρα, πιστεύω αν ψάξει κανείς μπορεί να βρει τα πάντα.
Ξερω οτι υπαρχει σε ηλεκτρονικη μορφη και το χω βρει. Απο την αλλη, ειχα δει μια φωτογραφια ενος τυπα να κραταει ενα βιβλιο και πανω να γραφει “Ο τσελεμεντες του αναρχικου”… Αλλα κι εγω ξερω οτι ειναι ακυκλοφορητο, απαγορευμενο κτλ. Δεν εχω μπει στον κοπο να το διαβασω γιατι λεει πως να φτιαχνεις μολοτοφ, χασισοπιτες κτλ.
Παιδιά μιας και βλέπω ότι το θέμα έχει φτάσει στον τομέα αναρχία θα ήθελα να προτείνω ένα βιβλίο το οποίο έχει να κάνει με τη μεγαλύτερη και πιο ανισόρροπη κατάσταση συνδυασμού αναρχίας και φασισμού που μπορεί να συναντήσει κανείς. Ναι, σωστα, το πιάσατε για στρατό μιλάω και μάλιστα στην περίοδο του Πρώτου παγκοσμίου πολέμου και όσοι από εσάς δεν το έχετε διαβάσει και δεν έχετε πάει ακόμα φαντάροι θα σας πρότεινα να κρατηθείτε για να το διαβάσετε τότε(ειδικά στην περίοδο που θα είστε παραμεθώριο και πιο συγκεκριμένα στον Έβρο το χειμώνα είναι ιδανικό μιας και αυτή την αύρα εκπέμπει σε εμένα προσωπικά). Μιλάμε θα κάνει τη θητεία σας συντομότερη και διασκεδαστικότερη. Το βιβλίο λέγεται “Ο καλός στρατιώτης Σβέικ” και ο συγγραφέας του είναι ο Yaroslav Hasek. Η ιστορία έχει να κάνει με τη θητεία ενός πνευματικά καθυστερημένου(???) στρατιώτη ύστερα από την ξαφνική επιστράτευση του με το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Μέσα από αυτό το ξεκαρδιστικό βιβλίο μπορεί να δει κάποιος όλη τη φρίκη του πολέμου μέσα από τα μάτια του υπέρμετρα αγαθού και καλλοσυνάτου πρωταγωνιστη του ο οποίος μέσα από τη δική του οπτική φαίνεται σαν ένα άτομο που ετοιμάζεται να πάει στο στόμα του λύκου και δεν το έχει καταλάβει ή δεν τον νοιάζει και φαίνεται να μη φοβάται τίποτα και ξέρει ότι στο τέλος θα την βγάλει καθαρή γιατί στο κάτω κάτω είναι πολύ καλός και πολύ λαμόγιο για να πεθάνει(ο χαρακτήρας για όσους το έχουν δει, μοιάζει αρκετά με τον Bauldric από το Blackadder Goes Forth με ένα πολύ ύπουλο Hint λαικής πονηριάς που δε χαμπαριάζει τίποτα). Βαθύ, διασκεδαστικό, επιμορφωτικό αγνό και ακομπλεξάριστο. Ότι καλύτερο μπορεί να διαβάσει κανείς για να ζεστάνει την ψυχή του όταν θα αισθάνεται ότι είναι σε έναν τόπο και ένα κόσμο ξένο από αυτόν εκεί στην παραμεθώριο. Κάφρικες καταστάσεις, μεθύσια, ξύλο, ηλίθιοι αξιωματικοί και αιχμηρή όσο δεν πάει πένα όλα σε ένα και συμφέρει(:lol: :lol: ). Το μόνο πρόβλημα είναι ότι το βιβλίο δεν είναι ολοκληρωμένο μιας και ο Hasek πέθανε πριν το ολοκληρώσει και το ολοκλήρωσε ο κολλητός του στον πόλεμο. Εγώ το τρίτο βιβλίο(το τελευταίο, αυτό που έγραψε ο φίλος του) δεν το έχω βρει ακόμα αλλά με λίγο ψάξιμο όλα βρίσκονται.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα αυτά που γίνονται στο βιβλίο είναι πραγματικές καταστάσεις μέσα από τη θητεία του ίδιου του Hasek κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όσοι διαβάσουν τη βιογραφία του από κάπου θα καταλάβουν ότι αυτή είναι η αυτοβιογραφία του σε μορφή μυθιστορήματος.
Ιδανικό για το χειμώνα και κυρίως για φαντάρους. Θα με θυμηθείτε.