Έχω και το Χομπιτ το οποίο μικρότερος το χα αρχίσει αλλά έτυχε κάτι το παράτησα και ξέρεις πώς είναι όταν είσαι μικρος το ξέχασα όλο και έχει μείνει έτσι :p.
Ποιό να διαβάσω πρώτα?
το Σιλαμαριλλιον δεν καταφερα να το τελειωσω ειναι η αληθεια, χειροτερο απο βιβλιο ιστοριας ηταν (μεχρι εκει που εφτασα) αλλα το Hobbit μετραει…προτεινω και original version που δεν χανεται και η μαγεια του Τολκιν, αλλα και η μεταφραση δεν ειναι κακια
Aκριβώς αυτό πλην της μετάφρασης…
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί όλοι θεωρούν βαρετή την αρχη του Σιλμαρίλλιον. Αν κάποιος έχει και το παραμικρό κόλλημα με τη μυθολογία γενικότερα, θα θεωρήσει τα πρώτα μέρη του Σιλμαρίλλιον θεικά. Ο τρόπος που περιγράφει την περιγραφή του κόσμου, η μουσική των Βαλαρ, η πτώση του Μέλκορ, όλα έχουν απίστευτη απόδοση και λυρισμό. Για μετά ούτε συζήτηση, κατά τη γνώμη μου το κορυφαίο δημιούργημα του μακαρίτη αν και σε εντελώς διαφορετικό ύφος από τα μυθιστορήματα του(κατι σαν τη Θεογονία του Ησίοδου ή τη Γενεση). Πραγματικά συγκλονιστικό και αυτό το λέω μη θεωρόντας τον Τόλκιν καν τον κορυφαίο συγγραφέα του φανταστικού όπως οι περισσότεροι(αν και είναι στα σίγουρα από τους πολυυυυύ κορυφαίους). Όποιος λατρεύει τη φανταστική λογοτεχνία και τη μυθολογία και δεν το έχει διαβάσει, πρέπει να το διαβάσει αύριο.
Αν θες κάτι ανάλαφρο, ευκολοδιάβαστο το Χόμπιτ.
Αν θες κάτι πιό “σοβαρό” το Σιλμαρίλλιον.
Συμφωνώ με τον Darth πως το Σιλμαρίλλιον είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει ο Τόλκιν, και είναι άδικο να το συγκρίνουμε με τα μυθιστορήματα του, γιατί απλά δεν είναι “μυθιστόρημα”.
Αν το Χόμπιτ είναι παραμύθι (που όπως όλα τα παραμύθια, άλλα στοιχεία τους θα αγγίξουν ένα παιδί και άλλα έναν ενήλικα), ο Άρχοντας ένα επικό μυθιστόρημα-συνέχεια του Χόμπιτ, το Σιλμαρίλλιον είναι πάνω απ’ όλα Χρονικό, Κοσμογονία και Μυθολογία. Και σε σημεία αποκτά και περισσότερο μυθιστορηματική μορφή (όπως τα κεφάλαια του Μπέρεν και της Λούθιεν ή του Τούριν), όπου τότε απλά φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη, αγγίζοντας την τελειότητα.
Καλά ειδικά η ιστορία του Τούριν σε θέμα Storytelling είναι ότι πιο κορυφαίο έχει αφήσει πίσω του ο Τόλκιν. Το απόλυτο πρότυπο καταραμένου ήρωα.
Στο χώρο του φανταστικού πολύ καλή καλή σειρά Το τραγούδι της φωτιάς και του πάγου από George R. R. Martin όπως και οι σειρές Οι έμποροι των θαλασσών από Robin Hobb καθώς και το Έπος των Φαρσιερ & Ο χρυσαφένιος άνθρωπος της ίδιας. Ενδιαφέρουσα πλοκή και χαρακτήρες.7 βιβλία βέβαια Το τραγούδι της φωτιάς και του πάγου & 14 βιβλία της Hobb. Πέρα από το χώρο του φανταστικού αυτός τον οποίο διαβάζω τώρα τελευταία είναι ο Jack Kerouac τον οποίο γνώρισα από το ο Μοναχικός Ταξιδιώτης δώρο για τα γενέθλια μου τον Μάρτιο το οποίο τώρα κατάφερα να διαβάσω.
Μια σειρα απο ατυχή γεγονοτα του Λεμονι Σνικετ… ( ειμαι στο 8ο …). Τα πρωτα τρια ειχαν γινει ταινια το 2005 με την Μεριλ Στριπ και τον Τζιμ Καρευ ( αν και απο οτι ειχα δει δεν πολυβασιστηκε στα βιβλια, θα μου πεις δεν ειναι αυτο το θεμα απλα αυτο παρατηρησα…). Εχουν και καταπληκτικη εικονογραφηση απο τις καλυτερες που εχω δει. Γενικοτερα ειναι μια καταπληκτικη σειρα βιβλιων… Η περιπετειες τριων παιδιων τα οποια εχασαν τους γονεις τους σε μια πυρκαγια και τα κυνηγα ενας μακρινος συγγενης για να τους παρει την περιουσια… Και τα παιδακια περνουν τα πανδεινα…
Απ το nick σου εσυ φαινεται οτι διαβαζεις σωστα πραγματα…
Μαρία Μήτσορα ΜΕ ΛΕΝΕ ΛΕΞΗ …εκδ. Πατάκη
τελειώνω το fierce invalids του tom robbins και συνεχίζω με pulp από Bukowski, αγορασμένο από cult βιβλιοπωλείο στην santa monica. στα αγγλικά πάντα
γνώμες για τον κύριο ? :-k
θα επιστρέψω κ με κριτική για τον robbins
Έχω διαβάσει πολύ λίγα πράγματα, αλλά δε με ώθησαν να θέλω να διαβάσω περισσότερα. Πολύ χύμα, πολλή παρακμή, δύσκολα μπορώ να ταυτιστώ με τα έργα του. Ίσως πάντως άμα ξαναπιάσω κάποια στιγμή βιβλίο του στα χέρια μου να μου αρέσει περισσότερο…
ΑΛΛΑ αναγνωρίζω τη σημασία τέτοιων συγγραφέων. Όπως και να χει, καθρεφτίζει την άλλη πλευρά των ΗΠΑ, την μη-εξωραισμένη, εκείνη που κρύβεται πίσω απο το “αμερικάνικο όνειρο”…
χα - σε περίμενα… 
ναι το ξέρω ότι γράφει έτσι… περνάω μια φάση tom waits, ήμουν εκεί στην ακτή, είδα κ το βιβλίο κ το τσίμπησα… θα δούμε …
πάντως το fierce στα αγγλικά δεν λέει να τελειώσει ! πολύ ζόρικο ! με το σταγονόμετρο. και κάνει κ κοιλιές…
αλλά έχει μέσα ατάκες που πεθαίνεις…
Ε, συχνάζω συχνά σ’ αυτό το θρεντ, είναι γεγονός!
Πάντως αν τα καταφέρεις και το βγάλεις πιστεύω θα πεις οτι αξίζε τον κόπο… Δεν έχω δοκιμάσει να διαβάσω Ρόμπινς στα αγγλικά, ίσως λόγω απροθυμίας μου να διαβάζω ένα και μόνο βιβλίο για πάρα πολύ καιρό… Αν και ίσως να άξιζε να δοκιμάσω κάποτε, γι’ αυτές ακριβώς τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά (το αν θα τις έπιανα όλες είναι άλλη ιστορία βέβαια).
Νομίζω έχει και ένα βιβλίο με “δοκίμια” ή κάτι τέτοιο, το τελευταίο του, θα ήμουν πολύ περίεργος να το διαβάσω. Η ιδέα ενός δοκιμίου σε ύφος και γραφή Τομ Ρόμπινς είναι πολύ δελεαστική!
Mαριάννα Κορομηλά Η ΜΑΡΊΑ ΤΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ
το συνιστώ ανεπιφύλακτα
Διαβαζω το Σινταρτα του Εσσε. Η πορεια της ζωης ενος ανθρωπου που προσπαθει να ανεξαρτητοποιειθει πνευματικα και ειναι παραλληλη με αυτη του Βουδα. Πολυ καλο, πραγματικα. Χθες το αρχισα, σημερα θα το τελειωσω. Σε κραταει και μπορει να το παρακολουθησει ανετα και καποιος που δεν ειναι της θρησκειας - ισως γιατι παρουσιαζει την φιλοσοφικη μερια της. Επισης μ’ αρεσει που δεν στεκεται στις περιγραφες η στον διαλογο μονο και μπορεις να δεις παντου “την αληθεια του Σινταρτα”. Ποιος λυκος της στεπας μου λενε μετα…
Κι επειδη μ’ αρεσε η περιγραφη απο το greekbooks:
Το Σιντάρτα είναι από τα βασικά μυθιστορηματικά τεκμήρια της σύγχρονης εποχής. Καταγραφή της πορείας ενός ανθρώπου που ψάχνει να βρει τον εαυτό του και τη βαθύτερη αλήθεια της ζωής, γραμμένη με βιβλική σχεδόν απλότητα και ομορφιά, που καταλήγει σ’ έναν παθιασμένο ύμνο της ατομικότητας και της πνευματικής ανεξαρτησίας. Δεν είναι περίεργο που το βιβλίο τούτο, απαλλαγμένο από τις βαριές, αποπνικτικές αναθυμιάσεις της εποχής των ορθοδόξων και των δογμάτων, έγινε κάτι σαν ευαγγέλιο για τις γενιές του ποπ και του ροκ, για τις γενιές της σύγχρονης μαρκουζικής μεταμαρξιστικής αμφισβήτησης.
Μέσα στις λιγοστές σελίδες του Σιντάρτα, οι νέοι βρήκαν την πίστη, αποκαλυπτική αντανάκλαση του κόσμου που αγωνίζονται να δημιουργήσουν: ενός κόσμου όπου η πείρα και η γνώση κατακτούνται και δε χαρίζονται, όπου ο έρωτας είναι μαθητεία, γνωστική περιπέτεια κι όχι φτηνός συναισθηματισμός, ενός κόσμου, τέλος, όπου η ζωή προχωρεί προς το αύριο, χωρίς να δεσμεύεται από την πίστη και τις φιλοδοξίες κανενός χθες.
Είναι αμφίβολο αν υπάρχει στη σύγχρονη λογοτεχνία άλλο βιβλίο τόσο αποκαλυπτικό , τόσο πολύτιμο για τους νέους του καιρού μας… για όσους θέλουν να είναι νέοι.
Το Σιντάρτα είναι απλά ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, απο τα πιο “πνευματικά” του Έσσε, και απο εκείνα τα βιβλία που συνέβαλαν (με την όλη εναλλακτική και ανατολίτικη προσέγγιση τους) στην άνθιση των κινημάτων της δεκαετίας του '60…
Εξαιρετικό βιβλιαράκι, πραγματικά. Απο Έσσε προτείνω ακόμα την καταπληκτική σειρά διηγημάτων “Ένα βράδυ με τον δόκτωρα Φάουστ”, το (μάλλον αμφιλεγόμενο) Ντέμιαν, και φυσικά το κολοσσιαίο, αξεπέραστο και ανυπέρβλητο [SIZE=“2”]Λύκο Της Στέπας[/SIZE] (Steppenwolf), απλά ένα απο τα καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ. Και δεν υπερβάλλω καθόλου.
Χα! Τώρα το είδα αυτό! Χαχαχα!
Όπου να 'ναι τελειώνω το The Time Machine του H.G. Wells.
Πολύ ωραίο βιβλίο και αρκετά μπροστά από την εποχή του αν αναλογιστείς ότι γράφτηκε τον 19ο αιώνα
τελειωσα του Irvin Yalom - στο ντιβανι (εκδοσεις αγρα) πολυ ωραιο… :-k πιο γνωστο του βεβαια μυθιστορημα ειναι το οταν εκλαψε ο νιτσε…