Διάβασα το ΨΥΧ του Λένου Χρηστίδη.Καθόλου άσχημο για τα γούστα μου.
Ξεκίνησα να διαβάζω τον πρώτο τόμο απο τα Άπαντα των Παραμυθιών Των Αδερφών Γκριμ.
Και μπορώ να πω πως είμαι αρκετά ενθουσιασμένος. Γιατί ως γνωστόν τα λαικά παραμύθια και οι μύθοι, ποτέ δεν ήταν “απλά” παραμύθια και ιστορίες για μικρά παιδιά. Και μόνο αν σκεφτούμε το πλήθος των συμβολισμών που εμπεριέχουν, τις αρχετυπικές φιγούρες, τα νοήματα γύρω απο τον άνθρωπο και τον κόσμο, όπως αυτά έχουν περάσει μέσα απο τους αιώνες… και ειδικά τα παραμύθια των Γκριμ, που έχουν ουκ ολίγα σκοτεινά σημεία μέσα τους, που κάθε άλλο παρά για “παιδιά” είναι…
fully illustrated?
ομορφο θα’ναι…
Πού το βρηκες?
Α, το εξώφυλλο το έβαλα τυχαία, δεν έχω αυτή την έκδοση, αλλά την ελληνική…! :-s Η οποία πάντως έχει κι αυτή πολλές όμορφες εικόνες μέσα της, και φαίνεται επίσης να έχει γίνει καλή δουλειά στην μετάφραση!
Λεπόν αυτό τον μήνα διαβάσαμε αρκετά είναι η αλήθεια…από ένα τόμο σέρλοκ και ένα πουαρό με διάφορες ιστοριές, λίγο Πόε αν και το αφήσαμε γιατί μας έπεσε βαρύ για καλοκαίρι, τα 4/7 του μαύρου πύργου με την αγωνία και την δράση να κλιμακώνονται (αλλά έχω σκάσει 100 ευρό στο περίπου για να αγοράσω και τα 7:? )
, το εκπληκτικό αν και εκκεντρικό άρωμα του ονείρου, το 1984 οπού τα λόγια είναι περιττά και τέλος την πανούκλα την οποία βρήκα αντάξια του Ξένου, ενός βιβλίο που με είχε συναρπάσει…κατά τα άλλα τώρα ξεκίνησα το Καντίντ του Βολταίρου το οποίο αν και περίμενα να με απωθήσει λόγω της ελαφρότητας που μας διακρίνει αυτή την εποχή( αλλά και της γενικότερης ελαφρότητας που με διακρίνει:p) το όποιο όμως τελικά το βρίσκω πολύ εύκολοδιάβαστο και λόγω του σχετικά μικρού μεγέθους προβλέπεται να τελιώσει σύντομα…αυτάααα:)
δεν εχω ιδεα απο λογοτεχνικα βιβλια. μονο χαρι ποτερ ειχα την υπομονη να κατσω να διαβασω, αλλα συνηθως σε αυτα τα βιβλια περναω τα κεφαλαια, και παω στο τελος να δω τι θα γινει. δεν μπορω να τα διαβασω ολα. διαβαζω ομως βιογραφιες. john lennon, kurt cobain, smashing pumpkins και guns n roses. και αλλα βεβαια.
Σωστός ο παίκτης 8)
Αν θες διάβασε την Πτώση του ίδιου. Είναι τριλογία (σαν κλιμάκωση νοήματος) 
Και από όποια άποψη και να το δεις τα σπάνε και τα 3 (είτε λογοτεχνική, είτε δοκιμιακή).
εδιτ/ INCUBUS, εκδόσεις ΣΙΓΑΡΕΤΑ κι έτσι; 
δεν εχω προσεξει
Κάντιντ, ή ο Αγαθούλης! Βιβλίο όχι μόνο ευκολοδιάβαστο, αλλά και κλασικό όσο δε πάει άλλο! Απο τα σημαντικότερα κείμενα του στοχαστή εκείνου που σημάδεψε το κίνημα εκείνο που ονομάζουμε Διαφωτισμός… ειδικά το ειρωνικό ας πούμε χιούμορ που διέπει το βιβλίο απ’ άκρη σε άκρη τα σπάει! Και το χαρακτηριστικό φινάλε είναι απλά απολαυστικό…
Τελευταία,διάβασα το “Η αβάσταχτη ελαφρότητα” του Ίνε και το “Το εκκρεμές” του Φουκώ.
Όποιος ψάρωσε,ban :lol:
η αληθεια ειναι οτι δεν πολυδιαβαζω.πολυ κακως βεβαια.μαλλον λογω ελειψης χρονου.οταν διαβαζω προτιμω επιστημονικα βιβλια και πιο συγκεκριμενα θετικων επιστημων.το τελαιυταιο βιβλιο που με εντυπωσιασε ηταν το<ΣΤΟΙΧΙΩΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ> του CARL SAGAN
διαβάζω συνέχεια…
τώρα το “στην ακτή” του Ίαν ΜακΓιούαν
Στην Άνδρο το 1984 στα αγγλικά…
Εννοείς “Το εκκρεμές του Φουκώ” του Ουμπέρτο Έκο 
Ναι,το post μου ήταν ψαρωτικό.
“Περί Θεού αυταπάτη” του Richard Dawkins απολαυστικό, καυστικό και σου δίνει να καταλάβεις γιατί η ύπαρξη ενός ανώτερου όντος είναι απολύτως απίθανο ενδεχόμενο. Καμμιά πρωην του θα 'γινε καλόγρια και τα’χει πάρει άσχημα με το θέμα!
Επίσης άψογο το “wyrd sisters” που διαβάζω τώρα του Terry Pratchett στα αγγλικά γιατί με τόσα λογοπαίγνια η μετάφραση χάνει πολυ (οχι οτι τώρα τα πιάνω όλα αλλα λέμε τώρα).
Το “Η περί θεού αυταπάτη” το έχω αλλά δεν το χω διαβάσει ακόμα.Ήταν τόσο καλό?
Ειναι παρα πολυ καλο,δινει πολλα στοιχεια και επιχειρηματα πανω στο θεμα, αλλα καποια στιγμη φτανει στα ορια της εμπαθειας ο Dawkins και εννοω οτι πολυ κακο για το τιποτα ουσιαστικα.Αν θελει ο αλλος να πιστευει δε πα να του φερεις ο,τι αποδειξη υπαρχει αυτος θα συνεχισει.
Συμφωνώ με τον προλαλήσαντα.Το έχω διαβάσει στα αγγλικά,όταν πρωτοβγήκε,και κατόπιν στην ελληνική έκδοση.
Είναι αρκετά ενδιαφέρον,αν σε ενδιαφέρει αυτού του είδους η πολεμική, γιατί περί αυτού πρόκειται,και ευτυχώς στα ελληνικά είναι πολύ πιο εύκολο από ο,τι στα αγγλικά.
Ο Dawkins όμως το κουράζει πολύ και είναι άξιο απορίας που ένας αρκετά σημαντικός διανοητής δεν έχει καταλάβει ότι η πίστη είναι εμπιστοσύνη και άρα -καλώς ή κακώς-ακλόνητη σε λογικά επιχειρήματα.
Για ακόμα πιο εύκολο και για μια πρώτη γεύση δείτε και το ντοκυμαντερ,the root of all evil.Αν κάποιος το θέλει,το βρίσκει εύκολα, ή μπορώ να του το δώσω εγώ.Σε λίγο καιρό θα έχω έτοιμους και ελληνικούς υπότιτλους.
Αυτά
Ναι, οk μονο που η ύπαρξη μιας παντοδύναμης οντότητας όπως και η προέλευση του ανθρώπου, η κίνηση των πλανητών, το νερό που βράζει είναι επιστημονικά ερωτήματα ανεξάρτητα αν έχουν δοθεί ή όχι οριστικές απαντήσεις.
Το γεγονος οτι η επιστήμη δεν μπορεί να απαντήσει κάποια ερωτήματα δε σημαίνει οτι μπορεί η θρησκεία και μ’αυτό ασχολείται ο Dawkins. Το αν ο καθένας μας θα το αποδεχτεί ή όχι είναι ανεξάρτητο με το αν όντως ισχύει.
Στο γεγονός οτι είμαστε συνηθισμένοι στον αγνωστικισμό του στυλ “μπορεί να υπάρχει αλλά μπορεί και να μην υπάρχει” είναι τουλαχιστον ενδιαφέρον διαβάζοντας το βιβλίο να αντιλαμβάνεσαι οτι με μια διαφορετική προσέγγιση τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Προσωπικά δεν είδα εμπάθεια προς τους πιστούς (που απλά χωρίς να το πολυφιλοσοφούν νιωθουν την ανάγκη να ακολουθούν μια παράδοση) αλλά μιλάει για το συστημα/φιλοσοφία της θρησκείας όπως έχει εδραιωθεί σήμερα.
Αυτό που ίσως ενοχλεί τους πιστούς είναι οτι τα καταρρίπτει εκ των εσω τραντάζοντας αξιώματα που δεν είναι συνηθισμένοι να αμφισβητούν.
Ομολογώ οτι στο σχολείο ήθελα να έχω μερικές στιγμές σχολικής αντιδραστικής απόλαυσης και να τη λεω στο θεολόγο αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Με τέτοια βιβλία κερδίζεις την εμπειρία να βρεθείς στην απέναντι όχθη, στη σταθερή με ουσιαστικά επιχειρήματα και οχι ανούσια αμφισβήτηση ακόμα κι αν τελικά αποφασίσεις να την απορρίψεις.
Καλά, δε γράφω άλλα γιατι θα νομίσετε οτι ο κυρ Dawkinins είναι μπάρμπας μου και παίρνω ποσοστά.