Καταρχήν το ενδιαφέρον είναι να γράψεις προκειμένου να έχουμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Αλλά πέρα από αυτό,οι θρησκείες εν γένει είναι τόσο ριζωμένες μέσα μας που κανένας δε μπορεί να τις ταράξει σαν κατεστημένο.Μη σου πω ότι και χειροπιαστές αποδείξεις της μη ύπαρξης του θεού να είχαμε,πάλι δε θα άλλαζε τίποτα.Το βιβλίο όμως τα διάβασαν κατά κανόνα άνθρωποι που είτε δεν θρησκεύουν είτε έχουν τις αμφιβολίες τους όσον αφορά το θέμα.Δλδ μια τρύπα στο νερό.Είμαι απολύτως βέβαιη ότι κανέναν που θρησκεύει δεν θα τον αγγίζε η λογκή του Dawkins.H θρησκεία απευθύνεται στο θυμικό και όχι στο μυαλό.
Τέλος τα πράγματα κάθε άλλο παρά ξεκάθαρα είναι, και ναι, το βιβλίο είχε αρκετή δόση εμπάθειας προς τους θρησκευόμενους.
Και όχι δεν ειμαι θρησκευόμενη(μάλιστα στην κλίμακα του Dawkins θα έτεινα πιο πολύ προς το 7 ή 8-δε θυμάμαι καλά,το διάβασα πριν καιρό-της πλήρους αθεΐας[lack of evidence god,lack of evidence],απλώς όντας στην σφιγγοφωλιά(θεολόγα ούσα) μπορώ να έχω μια εκ των έσω άποψη για όλα αυτά.
Εvidence is actually quite irrelevant,even redundant when it comes to god.
that said i ll go suck on a turnip:)
Συνφωνώ, οι θρησκείες είναι ριζωμένες μεσα μας όπως και οι παραδόσεις που είτε βασίζονται στη λογική είτε όχι. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο και δεν πιστεύω οτι θα αλλάξει.
Γιατί όμως να παίρνουμε σαν δεδομένο οτι η παράδοση και η προσωπική προσέγγιση του καθενός είναι αυτές που θα μας δώσουν απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα και οτι αυτό δεν αλλάζει?
Αν κλειδώνει κάποιος το μυαλό του στη λογική οτι ο Θεος και οι θρησκείες δεν προσεγγίζονται και επομένως δεν καταρρίπτονται φιλοσοφικά, πόσο μάλλον επιστημονικά, ναί τότε συμφωνώ οτι δεν υπάρχει αποτέλεσμα για τον ίδιο. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για κάποιον ο οποίος προσπαθεί να προχωρήσει παρακάτω θρησκευόμενος ή όχι. Η πρόοδος θέλει ανοιχτά μυαλά και η εξέλιξη υφίσταται (είτε την παρακολουθούμε είτε όχι).
Επίσης όταν τίθεται το θέμα αν υπάρχει ή όχι Θεός δεν μου φαίνεται αρκετό το επιχείρημα οτι ακόμα και να αποδειχτεί με χειροπιαστές αποδείξεις η μη ύπαρξη του Θεου, οι άνθρωποι και πάλι θα εθελοτυφλούσαν, θα απέρριπταν τη λογική και δεν θα άλλαζε τίποτα.
Ετσι κι αλλιώς δε θα’ταν η πρώτη φορά που θα γινόταν κάτι τέτοιο. Δες μόνο το πως αντιμετωπίζει ο καθένας από τη δική του σκοπιά τα ιστορικά γεγονότα-όχι τα φιλοσοφικά/θεολογικά που ασχολούμαστε εμείς- ή ακόμα πόσες αντικρουόμενες απόψεις και προσεγγίσεις υπάρχουν για θεμελιωμένα πράγματα ακόμα και μέσα στους επιστημονικούς κύκλους.
Ειδικά όμως στο θέμα της θρησκείας, η άγνοια είναι μερικές φορες πιο βολική και πιο εύκολη απ’οτι η αλήθεια και εξυπηρετεί κυρίως τους εκπροσώπους της και οσους έχουν να κάνουν με τα της εκκλησίας.
Στο βιβλίο τώρα (για να μην ξεχνιόμαστε) από επιστημονικής πλευράς τα πραματα είναι ξεκάθαρα ως προς τη θέση και την ικανότητα της θρησκείας να δίνει απαντήσεις και αν κάποιος θα το αποδεχτεί είναι ανεξάρτητο με το αν όντως ισχύει (δε νομίζω οτι είναι εμπάθεια αυτο).
Ισως η εντύπωση προκύπτει γιατι ο Dawkins δε χρησιμοποιεί τη συνηθισμένη, απρόσωπη, "επιστημονικη’ γλώσσα που θα περίμενε κανείς από έναν διακεκριμένο εξελικτικό βιολόγο και αυτό είναι ένα ακόμα απο τα ξεχωριστά στοιχεία του βιβλιου.
Φυσικά δεν έχει σημασία αν πιστεύεις ή όχι. Σχολιάζουμε καταστάσεις και απόψεις. Τίποτα προσωπικό of course! Εκτός αν θες να βγουμε έξω να ρίξουμε μπουνιές!!
no worries προτιμώ έναν ενδιαφέρων αντίλογο από τις μπουνιές.μου αρέσει να συζητάω με κάποιον που ενδεχομένως έχει διαφορετική άποψη από μένα και φυσικά αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι προσωπική επίθεση:)
Πολύ ενδιαφέρον ο πάνω διάλογος για το βιβλίο του Dawkins και τις θρησκείες, απο κείνους τους διαλόγους που προτιμώ να τους κάνω απο κοντά παρά απο ένα φόρουμ…
Γενικά είμαι σύμφωνος με τη θέση της corpsette και του hokam (corpsette, αν θυμάσαι, παρόμοια συζήτηση είχαμε και με τον Stoneman σε κάποια φάση). Ούτε εγώ είμαι θρησκευόμενος, και προτιμώ χιλιάδες φορές τον ορθολογισμό ενός άθεου απο τον φανατισμό ενός πιστού. Ωστόσο πράγματα όπως η πίστη είναι ριζωμένα βαθιά στο θυμικό, στο συναίσθημα, το οποίο δεν έχει και πολύ σχέση με τη λογική… Οι άνθρωποι, καλώς ή κακώς, δεν είναι απλά “ορθολογικά ζώα”… Γι’ αυτό και θεωρώ μάταιο και γω να προσπαθεί να πείσει κάποιος με επιχειρήματα για τη μη-ύπαρξη του Θεού, όπως και θεωρώ μάταιο φυσικά και το αντίστροφο, να προσπαθεί να πείσει κάποιος για την ύπαρξη του (όπως έχουν κάνει διάφοροι φιλόσοφοι για παράδειγμα…). Είναι πάντως μεγάλο και πολύ ενδιαφέρον θέμα, πραγματικά προτιμώ να το συζητώ απο κοντά.
Ο Ντοστογιέφσκυ στους Αδερφούς Καραμαζόφ πιστεύω μίλησε (δια μέσω του Ιβάν που αναρωτιόταν πως είναι δυνατόν να ανέχεται ο θεός τον θάνατο έστω και ενός παιδιού σε κάποια γωνια του κόσμου) με έναν μοναδικό τρόπο για το όλο θέμα…
Πολύ ενδιαφέρον το ζήτημα της θρησκείας που δεν εξαντλείται εύκολα και νομίζω ότι είναι αδύνατο να γίνει αντικείμενο αντιπαράθεσης. Μια ενδιαφέρουσα άποψη που διάβασα από τον Carlo Frabetti (μαθηματικός και συγγραφέας του οποίου τα μυθιστορήματα ασχολούνται με μαθηματικά, φιλοσοφία, λογική. Διαβάστε το «Βιβλίο κόλαση» και το «Ο αλγόριθμος της μελαγχολίας» ) λέει ότι το να ισχυριστείς ότι δεν υπάρχει θεός είναι εξ’ ίσου αυθαίρετο με το να ισχυριστείς ότι υπάρχει.
Μια πρόταση δική μου είναι «Ο διψασμένος» του Abelardo Castillo. Είναι μυθιστόρημα με θέμα του τον αλκοολισμό. Πολύ σκοτεινό βιβλίο το οποίο θεωρώ εξαιρετικό. Κάποιοι το θεωρούν το κατ? εξοχήν βιβλίο γι? αυτό το ζήτημα.
Διάβασα μια συλλογή με πεζά του Καρυωτάκη και μεταφρασμένα ποιήματα που έχει κάνει. Πολύ ωραία τα πεζά και πιστεύω ότι καταλαβαίνεις καλύτερα τα συναισθήματα του Καρυωτάκη απ’ ότι από τα ποιήματα του. Τώρα διαβάζω το Καλοκαίρι του Καμύ. Δοκιμιακό πρέπει να 'ναι κι αυτό (είμαι στην αρχή και τα πράγματα είναι αμφιλεγόμενα -δεν ξέρω αν θα βρω λογοτεχνικές ιστορίες κτλ :Ρ) και λέει πάλι για το πώς ο άνθρωπος συναντάει το υπαρξιακό παράλογο μέσω διάφορων πολιτισμικών κυρίως καταστάσεων. Απλά έχει Μεσογειακή αύρα και ίσως κάποια αισιοδοξία κτλ κτλ.
Παιδιά εγώ ως γνήσια Murakami crazed( ο ελλανορ ξέρει,τον πρήζω κατά καιρούς…)πέρασα το καλοκαίρι μου διαβάζοντας τα wild shepp chase και after the quake…δυστυχώς μου έχουν μείνει μόνο 2 πλέον που δεν έχω διαβάσει και ήδη στενοχωριέμαι που σε λίγο αντί να ανακαλύπτω ξανά και ξανά από την αρχή τι εκπληκτικός συγγραφέας είναι θα πρέπει να αρκεστώ απλως στο να ξαναδιαβάζω τα εξαιρετικά βιβλία του…
Για διάλειμμα αυτό τον καιρό ξεκίνησα το “Σμήνος” το οποίο είναι ένα ενδιαφέρον οικολογικό θρίλερ (βαθιά ανάσα) 1000+ σελίδων…and i m a damn slow reader…
θα ήθελα να σας πω τις εντυπώσεις μου και να σας συστήσω να διαβάσετε το βιβλίο
" Στη σκιά του Βυζαντίου" . Πρόκειται για ένα καταπληκτικό βιβλίο που σε ταξιδεύει
σε αλλοτινές εποχές…!!! Διαβάστέ το!!!
αυτό το καιρό διαβάζω το βιβλίο “οι συγγραφεις της ελευθερίας” απο 150 freedom writers και την Erin Grunwell, αξίζει να το διαβάσετε, αλλά αν δεν το βρείτε εχει βγει και σε ταίνια με τον ίδιο τίτλο…
Πρόσφατα τέλειωσα το Rebel Without a Crew του Robert Rodriguez(του γνωστού σκηνοθέτη).
Είναι σε μορφή ημερολογίου και ο Rodriguez αφηγείται όλη την ιστορία γύρω από την πρώτη του ταινία,El Mariachi(πως του ήρθε η ιδέα να τη γυρίσει,πως μάζεψε τα λεφτά,τα γυρίσματα,το πως βρέθηκε ξαφνικά με συμβόλαιο σε μεγάλη εταιρία,συμμετοχές σε φεστιβάλ κλπ).Επίσης στην έκδοση που έχω,υπάρχει ένα Ten Minute Film School με ιδέες,προτάσεις κλπ καθώς επίσης και το σενάριο του El Mariachi.
Όσοι γενικά ασχολείστε και ψάχνεστε και σας ενδιαφέρει το αντικείμενο διαβάστε το,θα σας δώσει κάποιες ιδέες και πιθανότατα θα σας εμπνεύσει.
Για τις κοπέλες κυρίως του φόρουμ έχω να προτείνω τα βιβλία της Κατερίνας Μανανεδάκη: 1)Ουουου μοιχεύσεις 2)Τι τραβάμε και εμείς οι μάνες και 3)Στο μεγάλο κρεββάτι της show biz.
Ξεκαρδιστικά με πολύ έξυπνο χιούμορ, και είναι ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι βγαλμένες από τη ζωη.
Τώρα,γενικά για βιβλία προτείνω Dan Brown: 1)Illuminati ,2)Ψηφιακό οχυρό.
είναι σίγουρα καλύτερα απο τον Κώδικα Da Vinci και με καλύτερη πλοκή!
Εκτός αν θες να βγουμε έξω να ρίξουμε μπουνιές!! 
