Και η Βίκυ Καγιά…
E ναι. Γι΄αυτό την παρομοίασα με διαφημιστικό σλόγκαν πριν…
Τι λες, ρε μπλιέτ; :lol:
Nαι. Οπως επίσης και έχει βάλει μπλούζα AC/DC. Φτου φτου μακριά μας.
Μάλλον το ανάποδο ισχύει. Για την ακρίβεια η θεωρία μου είναι ότι όλοι ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα όπου είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε γκαντέμηδες και απλά συμπίπτουν οι χωροχρονικές συντεταγμένες για να βγαίνουμε για καφέ και να συζητάμε μεταξύ μας τη γκαντεμιά που μας δέρνει.
Σας βρίσκω όλους πολύ ακραίους. Ναι, η πρόταση του Κοέλιο είναι πολύ ρομαντική, ποιητική και αισιόδοξη, αλλά θα θέλατε να ζείτε σε ένα Σύμπαν που θα σας έφερνε ό,τι ποτέ επιθυμήσετε στο πιάτο, απλώς και μόνο επειδή σας κατέβηκε; Απο την άλλη, ούτε στα παράλληλα σύμπαντα πιστεύω.
Είμαστε όλοι μοναδικά και ανεπανάληπτα πλάσματα και έχουμε ένα πεπερασμένο χρονικό διάστημα να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και να αυτοπραγματωθούμε, να γίνουμε δηλαδή ο εαυτός μας (η κορυφή της πυραμίδας αναγκών του Maslow), να αφήσουμε σημάδια στον κόσμο και στους ανθρώπους γύρω μας που επιβεβαιώνουν αυτή τη μοναδικότητά μας…
That’s all folks!.. 
Νομίζω όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες και παυσίπονα για τους δειλούς και τους φυγόπονους… Κανένα Σύμπαν δεν ανησυχεί για τα όνειρά σου, σκασίλα του μεγάλη… Οι δικές σου πράξεις και ενέργειες θα τα πραγματοποιήσουν…ή όχι, αναλόγως και των συγκυριών…
Πάντως εγώ αστειευόμουν, το τι θα γίνει με τη ζωή του καθενός είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων που μέσα σε όλους αυτούς είναι και η τύχη η οποία φυσικά δεν έχει να κάνει σε τίποτα με οποιαδήποτε ανώτερη κοσμική συνείδηση.
Φίλε Darth, το κατάλαβα ότι αστειευόσουν… Απλώς ήθελα να τονίσω ότι η ακραία παθητικότητα ή υπεραισιοδοξία ή απαισιοδοξία ή ο,τιδήποτε ακραίο τελικά σε αφήνει παγιδευμένο και ανικανοποίητο…
May the Force be with you!.. 
Μα και αυτό που είπες δεν ήταν ψεμα επίσης. Freedom is a state of mind όπως λένε …κάποιοι. Anyway δε θα επεκταθώ. Φιλιά
Ας μιλήσουμε για βιβλία
εδιτ: Α και η συγκεκριμένη φράση του Κοέλο δεν εναι ρομαντική. Είναι κυνικός ρομαντισμός, άκρως εγωιστικός μα απόλυτα ηθικά σωστός. (τι είπα πάλι ο φούστης. το εννοώ όμως.αναλύσεις από κοντά με όποιον τύχει :))
Δε τα λεω γω ρε στραβαδια,τα 24(+1)πρωτοκολλα των σοφων της Σιων που τα βρηκα απ τα Χαλκινα Βιβλια τα λενε.Ο Σαμαελ(ωραιο γκρουπ) θα σας δειξει ολους,θα δειτε τι θα παθετε.
E, εντάξει, Μάνο, κυνικός ρομαντισμός, ρομαντικός κυνισμός, κεντροεγωισμός και δε συμμαζεύεται, ο hokam σε ρούπωσε. Έχει αδιαμφισβήτητες πηγές. Ντοκουμέντα. 1ο-κωλα… :!:
Αυτα κυριως!Σωστη RoPe!!!
Ον τοπικ παντως,ετυχε φετος το καλοκαιρι να διαβασω καποια κεφαλαια απο ενα του βιβλιο,τα"εντεκα λεπτα",και νομιζα οτι διαβαζα τιποτα αρλεκιν για μεσοκοπες αραχνιασμενες θειτσες σε εμμηνοπαυση.Ελεεινο απλα.Γενικοτερα δεν εχω ασχοληθει,αλλα τον αλχημιστη-μια και ειναι το “χιτακι” του-θα θελα να το διαβασω καποια στιγμη,να τσεκαρω προς τι τοσος ντορος.
Αυτή η φιλοσοφία ζωής του Πάουλο είναι για να την σκέπτεσαι κατά το σούρουπο, εκεί που ο ουρανός είναι πορτοκαλί… σ’ ένα μπαλκόνι - ένα καλοκαίρι και ν’ ακούς τον ήχο των κυμάτων που αράζουν σαν μοναχικούς καπετάνιους στην αμμουδιά… (… :Ρ)
Αλλά μόνο αυτό γιατί αν καθόμαστε δεν γίνεται τίποτα Τώρα αν η τύχη και οι συμπτώσεις κάθισαν σε κάποιους, μπορείτε να το πείτε ιστορία στα παιδιά σας. Κι εμένα μου χει τύχει δηλαδή, νταξ, δεν θα το υιοθετήσω σαν φιλοσοφία.
Α, το 11 λεπτά ήταν ωραίο λογοτεχνικό (και μόνο) έργο του Πάουλο.
Θέτω κάποια θέματα επι τάπητος, μια που βαριέμαι, έτσι για να περάσει η ώρα, σχετικά με την θεώρηση του Coelho. To “αν θες κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχεις”. Όσοι πιστοί διαβάστε.
Η ουσία της θεώρησης του λοιπόν είναι πως η Βούληση είναι το παν? Αυτό που έλεγαν βουλησιαρχία οι φιλόσοφοι? Και πως αν δεν καταφέρνουμε κάτι, ήταν επειδή δε το “θέλαμε πραγματικά”?
Σαν φράση, έτσι σκέτη, βρίσκω οτι είναι ελλειπής. Και φυσικά προσφέρεται για κάθε διαφημιστική εκμετάλλευση, όπως και έγινε. Ο άνθρωπος καταρχάς πάντα θέλει, δε γίνεται να του ξεριζώσεις την επιθυμία απο μέσα του. Το θέμα είναι, όπως θα λεγε ένας Νίτσε, πόσο ισχυρή είναι αυτή η βούληση του. Ως εδώ καλά. Τι γίνεται όμως όταν ζούμε σε έναν κόσμο όπου συγκρούονται οι επιθυμίες και η βούληση διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων? Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την “επικράτηση της ισχυρότερης βούλησης” ίσως? Η οποία φτάνει να πάρει ως και θεσμική υπόσταση και να διαμορφώσει έτσι (συλλογικά) την κοινωνική/ανθρώπινη κατάσταση όπως τη βιώνουμε σήμερα. Και να τη διαμορφώνει συνεχώς, πάντα σε μια αέναη σύγκρουση, μια που αυτή η διαμάχη δεν έχει τέλος…
Προσθέτοντας λοιπόν λίγο νιτσεισμό (ή και σοπεναουερ ίσως) στην ρήση του Coelho, δεν φαίνεται και τόσο “παραμυθένια” πια. Ενδεχομένως φαντάζει και σκληρά αληθινή, δίνοντας την εικόνα ενός κόσμου όπου επικρατεί μια ατελείωτη διαμάχη…
Το θέμα είναι πως, τελικά, υπάρχουν πράγματα που ξεφεύγουν και απο την ίδια τη βούληση, είτε μιλάμε για ατομική, είτε για συλλογική βούληση. Ο άνθρωπος στην τελική είναι πολύπλοκο ον, έχει επιθυμίες, αλλά έχει και λογική, και νου και όλα αυτά πάντα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο.
Επομένως, αυτή καθεαυτή τη ρήση του Κοέλο θεωρώ πως την χαρακτηρίζει ένας υπερβολικός οπτιμισμός… αν όμως την δούμε σε βάθος και σε συνδυασμό με άλλες θεωρήσεις, ίσως διαπιστώσουμε πως έχει μια βάση τελικά. Και πως ναι, μερικές φορές η βούληση είναι το παν. Απλά να μη το δέσουμε και κόμπο ε. Αν κάποιος θέλει να δοκιμάσει μια καινούργια εμπειρία για παράδειγμα αλλά την αναβάλλει διαρκώς με τη δικαιολογία “ε, δεν είχα χρόνο ως τώρα”, αυτό δεν είναι παρά μια εκλογίκευση. Την αναβάλλει όχι γιατί δε μπορεί αλλά γιατί φοβάται το άγνωστο και αδυνατεί (αδύναμη βούληση) να δαμάσει αυτόν τον φόβο του. Δεν είναι τόσο θέμα έλλειψης βούλησης λοιπόν, όσο αδύνατης βούλησης περισσότερο.
Έπειτα, όπως είπα, μπορεί η βούληση του να συγκρούεται με τη βούληση του άλλου. Σε έναν βαθμό όλοι είμαστε εγωκεντρικοί, αλλά πρέπει να καταλάβουμε πως μερικές φορές αυτό που θέλει κάποιος μπορεί να διαφέρει εντελώς απο αυτό που θέλει κάποιος άλλος. Και πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό, όσο δύσκολο και αν είναι.
(ΥΓ - δε ξέρω αν όλα αυτά που λέω τώρα τα έχει σκεφτεί ο ίδιος ο Coelho βέβαια, αλλά απλά σχολίασα την κλασική του ατάκα…)
Χοκαμ καλύτερα διάβασε το Η βερονικα αποφασίζει να πεθάνει παρά τον αλχημιστή.
Κι εγώ προσωπικά δε θεωρώ τα βιβλία του κανένα μνημείο της λογοτεχνείας, απλά μέσα από αυτά καταλαβαίνω ότι πολύ θα ήθελα να βγαίνω για ποτά με το συγγραφέα και να μιλάω μαζί του με τις ώρες. Γι’ αυτό και τα απολαμβάνω
Ο Αλχημιστής είναι πολύ ωραίο!
αλλά και το Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει απ’τα αγαπημένα μου!
έχετε να προτείνετε κανένα βιβλίο που να μοιάζει σαν στυλ με αυτό του ‘Ο μικρός πρίγκηπας’?
το λατρεύω αυτό το βιβλίο αλλά το έχω διαβάσει τόσες φορές… αλλά θα μ’αρεσε να διαβάσω κάτι ‘παρόμοιο’ …
Α! επίσης διάβασα το ‘Ο έρωτας στα χρόνια της Χολέρας’ και τα’σπασε!
ναι πολυ ωραιο βιβλιο
Μεγάλο βιβλίο οι “10 Μικροί Νέγροι”… ΠΟΛΥ μεγαλο…
Ωπ αυτο θελαμε να το ανεβασουμε με τη θεατρικη ομαδα.
Αυτο δεν ειναι που ψοφαει ενας ενας? :Ρ
Ναι…