Δεν ειναι ρε συ του Capote αλλα του Boris Vian.Θα μπερδευτηκες. 
Ουπς…!!!Πατατα.:lol:.Αν περιμενε να αναγνωριστει συγγραφεας απο μενα μια ζωή στα αζήτητα θα μενε:lol::lol:
Ακομα και ετσι εξακολουθει να ειναι πολυ ωραιο βιβλίο αν και πολυ σκληρό και σοκαριστικό για την εποχή του με πολλά σκληρα μηνυματα εναντιον του ρατσισμου και της δηθεν γαλλικης κουλτουρας…Να το τσεκάρετε…
Θενξ για την διορθωση κογιοτ
Υπάρχουν ιστορίες και ιστορίες. Φανταστικές, ρεαλιστικές, ρομαντικές ή τρομακτικές, άπειρα είδη που μπορεί κανείς να διαλέξει. Το έτος 2000, ο David Benioff αποφάσισε να κυκλοφορήσει μια ιστορία που έγραψε για την αγαπημένη του πόλη, ίσως την πιο ιδιαίτερη πόλη του κόσμου απο τότε που άρχισαν να δημιουργούνται πόλεις: τη Νέα Υόρκη. Την τιτλοφόρησε ως 25ή Ωρα (25th Hour).
Μερικά χρόνια αργότερα αυτή η ιστορία έγινε η πολύ γνωστή ταινία του Spike Lee. Ο γράφων εδώ προτού διαβάσει το βιβλίο είχε δεί αυτή τη ταινία άπειρες φορές, ακούει συνέχεια τη μουσική της, τη λατρεύει όσο δε πάει. Τι παραπάνω είναι που θα μπορούσε λοιπόν να δώσει το βιβλίο, το οποίο και είναι κάτι λιγότερο απο 250 σελίδες? Η απάντηση: πολλά. Πάρα πολλά.
Το βιβλίο ακουλουθεί τόσο τα βήματα του πρωταγωνιστή Monti στη τελευταία του μέρα προτού μπεί φυλακή για 7 χρόνια, όσο και τις σκέψεις και αντιδράσεις των πιο κοντινών του ανθρώπων. Όλα κινούνται γύρω απο τη Νέα Υόρκη και ειλικρινά το βιβλίο θα μπορούσε να είναι τόσο ύμνος όσο και κατάρα προς αυτή τη πόλη και ίσως προς κάθε πόλη τελικά, αν υποθέσουμε πως οι πόλεις είναι όλες μικρότερες εκδοχές της Νέας Υόρκης. Είναι απίστευτο πώς ο Benioff σου μεταφέρει τόσο την ομορφιά όσο και την ασχήμια μέσα απο πράγματα που όλοι οι αστοί ζούνε και βλέπουν καθημερινά. Απο τη βόλτα του ενός τέταρτου στο πάρκο, μια πινακίδα Pepsi, ένα αγώνα μπάσκετ, μια διαφήμιση στη τηλεόραση. Μέσα απο το λόγο του μπορείς να νιώσεις το παλμό και τη τρέλα αυτού του μέρους, την τρέλα των εκατομύρια διαφορετικών ανθρώπων που μένουν σε αυτή, λευκοί, μαύροι και κίτρινοι, πλούσιοι ή φτωχοί, τζάνικς ή οικογενειάρχες,και τόσοι όλοι.
Όπως λοιπόν ένα μέρος σαν αυτό δε θα μπορούσε με τέτοιους ανθρώπους να είναι αδιάφορο, έτσι και ένα βιβλίο με τέτοιους ‘‘ήρωες’’ δεν θα μπορούσε παρά να είναι εξαιρετικό. Όλοι οι χαρακτήρες είναι απόλυτα ρεαλιστικοί και άνθρωπινοι, σε βαθμό που αναρωτιέμαι αν ο Benioff έχει ζήσει τέτοιου είδους κατάστασεις. Ειδικά ο Monty, ένας άνθρωπος που πρέπει να αξιολογήσει τη ζωή που έζησε και που το χρονόμετρο κυλάει εναντίον του με τρομερά γρήγορους ρυθμούς και αυτός δε ξέρει αν πρέπει να φοβηθεί ή όχι, αν μπορεί να ελπίζει ότι θα σωθεί, αν τελικά άξιζε τίποτα απο όσα έζησε, είναι απλά ανεπανάληπτος.
Το μοναδικό μειονέκτημα του βιβλίου είναι ότι, ακριβώς επειδή είναι 110% ανθρώπινο, δεν πρόκειται να εκτιμηθεί απο όλους. Οι αισιόδοξοι θα το θεωρήσουν πολύ βαρύ και σκοτεινό, οι ρομαντικοί πολύ σκληρό, ενώ οι πεσιμιστές της emo φράτζας δεν πρόκειται να βρούνε άλλο ένα ψευτο-καταθλιπτικό διήγημα για να περάσουν την ώρα τους. Το βιβλίο τούτο απαιτεί προσύλωση και προσοχή αλλιώς δεν μπορεί να εκτιμηθεί και να γίνει κατανοητό.
Όπως και να έχει, προσωπικός το θεωρώ ότι καλύτερο έχω διαβάσει οπότε και το προτείνω σε όλους. Το γούσταρα τόσο ώστε να παραγγείλω και την αγγλική έκδοση για να δώ αν χάνεται κάτι απο το λόγο και τη ποιότητα του λόγω μετάφρασης. Απαραίτητο ανάγνωσμα.
:?
H Οδύσσεια του James Joyce είναι το μοναδικό βιβλίο μέχρι στιγμής που με έκανε να αμφισβητήσω πολύ σοβαρά τις πνευματικές μου ικανότητες (=κοινώς αισθάνθηκα απολύτως πανηλίθια σε βαθμό αυτοεγκλεισμού μου σε ίδρυμα, “γειά σας, ήρθα, μη με βλέπετε έτσι, κατάφερα να τους ξεγελάσω τόσα χρόνια, αλλά, ναι, τελικά είμαι τσιμεντόστοκος!”) και να φανταστείτε ότι διάβασα μόλις 5 σελίδες (τόσο άντεξα…).
Λέτε τελικά να υπάρχει ελπίδα για μένα;… 
Να ξαναπροσπαθήσω; :-s
Το έχω διαβάσει ολόκληρο δυο φορές ως τώρα. Είναι το σημαντικότερο ίσως βιβλίο του 20ου αιώνα.
Απάντησα στην ερώτηση σου?
(σου διόρθωσα στο quote τον τίτλο του βιβλίου 
)
Για μένα που είμαι 15 δεν κάνει ε???
ΟΧΙ δεν κάνει, με την καμία όμως!!! 8O
Θα το βρεις ακαταλαβίστικο και θα το παρατήσεις απο τις πρώτες του σελίδες. Με τον καιρό… Στο μεταξύ διάβασε άλλα βιβλία, υπάρχουν πολλά καλά εκεί έξω…
Ο Οδυσσέας είναι για την Λογοτεχνία ό,τι υπήρξε ο σουρεαλισμός και ο κυβισμός μαζί για την Τέχνη. Ανατρεπτικό και επαναστατικό ως εκεί που δεν πάει άλλο. Κυριολεκτικά, στιγμάτισε τον τρόπο γραφής του 20ου αιώνα αυτό το έργο. Η λέξη αριστούργημα είναι πολύ λίγη για να το περιγράψει.
Αλλά προτείνω πραγματικά κάποιον οδηγό ανάγνωσης σε όποιον θέλει να το διαβάσει. Ή έστω, να έχει ψαχτεί λίγο προτού ξεκινήσει την ανάγνωση, για να καταλάβει τι παίζει.
Εμενα μικρος μου το διαβαζε η γιαγια μου σαν παραμυθι!
Σοβαρα τωρα,μπορεις να μας πεις ξερω γω περι τινος προκειται,ετσι απο περιεργεια ή δεν θα καταλαβουμε; 
Τι να πρωτοπώ γι’ αυτό το έργο…? Βασικά δεν είναι τόσο παλούκι όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αντίθετα, κατά το μεγαλύτερο μέρος του διαβάζεται άνετα (και απολαυστικά) μπορώ να πω… Αρκεί ο άλλος όπως είπα να είναι λίγο ψιλιασμένος ως προς τι τι παίζει… 8)
Το βιβλίο είναι μια σύγχρονη παραλλαγή του μύθου του Οδυσσέα, και όλη η πλοκή εκτυλίσσεται μία μέρα απο το πρωί ως το βράδυ στο Δουβλίνο στις αρχές του 20ου αιώνα. Ήρωας είναι ο κύριος Μπλουμ (ο “Οδυσσέας”), ένας μεσήλικας διαφημιστής, δεμένος με τα δεσμά του γάμου, καθώς και ένας ανήσυχος νεαρός, ο Στήβεν (ο “Τηλέμαχος”).
Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια που αναλογούν στις ραψωδίες της Οδύσσειας. Κάθε κεφάλαιο αντιστοιχεί θεματικά και σε μια απο τις ραψωδίες, με τη σειρά που εμφανίζονται στον Όμηρο. Για παράδειγμα το κεφάλαιο που αντιστοιχεί στη ραψωδία που περιγράφει την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη, στον Οδυσσέα του Τζόυς περιγράφει την εμπειρία του κ.Μπλουμ απο μια κηδεία την οποία επισκέφτηκε. Το κεφάλαιο που αντιστοιχεί στους ανθρωποφάγους Λαιστρυγόνες είναι εκείνο που περιγράφει το μεσημεριανό γεύμα του κ.Μπλουμ.
Και όχι μόνο, μια που πέραν του Μπλουμ και του Στήβεν αναλύεται διεξοδικά η ζωή ολόκληρης της πόλης, και μέσω αυτής της κοινωνίας της εποχής και το βιβλίο είναι γεμάτο απο αναφορές σε ζητήματα που καλύπτουν κυριολεκτικά τα πάντα, απο το πως βάρεσε μ@λακία ο κ.Μπλουμ μέχρι φιλοσοφικές αναφορές στον Σαίξπηρ.
Σχεδόν κάθε κεφάλαιο του βιβλίου είναι γραμμένο με εντελώς διαφορετικό στυλ. Ένα απο αυτά είναι γραμμένο σε ύφος θεατρικού έργου και το περιεχόμενο του είναι εντελώς σουρεαλιστικό, ένα άλλο πάλι είναι γραμμένο σαν επιστημονική πραγματεία και το περιεχόμενο του είναι στεγνό και ψυχρό μέχρι αηδίας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στο ύφος του Τζόυς όμως. Ένα κεφάλαιο που περιγράφει το φλερτ του κ.Μπλουμ με μια κοπελίτσα στην παραλία είναι γραμμένο σε ύφος ρομάντζου τύπου Άρλεκιν. Ένα άλλο αποτελεί μια ιστορική αναδρομή στην ιστορία της γλώσσας - ξεκινάει απο αρχαίζον παραδοσιακό ύφος και καταλήγει σε σλανγκ του δρόμου. Το κεφάλαιο που στηρίζεται στις Σειρήνες της Οδύσσειας, είναι δομημένο ολόκληρο πάνω σε ήχους και ηχητικά εφέ.
Το κύριο χαρακτηριστικό του τρόπου γραφής είναι το πέρασμα απο τον κλασικό τρόπο γραφής σε τρίτο πρόσωπο (“ο Στήβεν ξεκίνησε μια μέρα για δουλειά…”) στην καταγραφή των εσωτερικών σκέψεων του ήρωα, όπως αυτές ξεπετάγονται εκείνη τη στιγμή - οι ελεύθεροι συνειρμοί, οι οποίοι συχνά δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, όπως γίνεται με όλους μας όταν σκεφτόμαστε. Έτσι λοιπόν μπορεί κανείς να συνατήσει συχνά προτάσεις τύπου:
Μεσημέρι, ο ήλιος απο πάνω. Το μαγαζί του Ηλίου που είχαμε πάει με τη Μόλλυ. Νόστιμο φαί. Αυτά τα λουκάνικα.
Αν έχει καταλάβει ο άλλος τι παίζει, το βιβλίο παύει να είναι και τόσο δύσκολο. Και μπορώ να πω πως γίνεται ιδιαίτερα απολαυστικό, και είναι γεμάτο απο διαφορετικά επίπεδα ανάλυσης. Μια παράγραφος μπορεί να έχει το επιφανειακό της, κοινό νόημα, αλλά πίσω του κρύβονται πολλά ακόμα. Π,χ μια σκηνή που ο Στήβεν βλέπει ένα σκυλί στην παραλία είναι αφορμή για να μας παρουσιάσει ο Τζόυς κάποιες σκέψεις γύρω απο την μετεμψύχωση, μέσω της μεταμόρφωσης του σκύλου σε άλλα ζώα - όλα αυτά μέσα στο μυαλό του Στήβεν.
Το βιβλίο είναι ταυτόχρονα απόλυτα ρεαλιστικό και σουρεαλιστικό μαζί. Μέσα στις 1000 σελίδες του βρίσκει κανείς τα πάντα. Απο ανάλυση του γυναικείου φύλου στην πολιτική κατάσταση της εποχής, απο κωμωδία σε φιλοσοφικά ερωτήματα, απο καθημερινές καταστάσεις στην υπόγεια σύνδεση τους με φαινόμενα καθολικά, συμβολικά και διαχρονικά.
Για περισσότερα, εδώ:
Προτείνω το βιβλίο “Ulysses, Οδηγός Ανάγνωσης” του Άρη Μαραγκόπουλου, εμένα με βοήθησε και έκανε την ανάγνωση του ακόμα πιο απολαυστική. 8)
Χμ, δεν είχα ξανακούσει καν για αυτό το βιβλίο, αλλά μου κέντρισες την περιέργεια. :-k
Φετος θελω να καω με Dragonlance,Tom Robins,H.P Lavcraft και Dune…Εχω παρει μαι γευση απ ολα κ μου χουν αφησει ιδιαιτερα καλες ενυπωσεις…Αντε να δουμε αν θα καταφερω να αγορασω αυτα που θελω…Κυριως τα Dune ειναι πανακριβα και σε εκδοση τσεπης που εχω τα 2 πρωτα,δεν λενε
Και μένα δε μου αρέσουν οι εκδόσεις τσέπης ρε γμτ… και συνήθως σκάω κάμποσα χρήματα παραπάνω για να πάρω τις “καλές εκδόσεις” τρομάρα μου. Στο τέλος βέβαια δεν έχω τα απαραίτητα χρήματα για να διαβάσω αυτά που θέλω, αλλά… :?
Μμμ…Εγω παιρνω τις εκδοσεις τσεπης για να διαβασω την ιστορια και οοοοταν βρω τα χρηματα παιρνω το "κανονικο"για συλλεκτικους λογους:)
Μου τη δινει που ενω τα Dragonlance βγαινουν σε βιβλιαρακι τσεπης και πολυ φτηνιαρικο υλικο(στα ελληνικα),το πουλανε 15-18 ευρα τον τομο!!Ελεος.
Διαβάζω αυτό τον καιρό τον Τοίχο του Sartre. Πολύ ωραίο βιβλίο. Έχει διάφορες ιστορίες με θέμα την ανθρώπινη μοναξιά (και γενικά υπαρξιστικά ερωτήματα) αλλά μέσα από διάφορες καταστάσεις.
:rockon: Τεράστια λατρεία!!! Δεν θα μετανιώσεις αν τα αγοράσεις, πραγματικα άρτια βιβλία!!!
Πίστεψε με, το έχει ήδη καταλάβει αυτό… 8)
Το είχα διαβάσει στο λύκειο, αλλά περισσότερο με τον καμύ έφαγα κόλλημα στην πορεία. Τώρα τελειώνω το catch 22 και σόρυ στους φανς του Ρομπινς, αλλά είναι μακράν πιο αστείο. Όχι τόσο όμορφα γραμμένο πάντως. Pynchon κανείς;
Η κομη της Βερενικης του Γραμματικοπουλου ειναι ενα βιβλιο που προτεινω σε οσους θελουν ενα πολυ καλο εκλαικευμενο βιβλιο περι αστρονομιας.
Δε το έχω διαβάσει, αλλά σέβομαι βαθύτατα τον Γραμματικόπουλο ως άνθρωπο και πνευματική μορφή.
Κι εμένα ο Καμύ μ’ αρέσει περισσότερο από τον Σάρτρ (όπως και να το κάνουμε ήταν λίγο στρατευμένος και απόλυτος…). Βασικά είναι ο αγαπημένος μου ο Καμύ αλλά τεσπά.
Σήμερα ξέθαψα το “Εμπρός στο έτσι που χάραξε ο τέτοιος” με συνθήματα στους τοίχους στα τέλη του 60 και στο 70 (καταλήψεις κτλ). Του Δημαρα. Το έχετε τσεκάρει; Έχει φάση.