θεωρείται κλασσικό, μεταδίδει καλά την αίσθηση της εφηβείας κλπ αλλά προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα.
Μόλις τελείωσα το 100 χρόνια μοναξιάς και πάμε για Δράκουλα.
να το δοκιμασεις
η γλωσσα ειναι πολυ βατη(μην φανταστεις τπτ joyce καμια σχεση)
και μεταδιδει πολυ καλυτερα τα vibes του ηρωα αποτι το μεταφρασμενο
παντως κ εγω για βιβλιο που θεωρειται κλασικο , δεν με ακουμπησε ιδιαιτερα
ισως να εφταιγε το τελος (δεν λεω αλλα μην το σποιλεριασω) αλλα δεν το θεωρω κανα βιβλιο-mindfuck.
τσεκαρε κ αυτο,το ειχα βρει πριν 4 χρονια στον ελευθερουδακη στα 7 ευρω κ ειναι βιβλιαρα κ σουπερ σαν υφος κ κριμα που δεν εχει διαβαστει (εδω) οσο πρεπει
Ayn Rand - The fountainhead
εγω ειχα παθει μεγαλο σοκ με τη γλωσσα,το βιβλιο,τον ηρωα (hward roark laughed…κορυφαιο ξεκινημα βιβλιου)
(κ ειναι απο τις αγαπημενες συγγραφεις του neil peart…μπας κ τσιμπησει κ κανας rushικος 
)
Ωραία, το είδα μικρό μικρό και μου γυάλισε, το μόνο θέμα ήταν με τη γλώσσα.
Όσο για το fountainhead σε έχω προλάβει και μάλλον δε μοιράζομαι την άποψη σου :roll: —>
Μου κάνει εντύπωση που σας κερδίζουν βιβλία όπως αυτό ή το Steppenwolf, όταν κάνουν τόσο ξεδιάντροπες διακρίσεις μεταξύ αξιόλογων ανθρώπων και μη. Τι στιλιζαρισμένος ελιτισμός είναι αυτός; Εγώ αν είχα αδερφό το Ρορκ θα τον πλάκωνα στις μάπες. Δεν τα καταφέρνω να κάνω κριτικές σε βιβλία, αλλιώς θα τα’χωνα με τις ώρες και στα δύο.
Η εναλλακτικά μπορείς να διαβάσεις Γουίλιαμ Mπάροουζ - [SPOILER]Επιστολή ενός πολυεθισμένου σε επικίνδυνες ουσίες, δημοσιευμένο στη Βρετανική Επιθεώρηση Τοξικομανίας παρακαλώ, και παράρτημα σε τούτο
Και κατά τ’ άλλα να πω πως δεν συστήνω Μπάροουζ, δεν συμπαθώ Μπάροουζ, με εξαίρεση αυτό το απίστευτο αρθράκι8)[/SPOILER]
Edit - Εμένα πάλι μου άρεσε πάρα πολύ το Fountainhead, κατάφερα να ταυτιστώ επιτυχώς με τον Ρορκ :Ρ Πιθανώς να ήταν κάπως μονοδιάστατοι οι χαρακτήρες, αλλά δεν με ενόχλησε. Από αυτό το σημείο βέβαια μέχρι του να θεωρήσω και την Ayn Rand φιλόσοφο, ε, δε νομίζω…Απλώς καταδεικνύει με πολύ ακραίο τρόπο κάτι που εμένα μου φαίνεται απολύτως αυτονόητο.
ο τυπος ειναι ροκ ρε , βραχος.δεν κανει περα για κανεναν πουστη.
εγω αρχικα ειχα σιχαθει τον πιτερ κιτινγκ , αλλα στο τελος τον ειχα καραλυπηθει (ανθρωπακι παγιδευμενο σε σαπιες ψευδαισθησεις κοινωνικου/υλιστικου μεγαλειου ηταν κ αυτος)
αυτο που εξυμνει η ayn rand στο fountainhead ειναι το μεγαλειο του ανθρωπου ως αυτοφωτη οντοτητα ο οποιος τραβαει το δικο του μονοπατι/πεπρωμενο/στοχο διχως να διαλυεται απο τις μικροπρεπεις συμβασιες κ υποχωρησεις που ολοι μας αναγκαζομαστε κ κανουμε και διχως να υπολογιζει την μαζα κ την πλειοψηφια που θα προσπαθησουν να τον συντριψουν επειδη αδυνατουν να τον κατανοησουν/let him be
για μενα ο ροαρκ ειναι λιγο ουτοπικη φιγουρα/περσονα. κατι σε σουπερ-μαν (οχι τον τυπο με την μπερτα) ο οποιος παλευει για το δικαιωμα στο selfishness (εγωιστης αλλα με την εννοια του υπερηρωα)
και επειδη με πορωσες , σου μεταφερω αυτολεξει την τελευταια παραγραφο απο το εισαγωγικο κειμενο της rand που εγραψε το 1968 για τα 25 χρονια του βιβλιου και το οποιο βρισκεται ολοκληρο στην αγγλικη εκδοση για τα 100 χρονια απο τη γεννηση της (2005)
και μονο για αυτο το κειμενακι το βιβλιο αξιζει τα λεφτα του.
It does not matter that only a few in each generation will grasp and achieve the full reality of man’s proper stature - and that the rest will betray it. It is those few that move the world and give life its meaning - and it is those few that i have always sought to address. The rest are no concern of mine ; it is not me or The Fountainhead that they wil betray : it is their own souls.
Για μενα δεν ειναι ελιτισμος , ειναι θαυμασμος του ανθρωπου που σπαει τα οποια στεγανα and reaches his potential.
[B]
edit : μολις ειδα το αποπανω post της almighty
μΟνο Αγαπεσ !!! εισαι θεαρα !!! [/B]
Το έχεις διαβάσει το Steppenwolf? Γιατι, ναι, κάνει διακρίσεις, αλλά όχι με τον τρόπο που αφήνεις να εννοηθεί… Θα έλεγα με “νιτσεϊκό τρόπο”, αλλά θα πει κανείς, ο Νίτσε υπήρξε ο κατεξοχήν ελιτιστής…
Όπως και να χει, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε “άτομο” και “μάζα” έχει μια ιστορία πίσω του, ειδικά στα τέλη του 19ου αιώνα-αρχές 20ου έκανε έντονη την εμφάνιση του στα κείμενα της εποχής (λογοτεχνικά και επιστημονικά), κάτι λογικό, αν σκεφτούμε οτι συνέπεφτε με την εμφάνιση της Μαζικής Κοινωνίας, κάτι πρωτοφανές για τα ανθρώπινα δεδομένα…
Και ο διαχωρισμός αυτός είχε ως στόχο να διασώσει την ατομικότητα απο εκείνα τα στοιχεία που η μαζική αυτή κοινωνία απειλούσε… Προσωπικά δε βρίσκω τίποτα το επιδαψιλεύσιμο στον διαχωρισμό αυτόν λοιπόν, κάθε άλλο. Αλλά, εντάξει, έτσι το βλέπω εγώ, απο την δική μου οπτική. 
καυλιαρη ελλανορ
ναχα μια καμερα να σε ακουω οταν κανεις φιλολογικο καμακι/πεσιμο σε κανα ιντελεκτουελ πιπινι 8)
γιγαντας.
Χαχαχαχαααχαχ, τέτοια λες…! :oops:
Εχμ, Adaris, είσαι άντρας είπαμε, ε? :-s (γαμώτο! :PPP)
Allright μαν! Θα το (ξανα) τσεκάρω! 8) Ισως δεν ήμουν στην κατάλληλη φάση όταν το διάβαζα…Για τον “καθρεπτη” πραγματικά κάποια στιγμή θα ήθελα να βγάλω μουσικό αλμπουμ βασισμένο στα διηγήματα!
Θα ετοιμάσω ούμπερ-χέιτ κείμενο και για τα δύο βιβλία, αλλά όχι σήμερα, ελπίζω να έχετε και τότε όρεξη να απαντήσετε. Πάντως σοβαρά, είναι δυνατόν να σας αρέσουν βιβλία που οι πρωταγωνιστές τους λέγονται Χάρυ Χάλερ και Χάουαρντ Ρόαρκ; #-o
Μωρέ, θάψε το ασύστολα αμα γουστάρεις, ξέσκισε το, μην αφήσεις τίποτα, εμένα θα παραμένει ο Λύκος ένα απο τα αγαπημένα μου βιβλία απο όλα όσα έχω διαβάσει, και απο εκείνα που με άγγιξαν όσο λίγα.
(αν και ομολογώ το επιχείρημα με τα ονόματα με έβαλε σε σκέψεις :P)
(Α, στον Οδυσσέα που είχαμε την κουβέντα του πριν ο κεντρικός χαρακτήρας λέγεται Λεοπόλδος Μπλουμ. Ναι, ομολογώ το ρίχνει πολύ το βιβλίο το αστείο αυτό όνομα)
Πρόσφατα διάβασα το “Flow my tears, the policeman said” του Philip K. Dick. Μου άρεσε πολύ το βιβλιαράκι, είχε πολύ όμορφη noir ατμόσφαιρα, και μερικοί απ’τους χαρακτήρες είναι αξιολάτρευτοι. Επίσης μου άρεσε πάρα πολύ το τέλος, και ο τρόπος που ο Philip Dick πέρναγε αναφορές σε άσχετα πράγματα που αγαπάει όπως π.χ. το κομμάτι για λαούτο “Flow my tears” του John Dowland που -εκτός από την εμφανή αναφορά στον τίτλο- είχε τμήματα των στοίχων στην αρχή του κάθε κεφαλαίου.
Πρόσφατα αγόρασα το “The temple of the Golden pavilion” του Yukio Mishima, το οποίο είναι ένα μυθιστόρημα βασισμένο πάνω στην αληθινή ιστορία του εμπρησμού του Χρυσού Ναού του Kyoto από έναν μοναχό. Δεν έχω αξιωθεί να το διαβάσω ακόμα, αλλά θα επανέλθω με εντυπώσεις.
1 Like
Εντυπο απο ενα ατομο ειναι απ’οσο ξερω, ειχαν κυκλοφορησει 6-7 τευχη νομιζω. Δεν εχει πεσει ακομα στα χερια μου, απλως ρωτησα μηπως ηξερες που μπορω να το βρω.
Θεος.Για μενα ο συγκλονιστικοτερο μυαλο του 20ου αιωνα.
αν ψηνεσαι να διαβασεις κ αλλα απο αυτον (τα δακρυα ειναι καλο , αλλα εχει βγαλει πολυ καλυτερα/καμμενα) πες να σου προτεινω 2-3
μιλας με ανθρωπο 100% καμμενο με pkd
(για ναχω διαβασει 20 βιβλια του κ 2 βιογραφιες…ε λιγο με εχει καψει)
κάτσε να σε εντοπίσει η corpsette εσένα.
On Φάουντενχεντ and Στεπενγουλφ. Αφού το τόπικ είναι ανενεργό θα ποστάρω τις βλακείες μου για δύο βιβλία που δε μου άλλαξαν τη ζωή.
Και τα δύο τα κατατάσσω στην ίδια κατηγορία, ας την ονομάσουμε στοχευμένη λογοτεχνία. Τα πάντα εξυπηρετούν την ανάδειξη μιας μεγάλης αλήθειας, μέσω της σύγκρουσης αντιμαχόμενων δυνάμεων οι οποίες, χωρίς να το υπεραπλουστεύω, χωρίζονται σε καλές και κακές. Γι?αυτό και μίλησα για ελιτισμό, από τη στιγμή που και τα δύο έργα παίρνουν θέση και δείχνουν δρόμους. Μα όταν κάνεις το διαχωρισμό σε us and them, γίνεσαι συνήθως δογματικός, άσε που εν τέλει παραδίδεις μια αντιρρεαλιστική προσέγγιση, ισοπεδωτική της πολυπλοκότητας των ανθρώπινων χαρακτήρων και των διαφορετικών τρόπων που αυτοί βρίσκουν να αναδιπλώνονται με τις εκάστοτε περιστάσεις. Και μόνο που οι χαρακτήρες είναι χάρτινοι και μονοδιάστατοι, τα βιβλία χάνουν πολύ.
Part 1 - Fountainhead
Εξυμνώντας την ακεραιότητα και την αδιαλλαξία του Ροαρκ, δεν είναι το ταλέντο του που θριαμβεύει, αλλά η άρνησή του να βάλει την κοινωνία πάνω από τον εαυτό του -κι αυτός είναι εν πολλοίς θέλει να προμοτάρει η Ραντ. Όμως φαντάσου ο Ροαρκ να ήταν αρχιτέκτονας της σειράς ?ή ακόμα ακόμα της πλάκας- και να φερόταν με τον ίδιο τρόπο, πώς θα αξιολογούσες τώρα την παράλογη στάση του; Η μεροληπτική τοποθέτηση υπέρ του ταλέντου του αρκεί στη συγγραφέα για να δικαιολογήσει τη σκατοσυμπεριφορά του, σε μένα όχι. Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε την ικανότητά του, αν άφηνε κατά μέρος την περηφάνια του και δούλευε μαζί με τους υπόλοιπους μεγάλους αρχιτέκτονες του καιρού του, δε θα κατάφερνε ακόμα πιο πολλά; Αλλά όχι, στον κόσμο της Ραντ δεν υπάρχει χώρος για άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες, γι?αυτό και οι το σινάφι του, σα σωστά λαμόγια γίνονται μανιασμένοι haters και μπαίνουν στη μύτη του Ρορκ με αδικαιολόγητο μένος. Κάτσε καλά σκηνικά.
Part 2 - Steppenwolf
[SPOILER]Εξίσου διδακτικός ο Χέσε, με το ?μορφωμένο? Χάλερ του Νίτσε (btw τα νιτσεϊκά κατάλοιπα είναι παρόντα και στους δύο συγγραφείς? δεν έχω διαβάσει πολύ Νίτσε, αλλά μπαμ κάνουν οι επιρροές) και του Μπετόβεν (να δεις που αν το βιβλίο γραφόταν σήμερα θα άκουγε και Muse) να μη βρίσκει τη θέση του στους ανθρώπους και στην αστική τους ζωή, τραβά το δικό του δρόμο προς την αυτοκτονία και η τελευταία γίνεται αυτογνωσία όταν τον μαζεύει στο ξεκάρφωτο μια πιτσιρίκα σε ένα μπαρ (η οποία προφανώς έχει βρει την απόλυτη ευτυχία στη ζωής της και τώρα μοιράζει και συνταγές). Εμάς γιατί δε μας μαζεύουν τέτοιες πιτσιρίκες ποτέ; Το στέππενγουλφ συνοψίζεται κάπως έτσι:
Oh woe is me, I don’t feel happy with the world and life is so bleak. No one loves me and I’m not sure I love myself, certainly not the stylized, simplified view I have of me. Black, black. I hate the bourgeoisie but yet I quite like them. Shall I kill myself? No, I’m too scared [oh, go on, please]; I shall whimper for a while and have a drink. Oooo, a girl, she’s nice. She has friends too. Oooo, drink, drugs and sex. A bit of jazz. Maybe life isn’t so bad after all. But only maybe…
Καθετί επεξηγείται μέχρι τελικής πτώσης, πινακίδες δείχνουν ξεκάθαρα το δρόμο προς την προκάτ επιφοίτηση, στο βιβλίο κυριαρχεί μια κατευθυνόμενη γραμμικότητα την οποία απλά δεν μπορώ να δεχτώ. Φιλοσοφία στο πιάτο. Και στα δύο κείμενα γίνεται επιλεκτικό ξεσκαρτάρισμα στα χαρακτηριστικά της κοινωνίας, ώστε η αποχαύνωση του Ρορκ και η απογοήτευση του Χάλερ να παρουσιάζονται αληθοφανείς. Είναι όμως το Στέπενγουλφ, υπ?αυτές τις biased συνθήκες μια κριτική της μπουρζουαζίας άξια προσοχής; [/SPOILER]
Part 3 - Τελικό χώσιμο
[SPOILER]Όλα τα παραπάνω θα τα έσωζαν ενδεχόμενες λογοτεχνικές αρετές των βιβλίων, αλλά δε βρήκα πολλές τέτοιες. Υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο. Ο Ρόρκ πήγε στο γραφείο, η πόρτα ήταν ανοιχτή, τον περίμενε η γκομενά?τα κλπ. Η στατικότητα και ακαμψία των ηρώων τροφοδοτεί τα ίδια συνεχόμενα μοτίβα on and on and on. Χτίζει ο Ρορκ, φτύνουν οι άσχετοι, ξαναχτίζει ο Ρορκ ξαναματαφτύνουν οι άμπαλοι? και ως εκ θαύματος μια μέρα τα παίρνει στο κρανίο, βγάζει έναν πύρινο λόγο και ξαφνικά όλοι συνειδητοποιούν πόσο γαμάουα αρχιτέκτονας είναι. Φαντάσου να βλέπαμε το Μέσι να παίζει μπάλα και να του τα χώναμε συνέχεια γιατί είναι μπροστά από την εποχή του και τελικά να καταφέρει να μας πείσει για το ταλέντο του με διάγγελμα στην El Mundo.
Αντίστοιχα ο Χάλερ την ψάχνει να αυτοκτονήσει μέχρι που του φανερώνεται όλη η αλήθεια που τόσα χρόνια μόνος του δεν ξεστραβώθηκε να δει. Σα να λέμε ότι ψηφίζεις για χρόνια δεξιά και μια μέρα σε πιάνει κατά μέρος η Αλέκα και σου δείχνει μεμιάς το φως. Κανένας άνθρωπος δε λειτουργεί έτσι και ούτε θα? πρεπε, αφού η απόλυτη αλήθεια δε ζει σε καμία από τις δύο όχθες, πριν ή μετά την αποκάλυψη που συντελείται στα δύο βιβλία (στο μεν για την κοινωνία, στο δε για τον ήρωα). Η ευτυχία, η αρετή, οι αξίες τις οποίες υπηρετούμε και αυτές για τις οποίες τελικά συνεχίζουμε να ζούμε, είναι ασαφείς έννοιες, που ίσως μας βοηθούν να προσανατολιστούμε, μα καταλήγουν χοντροκομμένες όταν τις προσεγγίζεις με τόσο απόλυτο τρόπο.
Τα βιβλία δε θα μπορούσαν παρά να κλείνουν με τον κατά τα φαινόμενα θρίαμβο της συλλογιστικής τους, γιατί απλά δεν υπάρχει τίποτα πιο πέρα. Φτιάξαμε τον κόσμο μας όπως βολεύει για να στέκουν οι προκείμενες, προκύπτει όμορφα όμορφα το συμπέρασμα, δι εντ. Είναι μήπως χαζό που αναρωτιέμαι τι έκανε το πρωί μετά τους καθρέφτες ο Χάλερ, τώρα που του ήρθε η επιφοίτηση (σόρυ αν κάνω λάθος με την πλοκή, πάει και καιρός); Άλλαξε στ?αλήθεια τίποτα; [/SPOILER]
@awake, ellanor. Φυσικά τα παραπάνω δεν είναι καμιά ουσιαστική κριτική, ούτε θέλω να σας πείσω πως αυτό που διαβάσετε δε σας άρεσε ε. Βγήκε σεντόνι γιατί έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να υπάρχει έστω και μια παρατήρηση που να έχει κάποια αξία. 2 ώρες μου πήρε να τα γράψω, φυσικά δεν αξιώνω τόσο μεγάλη απάντηση, μου φτάνει αν τα διαβάσατε, εγώ στη θέση σας λογικά θα βαριόμουν
μια χαρα κειμενο εχεις γραψει,κ σχεδον με επεισες οτι ειναι φουσκα το fountainhead (κ δεν το λεω ειρωνικα)
τι να πω , το 2006 που το διαβασα μου αρεσε παρα πολυ.αλλα το κειμενο σου εχει αρκετα δικια
ειναι κ μεγαλο βιβλιο ,οποτε δεν με κοβω να καθομαι να το ξαναδιαβασω
σωστη και η συλλογιστικη σου και η τοποθετηση.
νταξ το διαβασα το 2006 , μου αρεσε πολυ.δεν μπορω να σου προσαψω κατι,με τετοια τοποθετηση μεχρι που εχεις κ δικιο.
(αλλα εμενα πολυ μου αρεσε ο ροαρκ πουταν αγυριστο κεφαλι :p)
Με ξενέρωσες τώρα Ελπίζω να τσίγκλισα τουλάχιστον τον ellanor
αφου ταπες καλα , τι να κανω ? να σε βρισω ?
τον μαγο του fowles τον εχεις διαβασει ? αν ναι ,πως σου ειχε φανει ?
Μπα όχι, ψιλοστάνταρ πράγματα έχω διαβάσει, πρώτη φορά τον ακούω τον κύριο, μπάινει κι αυτός στη λίστα