ετελείωσα τον Ντέμιαν του χΈσσε, νομίζω πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι U21 του φόρουμ. και οι μεγαλύτεροι, γιατί όχι.
έχει σημεία που είναι βαρετούτσικο, αλλά τελικά είναι άπειρα γαμάτο και διδακτικό και δεξερωτι. μπράβο Χέρμαν!
Λοιπόν, μια που βρήκα λίγο χρόνο. Ομολογώ δεν έχει πολύ νόημα ο σχολιασμός μου. Σα να προσπαθείς να πείσεις κάποιον που δεν του αρέσει ένα συγκρότημα να το γουστάρει, με “επιχειρήματα”. Αυτό πάει και σε μένα, στην ενδεχόμενη προσπάθεια μου να σε “μεταπείσω” και σε σένα και στην απόπειρα σου να “ξεγυμνώσεις” τα βιβλία αυτά.
Εκεί που εσύ είδες απλούστευση και σύγκρουση “καλού-κακού” εγώ είδα έναν χαρακτήρα που ανακαλύπτει στην πορεία του έργου πόσο πιο σύνθετα είναι τα πράγματα τα τελικά. Όχι απλά. Σύνθετα. Πόσα περισσότερα επίπεδα έχουν.
“Happy ending” και “κορύφωση προς αυτό” με καμία περίπτωση δε θα έλεγες οτι έχει, το βιβλίο είναι πολύ περισσότερο σύνθετο. Βάζω σε σπόιλερ τη συνέχεια για να μη χαλάσω την έκπληξη σε όποιον δεν έχει διαβάσει. Αν θέλετε να το διαβάσετε ΜΗ ΚΟΙΤΑΞΕΤΕ ΤΟ ΣΠΟΙΛΕΡ! Αλλιώς, την κάτσατε.
[SPOILER]Απλότητα??? Χαρούμενο τέλος??? Όταν η κοπέλα που ερωτεύεται αφήνει να εννοηθεί οτι επιθυμεί να… την σκοτώσει??? Και εκείνος τελικά εκτελεί την επιθυμία της, μόνο για να τεθεί το ερώτημα μετά πως η ίδια ποτέ δεν του είχε πει άμεσα κάτι τέτοιο και ο ίδιος απλά το υπέθεσε? Δε ξέρω πολλά “χαρούμενα βιβλία” που ο κεντρικός ήρωας σκοτώνει την κοπέλα που αγάπησε…
Και όλα αυτά σε εκείνο το εντελώς σουρεαλιστικό τελικό σκηνικό του βιβλίου, με τα δωμάτια και τις πόρτες και το “Μεγάλο Παιχνίδι” που παρουσιάζεται, το οποίο “παιχνίδι” βρίσκεται στην καρδιά άλλων βιβλίων του Έσσε, και η φιλοσοφία του οποίου μόνο απλοική δε θα την έλεγε κανείς. [/SPOILER]
Καλό εναντίον κακό? Μαύρο εναντίον άσπρο?
Πέραν του οτι το περιεχόμενο του spoiler απαντάει εν μέρει στο ερώτημα, πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται, να πως πως στην ουσία ο Λύκος της Στέπας δεν φέρνει το “άσπρο εναντίον του μαύρου” αλλά το Γκρίζο και Άχρωμο εναντίον του Χρώματος. Η δική μου ανάγνωση του βιβλίου το κατέστησε σαφές…
Άχρωμος ήρωας στην αρχή, ξεπεταμένος, διαποτισμένος ο ίδιος απο τη φιλοσοφία “είμαι καλός, είναι κακοί”, μέχρι που στα μισά της ηλικίας του ανακαλύπτει έναν νέο κόσμο, έναν νέο πλούτο στα πράγματα, μια οξυμένη πολυπλοκότητα, η οποία φτάνει να του αποκαλυφτεί ακόμα περισσότερο όσο οδεύουμε προς το τέλος, και με τις αποφάσεις τις οποίες καλεί να πάρει…
Εν ολίγοις, όλη αυτή η “προκάτ επιφοίτηση” θα ήταν τέτοια όπως τη λες αν δεν υπήρχαν οι τελευταίες 100 περίπου σελίδες του βιβλίου. Το ίδιο πάει και στους μονοδιάστατους όπως λες χαρακτήρες (ένας είναι ο χαρακτήρας που αναλύεται στην ουσία, ο Λύκος, για τους υπόλοιπους - την κοπέλα πχ - ο Έσσε δεν κάνει κάποια απόπειρα να την αναλύσει σε βάθος, δε τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, το βιβλίο θέλει να το δώσει καθαρά απο την οπτική του κεντρικού χαρακτήρα και μόνο)
Η “απλουστευμένη τεχνική γραφής” πάλι θεώρησα οτι υπήρξε μια απο τις αρετές του βιβλίου. Δοσμένο με απλό τρόπο, σαν παραμύθι σχεδόν, όπως έκανε με το Σιντάρτα ας πούμε ο Έσσε, κάποια πράγματα δε χρειάζεται να γράφονται επιτηδευμένα μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσουν. Μπορώ να σου αναφέρω διάφορους μεγάλους, τρανούς συγγραφείς, που είχαν απλό τρόπο να γράφουν. Ποιός ο λόγος να γράφεις πολύπλοκα αν δεν έχεις κάτι ουσιώδες να πεις. Το περιεχόμενο μετράει.
Το οποίο περιεχόμενο προφανώς το ανέγνωσες με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ ότι εγώ, no problem with that, happens all the time. Γι’ αυτό και δεν περιμένω να σου αλλάξουν τη γνώμη όσα έγραψα, απλά είχα πει οτι θα απαντήσω και το έκανα.
Α, τέλος να προσθέσω πως ΝΑΙ, υπάρχουν σαφώς νιτσεικές επιρροές σε όλα τα έργα του Έσσε, και ένας διάχυτος ελιτισμός, δοσμένος όμως απο την πνευματική του διάσταση, κάτι που πραγματικά χρειάζεται αν θες τη γνώμη μου, γιατί ναι, ζούσαμε και ζούμε σε καιρούς αποχαυνωμένους δημιουργικά και στειρωμένους πνευματικά, για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου τουλάχιστον.
Αυτά τα ολίγα, ήταν ωραία και ενδιαφέρουσα η κουβέντα!
να προσθέσω και εγώ ότι ο λύκος αν και από τα πιο γνωστά του βιβλία δεν με ξετρέλανε τόσο όσο ο Ντέμιαν αν θες μετά διάβασε το και πες μας την αποψάρα σου επί του θέματος (το προτείνει και ο σαμαν άλλωστε που σπάνια λέει καλό λόγο! ). Επίσης και το Σιντάρτα είναι πάρα πολύ καλό ενώ έχω διαβάσει και το Νάρκισσος και Γκόλντμουντ που έχει τις στιγμές του αλλά είναι κάπως κουραστικό και τραβηγμένο.
Τώρα διαβάζω τον Δράκουλα στα αγγλικά ενώ πρόσφατα τελείωσα τα 100 χρόνια μοναξιάς το οποίο και συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Ellanor καταρχάς σ’ευχαριστώ που βρήκες το χρόνο να απαντήσεις. Κάπου έγραψα ότι δε θυμάμαι πολύ καλά την πλοκή του βιβλίου, να φανταστείς δε θυμόμουν καν τη… λεπτομέρεια που αναφέρεις στο σπόιλερ.
Η κύρια ανάμνηση που έχω από το τέλος είναι πως αφού συντελέστηκαν τα διάφορα θαυμαστά των τελευταίων σελίδων, δεν υπάρχει καμία νύξη προς τη μέρα που ακολούθησε. Θα ήθελα να δω το Χάλερ όταν βγήκε από το ντελίριο της καινούργιας του ζωής (όπως ξέρωγω ο ήρωας στον Ξένο, μυθιστόρημα που κατά κάποιον τρόπο έχει για αφετηρία το τέλος του στέπενγουλφ, αν και φυσικά η σκοπιά του Καμύ είναι τελείως διαφορετική). Υπ’αυτήν την έννοια λογίζω το τέλος σαν χάπυ έντινγκ, αφού μένει η εντύπωση πως όλα εξυπηρέτησαν τον τελικό σκοπό του βιβλίου (από την άλλη παίζει να μη θυμάμαι πραγματικά καθόλου το τέλος και σ’αυτό να λέει τι έγινε όταν ξύπνησε ο Χάλερ, αλλά δε βαριέσαι :p)
Δε νομίζω πως έχω να σχολιάσω κάτι άλλο, αφενός γιατί είναι σαφές πως έχεις μελετήσει το έργο πολύ περισσότερο από μένα, μα κυρίως γιατί απ’όσα λες το μόνο στο οποιό πραγματικά θέλω να επιμείνω και να διαφωνήσω, είναι η γραφή του Έσσε, την οποία βρήκα απογοητευτική για συγγραφέα τέτοιου αναστήματος (όπως και τις “αφελείς” αναφορές σε συγγραφείς, μουσικούς κλπ στην προσπάθεια του να παρουσιάσει το Χάλερ σαν εκλεπτυσμένο άνθρωπο)
Από κει και πέρα συμφωνώ πως η κουβέντα δεν έγινε για να διαφωνήσουμε, αλλά για να δούμε το βιβλίο και από μια άλλη οπτική γωνιά και γω μετά το ποστ σου το έκανα, οπότε ας κλείσουμε το κεφάλαιο στέπενγουλφ εδώ και επανερχόμαστε (πιάσε κάναν Πύνσον ρε )
Adaris, πραγματικά ρε συ, δε θυμάσαι το τέλος… Πραγματικά, δεν υπάρχει αυτό που λέμε “happy ending”, ούτε “sad ending”, ούτε τίποτα τέτοιο… αλλά δε θα δώσω άλλα στοιχεία ως προς το - πραγματικά, αρκετά παράξενο - φινάλε του… Ίσως αν αντέξεις κάποια μέρα και το ξαναπιάσεις στα χέρια σου, και μπορέσεις και ξεπεράσεις τις όποιες αρνητικές σου αντιλήψεις να το δεις με άλλο μάτι.
είσαι ο πρώτος που βλέπω να λέει ότι το ντέμιαν είναι βαρετούτσικο… αλλά θα μου πεις, είναι και θέμα γούστων… τέσπα…
απο την άλλη, σε καταλαβαίνω, μπορείς να βρίσκεις βαρετά, κάποια πράγματα που άλλοι τα βρίσκουν γαμάτα… ή το ανάποδο, δηλαδή να διαβάζεις κάτι που άλλοι θεωρούν βαρετό, ενώ εσένα να μη σου φανεί και τόσο… να σου φανεί “καλό”…
2 παραδείγματα…
πρώτα: “ΤWILIGHT” έχω διαβάσει τα πρώτα 2… δε μου φάνηκε τόσο κακό όσο λέγανε… και μάλιστα είναι γλυκούλι… και έχει ενδιαφέρον, απο την άποψη του ρομάντζου… και απο τις ιδέες που έχει η τύπησα που το’γραψε για τα πλάσματα αυτά που περιγράφει… οπότε εγώ μάλλον θα ταχθώ σ’αυτούς που τους άρεσε…
άλλο τέτοιο παράδειγμα για μένα ήταν ο Lovecraft…
Δε με συγκινεί ΚΑΘΟΛΟΥ… έχω σπαστεί γιατί ο,τι έχω ακούσει “περι αυτού” είναι πολύ καλές κουβέντες… κι εμένα δε μ’αρέσει ρε γαμώτο… έχω αρχίσει με το “Ντάγκον” και έχω διαβάσει μέχρι και τη δεύτερη ιστοριούλα… μέχρι εκεί άντεξα δηλαδή… άρχισα την τρίτη… αλλά σπάστηκα και το παράτησα… ίσως το συνεχίσω σε καμια βδομάδα ή σε καναν μήνα… αλλά με έχει ξενερώσει απίστευτα τώρα, για να κάθομαι να το παλεύω…
Γιατί? … επειδή έχω την εντύπωση ότι προσπαθεί να με τρομάξει… και δεν τα καταφέρνει… γιατί προσπαθεί να με εντυπωσιάσει με μερικές βαρύγδουπες φράσεις… και δεν το καταφέρνει… δεν ξέρω γιατί τον πήρα έτσι στραβά… αλλά δεν…
ίσως φταίει και το είδος του βιβλίου-είδος γραφής… ίσως τελικά δε μ’αρέσουν οι μικρούλες ιστοριούλες και θέλω πολύ μεγάλες… (μέγεθος τόλκιν… ) δεν ξέρω… μπορεί…
Όσο αφορά τον Λαβκραφτ, μπορώ να καταλάβω αυτό που λες, κι αυτό γιατί απλά το στυλ του είναι εντελώς ιδιαίτερο σε σχέση με άλλους, περισσότερο σύγχρονους ας πούμε συγγραφείς τρόμου (πχ Στίβεν Κινγκ). Ο Λαβκραφτ βασίζεται περισσότερο στην πρόκληση “μεταφυσικού τρόμου”, μέσω της αληθοφάνειας που δίνει στα έργα του, και γενικότερα στην όλη αίσθηση μυστηρίου… είναι ιδιαίτερη φάση, λογικό είναι να μην αρέσει στους πάντες.
(άλλους συγγραφείς τρόμου έχεις διαβάσει? γιατί μπορεί τελικά να μη σε συγκινεί το είδος, απλά…)
Ρε’σεις το “Η Ψυχολογία Των Μαζών” του Gustave Le Bon είναι όντως τόσο μεγάλο έργο;
Λέω να το ξεκινήσω καθώς βρέθηκε κάπου μέσα στο σπίτι,το θέμα είναι αν θα καταλάβω και κανέναν Χριστό
Stephen Hinds - Allusion And Intertext : The Dynamics Of Appropriation In Roman Poetry , Cambridge, 1998
Πρόκειται για το ιδανικό εισαγωγικό εγχειρίδιο σε όσους ενδιαφέρονται για ζητήματα κριτικής και θεωρίας της λογοτεχνίας. Με αφορμή τη συζήτηση κλασικών αποσπασμάτων της λατινικής ποίησης ο ιρλανδός Stephen Hinds, ο κορυφαίος ίσως λατινιστής φιλόλογος των τελευταίων 30 χρόνων, αναζητά τον τρόπο με τον οποίο τα κλασικά κείμενα της λατινικής γραμματείας διαλέγονται με τα πρότυπά τους. Η αφετηρία της συζήτησης είναι όντως εξειδικευμένη, αλλά τα πορίσματά της καθολικά. Ευχής έργον θα ήταν για μένα και η μουσικοκριτική να εντάξει επιτέλους στον κριτικό της λόγο ερμηνευτικά σχήματα που μεταχειρίζεται εδώ και χρόνια ο λογοτεχνικός κριτικός λόγος. Αρκετά με τις μονοσήμαντες και τις μονοδιάστατες κριτικές του τύπου ‘’ μ’ αρέσει/ δεν μ’αρέσει’’ και τις ακατάσχετες περιγραφές των τραγουδιών. Καιρός να μεταφραστούν και στον μουσικό κριτικό λόγο όροι όπως η διακειμενικότητα, η αναφορά, η παραπομπή, η απήχηση, η πρόσληψη, η δεξίωση, η συμφραστικοποίηση και να αντικαταστήσουν τους κορεσμένους και τόσο ανούσιους όρους όπως η κλοπή, το δάνειο, η ομοιότητα. Αφορμή για τέτοιου είδους σκέψεις αποτελεί το βιβλίο του Hinds.
Ο Lovecraft εχει απιστευτη ατμοσφαιρα στα εργα του δεν προκειται να τρομαξεις αν καθεσαι διπλα στην τηλεοραση και διαβαζεις χαλαρα χρειαζεται ατμοσφαιρα.
μιας που είπατε για λαβκραφτ, το πρώτο του βιβλίο που χω διαβάσει είναι η ονειρική αναζήτηση της άγνωστης καντάθ και μου πρόσφερε την πιο όμορφη μεταφυσική εμπειρία ανάγνωσης που χω βιώσει έβερ.
γενικά δεν κοιμάμαι μεσημέρια. όταν ήμουνα μικρός με βάζανε με το ζόρι για ύπνο, ενώ εγώ ήθελα να βλέπω παιδικά. από τότε μάλλον μου χει μείνει σαν αντίδραση. συν το ότι είμαι σα ζόμπι αν κοιμηθώ πάνω από 15-20 λεπτά. το καλοκαίρι όμως είναι διαφορετικά. ειδικά όταν είμαι στο χωριό. γυρνάμε από θάλασσα, πλακωνόμαστε στο φαγητό και μετά αρχίζει και κοντοζυγώνει ο μορφέας. παρόλα αυτά, το παλεύω ακόμα και τότε, συνήθως βλέποντας τηλεόραση ξάπλα στον καναπέ ή διαβάζοντας βιβλία (αποτυγχάνω σχεδόν πάντα).
το ίδιο έγινε και με την καντάθ. το βιβλίο το διάβασα σε 2 σερί μεσημέρια, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. γλάρωνα, το ακούμπαγα πάνω μου, κοιμόμουνα λίγο, άνοιγα τα μάτια, συνέχιζα το διάβασμα κ.τ.λ… αφού τελείωσα το διήγημα δεν ήμουν σε θέση να ξεχωρίσω τι ονειρεύτηκα και τι διάβασα πράγματι στο βιβλίο! εκεί να δείτε dream within a dream within a dream!
από τότε, όποτε διαβάζω λαβκραφτ ψιλοχάνομαι κι επειδή κουβαλάω και μαζί μου βιβλία, έχω κοντέψει να πάω από αμάξι αρκετές φορές στο δρόμο :P.
ψ. κάτι παρόμοιο είχα πάθει με το θεώρημα του παζολίνι (ταινία εδώ βέβαια). την είδα ένα βράδυ που ψιλονύσταζα, αλλά επειδή γλάρωνα συνέχεια, την έβαλα και την επομένη για να την δω πλήρη, μαζί με τα κομμάτια που ήμουν αλλού. θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι τελείωσε η ταινία τη δεύτερη φορά και διαπίστωσα ότι υπήρχαν σκηνικά που “είδα” την πρώτη φορά και δεν υπήρχαν στην ταινία.
)
εχει πλακα.