Δε το έχω διαβάσει μεν… ξέρω όμως πως υπάρχει στην βιβλιογραφία ενός κάρου βιβλίων κοινωνικών επιστημών, αυτό μαζί με κάποια έργα του Νίτσε, του Ortega y Gaset, και φυσικά την “Ψυχολογία των Μαζών και Ανάλυση του Εγώ” του Φρόυντ είναι θεμελιώδη για τον χώρο… Λίγο πολύ συνιστούν τις ρίζες του, αν και έμελε να εξαπλωθεί πολύ η έρευνα πάνω στον χώρο τις επόμενες δεκαετίες…
Τώρα αν θα καταλάβεις ή όχι, τι να σου πω. Δοκίμασε και πες!
Για να μην το έχεις διαβάσει εσύ,κατάλαβα…
Το έχω διαβάσει εγώ.Δεν είναι δύσκολο.για μία εισαγωγή στον τρόπο που σκέφτονται οι μάζες δεν είναι δύσκολο.γενικά πολύ καλό βιβλίο
Θαμπς απ, αυτό θα ήταν το ιδανικό μου, αλλά από την άλλη δεν μπορείς να ζητάς από τους κριτικους σε περιοδικά/ zines να λειτουργήσουν ως κριτικοί τέχνης. Υποθέτω.
Σκέφτομαι να φορμάρω τόπικ στο podium με αφορμή το ποστ αυτό.
@ Αdaris - κάνε τον καλό κι επιχειρηματολόγησε λιγάκι και για Pynchon.
Έχω διαβάσει μόνο το Vineland και μου άφησε μία γεύση απορίας στα χείλη - ούτε καν αν μου άρεσε ή όχι σαν σύνολο δεν μπορώ να πω με σιγουριά…
Είπα ότι έχει σημεία που είναι βαρετούτσικο. Σημεία που το παιδεύει πολύ ο χΈσσε. Αλλά ειδικά προς το τέλος είναι απίστευτα γαμάτο
Χαρά μου να μιλάω για Πύνσον 
Χωρίς να είμαι ο μεγαλύτερος γνώστης του φυσικά, από τα χέρια μου έχουν περάσει για την ώρα μόνο τα V, Gravity’s Rainbow και Mason & Dixon, τα οποία θεωρούνται και τα σημαντικότερά του. Magnum opus του είναι το ηδονιστικό, τριπιάρικο, ψυχεδελικό, αποδομητικό αριστούργημα Γκράβιτις Ρέινμποου και αν κάποιος θέλει να ξεκινήσει στα βαθιά ας πάει απευθείας εκεί, αλλιώς ας τα δει με τη σειρά που τα έγραψα. Το Vineland απ’όσο ξέρω δεν τοποθετείται εξίσου ψηλά στο έργο του.
Προσωπικά είχα την τύχη απλά κάποια μέρα να πιάσω στα χέρια μου το V, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα γύρω από τα έργα και τις ημέρες του συγγραφέα και αναπόφευκτα ακολούθησαν και τα υπόλοιπα. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για βιβλία που θα πάρεις και θα βγάλεις μονοκοπανιά μέσα σε λίγες μέρες. Το κείμενο είναι απαιτητικό, χωρίς ιδιαίτερη συνοχή, πέρα ενός γενικότερου πλαισίου, το οποίο όμως δεν προσφέρει παράθυρα προς τα πίσω ή προς τα εμπρός. Περιγράφοντας έναν κόσμο συνεχών αλλαγών, γίνεσαι ο κόκκος της άμμου που η ιστορία διαρκώς σε προσπερνάει και η βαρύτητα των πράξεων σου χάνει ή κερδίζει σε αξία πριν προλάβεις να το αντιληφθείς. Ο Πύνσον ρίχνει τους ήρωες του στο μέσο μιας ζωής όπου η λογική και οι κανόνες μετατρέπονται σε παιχνίδια ανώτερων δυνάμεων που καθορίζουν τις τύχες τους, ενεργώντας χωρίς έλεος ή κάποιο καταστρωμένο πλάνο και ο κανόνας αίτιου-αιτιατού γίνεται στάχτη.
Εγώ μέσα σε αυτό το ρευστό πλαίσιο ανακάλυψα ένα συγκεκαλυμμένο ρεαλισμό που με σόκαρε με την πειστικότητά του, μια διάφανη αποτύπωση της πραγματικότητας όπως τη βιώνουμε κάθε μέρα, κάτι αρκετά παράλογο αν σκεφτείς το ασυνήθιστο σέττινγκ των μυθιστορημάτων, την παραδοξότητα των ηρώων και των ενεργειών τους, το ωμό περιτύλιγμα της αφήγησης και τις συνεχόμενες νύξεις προς έναν άλλο κόσμο πέραν από τον ανθρώπινο (μεταφυσικό κετς). Έβρισκα τον εαυτό μου να προσπαθεί να συντονιστεί με την κάθε λέξη και υπήρχαν στιγμές που η εναρμόνιση αυτή συντάρασσε το είναι μου (οκ λίγη υπερβολή δε βλάπτει). Η σκωπτική διάθεση του συγγραφέα, με την οποία στολίζει κάθε όψη αυτού που ονομάζουμε ανθρώπινη εμπειρία είναι τέτοιας ποιότητας, σα να κάνεις τσιγαριλίκια με το θεό (νόου οφένς).
Οι ιστορίες του δεν υπηρετούν τη φόρμα αρχή-μέση-τέλος, αλλά μπλέκονται σε μονοπάτια δίχως έξοδο, επαναπροσδιορίζοντας αυτό που λέμε νόημα ενός μυθιστορήματος. Θα έλεγα πως η ανάγνωσή του κάθε βιβλίου είναι εν πολλοίς μία αναμέτρηση ανάμεσα στο συγγραφέα και τον αναγνώστη, τα μοτίβα εναλλάσσονται απροειδοποίητα και δύσκολα μπορείς να βρεις ένα σημείο για να ξαποστάσεις. Για τους λόγους αυτούς όμως, υπάρχουν παράγραφοι που σε ανταμείβουν όσο δεν καταφέρνουν ολόκληρα βιβλία. Δε θυμάμαι να κατάφερα να διαβάσω πάνω από 40-50 σελίδες συνεχόμενα κάποια φορά. Μάλιστα είχα διαβάσει τις πρώτες 600 σελίδες του gravity’s rainbow και όταν είδα πως είχα χάσει κανονικά την μπάλα αναγκάστηκα να το αφήσω και να το ξαναρχίσω κάτι μήνες αργότερα.
Το βρίσκω πολύ φυσιολογικό πολλοί να αντιμετωπίσουν τον Πύνσον σαν κάποιο που μπουρδολογεί ακατάσχετα, οπότε είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας αν τελικά θα σας αρέσει όσο σ’εμένα. Υπάρχει μεγάλο φανμποιλίκι γύρω από τον Πύνσον στο ίντερνετ, όποιος γουστάρει ας ψάξει (π.χ. http://ficciones.wordpress.com/tag/pynchon). Ολμάιτι αν έχεις μπόλικο χρόνο και διάθεση νομίζω πως αξίζει τον κόπο να δοκιμάσεις και κάποιο βιβλίο ακόμα, τώρα αν θες πες μου αν τα παραπάνω στοιχεία υπάρχουν και στο Vineland.
Γράφτηκε τέλη 18ου αιώνα στη Γαλλία. Ήταν περίοδος κοινωνικοπολιτικών αλλαγών και αστάθειας (βιομηχανική επανάσταση, εμφύλιοι), τότε υποτίθεται έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση οι μάζες.
Σε γενικές γραμμές αναφέρει ότι μπορεί ένα άτομο να χαρακτηρίζεται από κριτική ικανότητα, λογική και να είναι σε θέση να αξιολογήσει καταστάσεις, αλλά όταν γίνεται μέρος της μάζας (πλήθος) όλα αυτά τα χαρακτηριστικά εξαλείφονται.
Η μάζα αποκτά δυνάμεις λόγω του μεγέθους και της ανωνυμίας που τη χαρακτηρίζει. Ως αποτέλεσμα το άτομο κυριεύεται από ένστικτα που αν ήταν μόνο του θα περιόριζε.
Οι θεωρίες του περί θεμελίων και πρακτικής της προπαγάνδας εφαρμόστηκαν από το Μουσολίνι και το Χίτλερ. Επίσης το “Ψυχολογία των Μαζών και Ανάλυση του Εγώ” του Φρόυντ (1921) θεωρείται ως προέκταση της "Ψυχολογίας των Μαζών’ του Le Bon (1895).
“Εύκολο” σχετικά βιβλίο για το μέσο αναγνώστη (δεν το λες επιστημονικό δοκίμιο) και αρκετά ενδιαφέρον. Τ’ οτι έτυχε να μην το έχει διαβάσει ο Ellanor δεν είναι απαραίτητα αποθαρρυντικό κριτήριο.
Και γω το Vineland έχω πάρει να διαβάσω! :-k
Ειναι το μόνο που βρήκα σε λογική τιμή. Ολα τα άλλα έχουν απο 30 ευρώ και πάνω.
Και αρνούμαι να δώσω 30 ευρώ για 1 βιβλιο. Οσο καλό κι αν (μπορει) να είναι!
Κατά τ’ άλλα Adaris χαρά στο κουράγιο σου. Και πολύ καλή περιγραφη by the way!
Εξαρτάται που κοιτάς, το Mason & Dixon το βρήκα 13Ε σε βιβλιοπωλείο με στοκ και το Gravity’s Rainbow 17 σε συνοικιακό μαγαζί. Μακριά από Ιανούς κ τα τοιαύτα. Apropos τυχαίνει να έχω 2 αντίτυπα του Mason & Dixon, γιατί μου το πήρε δώρο η κοπέλα μου χωρίς να ξέρει ότι το έχω αγοράσει και με χαρά θα το έδινα σε κάποιον που έχει ψηθεί να διαβάσει Pynchon. Φτάνει να είναι από Θεσσαλονίκη, γιατί βαριέμαι ταχυδρομεία και τέτοια 
Και μετά αν θέλει το ξαμολάει με μπουκρόσινγκ, ή στολίζει κάποια βιβλιοθήκη με δαύτο. Πι εμ μι αν ενδιαφέρεται κανείς
Πρώτον, ναι, υπάρχουν στο Vineland, και μάλιστα ακριβώς όπως τα περιέγραψες! Έχεις παοδώσει με απίστευτη λεπτομέρεια την εντύπωση που μου προκάλεσε το βιβλίο - ο Πίντσον εν γένει, υποθέτω.
Ως προς την πρώτη πρόταση τώρα, γιατί χρειάστηκε να το μελετήσω λιγάκι το πόστ σου για να πιαστώ από κάπου, ναι μεν είδα αυτό που αποκαλείς διάφανη αποτύπωση της πραγματικότητας, αυτό που δεν κατάφερα να πιάσω είναι ο πειστικός συγκεκαλυμμένος ρεαλισμός που αναφέρεις. Και ίσως κάπου εκεί να έχασα κι εγώ τη μπάλα (δηλαδή την ικανότητα να κρίνω αν μου άρεσε το βίβλίο ή όχι).
Χρειάστηκα πολύ χρόνο για να το διαβάσω, και το διάβασα και διακεκομμένα, δηλαδή διαβάζοντας κι άλλα πράγματα ενδιάμεσα. Στα σημεία του που εντρύφησα, κατάφερα να αφεθώ και να πειστώ (είναι από τα λίγα βιβλία που έχω υπογραμμίσει quotes, με την ευκαιρία) σε άλλα όμως απλά κουράστηκα. Πολύ μάλιστα.
Ηθικόν συμπέρασμα, έχοντας την προσέγγισή σου υπ’όψιν θα ψάξω κάποια στιγμή το Gravity’s Rainbow. Να δούμε τι θα γίνει.
Θενξ!
Είναι μια προσωπική εντύπωση, ότι πίσω από το σουρεαλιστικό πανηγύρι του, ο Πύνσον παραμένει εξαιρετικά down to earth και πως οι καταστάσεις που περιγράφει είναι προβολές των ζωών μας σε μία εξωτική, απόμακρη σφαίρα. Κάτι τέτοιο ξέρωγω Αν τελικά το διαβάσεις περιμένω εντυπώσεις
Μ’ αυτά και μ’αυτά μου έξαψες την περιέργεια και με το παραπάνω, σίγουρα θα τσεκάρω και γω κάποια στιγμή (όχι πολύ άμεσα όμως). Ελπίζω να μην προσπαθεί απλά να “εντυπωσιάσει” με τις τεχνικές του (κάτι που δεν έκανε ασφαλώς ο Τζόυς), και τίποτα περισσότερο…
Μην ανησυχείς και ξέρω να ψάχνω στα βιβλιοπωλεία! 
Ενδεχομένως, επειδή δεν το είχα στις πρώτες προτεραιότητες παλαιότερα δεν έδωσα βάση μήπως το πετύχω! Παρ’ όλ’ αυτά θα ήθελα να μου πεις σε ποιο βιβλιοπωλείο έχουν αυτό το στοκ! Αθήνα κατά προτίμηση! Α! Και μέχρι την Τρίτη!
Δεν ξέρω κατα πόσο είναι το είδος που δε με ελκύει ή ο ίδιος ο lovecraft…
Δεν έχω διαβάσει βέβαια πολλά του είδους… ένα που μου’ρχεται τώρα είναι η “Αγνωστη Απειλή” της Τες Γκέριτσεν… διαστημόπλοια … άλιεν και τέτοια… αυτό ναι… με είχε τρομάξει για τα καλά…
Ίσως φταίει ο τρόπος γραφής… τι να πω δεν ξέρω… Ίσως πάλι να τον πήρα στραβά απο την αρχή, και στο τέλος του βιβλίου να αλλάξω γνώμη… θα δείξει…
Εκτός του ότι δεν βλέπω τηλεόραση… το διάβαζα πολύ χαλαρά… 2-3 η ώρα, πριν κοιμηθώ,… … οπότε δεν ξέρω γιατί πάλι δε μ’άγγιξε… ούτε με νύσταξε, ούτε μου χάλασε τον ύπνο… πολύ σπαστικό αλήθεια: μια μέτρια κατάσταση… απλά δε μου’κανε τίποτα… ήμουν συνέχεια έτσι >>
Κοίτα, είναι ο πατέρας του τρόμου οπότε κατά μια άποψη λογικό είναι να έχουν δημιουργηθεί πολύ πιο ακραία μυθιστορήματα τρόμου μετά την εποχή του…
Παρ’όλα αυτά είναι ασύγκριτος ο τρόπος γραφής του και το σκοτάδι το οποίο βγάζει σε εμένα αλλά πάνω απ’όλα το απίστευτο concept σε κάθε μια από τις ιστορίες του!!!
Για Λάβκραφτ: την άποψή μου την βασίζω μόνο στα Βουνά της Τρέλας γιατί μόνο αυτό έχω διαβάσει οπότε δεν ξέρω αν ισχύει γενικώς σε όλα του τα βιβλία. Μου άρεσε πάρα πολύ γιατί δεν έχει αυτό το in your face τρόμος, υπάρχει μια υποβόσκουσα ατμόσφαιρα, περιμένεις κάπως να κορυφωθεί το θέμα, και μπορεί αυτό να μη γίνει και ποτέ. Ντακς, ούτε εγώ έχω διαβάσει τα άπειρα βιβλία τρόμου αλλά ο τύπος έχει πολύ signature στυλ.
συμφωνώ…
οι περισσότεροι αν οχι ολοι συγγραφείς τρόμοι ειναι επηρεασμένοι έστω και ενα 10% απο τον λαβκραφτ!!!
εμενα με κουράζει πολυ ο τρόπος γραφεις του δηλαδή μετα της 20-30 σελίδες το κλείνω αλλα εχει μια φοβερή ατμοσφαίρα ο πουστης!!
τωρα λεω να παρω να διαβάσω και τον ογκοστ ντερλεθ να δω αν αξίζει…
εχει βγει αλλο ενα η μασκα του κθουλου λέγετε…
Φαντάζομαι ότι κάπου θα έχει αναφερθεί αλλά επειδή βαριέμαι να ψάξω τόσες σελίδες:
High fidelity!
Κατα γενική ομολογία αγαπημένο πολλών μουσικόφιλων.Φοβερή,άμεση και αστεία γραφή από τον Nick Hornby, για έναν τυπά που έχει εμμονή να φτιάχνει top 5 με όλα στη ζωή του. Εχει γίνει και ταινία αλλά πολύ κατώτερη του βιβλίου. Οσοι δε το διάβασατε ακόμα σπεύσατε!
Επείσης ψάχνω κάτι καλό να διαβάσω στο ίδιο στυλ, αν κάποιος έχει πρόταση ας μου πει.
ξεκίνησα κι εγώ τον τρίτο τόμο από τις εκδόσεις κάκτος με τ’ άπαντα του Λαβκραφτ. η πρώτη σοβαρή γνωριμία με τον κύριο θα έλεγα. γνωστό ότι η ατμόσφαιρα τζακίζει. βρήκα και το “Τσάκισέ τα από μικρά, σκότωσέ τα από παιδιά” του Κενζαμπούρο Όε που ψευτοέψαξα μάταια το καλοκαίρι. είμαι επιφυλακτική, έχοντας διαβάσει το “Μια προσωπική υπόθεση” το οποίο με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. όσο καλά εξελισσόταν, τόσο άδοξα κι αταίριαστα τελείωσε. σίγουρα έχει το ύφος που ζητάω από έναν συγγραφέα όμως. καθαρά δυτικός ο τρόπος του εν τω μεταξύ. έχει διαβάσει κανείς?