Το Πόλεμος και Ειρήνη δεν το έχω διαβάσει, δεν έχει τύχει, είμαι σίγουρη όμως ότι είναι ένα λογοτεχνικό έργο που αξίζει άσχετα με τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός, σεβασμό όπως και ο συγγραφέας του φυσικά.
Θα ήθελα να δω σ? αυτό το thread πάντως να προτείνονται και κάποια νέα έργα (άγνωστα, περίεργα, κτλ) πέραν των γνωστών κλασικών.
Χμμ, ίσως το κάνω εγώ στο μέλλον.
Ας πούμε π.χ., οι γόβες (μπλιαχ?!) είναι καθιερωμένα κλασικά παπούτσια με εκατομμύρια πωλήσεις, τα All Star όμως είναι πιο άνετα και έχουν το δικό τους στυλ και γοητεία.
Φτάνει κάποιος να θέλει να τη δει?
Τα δικά μου τα παπούτσια πάντως δύσκολα εντάσσονται σε κάποια κατηγορία, χμ, γόβες δε θα τα έλεγες (αν και μοιάζουν ! οχι οκ), σταράκια δεν είναι, κλασικά αθλητικά είναι και δεν είναι… τέλος πάντων, όσο αφορά το (πάντα εύστοχο, όταν πρόκειται για γυναίκες) σχόλιο του χόκαμ να προσθέσω απλά πως η γυναίκα κάνει τη γόβα (και το παπούτσι γενικώς), όχι η γόβα τη γυναικα…!
Αμε να το κάνεις. Εδώ θα είμαστε εμείς να βλέπουμε τις προτάσεις σου.
λολ
Ο τίτλος του θρεντ μου θύμισε πολύ έντονα μια φίλη μου: καθόμασταν οι κοπέλες της παρέας και συζητάγαμε πάνω σε κάτι βιβλία και πηδάγαμε από το ένα στο άλλο ανταλλάσσοντας απόψεις. Εκείνη μας κοίταγε προσπαθώντας να μας παρακολουθήσει, αλλά κάθε φορά είχαμε “αλλάξει” και βιβλίο. Οπότε κάποια στιγμή γουρλώνει τα μάτια της και [I]πολύ[/I] σοβαρά μας λέει: “Σας θαυμάζω. Εγώ μονάχα ένα εξωσχολικό βιβλίο έχω διαβάσει στη ζωή μου. Τον Τριγωνοψαρούλη!”
Ίσως τώρα που αφηγούμαι το περιστατικό δεν ακούγεται και πολύ αστείο, όμως επειδή η κοπέλα αυτή έχει και πολύ γλυκό προσωπάκι, το συνοφρυωμένο ύφος που είχε πάρει ήταν πραγματικά για φωτογραφία! Το θέμα είναι πάντως πως όποτε τίθεται το ερώτημα για το “αν διαβάζουμε βιβλία” το περιστατικό αυτό αναπαράγεται αυτόματα στο μυαλό μου!
Φέτος γενικώς έχω περιορισμένο χρόνο λόγω Πανελληνίων, κατ’ επέκταση λοιπόν έχω μειώσει και το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων. Τα δυο τελευταία πάντως που διάβασα μέσα στον Οκτώβρη ήταν “Η Κοτσυφόκισσα” της Suzanne Collins (το τελευταίο της Τριλογίας από Αγώνες Πείνας, το οποίο και βρήκα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ) και το κλασικό του Bram Stalker “Dracula” που μου το 'χε χιλιοπροτείνει μια φίλη μου, αλλά δε μου έκανε καμία αίσθηση τελικά
Τώρα έχω πάρει ν΄αρχίσω “Τη Σκακιστική Νουβέλα” του Stegan Zweig.
(Λίγο άκυρο σε σχέση με το θρεντ: Προς UnburntKhaleesi: Στο θρεντ σχετικά με τη φιλία θα απαντήσω αύριο, γιατί γράφω Πολιτεία και θα σηκωθώ να διαβάσω το πρωί για να ολοκληρώσω την ύλη, οπότε δεν προλαβαίνω να το αναπτύξω τώρα αναλυτικά. Πάντως στην πραγματικότητα δεν είμαι καθόλου τύπος που απαξιώνει τα συναισθήματα κι ας φαίνεται έτσι, το αντίθετο βασικά :p)
Το διάβασα το καλοκαίρι στην παραλία. Καλογραμμένο μυθιστόρημα, με πλοκή που σε κρατάει στη δράση και διανθισμένο με ψυχολογικές αναζητήσεις-παρατηρήσεις. Δεν είναι βιβλίο που θα σημαδέψει αλλά διαβάζεται ευχάριστα, θα το συνιστούσα.
Το αν θα το βρεις “περίεργο” ή όχι εξαρτάται απο τι τι είδους βιβλία διαβάζεις γενικώς, και αν έχεις υπόψη σου οτι εδώ μιλάμε για έναν απο τους σημαντικότερους (και πιο ανατρεπτικούς και ιδιαίτερους) φιλοσόφους που έχουν ποτέ εμφανιστεί.
Ξεκίνα με το Έτσι Μίλησε ο Ζαρατούστρα και αν το διαβάσεις όλο και σ’ αρέσει εδώ θα μαστε και για άλλες προτάσεις…
Μόνο το Ζαρατούστρα έχω διαβάσει εγώ και αυτό συστήνω όπως ο Έλλανορ. Πάντως να ξέρεις ότι αν γενικά δεν πολυδιαβάζεις βιβλία ή αν δεν έχεις απόλυτη συγκέντρωση όταν το διαβάζεις είναι πολύ πιθανό να το παρατήσεις.
H Θέληση για Δύναμη απο την άλλη δεν είναι το πρώτο βιβλίο που θα συνιστούσα σε κάποιον για να διαβάσει Νίτσε… Όχι οτι δεν είναι “καλό” (δε τίθεται τέτοιο πράγμα με τον Νίτσε). Απλά είναι ΤΕ-ΡΑ-ΣΤΙ-Ο και οχι το βασικό απο άποψη ιδεών του (ουσιαστικά συνιστά συλλογή με ακυκλοφόρητα όσο ζούσε κείμενα, κάτι σαν “b-sides” αν πάρουμε τη μουσική ορολογία).
Αν σου αρέσει ο Αντίχριστος λοιπόν, προχώρα με τον Ζαρατούστρα για σιγουριά. Ή τη “Χαρούμενη Γνώση” ίσως… (εναλλακτικός τίτλος “Χαρούμενη Επιστήμη”)
Νίτσε είναι δυο φορές δύσκολο να διαβάσεις αν δεν έχεις ασχοληθεί με τους φιλόσοφους που τον επηρέασαν. Το συνειδητοποίησα εφέτο που διάβασα για τον Ηράκλειτο κι άρχισα να αναθεωρώ ξανά. έχει μέλλον κανείς αν ασχοληθεί μαζί του
αλεξ, βιογραφία δεν έχεις λόγο να πάρεις σε ξεχωριστό βιβλίο, εκτός κι αν είσαι πορωμένος με κάποιον. τα περισσότερα βιβλία έχουν βιογραφίες μέσα που σε καλύπτουν.
Κανοντας ζαπινγκ πριν(τι το θελα…)πετυχαινω τον Κουτσογιαννοπουλο να μιλαει για μια ελληνικη ταινια με σεναριο επηρεασμενο απ την υποθεση με τους"Σατανιστες"της Παλληνης και να λεει οτι ο πρωταγωνιστης στην ταινια επηρεαζεται απ το"Νεκρονομικον"του Lovecraft.Ρωταει γεματη απορια η κυρια με τους Λουτσους"Υπαρχει αυτο το βιβλιο???8O8O8O).Και απανταει ο Κουτσογιαννοπουλος οτι"ΝΑΙ!Φυσικα υπαρχει,ειναι πραγματικο και επικινδυνο στο να επηρεασει αρνητικα ηλικιες 14-16".Αποκαλυψις!!Τελικα υπαρχει το Νεκρονομικον του τρελου Αραβα Αμπντουλ Αλχαζρεντ…!!Η μηπως το γραψε ο Λαβκραφτ και μας το κρυβουν??Τι ξερει αραγε ο Θ.Κουτσογιαννοπουλος γι αυτο??Πρεπει να το ψαξουμε…
Γι αυτο προς τα ανηλικα του φορουμ.Κοφτε τον Λαβκραφτ ή την Μενεγακη.
