Ασφαλώς υπάρχει το Νεκρονόμικον του ΑΡΑΒΑ (όχι οι φτηνές κόπιες επίδοξων μιμητών του 20ου αιώνα), ασφαλώς υπάρχουν και οι Παλαιοί Θεοί που περιμένουν να έρθει η Μέρα, και ο Κθούλου και ο Νυαρλαθότεπ και όλη η παλιοπαρέα (κυριολεκτικά "παλιο"παρεα, πιο παλιό δε γίνεται).
Ο Λάβκραφτ μπορεί να έγραφε φανταστικές ιστορίες μεν, τα στοιχεία που παρέθετε ωστόσο βασίζονταν σε αληθινές πηγές. Ωστόσο καλό είναι παιδιά να μην δοκιμάσετε να ψάξετε πέρα απο την επιφάνεια γιατί μπορεί να μπλέξετε άσχημα. Καλύτερα να πιστεύετε πως το Νεκρονόμικον είναι απλά ένας μύθος…
Καλύτερα να αλλάξουμε θέμα γιατί αν μας πετύχουν να μιλάμε για τέτοια εδώ μέσα θα με πετάξουν και απο το ιερό τάγμα στο οποίο ανήκω και θα βρω τον μπελά μου.
Μιας και μιλαμε για Lovecraft,χθες βραδυ τελειωσα το “Η Περιπτωση του Τσαρλς Ντεξτερ Γουορντ” και το βρηκα παρα πολυ καλο.Το προτεινω ανεπιφυλακτα σε οποιον δεν το εχει διαβασει!
Ασφαλώς και υπάρχουν και τα χειρόγραφα, μόνο πρόσεξε φίλε χόκαμ, μην εξαπολύεις εις μάτην τις ιερές κατάρες (αυτά τα κβαχ ναγκλ τανγκ) και αφυπνίσεις το μένος κάποιας μεγάλης Δύναμης, πριν την ώρα της…
Υπέροχη γραφή, υπέροχη πλοκή, τοποθετείται στη Βορειοδυτική Αμερική του 30 και του 50, καθώς, ακολουθώντας την οικογένεια Σταρκ, κάνει φλασ μπακ πίσω στην ιστορία της (και την ιστορία του Αμερικάνικου μεσοπολέμου, της ύφεσης, της μετανάστευσης, της φτώχειας και της απομόνωσης). Είναι εξαιρετικά βίαιο βιβλίο. Η ατμόσφαιρά του μου θύμισε Φώκνερ. Ακολουθεί η περιγραφή του οπισθόφυλλου.
[SPOILER]Ένα επικό μυθιστόρημα για ανεκπλήρωτα όνειρα και κατεστραμμένες ζωές, το “Kόκκινο σκυλί, κόκκινο σκυλί” εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια μίας εβδομάδας μέσα και γύρω από μια μικρή πόλη στην κοιλάδα Οκανάγκαν το 1958, με ιστορίες που εκτείνονται πίσω στο χρόνο, στις δεκαετίες του 1920 και του '30 στη σαβάνα, και στην τραχιά ζωή των αποίκων της Δύσης στη δεκαετία του 1880. Το μυθιστόρημα επικεντρώνεται στην οικογένεια Σταρκ. Είναι ο Έλμερ, ένας βίαιος άντρας που έφυγε παιδί ακόμα από το σπίτι του το 1918, βγάζοντας ένα κομμάτι ψωμί εδώ κι εκεί ως εργάτης. Είναι η Λίλιαν, που παντρεύτηκε τον Έλμερ λίγο μετά τη Μεγάλη Ύφεση, όταν ήταν δεκαεπτά χρόνων. Και είναι οι γιοι τους, ο προκλητικός και ευάλωτος Τομ και ο μοναχικός Έντι, δέσμιοι των μυστικών των παιδικών τους χρόνων. Μια φριχτή ανακάλυψη, που έχει σχέση με το παρελθόν, θα βάλει σε κίνηση τα πράγματα και θα αναγκάσει τους πρωταγωνιστές να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με μια πραγματικότητα που έκρυβαν από τον εαυτό τους.
Τα θέματα της ύπαρξης και της απώλειας, του έρωτα και της μνησικακίας, της βίας και της λύτρωσης κυκλώνουν αυτό το περίτεχνα δομημένο και βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα που ξεχωρίζει για την εκπληκτική του γραφή και την ακαταμάχητη, πρωτότυπη πλοκή του. [/SPOILER]
[B]Ζοζε Λουις Πεϊσότο, [I]Νεκροταφείο Πιάνων[/I] (εκδ. Ελληνικά Γράμματα)[/B]
Αν και Πορτογάλλος, γράφει με τον χαρακτηριστικό νοτιοαμερικάνικο τρόπο - ποιητική γλώσσα (μπορεί να διαβάζεις μία πρόταση και να μην την καταλαβαίνει, απλά να τη διαβάζεις πολλές φορές γιατί ακούγεται όμορφη!) και μαγικός ρεαλισμός. Πάλι, η ιστορία μίας οικογένειας κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα μέσα από τις παράλληλες αφηγήσεις ενός πατέρα κι ενός γιου. Εντυπωσιακό.
[SPOILER]Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στη Λισαβόνα, μια σαγηνευτική πόλη έξω από το χρόνο, όπου γεννιούνται, ζουν, ονειρεύονται, παντρεύονται, εργάζονται και πεθαίνουν τα πρόσωπα του βιβλίου. Στο σκηνικό αυτό προστίθεται ένα εργαστήριο ξυλουργικής, στα σπλάχνα του οποίου φωλιάζει το νεκροταφείο πιάνων, ένας τόπος εθελούσιας εξορίας, μέρος μυστικών αναγνώσεων, απόμερο καταφύγιο μοιχείας, αυλή παιδικών παιχνιδιών και εξομολογητήριο νεκρών. Είναι ο τόπος όπου συνδέονται οι γενιές.
Το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία τριών γενεών της οικογένειας του Φρανσίσκο Λαζάρο (1891-1912), του μαραθωνοδρόμου ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στο 30ό χιλιόμετρο του Μαραθωνίου στη Στοκχόλμη το 1912.Οι αφηγητές -πατέρας και γιος- ξεδιπλώνουν την οικογενειακή ιστορία, που ισορροπεί ανάμεσα στη σιωπή και το γέλιο, στο φόβο και την ελπίδα, στην ενοχή και τη συγχώρεση. Μας διηγούνται ερωτικές ιστορίες, αναπόφευκτες και συγκινητικές, στις οποίες διαβάζει κανείς την εγκατάλειψη, την οικιακή βία, και λάθη τα οποία συνήθως δεν διορθώνονται, αλλά που τα δικαιολογεί η δύναμη της τρυφερότητας και των συναισθημάτων. Και μας μιλούν για τη συνέχεια ανάμεσα στις γενιές∙ ο Φρανσίσκο Λαζάρο, μαραθωνοδρόμος που ξεψύχησε στους Ολυμπιακούς της Στοκχόλμης το 1912, πεθαίνει την ημέρα που γεννιέται ο γιος του…
Το «Νεκροταφείο πιάνων» είναι ένα μαγευτικό κείμενο, μια υπέροχη ιστορία για την αγάπη, τη ζωή και το θάνατο.[/SPOILER]
Και μετά από την πλύση εγκεφάλου του awake μόλις τελείωσα και το [B]Valis[/B] του [B]Philip Dick[/B], αλλά θα παραληρήσω γι αυτό κάποια άλλη στιγμή. Εντάξει, το βιβλίο είναι ουσιαστικά φιλοσοφικό. Συνεχίζουμε.
Επειδή λοιπόν οι Σκύλοι και τα Νεκροταφεία και όλα αυτά ήταν κομματάκι καταθλιπτικά, τώρα έχω πιάσει και διαβάζω το τελευταίο μυθιστόρημα του [B]Τζόναθαν Κόου - Ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελλ Σιμ[/B]. Γενικά τον αγαπάμε, έχει ένα ωραίο Αγγλικό χιούμορ, θα γράψω περισσότερα εν καιρό.
Και μιλώντας για Αγγλικό χιούμορ
Θεός Pratchett - brain spa, ας πούμε!
Κάπου στο Ζαρατούστρα λέει λοιπόν ο Νίτσε, ότι κάθε φιλοσοφικό έργο/ σύστημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η βιογραφία του δημιουργού του.
Ακολουθώντας το Νιτσεικό πνεύμα λοιπόν, εγώ θα ξεκίναγα από τη βιογραφία του γιατί αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος να καταλάβεις το έργο του.
Και για Νίτσε, ό,τι λέει ο Ellanor, καλά το λέει
Ξαλάφρωσα, αντε μπράβο, επόμενο ποστ τα χριστούγεννα :roll::lol:
Υπέροχη γραφή, υπέροχη πλοκή, τοποθετείται στη Βορειοδυτική Αμερική του 30 και του 50, καθώς, ακολουθώντας την οικογένεια Σταρκ, κάνει φλασ μπακ πίσω στην ιστορία της (και την ιστορία του Αμερικάνικου μεσοπολέμου, της ύφεσης, της μετανάστευσης, της φτώχειας και της απομόνωσης). Είναι εξαιρετικά βίαιο βιβλίο. Η ατμόσφαιρά του μου θύμισε Φώκνερ. Ακολουθεί η περιγραφή του οπισθόφυλλου.
[SPOILER]Ένα επικό μυθιστόρημα για ανεκπλήρωτα όνειρα και κατεστραμμένες ζωές, το “Kόκκινο σκυλί, κόκκινο σκυλί” εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια μίας εβδομάδας μέσα και γύρω από μια μικρή πόλη στην κοιλάδα Οκανάγκαν το 1958, με ιστορίες που εκτείνονται πίσω στο χρόνο, στις δεκαετίες του 1920 και του '30 στη σαβάνα, και στην τραχιά ζωή των αποίκων της Δύσης στη δεκαετία του 1880. Το μυθιστόρημα επικεντρώνεται στην οικογένεια Σταρκ. Είναι ο Έλμερ, ένας βίαιος άντρας που έφυγε παιδί ακόμα από το σπίτι του το 1918, βγάζοντας ένα κομμάτι ψωμί εδώ κι εκεί ως εργάτης. Είναι η Λίλιαν, που παντρεύτηκε τον Έλμερ λίγο μετά τη Μεγάλη Ύφεση, όταν ήταν δεκαεπτά χρόνων. Και είναι οι γιοι τους, ο προκλητικός και ευάλωτος Τομ και ο μοναχικός Έντι, δέσμιοι των μυστικών των παιδικών τους χρόνων. Μια φριχτή ανακάλυψη, που έχει σχέση με το παρελθόν, θα βάλει σε κίνηση τα πράγματα και θα αναγκάσει τους πρωταγωνιστές να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με μια πραγματικότητα που έκρυβαν από τον εαυτό τους.
Τα θέματα της ύπαρξης και της απώλειας, του έρωτα και της μνησικακίας, της βίας και της λύτρωσης κυκλώνουν αυτό το περίτεχνα δομημένο και βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα που ξεχωρίζει για την εκπληκτική του γραφή και την ακαταμάχητη, πρωτότυπη πλοκή του. [/SPOILER]
[B]Ζοζε Λουις Πεϊσότο, [I]Νεκροταφείο Πιάνων[/I] (εκδ. Ελληνικά Γράμματα)[/B]
Αν και Πορτογάλλος, γράφει με τον χαρακτηριστικό νοτιοαμερικάνικο τρόπο - ποιητική γλώσσα (μπορεί να διαβάζεις μία πρόταση και να μην την καταλαβαίνει, απλά να τη διαβάζεις πολλές φορές γιατί ακούγεται όμορφη!) και μαγικός ρεαλισμός. Πάλι, η ιστορία μίας οικογένειας κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα μέσα από τις παράλληλες αφηγήσεις ενός πατέρα κι ενός γιου. Εντυπωσιακό.
[SPOILER]Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στη Λισαβόνα, μια σαγηνευτική πόλη έξω από το χρόνο, όπου γεννιούνται, ζουν, ονειρεύονται, παντρεύονται, εργάζονται και πεθαίνουν τα πρόσωπα του βιβλίου. Στο σκηνικό αυτό προστίθεται ένα εργαστήριο ξυλουργικής, στα σπλάχνα του οποίου φωλιάζει το νεκροταφείο πιάνων, ένας τόπος εθελούσιας εξορίας, μέρος μυστικών αναγνώσεων, απόμερο καταφύγιο μοιχείας, αυλή παιδικών παιχνιδιών και εξομολογητήριο νεκρών. Είναι ο τόπος όπου συνδέονται οι γενιές.
Το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία τριών γενεών της οικογένειας του Φρανσίσκο Λαζάρο (1891-1912), του μαραθωνοδρόμου ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στο 30ό χιλιόμετρο του Μαραθωνίου στη Στοκχόλμη το 1912.Οι αφηγητές -πατέρας και γιος- ξεδιπλώνουν την οικογενειακή ιστορία, που ισορροπεί ανάμεσα στη σιωπή και το γέλιο, στο φόβο και την ελπίδα, στην ενοχή και τη συγχώρεση. Μας διηγούνται ερωτικές ιστορίες, αναπόφευκτες και συγκινητικές, στις οποίες διαβάζει κανείς την εγκατάλειψη, την οικιακή βία, και λάθη τα οποία συνήθως δεν διορθώνονται, αλλά που τα δικαιολογεί η δύναμη της τρυφερότητας και των συναισθημάτων. Και μας μιλούν για τη συνέχεια ανάμεσα στις γενιές∙ ο Φρανσίσκο Λαζάρο, μαραθωνοδρόμος που ξεψύχησε στους Ολυμπιακούς της Στοκχόλμης το 1912, πεθαίνει την ημέρα που γεννιέται ο γιος του…
Το «Νεκροταφείο πιάνων» είναι ένα μαγευτικό κείμενο, μια υπέροχη ιστορία για την αγάπη, τη ζωή και το θάνατο.[/SPOILER]
Και μετά από την πλύση εγκεφάλου του awake μόλις τελείωσα και το [B]Valis[/B] του [B]Philip Dick[/B], αλλά θα παραληρήσω γι αυτό κάποια άλλη στιγμή. Εντάξει, το βιβλίο είναι ουσιαστικά φιλοσοφικό. Συνεχίζουμε.
Επειδή λοιπόν οι Σκύλοι και τα Νεκροταφεία και όλα αυτά ήταν κομματάκι καταθλιπτικά, τώρα έχω πιάσει και διαβάζω το τελευταίο μυθιστόρημα του [B]Τζόναθαν Κόου - Ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελλ Σιμ[/B]. Γενικά τον αγαπάμε, έχει ένα ωραίο Αγγλικό χιούμορ, θα γράψω περισσότερα εν καιρώ.
Και μιλώντας για Αγγλικό χιούμορ
Θεός Pratchett - brain spa, ας πούμε!
Κάπου στο Ζαρατούστρα λέει λοιπόν ο Νίτσε, ότι κάθε φιλοσοφικό έργο/ σύστημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η βιογραφία του δημιουργού του.
Ακολουθώντας το Νιτσεικό πνεύμα λοιπόν, εγώ θα ξεκίναγα από τη βιογραφία του γιατί αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος να καταλάβεις το έργο του.
Και για Νίτσε, ό,τι λέει ο Ellanor, καλά το λέει
Ξαλάφρωσα, αντε μπράβο, επόμενο ποστ τα χριστούγεννα :roll::lol:
Κάθε συγγραφέας που δραστηριοποιούνταν (ή εντάχθηκε αργότερα εκούσια ή ακούσια) στον ευρύτερο κθουλικό χώρο, “στόλιζε” τη μυθολογία με τη δική του προσθήκη στη λίστα απαγορευμένων βιβλίων και χειρογράφων: ο Τσάμπερς τον Βασιλιά με τα Κίτρινα, ο Σμιθ το Βιβλίο του Έιμπον, ο Block το Κθεάτ (σμπαρακουάκ) Ακουαντίγκεν, κτλ κτλ, μέχρι το Νεκρομνημονιακόν του αποτρόπαιου ΠΑΣΟΚ.
Χαχα, ένας απο τους πλέον αποτρόπαιους Παλαιούς όντως, γλοιώδης, πράσινος και άρχοντας της μεταμφίεσης, απο τα πλέον σατανικά όντα και με πολύ μεγάλο fanbase.
Με άρεσε πολύ ο τρόπος που είναι γραμμένο. Πολύ ζωντανές περιγραφές και επίσης μια πολύ κατατοπιστική εικόνα για την κατάσταση που επικρατούσε στην Τουρκία την εποχή εκείνη…
2ο:
Το είδα μερικές σελίδες πίσω στο topic (δεν θυμάμαι από ποιον είναι η αλήθεια…) και θυμήθηκα ότι το είχα δει πριν χρόνια στην βιβλιοθήκη του σαλονιού μου… Το ξέθαψα και το διάβασα. Έχει πολύ ενδιαφέρον να διαβάσει κάποιος τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύουν την κοινωνία μας και τον τρόπο σύγχρονο τρόπο ζωής άνθρωποι, που δεν είχαν καμία επαφή με την τεχνολογική ανάπτυξη, και μας βλέπουν από μια δική τους (και ταυτόχρονα αόρατη σε μας) οπτική γωνιά…
Τώρα έχω αρχίσει αυτό:
Δυστυχώς έχω δει την ταινία, αλλά πάντα τα βιβλία είναι καλύτερα. Και μιας και η ταινία με φάνηκε εξαιρετική έχω υψηλές προσδοκίες από το βιβλίο…
Έχω διαβάσει το [I]Πέδινες Πολιτείες[/I], και τώρα πρόσεξα ότι και το No man’s land των Κοέν είναι βασισμένο σε δικό του βιβλίο. Τον θυμάμαι κάπως κλειστοφοβικό, με πολύ ωραια γραφή, το βιβλίο θα πρεπει να είναι σκάλες ανώτερο από την ταινία…
Αλμαιτι, ειχα κοιταξει τις πρωτες σελιδες και πρεπει να εχουν κανει καταπληκτικη μεταφορα οι ατιμοι. Φαινεται να εχει πολυ αμεση κ θεατρικη γραφη.
Λοιπον τελειωσα μολις το “Η γατα” της Κολετ. Πολυ καλο! Περιγραφει τις πρωτες μερες παντρεμενου ζευγαριου -δυναμικη, οπενμαιντιτ γυναικα, φρικαρισμενος, ηπιος αντρας- και τη συνυπαρξη τους με τη γατα του δευτερου, που λειτουργει σαν το τριτο προσωπο στη σχεση τους -κ συμεριφερεται ως γυναικα.
Επισης για τους φαν του μπιτ, το “Κι εβρασαν οι ιπποποταμοι στις γουρνες τους”. Αλητειες γραμμενες απο Κερουακ κ Μπαροουζ, ενδιαφερουσες ειδικα επειδη κατ’ουσιαν η ιστορια ειναι η δικη τους και γραφουν με τη σειρα ο καθενας απο τη σκοπια του χαρακτηρα που εχει το ρολο τους στο βιβλιο. Το πρωτο που εγραψαν επισης.
Τωρα εχω στη μεση την “Αγανακτηση” του Ροθ και το “Ντεμιαν” του Εσσε, τα οποια διαβαζω στη δουλεια οποτε προλαβω. Το πρωτο πουληθηκε κ αρχισα το δευτερο. Σο φαρ τα αγαπω και τα δυο.
Το είχα διαβάσει με την λέσχη ανάγνωσης του λυκείου μου, πριν 4 χρόνια. Το πήρα στα χέρια μου πάλι και το διάβασα πάλι ευχάριστα. Απλό, λιτό. Συνδυάζει τέλεια μαθηματικά και λογοτεχνία. Βέβαια με όχι τόσο έντονο το μαθηματικό στοιχείο( κάτι που στην αρχή με ξενέρωσε), που πχ συναντάς σε άλλα βιβλία του είδους.
ο Kenzaburo Oe γράφει υπέροχα. έχω διαβάσει δύο βιβλία του με εντελώς διαφορετικό κλίμα το ένα από το άλλο. αρκετά δυνατά. το ένα (μια προσωπική υπόθεση) ήταν κι αυτό αρκετά psycho όπως λες, αλλά είχε ξενέρωτο τέλος. θα μπορούσε να έχει μπει στ’ αγαπημένα μου βιβλία αν ήταν εντελώς διαφορετικές οι τελευταίες 10 σελίδες. γενικά γράφει σαν δυτικός και καταλήγει να είναι αισιόδοξος. δεν ξέρω αν ψάχνεις κάτι τέτοιο βέβαια, αλλά στο λέω επειδή φαίνεται αλλιώς σε πρώτη φάση.
Σο φαρ τα αγαπω και τα δυο.