Μόλις χθες τελείωσα το 1984 του Όργουελ, ένα κλασσικό dystopia novel. Οι περισσότεροι το γνωρίζετε φαντάζομαι, με λίγα λόγια κορυφαίο.
Το τραγικό είναι ότι διαβάζοντάς το, συνειδητοποίησα ότι μερικές πτυχές των γεγονότων και των καταστάσεων που περιγράφει (ολοκληρωτισμός, καταπίεση ελευθεριών, χειραγώγηση των μαζών), τις βιώνουμε ήδη ή κάποιοι λαοί τις έχουν βιώσει στο παρελθόν.
Στο προσεχές διάστημα μάλλον θα συνεχίσω με τα 7 βιβλία Dark Tower του King, μια παλιά μου αδυναμία.
Σήμερα ξεκίνησα το Silent Cry τελικά. Πολύ γλαφυρός στις περιγραφές του ο Oe. Μ’αρέσει Προς το παρόν η ιστορία είναι βουτηγμένη στο σκοτάδι και την απαισιοδοξία. Αλλά φαίνεται ότι θα υπάρξουν εναλλαγές.
Πανω στην ιδια ιστορικη περιοδο, τσεκαρε το εκπληκτικο εργο του Σπυρου Λιναρδατου :
“Απο τον εμφυλιο στη Χουντα”. Τεσσερις τομοι 49-52, 53-57, 58-62, 63-67.
Απο τις εκδοσεις Παπαζηση. Το επανεκδοσε και το Βημα, πριν κανα χρονο.
Είχα διαβάσει σχετικά πρόσφατα τη βιογραφία του Ozzy… Αρκετά ενδιαφέρουσα είτε σας αρέσει ο Ozzy είτε όχι… Μιλάει για προσωπικές εμπειρίες και βλακείες που έχει κάνει, που κάποιοι δεν θα είχαν ΟΥΤΕ τα κότσια να τα παραδεχτούν… Δεν κρύβει σχεδόν τίποτα και κανεί και χιουμοράκι ο ατίμος… xaxa
Παιδιά διαβάστε τον Χρησμό του Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι είναι απίτευτο βιβλίο. Έχει στοιχείο αρχαιολογίας σε συνδυασμό με γεγονότα του πολυτεχνείου και πολύ πολύ φαντασία! Απλά ΔΕΝ ξεκολλάς!
Όπως επίσης φοβερό είναι και η Χίμαιρα του ίδιου συγγραφέα.
Εγώ θα σου πρότεινα πάντως να ξεκινήσεις με κάποιο μυθιστόρημά του, αν θες να καταλάβεις πώς γράφει ο Κούντερα. Εννοείται ότι και τα δοκίμιά του αξίζουν.
Δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο όμως για την τριλογία των αφηγημάτων του Άγνοια/Ταυτότητα/Βραδύτητα τα οποία με κούρασαν.
Όταν το είχα διαβάσει, χωρίς υπερβολή, θυμάμαι έκλαιγα με μικρά διαλείμματα για τα τελευταία δέκα κεφάλαια!
[SPOILER]Η πλάκα είναι πως τότε ήμασταν διακοπές και στο κρεβάτι πλάι μου κοιμόταν η ξαδέρφη μου. Στην προσπάθειά μου, λοιπόν, να σεβαστώ τον ύπνο της (τον οποίο είχα ήδη διαταράξει βέβαια με το φως της λάμπας -να φανταστείτε, αν και καλοκαίρι, είχε κουκουλωθεί) κατέπνιγα το κλάμα μου με αποτέλεσμα να τραντάζω το κρεβάτι, οπότε βγαίνει ένα χέρι κάτω από το σεντόνι, με χαϊδεύει και μου λέει “τσώπα, τσώπα!” Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι το έλεγε ασυναίσθητα, χωρίς να έχει ξυπνήσει εντελώς
Αυτάάά![/SPOILER]
Πάντως ενώ η αρχή ήταν κάπως βαρετή (εκεί με τις περιπλανήσεις στην έρημο), στη συνέχεια σε κρατούσε ξάγρυπνο :b