Εκπληκτικό βιβλίο φίλε Illuvatar. Λογοτεχνία με λάμδα κεφαλαίο. Ελπίζω να πήρες την πρόσφατη έκδοση της Εστίας που έχει εξαιρετική μετάφραση και επιμέλεια.
Παραθέτω ένα απόσπασμα που -για μένα- είναι ίσως το μεδούλι του έργου, το νόημά του σε τρεις αράδες:
[I]Έρχεται μια στιγμή που 'σαι ολομόναχος, όταν φτάνεις στην άκρη όλων όσα μπορούν να σου συμβούν. Είναι η άκρη του κόσμου. Η ίδια η λύπη, η δική σου, δεν σου αποκρίνεται πια τίποτα, και πρέπει τότε να γυρίσεις πίσω, ανάμεσα στους ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι. Δεν κάνεις τον δύσκολο κάτι τέτοιες στιγμές, αφού και για να κλάψεις ακόμα πρέπει να επιστρέψεις εκεί όπου όλα ξαναρχίζουν.[/I]
Μετά από αυτό διάβασα και το [B]“Συνομιλίες με τον Καθηγητή Υ”[/B] από τις ίδιες εκδόσεις, όπου ο Σελίν μέσα από την περσόνα του καθηγητή Υ σαρκάζει τους πάντες και τα πάντα μέχρι τελικής πτώσης. Διαφορετικού στυλ από το “Ταξίδι…” αλλά εξίσου απολαυστικό. Π.χ.:
[I]-Συνταγματάρχα έχετε δίκιο! οι Γάλλοι είναι πάντα τόσο ματαιόδοξοι, που το “εγώ” των αλλωνών τους βγάζει απ’ τα ρούχα τους!..
Κι οι Άγγλοι;… κι οι Γερμανοί;… κι οι Δανοί;… εξαγριώνονται κι αυτοί με το “εγώ” του άλλου;… όπως λέτε;…
Ω! αν το καλοζυγίσω… αν το καλοσκεφτώ… είναι ίσως πιο ύπουλοι… πιο διακριτικοί… αυτό ειν’ όλο!..λιγότερο νευρικοί… μα το γεγονός είναι οικουμενικό: κανείς δεν ανέχεται το “εγώ” του άλλου!.. Κινέζοι, Βλάχοι, Σάξονες, Μπαρμπερίνοι! τάλε κουάλε! έτσι και με τα κακά, θα προσέξετε!.. ο καθείς ανέχεται ενθουσιωδώς τη μυρωδιά του δικού του σκατού, αλλά η μυρωδιά του σκατού της Εστέλ, που τη λατρεύεις δήθεν, σου 'ναι πολύ λιγότερο ευχάριστη!.. “αέρα! αέρα!” ουρλιάζεις…[/I]
Αυτή την έκδοση πήρα,λόγω της εκπληκτικής μετάφρασης.Έχω ακούσει πολλά για αυτό το βιβλίο και είπα να το διαβάσω.Κάτι μου λέει ότι δεν θα το μετανοιώσω:wink:.
πηρα προχτες τον αριστοκρατη λωποδυτη του μωρις λεμπλαν.οσο εχω διαβασει μεχρι στιγμης με εχει κερδισει ως εναν βαθμο,ελπιζω στη συνεχεια να γινεται ακομα πιο ενδιαφερον.
Emilio Segre “Ιστορία της Φυσικής” τόμοι Α και Β (Εκδόσεις Δίαυλος) - αρκετά καλό όσον αφορά ιστορικά στοιχεία σχετικά με επιστήμονες και τις διάφορες ανακαλύψεις.
Δανέζης, Θεοδοσίου “Η κοσμολογία της νόησης” (Εκδόσεις Δίαυλος) - μια εισαγωγή στη σύγχρονη κοσμολογία και εντελώς νέες θεωρίες και υποθέσεις (ημι-εκλαϊκευμένο βιβλίο) με πολλά ιστορικά στοιχεία από αρχαίους επιστήμονες και τα έργα τους, και πως κάποια από αυτά συνδέονται με σύγχρονες ανακαλύψεις και θεωρίες (για να προλάβω κάποιους, καμία σχέση με λιακοπούλειες θεωρίες :p)
Λοιπόν…
Φέτος βρήκα τον χρόνο να διαβάσω τα εξής:
Ιωάννης Άγγελος και Σινουχε ο Αιγύπτιος του καταπληκτικού Mika Waltari
Οδοιπορικό στις Χώρες της Βίβλου του Regis Debray (στοχαστικό και διεισδυτικό στην κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη Μέση Ανατολή)
Ο θησαυρός των Ναιτών του Steve Berry
Ο κανόνας των τεσσάρων των Caldwell-Thomason
Το όνομα του ρόδου(τα λόγια περιττεύουν)
Πύλες της φωτιάς(τόσα είχα ακούσει)
Κάφκα: Η Δίκη και Ο Πύργος (και πολύ άργησα)
Το γεράκι της Μάλτας
Οκτώ της Katherine Neville
Όπλα, Μικρόβια και Ατσάλι του Diamond Jared (περιγράφει την ανθρώπινη ιστορία στο πέρασμα των αιώνων περνώντας πολλά μηνύματα με κυρίαρχο το αντιρατσιστικό)
Καλή χρονιά και το 2011 να μας δώσει το χρόνο και την όρεξη να διαβάσουμε παραπάνω βιβλία!
Τωρα που παλιωσαμε λιγο στη μοναδα και εχω πιο πολυ ελευθερο χρονο, αγορασα την Καθοδο των Μυριων του Ξενοφωντα (σε μεταφραση) και επισης μου εκαναν δωρο το A Thousand Splendid Suns και μια βιογραφια του Αινσταιν που φαινεται πολυ ενδιαφερουσα, οποτε εχω αρκετο υλικο για να με βγαλει για λιγο
To A thousand splendid suns φαινεται αρκετα ενδιαφερον αν και ειμαι ακομα στην αρχη. Εχω διαβασει ομως σχεδον ολο (ο φιλος που μου το ειχε δανεισει μου το πηρε πισω :() το Kite Runner απο τον ιδιο συγγραφεα και μου αρεσε αρκετα.
μολις τελειωσα το νευρομαντη του γκιμπσον,πολυ ωραιο βιβλιο.
αρχισα το αστυνομικο του μπουκοφσκι,ψιλομετριο προς το παρον αλλα δεν ειχα και μεγαλες προσδοκιες οποτε καλα ειναι
Το Νευρομάντη τον έχω διαβάσει και γω 2 φορές. Στην ουσία αποτελεί από τα βιβλία που εισήγαγαν την έννοια του cuberpunk, μαζί με τον Αστερισμό της Μόνα Λίζα και τον Κόμη Μηδέν του ίδιου συγγραφέα. Απλά κορυφαίο.
Βαρέθηκες το κατά πολλούς κορυφαίο μυθιστόρημα όλων των εποχών. Φτου σου!
(ωραίος είναι μωρέ ο Δον, έχει και ενσωματωμένες ιστορίες μέσα, έχει και χιούμορ, και τα μηνύματα του, απεικονίζει και μια εποχή ολόκληρη… αλλά οκ, δε παύει να είναι ένα έργο κάτι αιώνων, λογικό να μην κάθεται καλά σε όλους, ούτε εγώ το έχω διαβάσει ολόκληρο ακόμα, αν και θέλω κάποια στιγμή)
Και γω προς το παρόν μόνο τον πρώτο τόμο έχω διαβάσει!
Όπως λέει και ο ellanor μετά από… 400 χρόνια φαίνεται λίγο η… ηλικία του!
Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα βιβλία όλων των εποχών, καθώς ουσιαστικά ξενικά με αυτό το μυθιστόρημα σαν είδος!
Η αλήθεια είναι πως γίνεται λίγο επαναλαμβανόμενο σε σημεία (είναι και τεράστιο!). Έχει και μεγαλειώδεις στιγμές όμως μέσα, αν σκεφτούμε μάλιστα πότε γράφτηκε και ποιά επίδραση άσκησε σε [B]όλη[/B] τη λογοτεχνία που ακολούθησε το βλέπει κανείς με άλλο μάτι…
Εγώ το είχα αφήσει κάπου στο 1/3 του δεύτερου τόμου, μου άρεσε μεν αλλά κάπου έπιασα να διαβάσω κάτι άλλο και… το άφησα εκεί. Αλλά θα το ξαναπιάσω σίγουρα στα χέρια μου κάποια στιγμή.
Eγω εχω και την μανια (κολλημα ισως?) πως αν δεν τελειωσω ενα βιβλιο ΔΕΝ προχωραω σε αλλο. Αλλα αυτη ειναι εξαιρεση. Καποτε θα το συνεχισω. Θυμαμαι πριν κανα διχρονο βαρεθηκα στις πρωτες σελιδες (παιζει και απο τον προλογο). Τωρα διαβασα λιγο παραπανω. Ε κουτσα κουτσα θα το διαβασω οοοολο (και τους 2 τομους δλδ)
Οσον αφορα την επιδραση που ειχε στο λογοτεχνια γενικοτερα αλλα και το οτι εσκασε σαν βομβα απο το πουθενα τοοοτε, δεν το αμφισβητω. Απλα, κουραζει απο ενα σημειο και μετα, πλεον!
Μεσα στις γιορτες, βρηκα στο σπιτι μου το “Καρυ” (του Σ. Κινγκ) και το “Ο Κοσμος Της Σοφιας”. Απο σημερα πιανω δουλεια με το πρωτο (που ειναι μικροτερο) και υστερα προχωραω στο δευτερο (μιας και με ενδιαφερει αρκετα η φιλοσοφια, θεωρητικος γαρ :Ρ : ) )
Εμένα πάλι με χαρακτηρίζει η (αδιαμβισβήτητη) ανωμαλία να διαβάζω ταυτόχρονα καμιά 10αρια διαφορετικά πράγματα (συμπεριλαμβανομένων κόμικς), λίγο απ’ το καθένα, και με αυτόν τον τρόπο τα τελειώνω όλα μαζί του χρόνου. Δε το είχα ανέκαθεν το κακό αυτό, να που μου συμβαίνει εδώ και κανά δίχρονο όμως.
Ο Κόσμος της Σοφίας είναι μια εξαιρετική εισαγωγή στη φιλοσοφία, για κάποιον που θέλει να κάνει ένα περιεκτικό και κατανοητό ξεκίνημα, ο καθηγητής (μια που έχει αυτό το διδασκαλίστικο στυλ) που πάντα θέλατε να είχατε στο σχολείο ένα πράγμα και ποτέ δεν είχατε.
Bιβλια και Videogames ΠΑΝΤΑ ενα ενα. Δεν ξερω γιατι, αλλα αν διαβαζω/παιζω πανω απο ενα νομιζω πως δεν συγκεντρωνομαι οσο πρεπει στην ιστορια του καθενος.
Για τον Κοσμο Της Σοφιας εχω ακουσει και εγω πολυ καλα λογια. Και δεδομενου οτι στο σχολειο δεν προκειται να μαθω πολλα (μιας και ειναι περισσοτερο υποχρεωση παρα ευχαριστηση/εξερευνηση) θα αφιερωθω στο βιβλιο!
Ο Κόσμος της Σοφίας είναι φοβερό βιβλίο, πολύ ξεκούραστο και πραγματικά μαθαίνεις κάτι που σε ενδιαφέρει.
Αυτός ο συγγραφέας έχει γράψει και το Μυστήριο της Τράπουλας, ένα βιβλίο φαντασίας (και αυτό πολύ καλό). Γενικά είναι αξιόλογος. Προτιμήστε τον!
