Ξεκινάει το καουνταουν.
Νούμερο 30 οι Haken. Not bad.
Και οι έμορφες αλλαγές από Circle Takes The Square σε Vampire Weekend \m/
Χειρότερη λίστα rocking που θυμάμαι , με διαφορά… Μάλλον πρέπει να αλλάξει λίγο η σύνθεση του team , γιατί έπηξε στο prog και το alternative στις πάνω θέσεις … Έκτος και το γύρισε και ο worst enemy σε Steven Wilson και Riverside… :!:
Εντάξει 3 από τους 30 δίσκους τους έχει κάνει κριτική ο worst enemy. Από τα μεγαλύτερα ποσοστά εφέτο. Δεν το λες και λίγο, για αντεργκραου συντάκτη!
Δεν είναι πολύ Μέτσαλ η λίστα, δρόμο στους false συντάκτες. :!:
Ειναι εντυπωση μου ή ενω εγινε πολυ ντορος (hype) με το deafheaven, στο φορουμ δεν συζητηθηκε και πολυ? Υπαρχει θρεντ?
Ακόμα σε τέτοιου είδους ειρωνείες έχεις μείνει?!.. Πιάσαμε 2014… Ο Ανατολάκης δεν παίζει πλέον μπάλα, και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι στα πράγματα…
@Μάνος: Απλά στην πρώτη πεντάδα, είχαμε 2 δίπολα SW-Riverside και Alter Bridge-Heaven’s Basement που φαντάζομαι ψηφίστηκαν από αντίστοιχα άτομα, +Clutch ( που δένουν με όλα)… Και αντίστροφα μουσικές συγκεκριμένων χώρων , με το ζόρι να μπαίνουν 30άδα και αν… Γι’ αυτό το σχόλιο περί δυσαναλογίας στη σύνθεση… Δεν είναι θέμα προσωπικού γούστου…
Edit: Συμφωνώ και με signal για το hype των Deafheaven… Παρ’ ότι είναι αγαπημένη μπάντα, είναι σαν να τους έχουν πάρει από ένα συγκεκριμένο ιδίωμα και να τους έχουν κάνει σημαία ( βλέπε και pitchfork)
Ρε συ Darksoul ναι η ειρωνεία μου ήταν out of date, αλλά σκέψου πως μου ήρθε [U]αυτόματα [/U]σαν απάντηση στο σχόλιο σου…
Τεσπα, μου φάνηκε τόσο άσχημο που δεν μου άφησε χώρο να πω πως συμφωνώ σε δύο βασικά πράγματα:
Η λίστα δείχνει και σε μένα άνιση.
Επίσης είναι και για εμένα τουλάχιστον μέτρια. Αυτό βέβαια το λέω για τους 20 δίσκους που έχω ακούσει και όχι για τους υπόλοιπους που δεν με αφορούν.
Νo offence πάντως ε.
Παραδόξως εμένα το Defheaven μου άρεσε πολύ για τα δεδομένα μου, χωρίς να έχω ιδέα για το hype που έκανε.
Τι κατά την ταπεινή μου γνώμη αγνοήθηκε επιδεικτικά:
CULT OF LUNA-Tέτοιο έπος σε αυτό το απαιτητικό ιδίωμα δεν βγαίνει κάθε χρόνο.
VOLBEAT-Αυτοί κι αν πάνε με όλα.
TESSERACT-Prog σημερινό, στο κλίμα της εποχής και φρέσκο.
GHOST-Σατανίλα για τα σαλόνια.
ORANSSI PAZUZU-Black metal που θ’ αγαπήσουν και οι ψυχεδελικοί τύποι.
UNIVERSE 217-Διαμάντι.
AVATARIUM-Τέτοιο δίσκαρο στο doom το να τον αγνοείς δικαιολογείται μόνο όταν δεν τον έχεις ακούσει.
Εντάξει οι λίστες είναι για το χαβαλέ, να μαθαίνουμε νέα πραγματα (προσωπικά θ’ ακούσω 3-4 που δεν ήξερα) και για να κάνουμε συζητήσεις.
Και του χρόνου καλά να’μαστε να περνάμε καλά με τις μουσικάρες μας.
Έτσι ντέ, αυτό και τίποτα παραπάνω. Και βάση αυτής της παρατήρησης είναι πραγματικά άδικο να λείπουν τόσες μέταλ κυκλοφορίες από το τοπ 30 του ρόκιν μόνο και μόνο για να μπούν 10 πανομοιότυπα prog rock στην ουσία άλμπουμ, δλδ βάλτε τίτλο Top 30 prog άλμπουμς να ξέρουμε. Balance κύριοι, λίγο balance, και αυτό το Gorguts δλδ τι το μοστράρατε εκεί, για παρηγοριά?
Ας πω κι εγώ δυο κουβέντες! Κατ αρχας την προσωπική μου λίστα θα την δείτε σύντομα, και μπορώ να πως είναι τιγκα στις υπόγειες κυκλοφορίες που δεν θα μπορούσαν με τίποτα να μπουν στην 30αδα του rocking.gr. Από Κει κι έπειτα τα τρία που μπήκαν, είναι δίσκοι που μπορούν να προσελκύσουν ακροατές από τελείως διαφορετικά μουσικά υπόστρωμα τα, αυτό φάνηκε, γαμαει, και δεν έχει καμία σχέση με hype κλπ. Τουλάχιστον νομίζω πως εμείς τα ψηφίσαμε επειδή γουστάραμε.
Την λίστα δεν μπορώ να την κρίνω ως έλλειπη μιας και ελάχιστες κυκλοφορίες της γνωρίζω, ωστόσο γουσταρα που έβγαλε προς τα έξω μια ποικιλία που καλύπτει μπόλικα μουσικά ιδίωματα και στυλ. Just that!
Balance για το Balance ?? ποιο το νόημα απο την στιγμή που αυτοί οι Prog δίσκοι έσπειραν και ακουστήκαν και εξω από το μικρο και στάνταρ προγκ κοινό? ποιες(και πόσες) είναι αυτές οι μεταλ κυκλοφορίες που θα μείνουν περισσότερο απο τον δίσκο του wilson ή των riverside?? και σε πόσα διαφορετικά αυτιά, όπως κάναν τα 2 παραδείγματα, θα μπουν??
Οι BIG BUSINESS. :lol:
- cage the elephant , melophobia
- the drones , I See Seaweed
- Buckcherry , Confessions
- primal scream , more ligh
- suede , bloodsports
- diorama , Even the Devil Doesn’t Care
- black angels , indigo meadow
- riverside , Shrine of New Generation Slaves
- blackwater fever , the depths
- dead sons , Hollers and the Hymns
- lost area - from the ashes -
- Something With Numbers , eleven eleven
- the veils , Time Stays, We Go
- girls against boys , the ghost list
- monster magnet , last patrol
- the ours , Ballet the Boxer 1
- Orphaned Land , All Is One
- solar fake - reasons to kill -
- stereophonics , Graffiti on the Train
- rose windows , the sun dogs
μετά απο καταμετρήσεις ψήφων, ακροάσεων, ζύγιση προτιμήσεων, και πέταγμα κέρματος στον αέρα,
10αδα που θα ακούω και του χρόνου και γενικά στο μέλλον.
*το[B] Mariam The Believer[/B] καθε 3-4 μερες ανεβαινει και μια θεση…
**ο [B]bowie [/B]ιδια θεση με τους [B]Biffy Clyro[/B] με τα μπονους [B] I’ll Take You There[/B] και [B]God Bless the Girl[/B]
[B]1 Steven Wilson[/B]-The Raven That Refused To Sing(and other stories)
[B]2 Biffy Clyro[/B] - Opposites
[B]- David Bowie[/B] - The Next Day
[B]Nick Cave & The Bad Seeds[/B] - Push The Sky Away
[B]Blood Ceremony[/B] - The Eldricht Dark
[B]Haken[/B] - The Mountain
[B]daft punk[/B] - Random Access Memories
[B]Protest The Hero[/B] - Volition
[B]Year Of No Light[/B] - Tocsin
[B]Mariam The Believer[/B] - Blood Donation
δεκάδα με εκπλήξεις, δισκαρες και πολλές ομορφιές.απλά χάνουν απο την προηγούμενη δεκάδα.
[B]11 Τζίμης Πανούσης[/B] - Obi obi bi
[B]Riverside[/B] - Shrine Of The New Generation Slaves
[B]Avatarium[/B] - Avatarium
[B]Monster Magnet[/B] - Last Patrol
[B]Anneke Van Giersbergen[/B] - Drive
[B]Leprous[/B] - Coal
[B]Samsara Blues Experiment[/B] - Waiting for the flood
[B]The Dillinger Escape Plan[/B] - One Of Us Is The Killer
[B]Beastmilk[/B] - Climax
[B]Mother Turtle[/B] - Mother Turtle
5+5 δισκοι. 5 στάνταρ που ακούω συχνά και γουστάρω και 5 που μπαινοβγαίνουν στις θέσεις τους και άλλοι δίσκοι.
[B]21 Black Sabbath[/B] - 13
[B]October Tide[/B] - Tunnel Of No Light
[B]CocoRosie[/B] - Tales of a Grass Widow
[B]Γιάννης Αγγελάκας[/B]-Η γελαστή ανηφόρα
[B]James Blunt[/B] - Moon Landing
[B]Universe 217[/B] - Never
[B]The Ocean[/B] - Pelagial
[B]Zozobra[/B] - Savage Masters ep
[B]Despite Everything[/B]-The Down Chorus
[B]Karnivoo[/B]l - Asymmetry
δίσκοι που άκουσα τελευταίες 10 μέρες και θα έμπαιναν στάνταρ στην λίστα.
[B]Carcass[/B] - Surgical Steel
[B]Pretty Maids[/B] - Motherland (πανουλη άλλη φορά με καθυστέρηση ενός έτους…)
[B]The Dear Hunter[/B] - Migrant
και υπάρχουν και μερικοί που δεν άκουσα επειδή συζητιούνται πολύ και δεν τους πιάνω μέχρι να ηρεμήσει ο λαός
Συγχωρεμένος. Σημασία έχει που είδες το φως το αληθινό Βαλ’ το στην 20άδα του 2014
Άλλωστε, προφανώς ένας που είναι Φούλαμ θα είναι πίσω απ’ τις εξελίξεις μουχαχαχαχαχα.
ΥΓ1 πού ‘ν’ το Enforcer αλητήριε Λαρισαίε?
ΥΓ2 τα αποπάνω ισχύουν και για το Carcass
4 δισκάρες που θα μπορούσαν να μπουν στα καλύτερα.
BEASTMILK-CLIMAX-Goth, post punk μεταποκαλυπτικό best of.
SAMSARA BLUES EXPERIMENT-WAITING FOR THE BLOOD-Τα '70s στο σήμερα.
UNCLE ACID-MIND CONTROL-Καμένο. Beatles & Sabbath ost για ασπρόμαυρες ταινίες τρόμου.
BLOODY HAMMERS-SPRIRITUAL RELICS-Gothic, occult, ακουμπα λίγο Electric Wizard.
Kάντε την καλη΄και ψηφίστε τα 5 αγαπημένα σας ΕΔΩ
Η δική μου λίστα (όχι ότι ενδιαφέρει κανέναν) για φέτος.
Ιδού τι άκουσα όλη την χρονιά.
Η χρονιά ανήκει στις κυρίες!
[B][SIZE=5]Τα καλύτερα [/SIZE][/B]
Αυτά που ξεχώρισαν για μένα. Μερικά θα μείνουν για πάντα ως κλασικά, άλλα έχουν ήδη θέση στην δισκοθήκη, άλλα προορίζονται για αυτή.
[SPOILER][SIZE=3][B]1. Clutch - [I]“Earth Rocker”[/I][/B][/SIZE]
11 ολόφρεσκοι hard rock δυναμίτες που αναγκάζουν τουλάχιστον εμένα να πω ότι είναι μαζί με το [I]“Blast Tyrant”[/I] οι καλύτερες δουλειές τους. Παίξανε 9 κομμάτια live χωρίς να κάνει την παραμικρή κοιλιά το show. Το λένε και οι ίδιοι:
[I]
If you’re gonna do it,
Do it live on stage, or don’t do it at all.[/I]
[B][SIZE=3]2. Blood Ceremony - [I]“The Eldrich Dark”[/I][/SIZE][/B]
Black Sabbath meets Jethro Tull meets Jefferson Airplane και μας αφηγούνται μέσω της εξαιρετικής αοιδού παραμυθένιες ιστορίες μέσα σε ένα δάσος που κυριαρχούν μάγισσες, δαίμονες και άλλα τέτοια ωραία.
[SIZE=3][B]3. Κylesa - [I]“Ultraviolent”[/I][/B][/SIZE]
Ο πιο βατός τους δίσκος χωρίς να μειώνεται ο τσαμπουκάς της Laura στο παραμικρό. Από ψυχεδέλειες σε sludge, από heavy σε punk, χωρίς να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας τους σε 11 κομματάρες.
[B][SIZE=3]4. Avatarium - [I]“Avatarium”[/I][/SIZE][/B]
Το ότι θα τσέκαρες την νέα δουλειά του άρχοντα του doom Leif Edling ήταν σίγουρο ακόμη και με το μη εμπνευσμένο και αταίριαστο αυτό όνομα.
Όπως και να χει, μιλάμε για ένα θρίαμβο του 70’ς doom με την αποκάλυψη της χρονιάς να ακούει στο όνομα Jennie Ann Smith. Υπέροχη(οι).
[B][SIZE=3]5. Steven Wilson - [I]“The Raven That Refused To Sing”[/I][/SIZE][/B]
Αντικειμενικά είναι ο ορισμός της αρτιότητας και πιθανόν ο καλύτερος δίσκςο φέτος αλλά εγώ θέλω πίσω τους Porcupine Tree κάποια στιγμή. Aκραίος καμμένος Wilson.
[B][SIZE=3]6. Beastmilk - [I]“Climax”[/I][/SIZE][/B]
Νέες περιπέτειες του Kvohst σε post-apocalyptic-punk καταστάσεις με 10 κομμάτια εμπνευσμένα που σου κολλάνε στο μυαλό. Δεν είναι η καλύτερη δουλειά στο είδος του αλλά είναι κολλητικό και φρεσκότατο. Χαίρε στον νέο βασιλιά του underground.
Μετά 2+1 παιδιά των Sabbath.
[B][SIZE=3]7. Orchid - [I]“Mouths of Madness”[/I][/SIZE][/B]
Γενικά μόνο εγώ στηρίζω φαίνεται Orchid. Εντάξει θα πουν μερικοί πεθαίνουν να μοιάσουν στους Sabbath. Εγώ θα πω ότι είναι τα αμερικανάκια μπάσταρδά τους που βρήκαν χαμένα riffs και ιδέες από τα 70’ς των θεών και τα προσάρμοσαν σε ένα δικό τους στυλ. Αποτέλεσμα ένας δίσκος χωρίς το παραμικρό filler. Το θέμα είναι πως θα προχωρήσουν.
[B][SIZE=3]8. Uncle Acid & The Deadbeats - [I]“Mind Control”[/I][/SIZE][/B]
Sabbath-ίλες με ψυχεδελικό χαρακτήρα των 60’ς μπροστά σε ένα φόντο τελετουργίας με κεριά. Πολύ πολύ καλοί.
[B][SIZE=3]9. Subrosa - [I]“More Constant Than The Gods”[/I][/SIZE][/B]
Αυτό μπορεί να πήγαινε ψηλότερα αν είχα χρόνο για περισσότερες ακροάσεις.
Μεγαλοπρεπέστατο doom με τα βιολιά να θερίζουν και τις 2 γυναίκες να απαγγέλουν στιχάρες. Το είπα στο τόπικ τους ότι το [I]“No Safe Harbor”[/I] είναι από τα καλύτερα doom κομμάτια όλων των εποχών και προσφέρει μεγαλειώδες φινάλε.
[B][SIZE=3]10. Alice In Chains - [I]“The Devil Put Dinosaurs Here”[/I][/SIZE][/B]
Είναι βαρύς ο χαρακτηρισμός όταν πρόκειται για δίσκο ποιότητας να λες ότι είναι ο χειρότερος δίσκος τους, ο πιο αδύναμος ναι αλλά και πάλι είναι σε υψηλότατο επίπεδο, κάτι που ο Cantrell δεν θα επέτρεπε αλλιώς. Ναι, ήθελα διαφορετική παραγωγή από τον προκάτοχο, νέες ιδέες στην σύνθεση αλλά τουλάχιστον πάλι καταφέρνουν να γοητεύσουν. Σαν να βγάλανε όλο το ξύγγι από την μύγα. Οι Layne και Mike θα ακούν το [I]“Voices”[/I] και θα χαμογελούν.
Kαι πότε θα έρθουν επιτέλους.
[B][SIZE=3]11. The Black Angels -[I]“Indigo Meadow”[/I][/SIZE][/B]
Το πάθος για την άμεση garage rock ψυχεδέλεια των 60’ς με groovy συστατικά είναι δυνατότερο από τον χιπστερισμό.
Χλιαρή πρώτη αντίδραση, λιώσιμο στην πορεία.
[I]Always Maybe[/I]
[SIZE=3][B]12. Monster Magnet - [I]“Last Patrol”[/I][/B][/SIZE]
Χωρίς να προσπαθεί να αποδείξει κάτι, ξέρει ότι θα το ακούς ξανά και ξανά γιατί είναι απλό, άμεσο και θυμίζει ένδοξες στιγμές των 90’ς.
[B][SIZE=3]13. Ulver - “Messe I.X-VI.X”[/SIZE][/B]
Υπάρχουν κάποιες αμήχανες στιγμές που δεν τις καταλαβαίνω ίσως αλλά και κάποιες μαγευτικές που μόνο οι λύκοι μπορούν να προσφέρουν. Το “Son of Man” είναι ότι καλύτερο άκουσα φέτος.
[U][SIZE=4]Αλλαγές:[/SIZE][/U]
[B][SIZE=3]14. Black Sabbath - “13”[/SIZE][/B]
Θα έπρεπε να είναι στην παραπάνω θέση, οκ.
Δεν τον είχαμε ανάγκη τον δίσκο, βγήκε αξιοπρεπέστατος και έχει 2 κομματάρες ([I]“Damaged Soul”[/I], [I]“Age of Reason”[/I]), ένα πολύ ωραίο που μας παραπέμπει στο παρελθόν ([I]“Zeitgeist”[/I]) και ένα συναυλιακό χιτ ([I]“Loner”[/I]). Αλλά δεν μπορώ να συγχωρέσω την απουσία του Ward, πόσο μάλλον όταν στο κιτ κάθεται ο ντράμερ των R.A.T.M. :? Οσο για την παραγωγή του Rick Rubin, αν είσαι εκατομμυριούχος και τεράστιος πάρε τον πολυεκατομμυριούχο χίπη για παραγωγό. Ελεος.
[B][SIZE=3]15. Rotting Christ - [I]“Kata Ton Daimona Eautou”[/I][/SIZE][/B]
Ίδιος ήχος, ίδια συνταγή αλλά καταφέρνει να είναι φρέσκος αντίθετα με τον κουρασμένο προκάτοχο. Μέσα στο καρακιτσαριό όλου αυτού του μωσαϊκού με τις εθνικότητες και στην αίσθηση της ένοχης απόλαυσης κρύβονται μεγάλες στιγμές.
[B][SIZE=3]16. Darkthrone - [I]“The Underground Resistance”[/I] [/SIZE][/B]
Γελοίοι για κάποιους που δεν μπορούν να τους πάρουν στα σοβαρά πλέον, για μένα πάντως ήταν ο δίσκος που με κράτησε περισσότερο από τους τελευταίους τους. Νορβηγοβλάχικο μπλακοειδές πανκ και [I]leave no cross unturned[/I].
[B][SIZE=3]17. Carcass - [I]“Surgical Steel”[/I][/SIZE][/B]
Η μπαντάρα από το Λίβερπουλ επέστρεψε, προσφέρει μερικές κομματάρες που απαγγέλονται από τον πιονέρο Jeff Walker αλλά το νυστέρι χωρίς να κάνει λάθος δεν φαίνεται τόσο αποτελεσματικό. Υπάρχουν κάποιες αμήχανες στιγμές αλλά αν μη τι άλλο δυνατό come back. Απλά όχι τόσο δυνατό όπως προβάρει στην Νο1 θέση πολλών ξένων περιοδικών και sites.[/SPOILER]
Aν είχα ακούσει περισσότερο τους δίσκους των [B]Universe217[/B], [B]Inter Arma[/B] είμαι βέβαιος ότι θα έβρισκαν θέση στην πάνω λίστα.
[B][SIZE=5]Honorable Mentions - Worth Listening[/SIZE][/B]
Αυτά που δεν μπορούν να μπουν πάνω, χωρίς να στερούνται ποιότητας και ενδεχομένως θα μπορούσαν να βρίσκονται σε λίστες άλλων.
[SPOILER]Οι Σουηδοί hard rockers [B]Gin Lady[/B] με τον δίσκο τους [I][B]“Mother’s Ruin”[/B][/I] προσφέρουν 17 τραγούδια διάρκειας 70 λεπτών που βγήκαν αμέσως από τα 70’ς όντας αυθεντικοί και ουσιαστικοί.
Οι [B]Mael Mordha[/B] μας αφηγούνται πολεμικές ιστορίες, στον πιο metal δίσκο που άκουσα φέτος [I][B]“Damned When Dead”[/B][/I]. Τους απολαύσαμε και με τους συμπατριώτες τους Primordial.
Οι [B]The Vision Bleak[/B] δεν θα γίνουν ποτέ πρωτοκλασάτοι αλλά ξέρεις ότι δεν θα σε προδώσουν ποτέ επίσης. Σαν τον Νίλσον που είχε ο βάζελος δεξί μπακ. Αφηγούνται ιστορίες σε ένα τρομακτικό περιβάλλον παίζοντας heavy metal έχοντας ξεκάθαρα δικό τους ήχο στο [I][B]“Witching Hour”[/B][/I].
Βάζω και τα καλά EP των νέων [B]Blues Pills[/B], [B]Hexvessel[/B] και [B]Boudain[/B]. Οι πρώτοι με το [B][I]“Devil Man”[/I][/B] έχοντας μια υπέροχη τραγουδίστρια που ακούγεται ίδια η Janis Joplin παίζουν ψυχεδελικό hard rock και θα μας απασχολήσουν περισσότερο αν κυκλοφορήσουν κάτι γιατί τέτοια θεά δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητη. Εννοείται προέρχονται από Σουηδία. Οι δεύτεροι στο [I][B]“Iron Marsh”[/B][/I] δεν παρουσιάζουν τον καλύτερο εαυτό τους αλλά μόνο που περιέχει εκείνο το καταπληκτικό 13λεπτο και μια πολύ ωραία διασκευή κερδίζουν άλλη μια φορά τις εντυπώσεις. Oι τρίτοι πρωτοεμφανίζομενοι από Νέα Λουιζιάνα, αγαπάνε το βρώμικο sludge, τον Anselmo και το hard rock των Kyuss.
Στην ίδια κατηγορία αλλά ξεφούσκωσαν γρήγορα παρά τον αρχικό ενθουσιασμό οι [B]Church of Misery[/B] με το [I][B]“Thy Kingdom Scum”[/B][/I] και οι πρωτεργάτες [U]σύμφωνα με τον Bill Ward[/U] του σύγχρονου heavy metal [B]Amon Amarth[/B] με το [I][B]“Deceiver of the Gods”[/B][/I].
Οι πρώτοι με κούρασαν μετά από λίγο λόγω φωνητικών, οι δεύτεροι είχαν την κλασική τους συνταγή 5 χιτ - κομματάρες και τα άλλα φιλερ του κερατά. Εντάξει είναι boyband για μεταλλάδες 15χρονους αλλά εγώ τους παραδέχομαι γιατί καταφέρνουν να δίνουν αυτές τις 5 κομματάρες και φυσικά στις ζωντανές εμφανίσεις τους σκοτώνουν.[/SPOILER]
[B][SIZE=5]Interesting but…[/SIZE][/B]
Δεν ήμουν μάλλον σε φάση ή μπορεί να μην είναι για μένα.
[SPOILER]Ο προηγούμενος δίσκος των [B]Agnes Vein[/B] μου άρεσε περισσότερο. Δεν ξέρω σε αυτό πιθανώς δεν είχα την υπομονή να το ακούσω. Οι [B]Terra Tenebrosa[/B] είναι ψαρωτικοί με το soundtrack που προσφέρουν λες και βρίσκεσαι σε ένα ψυχιατρείο και την σκατοψυχία τους αλλά και πάλι, ίσως άλλη φορά. [/SPOILER]
[B][SIZE=5]What is more…[/SIZE][/B]
Τα υπόλοιπα.
[SPOILER]Σας βρίσκω υπερβολικούς όσους ξετρελαθήκατε με την [B]Mariam The Believer[/B]. Ωραία τραγούδια τα περισσότερα, ωραίο χαλαρό soundtrack αλλά μέχρι εκεί. Οι [B]Wardruna[/B] προσφέρουν ωραίες folk Νορβηγικές μελωδίες και μια ευχάριστη συνοδεία αργά το βράδυ.
Οι [B]Kadavar[/B] δεν παλεύτηκαν γιατί τους θεώρησα ότι είναι too much, οι [B]Ghost [/B] παίζοντας άψυχες pop-metal μελωδίες είναι αδιάφοροι αλλά με ένα μαγικό σατανικό τρόπο αρέσουν σε κορυφαίους μουσικούς, από τους Hetfield / Ulrich και τον Petrozza μέχρι τον επόμενο πλανητάρχη Dave Grohl. Δίπλα σε όλους αυτούς θα τελειοποιήσουν την δύναμη του marketing. [/SPOILER]
[B][SIZE=5]Disappointments[/SIZE][/B]
[SPOILER]
Οι [B]Cathedral [/B]είναι τεράστια μπάντα, θρύλοι. Το να βγάζεις έναν πρόχειρο δίσκο παίζοντας στο default σαν τελευταίο της καριέρας σου δεν σε τιμάει. Μπορεί να απευθύνονταν αποκλειστικά στους οπαδούς αλλά και πάλι για μένα το αποτέλεσμα είναι μετριότατο, πόσο μάλλον όταν έρχεται μετά από έναν συγκλονιστικό δίσκο.
Οι [B]The Devil’s Blood[/B] διαλύθηκαν αλλά πρόλαβαν να δώσουν κάτι μισοτελειωμένα κομμάτια - αποφάγια όντας ψυχεδελικοί μα τελείως ανούσιοι.
Δεν είναι άσχημος για χαλί αλλά όχι για να το ζορίσεις. [/SPOILER]
[B][SIZE=5]You’re Fuckin Out[/SIZE][/B]
[SPOILER]Αφενός βγάζεις έναν παντελώς ανούσιο δίσκο, χωρίς το παραμικρό νόημα, στην συνέχεια κατηγορείσαι για ρατσιστικές δηλώσεις και σε πάνε στα δικαστήρια. Μεγάλος μαλάκας.
Για τον Vikernes λέω και τους [B]Burzum[/B].
[/SPOILER]
Και του χρόνου!
Μμμμ… Είμαι λίγο μπερδεμένη, δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα στο μυαλό μου ποια είναι τα αγαπημένα μου. Γι’ αυτό τον λόγο, θα απαριθμήσω κάποια άλμπουμ, εκ των οποίων τρία είναι στάνταρ στο τοπ10 των επιλογών μου, στα υπόλοιπα όμως δεν έχω δώσει την πρέπουσα σημασία - ωστόσο, είναι πολύ καλά.
[B]1. Blood Ceremony - “The Eldritch Dark”[/B]. Οι λόγοι για εμένα είναι ξεκάθαροι και ορισμένοι εξ’ αυτών αναφέρθηκαν πιο πάνω. Πέραν του ότι είναι προσωπική μου αδυναμία αυτή η μπάντα, κάθε φορά που ακούω ένα δίσκο τους σκέφτομαι ότι ο “εν λόγω δίσκος” είναι ο αγαπημένος μου, μετά από λίγο όμως ακούω έναν άλλον και αλλάζω άποψη. Σε κάθε ακρόαση μπορείς να “ανακαλύψεις” κάτι καινούργιο. Οι δίσκοι τους, όσο περνάει ο καιρός, αντί να χάνουν την ουσία τους αποκτούν βαθύτερη ουσία και αξία.
Πάντως, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, νομίζω ότι η δεύτερη κυκλοφορία τους, “Living With The Ancients”, μου αρέσει λίγο περισσότερο, συνθετικά και συνολικά. Κατά τα άλλα, ο φετινός δίσκος τους είναι εξαίρετος. Ακούγεται, κλασικά, “vintage”, σα να ξεπήδησε από τη δεκαετία των 70’s, με επιρροές από Sabbath και Jethro Tull, όπως ανέφερε πιο πάνω ο φίλτατος συμφορουμίτης στην κριτική του, αλλά ταυτόχρονα και πολύ “φρέσκος”. Αξίζει μία ευκαιρία.
[B]2. Subrosa - “More Constant Than the Gods”[/B]. Οι λόγοι δε διαφέρουν πολύ. Αν και οι συνθέσεις τους είναι σαφώς μεγαλύτερες σε διάρκεια αυτή τη φορά, δε σε κουράζουν, αρκεί να τους δώσεις τη σημασία που χρειάζεται για να καταλάβεις ότι δικαίως αυτός ο δίσκος συγκαταλέγεται στους κορυφαίους μέταλ δίσκους της χρονιάς.
[B]3. Universe217 - “Never”[/B]. Ίσως η καλύτερη κυκλοφορία τους μέχρι τώρα. Απίστευτη φωνή και όμορφες συνθέσεις, αυτό αρκεί για να μπει στο δικό μου τοπ10.
Επίσης, άλλες όμορφες κυκλοφορίες που δεν τους έδωσα, όμως, τη σημασία που τους άξιζε, θα μπορούσαν ωστόσο άνετα να συμπεριληφθούν στο τοπ10, είναι (με τυχαία σειρά):
[B]1. Samsara Blues Experiment - “Waiting For The Flood”[/B]. Αν τον πρόσεχα λίγο παραπάνω, θα έφτιαχνα τοπ5 και θα τον έχωνα μέσα.
[B]2. Monster Magnet - “Last Patrol”[/B]. Ό,τι ειπώθηκε για τον παραπάνω.
[B]3. Clutch - "Earth Rocker"
4. Vista Chino - "Peace"
5. Orchid - "Mouths of Madness"
6. Monkey3 - “The 5th Sun”
[/B]
Nα σημειώσω, επίσης, ότι καλές κυκλοφορίες ήταν: των [B]Chelsea Wolfe[/B], [B]Kylesa[/B], [B]Church of Misery[/B] και [B]The Ocean[/B]. Βέβαια τους άκουσα μόνο μία-δύο φορές, γι’ αυτό ίσως να μην έχω ξεκάθαρη γνώμη, όμως και απ’ αυτό το λίγο δε θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στα αγαπημένα μου άλμπουμ της χρονιάς.
Κατά τα άλλα, είμαι τέρμα άμπαλη. Έχω ακούσει ξέρωγω μόνο δεκαπέντε -“και-πολλούς-λέω”- δίσκους και έχω χάσει πολλά “διαμάντια” που θα μπορούσαν να μπουν στη λίστα μου. Να αναφέρω ενδεικτικά:
[B]1. Alice in Chains
2. Uncle Acid and the Deadbeats[/B], ούτε νότα δε θυμάμαι.[B]
3. Black Rebel Motorcycle Club
4. Mazzy Star
5. Kadavar
6. Hexvessel
7. Cathedral
8. Queens of the Stone Age
9. Wolf People
10. Windhand
11. Avatarium
[/B]
Και ενδεχομένως να είναι και άλλοι, αλλά, επειδή το 13 όντως δεν ήταν και η καλύτερη μου χρονιά από πολλές απόψεις, δεν έκατσα να ασχοληθώ, όσο θα έπρεπε, με τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Τη νέα χρονιά όμως θα τους δώσω μία ευκαιρία, γιατί ποτέ δεν είναι αργά να ακούσεις έναν καλό δίσκο και οι μουσικές λίστες είναι κάτι το τελείως υποκειμενικό που, αναλόγως τις ψυχολογικές διακυμάνσεις του ατόμου, την πολυπλοκότητα του δίσκου και ούτω καθεξής, μπορεί να αλλάξει.
Καλή μας χρονιά.