Πωπω απιστευτη αρρωστια οι Today Is The Day.

Οσον αφορα τον Austin, παιζει να ειναι αναμεσα στους πιο αποστομωτικους ερμηνευτες… καλα η φαση με τη κιθαρα ακομα μου χει μεινει… στο τελευταιο κομματι βγαζει τις χορδες, τη σπαει, πεταει τα κομματια στο κοινο και μετα βγαζει και πεταει και τη μπλουζα του… ενας απ τη παρεα τελικα την επιασε (τη μπλουζα) και νταξ, το αξιζει μιας κι η συγκεκριμενη μπαντα αποτελουσε εναν απ τους βασικους λογους που εκανε το ταξιδι…

Καλά τα Whitout Honour και The Cure είναι κομματάρες ε! Και το καλύτερο είναι ότι βρίσκονται στο πιθανό σέτλιστ για σήμερα :D:D

Εεεεεετσι!!!:D:yahoo:

Το έχω αναφέρει και στα ατμοσφαιρικά, αλλά επειδή έχω φάει τεράστιο κόλλημα εδώ και μια βδομάδα περίπου το αναφέρω κι εδώ:

Tears Of Mankind - Silent Veil Of My Doom{2008}

Οι τύποι κατάγονται απο τη Ρωσσία, και αυτός είναι ο τρίτος δίσκος τους. Death/Doom το είδος, 7λεπτες κατά μέσο όρο συνθέσεις, φοβερή ατμόσφαιρα, brutal σκοτεινά φωνητικά εναλλάσονται με καθαρά, ρίχνοντας πάνω μας ένα “σιωπηλό πέπλο” όπως λέει και το όνομα του δίσκου. Τα σημεία όπου υπάρχει πιάνο είναι ανατριχιαστικά, ενώ τα χαιλάιτ του δίσκου ειναι τα “Under An Ancient Oak”, “For One”, “Without You” και “On Ruins Of Our Love”.

Προφανώς θα είμαι :offtopic:, αλλά δεν βρήκα πουθενά αλλόύ για να το γράψω.
Στο πατρικό μου σε μια σακούλα με αντεγραμμένες και όχι μόνο κασέτες βρήκα ένα δίσκο των O.L.D. ,αν θυμάμαι καλά ένα thrash death συγκρότημα τέλη δεκαετίας 80 αρχές 90.
Είχε και μια γαμάτη διασκευή του Cocaine - Eric Clapton.
Το κουτί ήταν σωστό η κασέτα μέσα όμως λάθος, είχε κάτι χαζά Ελληνικά.
Θυμάμαι το οπισθόφυλο του δίσκου είχε πολλές μικρές φωτογραφίες.
Παίζει να έχει τίλο ο δίσκος το όνομα του γκρουπ.
Επειδή με έπιασε νοσταλγία αν αναγνωρίζει κανείς τον δίσκο ας γράψει τον τίτλο του και αν τον βρω θα τον πάρω.
Στην τελική εγώ είχα πάρει τον δίσκο, τον έδωσα σε γνωστό μου ο οποίος μου τον έγραψε σε κασέτα, γιατί δεν είχε πικ απ. Με τον τύπο έχω χαθεί.
Ηταν μια ακόμα ιστορία της αθάνατης εποχής του tape trading.

πρέπει να είμαι σε τρελλό mode σαπίλας τελευταία… :-k
Γύρισα σήμερα από δουλειά, με ένα κεφάλι κουδούνι, το βαλα να παίξει, και τά’δα όλα!!! 8O
Κάτι ΑΚΟΜΑ πιο σάπιο από το Today Is the Day που πόσταρα προχτές…

Canvas / Hard to swalow split cd (1998 )

Τελειωμένο sludge από τους υπεράνω-κάθε-περιγραφής Canvas από το Leeds. Ανήκαν στην γενιά με τα παλαιότερα αγγλικά σχήματα της φάσης (βλ. Iron Monkey). Αυτό είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχω ακούσει από αυτούς. Έχουν και δυο full-lengths (canvas 1999, lost in rock 2001). Είχα διαβάσει ένα άρθρο του Κουρτογιάννη στο Razor (τότε) και μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Θυμάμαι αυτό το δισκάκι μου το είχε πασάρει ένα φιλαράκι, όταν είχα πρωτο-χωθεί στη φάση, και ειλικρινά μου είχε φανεί τόσο “άρρωστο”, που δεν του έδωσα παραπάνω σημασία. Σήμερα που τους ξανάκουσα, μου δώσαν το μυαλό στα χέρια!

Οι Hard to swallow από την άλλη δεν εντυπωσιάζουν τόσο με το σάπιο hardcore/crust τους, καθώς ακούγονται πολύ πιο “safe” (σε σύγκριση με τους canvas), αλλά ήταν και αυτοί άξιοι! Έχω την εντύπωση μάλιστα, ότι κάποιο μέλος των Iron Monkey έπαιζε σ’αυτούς. Αμφότερα το γκρουπς μας δίνουν μια καλή εικόνα του ΧΑΜΟΥ που επικρατούσε στο βρετανικό underground στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας. Σημειώστε ότι η παραγωγή είναι του guru του underground της εποχής Dave Chang (Orange Goblin, Decimate, Sloth, Knuckledust, Stampin’ Ground, Medulla Nocte, Freebase, Acrimony)

Θα το ξέρετε φαντάζομαι, αλλά να προτείνω κάτι από Ayreon?
Έτσι ένα Into the Electric Castle?
ή Human Equation
ή και το τελευταίο 01011001
και τα τρία απίστευτα για μένα, (τα υπόλοιπα δεν τα έχω μελετήσει αρκετά), progressive μεν catchy δε, και πολύ όμορφες ιστορίες. λίγο φαντασία, λίγο επιστημονική φαντασία, πολύ συναίσθημα. (δείτε τα λόγια ή συμβουλευτείτε wikipedia για το storyline).

KINGS OF LEON το καινούριο.

Σωστός!!!

Ποιο είναι το άλλο άλμπουμ?

Δισκάρα που είχα τσεκάρει όταν πρωτοβγήκε, και από τότε όποτε το ακούω δεν μπορώ να το πιστέψω ότι το κυκλοφόρησε ελληνική μπάντα…

ROT ‘‘Provocativ’’

Δίσκος που δεν ξεχνιέται για 'μένα. Από τα καλύτερα εγχώρια metal albums, με αρκετά προσωπικό ύφος θα έλεγα. Τώρα επιρροές κλπ. λίγο δύσκολο αφού μπασταρδεύουν πολλά μέσα. Όταν είχε βγει όλοι μιλούσαν για κάργα επιρροές Tool, αν και μου φαίνεται περίεργο γιατί λατρεύω τo δίσκο ενώ σιχαίνομαι τους Tool.

Στα του δίσκου τώρα…

Παραγωγή τρομακτικά καλή. Φωνή που βρυχάται και τραγουδάει μελωδικά εξίσου καλά- ο τέλειος συνδυασμός. Επειδή έχω όρεξη θα σχολιάσω πάνω κάτω τα κομμάτια.

Αφού τελειώνει το intro μπαίνει η πρώτη τραγουδάρα με τουμπερλέκια από πίσω. Έπειδή έχω ένα κόλλημα να σχολιάζω συγκεκριμένα σημεία που μου αρέσουν σε τραγούδια, δεν μπορώ να μην αναφέρω στο 3:09 τη φωνή του τυπά. Ανατριχίλα… Εκεί λέει και ελληνικούς στίχους, πολύ το γούσταρα αυτό.

Μετά μπαίνει μπαλάντα (ας την πούμε), όλα τα λεφτά. Γενικώς όλα τα κομμάτια του album έχουν αυτό το συναισθηματικά φορτισμένο στυλ που πολύ μου αρέσει.

Κομμάτι 4, ‘‘Unwind’’, τέλειο σημείο το 00:35. Ο τύπος κάνει ό,τι θέλει τη φωνή του, και οι μελωδίες είναι ανατριχιαστικές.

Στο 5 είναι πολύ όμορφο το refrain (00:45).

Μετά ακολουθεί το intro της ΚΟΜΜΑΤΑΡΑΣ του album. ‘‘Sign’’. Riff που χώνει αλύπητα, στιχάρες για βιασμό ενός παιδιού από παπά, και η γέφυρα πριν το refrain είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ φορτισμένη, ειδικά τη δεύτερη φορά, και ειδικά στο στίχο ‘‘I swear I’d sell my soul to burn this picture inside of me’’.

Το 8 ξεκινάει ήρεμα όπως τα περισσότερα κομμάτια, αλλά έχει πάλι κορυφαίο σημείο στο 00:38. Και μετά το refrain χώνει δυνατά.

Το ‘‘Nonentiy in blue’’ έχει τέλεια κραυγή στο refrain- τέλος.

Το ‘‘Spend’’ έχει πανέμορφο πιάνο στην αρχή. Μετά όπως μπαίνει το riff μου θύμιζε πάντα Korn για κάποιο λόγο. Κομματάρα όπως όλα.

Το τελευταίο κομμάτι αρχίζει τρομακτικά- σαν ψαλμωδία. Και οι παράξενες μελωδίες που έχει μετά κάνουν την ατμόσφαιρα εντελώς διαστροφική. Ανατριχίλα. Και το βαρύ riff είναι θεϊκό.

Γενικώς όσες φορές ακούω αυτό το δίσκο με πιάνουν σκέψεις του στυλ ‘‘γιατί δεν έγιναν πιο γνωστοί αυτοί οι τυπάδες’’ κλπ. κλπ. Μιλάμε για απίστευτα ποιοτικό δίσκο.

Απλώς θυμόμουν ότι κάπου είχε πάρει το μάτι μου και ένα επι πλέον άλμπουμ, αλλά μάλλον με απατά η μνήμη μου :?

Ε καλά σε όλους συμβαίνει. Απλά ξέρω για τα demo τους (που παρεπιμπτόντως είναι πολύ καλά) αλλά δεν γνώριζα για άλλο δίσκο. Το κουφό είναι ότι μετά την επανακυκλοφορία της Μetal Μind επανεμφανίστηκαν ξαφνικά 1 εκατ. κόπιες της πρώτης έκδοσης από το πουθενά…

Leaf Hound-Growers of mushroom
Τρελή δισκάρα 70’ς hard rock

Bury Your Dead-Beauty And the Breakdown

O τριτος δισκος των Metalcorers απο τη Μασαχουσετη Bury Your Dead.Το αξιοσημειωτο της υποθεσης ειναι οι στιχοι του οι οποιοι ειναι εμπνευσμενοι απο γνωστα παιδικα παραμυθια(Χανσελ και Γκρετελ,Χιονατη κλπ)μη ξεγελιεστε ομως μιας και το ακουσμα σε καμια περιπτωση δε χαρακτηριζεται ξενερωτο για το λογο αυτο.
Το αντιθετο μαλιστα μιας και οι fans του ηχου θα χασουν τ’αυγα και τα πασχαλια.

Υ.Γ.Επισης προτεινεται και το Cover Your Tracks του 2004(στο οποιο οι τιτλοι των κομματιων ειναι εμπνευσμενοι απο ταινιες του Tom Cruise πχ Top Gun,Vanilla Sky κλπ)

Οtt - Skylon [2008]

χιελο, ιτσ μι εγκεν!
εδω εχουμε να κανουμε παλι με μια ηλεκτρονικη δουλεια με ψυχεδελικες τασεις.
οι φαν των Shpongle θα καραγουσταρουν, αν δεν ειναι ο ιδιος, που στην ουσια δε με νοιαζει γιατι εδω παιζονται φοβερες μουσικες ιδεες για βραδινες κυριως ωρες.
δινουμε εμφαση σε κομματια οπως το “the queen of all everything” και το ακομα πιο καταπληκτικο “rogue bagel”.
αναμονη μεχρι το επομενο καλοκαιρι, που θα στιγματιστει απ’ το εν λογω soundtrack.

Ποσο τελειος μπορει να ειναι ενας δισκος ?

o συγκεκριμενος παρα πολυ

τα επομενα δεν με ενθουσιασαν

τα επομενα ειναι που χωνουν ομως.

Οι Rot εκαναν ενα καλο ονομα όσον αφορα την εγχωρια σκηνη, κυριως λογω του ε-ξαι-ρε-τι-κου ντεμπουτου. Τους ειχα δει και live εκεινη την εποχη, καλοκαιρι του 2002 νομιζω… Απο κει και περα το Provocativ φανηκε καλη συνεχεια, αλλα και (κατ εμε) αρκετα κατωτερο του πρωτου. :?

Η αλήθεια είναι ότι το ντεμπούτο δεν το έχω ακούσει. Άμα λες ότι είναι καλύτερο από το ‘‘Provocativ’’ να το τσεκάρω οποσδήπωτε!