θελω να ασχοληθω με τους neurosis…
απο που να αρχισω???
δυσκολα βαζεις.καθως δεν εχουν σταματησει να βγαζουν δισκαρες.
ξεκινα με times of grace και a sun that never sets.στη συνεχεια παιρνεις τα 2 τελευταια (eye of every storm και given to rising) αν τους θελεις πιο ωριμους ή τα enemy of the sun και through silver in blood αν τους θελεις πιο “καφρους”!
ενα πολυ μικρο εγκληματακι
δεν εχει προταθει ο ακολουθος δισκος
δεν υπαρχουν και πολλα να ειπωθουν για αυτο το αλμπουμ
κυκλοφορησε το 1990
και θεωρειται ενα διαμαντι us metal.συγκεκριμενα αυτο το κορυφαιο ειδος με τα τρομερα φωνητικα,το αρτιοτατο παιξιμο,τις εμπνευσμενες συνθεσεις,τις καταπληκτικες μελωδιες και τελειωμο δεν εχει.οι συγκρισεις γινονται μονο με πρωιμους queensryche,και το απιστευτο λαρυγγι του τραγουδιστη Tom Mallicoat αντικατεστησε για λιγο τον Buddy Lackey οταν αυτος αποχωρησε\και λιγο πριν διαλυσουν οι Psychotic Waltz!
Klaus Nomi (January 24, 1944 - August 6, 1983) was a German countertenor noted for remarkable vocal performances and an unusual, elfin stage persona. Nomi is remembered for bizarrely theatrical live performances, heavy make-up, unusual costumes, and a highly stylized signature hairdo which flaunted a receding hairline. His songs were equally unusual, ranging from synthesizer-laden interpretations of classic opera to covers of 1960s pop standards like Chubby Checker’s “The Twist” and Lou Christie’s “Lightning Strikes”.
In 1981 the album Klaus Nomi was released by French RCA. Record execs, convinced they were priming the next Bowie, distributed his albums in Europe and Japan and put him on the road. But even as his star was rising, Nomi was already symptomatic with what was then known as the “gay cancer.”
αλλη μια αγαπημενη δισκαρα απο ενα μακρινο (μουσικα) παρελθον
λοιπον ειναι ο δευτερος δισκος απο τους σουηδους Desultory.Bitterness το ονομα αυτου.ετος κυκλοφοριας 1994
με παραγωγη απο τον θρυλικο Tomas Skogsberg και το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ εξωφυλλο απο τον Necrolord aka Kristian Wahlin, οπως καταλαβατε παιζουνε παλιομοδιτικο σουηδικο death metal.Τα σημεια που κανουν το αλμπουμ να ξεχωριζει ειναι οι καταπληκτικες μελωδιες του σε συνδιασμο με τον κλασσικο σουηδικο ηχο,το εμπνευσμενο τους παιξιμο και τους διαφορετικους στιχους (απο τις λοιπες μπαντες) που μιλαγανε για θεματα οπως μοναξια,μισερια,θλιψη κλπ που πιο πολυ αρμοζανε σε death doom μπαντες.
Οσοι ελαχιστοι οπαδοι του συγκεκριμενου ηχου (οχι nwosdm) ακουστε το οπωσδηποτε!!!
ενας πραγματικα εξαιρετικος δισκος,ισως και ο αγαπημενος μου απο το συγκεκριμενο ιδιωμα…
Απιστευτα λυρικες συνθεσεις με καταπληκτικες αλλοτε μελωδικες αλλοτε πιο αιχμηρες κιθαρες…
thanks…
Μεγάλος δίσκος το programmed. Signal thuimbs up. Οι Lethal δε σταμάτησαν εκεί, βέβαια. Πέντε χρόνια μετά έβγαλαν το γαμάτο ep, “Your Favourite God” και το '96 άλλη μια δισκάρα ονόματι “Poison Seed”. Κοινώς, να τα ακούσετε όλα.
για το Poison Seed βεβαια,διιστανται οι αποψεις…εξαιτιας της διαφορετικης ηχητικης προσεγγισης που εκαναν οι Poison σε αυτο το δισκο
Οι Lethal 
ανεξαρτήτως στυλ, ο δίσκος είναι καταπληκτικός.
οχι ρε μλκ! που τον θυμηθηκες αυτον;
παντως ειχα δει λαιβ βιντεο, και νταξ, το ελεγες πως με αυτη τη φωνη αποκλειεται να ηταν “αντρας”…
καλα ωρε γτ βριζεις τους συμφορουμιτες σου:p … αισχος !!!
:lol: :lol: :lol: :lol: εισαι respectable 
και για του λόγου το αληθές…
από τις κορυφαίες στιγμές των 80΄ς και όχι μόνο… τα σπάει κανονικά!
Φώναξε κανεις ? Το κατεβάζω γιατί εδώ στην Πάτρα με το ζόρι βρίσκεις Entombed και Dismember,σιγά μην βρω Desultory.
Λοιπόν εγώ έχω να προτείνω ένα δίσκο που βγήκε πρίν 2 μήνες και με έχει πιάσει από τα μαλλιά και δεν σταματάω να χτυπιέμαι. Αυτή είναι και η πρώτη ομοιότητα , εκτός της ηχητικής βέβαια,που έχει με το Painkiller(no comments), με όλα τα άλμπουμ των Iced Earth μέχρι και το Something Wicked… και με το θρυλικό, ανεπανάληπτο Ample Destruction των Jag Panzer (αυτό βασικά ήθελε topic μόνο του γιατί εκτός του ότι θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε τον Harry Conklin (απλά απίστευτη φωνή, θεωρητικά ένας από τους 3 πιο ολοκληρωμένους metal τραγουδιστές) είναι ένα μοναδικό pure metal αριστούργημα με παραγωγή κρύσταλλο που παρόμοια ακόμη δεν έχω ακούσει!! και βγήκε το 1984 παρακαλώ.)
Λοιπόν ο δίσκος είναι το Hell Destroyer των Cage, είναι η τέταρτη κυκλοφορία τους και απλά τα παληκάρια, λίγο τύχη, λίγο skill, λίγο απ’όλα στην τελική, έβγαλαν αυτό το αποτέλεσμα που εκτός του προσωπικού τους στύλ συνδυάζει την τεχνική δυναμική του Painkiller, την επική ατμόσφαιρα που γενικά είχαν οι Iced Earth αλλά και τις απίστευτες κιθάρες τους καθώς και την ωμή δύναμη των Jag Panzer του Ample Destruction. Τέσπα απλά σε όποιον αρέσαν τα παραπάνω συγκροτήματα και γενικά έχει να ακούσει πραγματικό metal πολύ καιρό ας το ακούσει/αγοράσει/κατεβάσει ότι μπορεί ο καθένας.
Μπα, αυτούς σίγουρα δεν τους ενδιαφέρει η συγκεκριμενη κυκλοφορία. Η μπόγια του heavy metal πέρασε… Το μέλλον ανήκει στο metalcore, nu-metal, sludge και πάει λέγοντας. Σε λίγο θα φτάσουμε στο σημείο να ντρέπεται κάποιος να πει ότι ακούει κλασικό metal.
Καλά ας τους δώσει την ευκαιρία όποιος θέλει και ας ρίξει ένα άκουσμα και μετά ας κάνει ότι θέλει, ας πάει και στο μπουζούκι να σπάσει πιάτα. Εγώ πάντως είχα πορωθώ έτσι ΠΑΡΑ πολύ καιρό, για να μην πώ από εποχή Painkiller ας πώ από το Dark Saga. Για μένα είναι αποκάλυψη ένας τέτοιος δίσκος, είναι κρίμα που τα πιο πολλά ελληνικά reviews που βλέπω είναι σαν μετάφραση από το δελτίο τύπου.
έχω ακούσει το Darker than black από τους Cage, και είναι ωραίο δισκάκι. Με χαλάνε λίγο τα φωνητικά όταν προσπαθεί να ακουστεί τσιριχτό ala Halford style πάντως.
Τον έχω ακούσει 2 φορές και με έχει πωρώσει απίστευτα. Όντως είναι δισκάρα και πως θα γινόταν να μη μου αρέσει από τη στιγμή που το Painkiller είναι από τα αγαπημένα μου albums ever… Και μάλιστα σε ένα είδος που κατά τη γνώμη μου οι περισσότερες καινούριες δουλειές πάσχουν έμπνευσης. Το I am the king κομματάρα.
@Eagleheart: Κάποιος θα μπορούσε να πει (και να έχει και δίκιο) “Τι καινούριο έχει να προσφέρει αυτό το album στην εξέλιξη της μουσικής που ακούμε? Γιατί να μην κάτσω να ακούσω καλύτερα priest?” Η απάντηση είναι τίποτα, απλά είναι ένας γαμάτος δίσκος. Είναι καθαρά θέμα αντιμετώπισης της μουσικής.
Anyway, μαμάει ο δίσκος