Χμμμ… στο Euro επαιζε ο Φυσσας βασικος, αλλα στα χρονια του Ρεχαγκελ ηταν αρκετα συχνη και η εμφανιση του Βενετιδη ως αριστερο μπακ. Απλως ο Βενετιδης ηταν καλυτερος επιθετικα, και ο Φυσσας αμυντικα, οποτε μιας και η νοοτροπια της ομαδας απεναντι σε δυσκολες ομαδες οπως Γαλλια, Ισπανια, Τσεχια, Πορτογαλια ηταν φυσιολογικα αμυντικη, η θεση στο Euro ανηκε στον Φυσσα. Ο Μπασινας ενταξει καποιο μεσο πρεπει να ειχε και να επαιζε στην εθνικη, δεν εξηγειται αλλιως. Ισως ο πιο υπερεκτιμημενος Ελληνας ποδοσφαιριστης οσα χρονια βλεπω μπαλα.
Σε αυτο εχεις απολυτο δικιο. Ο Ρεχαγκελ συγκεκριμενα επαιζε οπως οταν ηταν προπονητης με Καιζερσλαουτερν, την οποια ανεβασε απο την Β’ Γερμανιας το 1997 και κατεκτησε την Μπουντεσλιγκα το 1998, που ειναι και η μοναδικη φορα που εχει συμβει κατι τετοιο στην ιστορια του Γερμανικου ποδοσφαιρου (και πιθανολογω και στην ιστορια των 5 μεγαλων πρωταθληματων της Ευρωπης). Επισης, το 1999 πηγε την Καιζερσλαουτερν στους 8 του Champions League.
Το μεγαλειο του Ρεχαγκελ ειναι οτι σε οποια ομαδα πηγε, επαιξε το καλυτερο ποδοσφαιρο με βαση το διαθεσιμο υλικο. Στην Βερντερ Βρεμης απεκτησε φημη γιατι επαιζε φουλ επιθετικο και εντυπωσιακο ποδοσφαιρο, στην Ελλαδα επειδη επαιζε σκληροτραχηλο αμυντικο ποδοσφαιρο. Νομιζω γενικα πως μονο φανς του ΠΑΟ εχουν την εντυπωση πως ο Ρεχαγκελ επαιζε την ιδια μπαλα με τον Παναθηναικο.
Καλά, ασχολιαστο αυτό. Μαζί με τον Κατσουράνη οι δύο Έλληνες παικτες που έφεραν στην Ελλάδα (από Έλληνες παίκτες εννοώ) το πώς είναι ένα σύγχρονο αμυντικό χαφ. Ο Κατσουράνης το έκανε καλύτερα, αλλά ο Μπασινάς το έκανε πρώτος.
Δηλαδή πως έπαιζε ο Παναθηναϊκός τότε που ήταν διαφορετικά από την Εθνική;
Ο Ρεχάγκελ γενικά είχε διώξει από την Εθνική όσους αρνήθηκαν να παίξουν σε θέση που τους έβαζε γιατί πίστευαν δε θα αποδόσουν (βλ. Γεωργάτος - Κωσταντινίδης). Η θέση του ήταν πως “ή είσαι καλός ποδοσφαιριστής και τις 5 από τις 10 θέσεις του γηπέδου ή μας κοροϊδεύεις και το παίζεις βεντέτα”. Για αυτό και στην Εθνική του είδαμε τον Γιαννακόπουλο αριστερό μπακ, τον Ντέμη αριστερό εξτρέμ, τον Ζαγοράκη και τον Χαριστέα δεξι εξτρέμ, και τον Σεϊταρίδη στόπερ.
Και στο τέλος αυτό ήταν το σύστημα του. Positionless άμυνα με επιθετικό σύστημα της δεκαετίας του 60. Πέντε-έξι man to man στην άμυνα που ακολουθούν παντού στο γήπεδο τον αντίπαλο που ήταν κοντά τους όταν χάσαμε κατοχή και ο καθένας παίζει την θέση του 4-5-1 στην οποία βρέθηκε όταν πήραμε την κατοχή. Ο ΠΑΟ δεν έπαιζε έτσι σίγουρα.
Αλλά ισχύει πως τότε ο ΠΑΟ σε πολλά ματς του Champions League είχε κλειδώσει αμυντικά τους αντιπάλους του και είχε μια 6άδα παικτών (Μπασινάς-Καραγκούνης και η 4άδα της άμυνας) που δεν έχανε εύκολα την μπάλα και πάγωνε το παιχνίδι με πασούλες μηδαμινού ρίσκου. Αυτό ήταν το “Τσούκου Τσούκου” και εγώ το θαύμαζα. Το θέμα είναι πως πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού το έκραζαν (ίσως γιατί ζήλευαν τις ευρωπαϊκές νίκες και τις προοπτικές του πιο νέου ΠΑΟ) και πολλοί Παναθηναϊκοί (ίσως από αντίδραση για την χρονιά Κυράστα που έχασαν τον τίτλο) έκαναν το άσπρο-μαύρο λέγοντας πως ποτέ δεν κάνει τέτοιο πράγμα η ομάδα τους. Ευτυχώς ο ΠΑΟ το έκανε και ευτυχώς ο Ρεχάγκελ το εκμεταλλεύτηκε όσο μπορούσε όταν έπρεπε.
Κι εγώ θεωρώ πως ο Μπασινάς ήταν μεγάλο κεφάλαιο και σύγχρονο χαφ. Δε θα μπορούσε η Ελλάδα να έχει τόσο κοντά τις γραμμές της δίχως ο Μπασινάς να είναι εξαιρετικός.
Fun Fact:
Summary
Ο παίκτης με τις περισσότερες κερδισμένες μονομαχίες σε όλα τα Euro ever, είναι ο Χαριστέας. Ακόμη κι όταν ξεκινήσαν στο Euro να παίζουν περισσότερα ματς, κανένας δεν κατάφερε να περάσει τον Χαριστέα.
Αυτο ηταν το μισο μυστικο της επιτυχιας της εθνικης του Ρεχαγκελ. Το αλλο μισο ηταν οτι επειδη δεν αλλαζε τις κλησεις καθε λιγο, ειχε φτιαξει μια ομαδα που ο ενας παικτης επαιζε για τον αλλον, χωρις να τους νοιαζουν οι ομαδες στις οποιες αγωνιζονταν. Βασικα, ο ελεγχος των αποδυτηριων ηταν κρισιμος και τεραστιο ρολο σε ολο αυτο δεν επαιξε ο Γερμανος, αλλα ο Τοπαλιδης. Αφανης ηρωας, τεραστιο κεφαλαιο για εκεινη την εθνικη, κυριως στο man management.
Το σχολιο περι Μπασινα ειναι τουλαχιστον αστοχο, μιλαμε για τον Έλληνα που διδαξε το box to box. Ηταν ενα 8αρι που επαιζε 6αρι, διπλα σε εναν εκπληκτικο Κατσουρ που εκανε φροντιστηρια αμυνας σαν αμυντικο χαφ. Μαζι με Καραγκουνη εκαναν τριαδα που εκοβε κι εραβε, ενω το διδυμο Καρα-Μπασινα ηδη ηξερε ακομη και πώς μυριζει η κλανια τους, αφου ηταν μαζι στον Παναθηναϊκο.
Ωστοσο, ουτε εγω βλεπω συγκριση στον τροπο παιχνιδιου εκεινου του Παναθηναϊκου με την εθνικη. Ισως ηταν ο πιο ισορροπημενος Παναθηναϊκος των τελευταιων 25-30 ετων. Αμυνα και επιθεση σε συγχρονισμο, αναλογα με τον αντιπαλο. Υπηρχε αγωνιστικη φιλοσοφια επειδη επαιζαν Νικοπολιδης, Μπασινας, Καραγκουνης, Φυσσας, Σεϊταριδης βασικοι (και αλλοι τοσοι στην αποστολη); Ναι. Αλλα αμυντικος ο Παναθηναϊκος; Μπαααα.
Σου εβαλα καρδουλα για αυτες τις δυο παραγραφους. Συμφωνω μεχρι τελειας.
Για Μπασινα δεν μπορω να συμφωνησω. Ισως αυτα που λες (μερικα απο τα οποια “αμφισβητω”, καθως υπηρχαν πολλοι αλλοι παικτες που μπορουσαν να τα κανουν) να ειναι αληθεια για τον Μπασινα ως ενα σημειο, αλλα αυτο για μενα δεν ειναι αρκετο ωστε να δικαιολογησει θεση βασικου στο κεντρο εθνικης ομαδας που ηταν στις 16 καλυτερες της Ευρωπης (και εν τελει πηρε την πρωτη θεση). Αμυντικα μπορει να ηταν ενας πολυ καλος παικτης, επιθετικα και δημιουργικα ομως ανυπαρκτος. Ουτε καθετη πασα ειχε, ουτε μακρινη μπαλια, ουτε τριπλα, ουτε οραμα, ουτε τιποτα. Απο σουτ δε, οταν μια στο τοσο επελεγε να σουταρει εξω απο την περιοχη το κοινο εκανε προσευχες για τα περιστερια και τις ζωες τους. Τριαδα που εκοβε ναι, που να εραβε… οχι και τοσο πολυ. Ο Καραγκουνης και ο Κατσουρανης τουλαχιστον ηταν επιθετικα αρτιοι.
Ας πουμε πως αν δεν υπηρχε beef, ο Στολτιδης θα ηταν κλασεις ανωτερος απο τον Μπασινα σε αυτην την εθνικη, αφου αμυντικα ηταν το ιδιο καλος, και επιθετικα απλα σε αλλη λιγκα. Δε νομιζω πως υπαρχει ανθρωπος που να εχει δει λιγη μπαλα και να διαφωνει με κατι τετοιο, απο την αλλη ο οπαδισμος στο ποδοσφαιρο ειναι πολυ συχνος οποτε μπορει και να.
Δεν προκειται να τσακωθουμε για τον Μπασινα, αλλα καταλαβα που βρισκεται το διαφορετικο pov. Ο Μπασινας ειχε διαφορετικα στοιχεια απο τον Κατσουρανη, εστω και οχι πολυ αντιθετα. Ο Κατσου ηταν καλυτερος “κοφτης”, ο Μπασινας πιο τετραγωνο μυαλο και ηρεμια στο παιχνιδι. Εσυ το βλεπεις αντιθετα, δεν θα τα χαλασουμε. Θυμιζω οτι η δουλεια των δυο τους σε εκεινη την εθνικη δεν ηταν να κανουν καθετες, υπηρχαν αλλοι για αυτο. Επρεπε να εχουν την ευκολη, κοντινη πασα στο build up μιας ομαδας που επαιζε χωρις μπαλα και συνεπως η κατοχη ηταν πολυτιμη.
Για κοντινη πασα, λιγες καθετες και τα στημενα ο Μπασινας ηταν σουπερ. Για σουτ μια χαρα ηταν για τη θεση που επαιζε. Αν ψαχνεις παικτη που σουταρει απο τα 25+ μετρα και βρισκει παντα τερμα, μαλλον πρεπει να κοιταξεις αλλου. Ο Μπασινας δεν ηταν ξερωγω Πιρλο ή Εσιεν, αλλα ενα μοντερνο αμυντικο χαφ, οπως κι ο Κατσου. Ο τελευταιος ειχε αλλες αρετες, περισσοτερο παθος και ταχυτητα, καλυτερες τοποθετησεις στην επιθεση και μαλλον καλυτερη καθετη, αλλα παλι δεν ηταν αυτη η δουλεια του.
Λογικο να συμπληρωνονται οι δυο τους στην τριαδα των χαφ (μαζι με Ζαγορ φυσικα). Καρα, Γιαννακοπουλος και Τσ(ι)αρτας ηταν οι επιθετικογενεις, αλλα “ολοι δεν χωρανε παιδια, να δουμε ποιο αντιπαλο εχουμε και θα αποφασισουμε πώς θα παιξουμε”.
Ο Στολτιδης ηταν σπουδαιος, αλλα 8αρι δεν τον λεω ποτε. Μπορει να μην ξερω μπαλα. Η εθνικη ειχε για αυτη τη θεση τον Ζαγορ (και Κατσου, Μπασινα αν κατι στραβωνε με τον αρχηγο). Αν επρεπε να συγκρινω με καποιον τον Κατσουρανη, αυτος ειναι ο Ζηκος. Για τον Καρα τουλαχιστον εχουμε ιδια αποψη.
Καταλάβαμε τι παιχτάρα ήταν ο Μπασινάς, όταν έφυγε και ακόμα τον ψάχνουμε. Είχε στημένα, είχε μυαλό, είχε πνευμόνια. Μαζί με κατσουρ κ κάρα, ειναι μακράν οι 3 καλυτεροι - και οχι μονο επειδη πηραν το γιουρο, αλλα και ευρυτερα για τις καριέρες τους.
Αυτο που πάθανε (δυστυχώς) και το συζητάμε τώρα ειναι ότι επειδη μάλλον δεν ήταν υπεραθλητές, στα μεγάλα τους χρόνια είδαμε μια καθιζηση, ενω παράλληλα η εθνικη κρεμόταν από πάνω τους (γιατι δεν ειχε βρει, ουτε βρηκε, αλλους αντιστοιχους). Ετσι πηγαμε στις ασχημιες του “διωξτε τον κατσουράνη απο την εθνικη” στο FB με τα χιλιαδες λάηκ. Ή τον Μπασινα στην ΑΕΚ (!!) να περπατάει.
Νομιζω ιστορικα εκει πονάνε οι Ελληνες, στην αθλητικοτητα. Γι’αυτο και βλεπουμε παιδια που φευγουν νωρις εξω, να αντεχουν να παιζουν χρονια σε υψηλο επιπεδο.
Ο Παυλιδης, ερωτηθεις απο τους μπεταραδες για τις διαφορες Ελληνων/ξενων, ειπε :
“Οταν βγαινει η αποστολή, και ο ξένος είναι εκτός 23άδας, το ΣΚ το περνάει στο γήπεδο μόνος του, να προπονείται, για να μπει στην επομενη αποστολή. Ο Ελληνας το περνάει στο Playstation”
Πρώτη φορά που θα συμφωνήσω μαζί σου σε κάτι ποδοσφαιρικό.
Το ίδιο ισχύει και για τον Ντέμη. Θεωρητικά, βάσει ποιότητας, είναι αδιανόητο ο Χαριστέας ή ο Βρύζας να ήταν ο βασικός μας φορ και όχι ο Ντέμης. Όμως ο Ντέμης ήταν 31 και ήδη είχε χάσει την οποία αθλητικοτητα είχε. Κάπου εκεί πρέπει να σταμάτησε κιόλας αν δεν κάνω λάθος. Στα 31του!
αν θυμασαι ο Ντεμης κουβάλησε την εθνικη στα προκριματικα, αλλα καπου εκει τραυματιστηκε και ναι, τελειωσε την καριερα του στα 31. Γι’αυτο και στο γιουρο πηγε τιμης ενεκεν και επαιξε νομιζω 1 ματς, αλλαγη. Επισης οι κακες γλωσσες λενε οτι το τσιγαρο δεν το εκοψε ποτέ.
Επισης ο ρεχανγκελ ηθελε καποιο κεφαλοσφαιριστη (χαριστεα) ή μαχητη (βρύζα) και ο Ντεμης ξεκιναγε πιο πισω και εμπαινε και ηταν και κοντος. Αν και προσωπικα δεν αντεχα να βλεπω τον Χαριστεα, αν δεις την καριερα του εκτος Ελλαδος, ηταν σοβαρη. Απλα δεν ηταν bomber.
Τα ιδια επαθε και ο Μητρογλου - διαβαζα καπου οτι επειδη οι Ελληνες δεν ειναι αθλητες, απλα ειναι ταλαντουχοι πιτσιρικαδες, πρακτικα χανουν χρονια σοβαρων προπονησεων στα μικρά τους χρόνια, πριν γινουν επαγγελματιες, και ετσι το σωμα δεν ακολουθει.
Το αντιβαρο ειναι αυτο που κανουν (πλεον) στον ΠΑΟΚ - ο Τζολης ειχε σοβαρο τραυματισμο, επανηλθε και τον βλεπεις τωρα ειναι σκυλος.
Α - και ο ζαγορακης ειπε για το γιουρο οτι εμεναν σε ιδιο ξενοδοχειο με Γαλλια νομιζω, και οι Γαλλοι ειχαν 20 ατομα προσωπικο για προετοιμασια/διαιτα/εργομετρικά κτλ και η εθνικη ειχε…
τον Τοπαλιδη. μονο. Ουτε προπονητη τερματοφυλάκων δεν ειχαμε, και πηγε ενας πρωην παικτης που ειχε παει Πορτογαλία για να δει τα ματς, και μπηκε να βοηθησει.
Οσο ακουμε ιστοριες, τοσο αντιλαμβανομαστε το αδιανοητο της επιτυχιας.
Αυτή η κουβέντα δείχνει πόσο γερή είναι η παρελθοντολαγνεία. Είναι σίγουρο ότι αν έβαζες στα 90s τον μέσο ποδοσφαιριστή σήμερα θα έκανε μάλλον πλάκα τότε. Είναι φοβερό ότι κάπνιζαν και ήταν στους καλύτερους παίχτες (και μεγάλοι παιχταράδες έτσι, όχι ο Κατσουράνης ή ο Τζόρτζεβιτς).
Πάντα σκέφτομαι τα γκολ του Ρόνι μες στη Ρεάλ στο 0-3 το 2005, που είχαμε μείνει παγωτό γιατί τους πέρασε όλους, αλλά αν το δεις τώρα, έτρεξε 40 μέτρα μόνος του με τη μπάλα, τρίπλαρε δυο παίχτες και το παστέλωσε, το οποίο σήμερα αν το κάνει κάποιος θα φωνάζουμε όλοι ότι δεν υπάρχει άμυνα
Ο Άκης Ζήκος ήταν στο σχολείο μου (Γκράβα) την εποχή που πήρε μεταγραφή στη Ξάνθη. Φουγάρο αλλά παικταράς.
Η Εθνική του Ρεχάγκελ ήταν μία συμπαγής κλειστή ομάδα που δούλευε σαν φάλαγγα (μολών λαβέ και τα σχετικά ) . Δείτε ποιοί πάικτες ήταν εκτός. Γεωργάτος, Στολτίδης, Ζήκος, και άλλοι πολλοί. Ο Τσάρτας δεν ήταν βασικός και γκρίνιαζε.
Από όλους αυτούς, ο παίχτης που ήταν εκτός χωρίς να έχει μαλώσει με τον Ρεχάγκελ ήταν ο Στολτίδης. Με κάτι Γεωργάτους, Ζήκους κλπ είχε επέλθει ρήξη και ο Ότο τους είχε σουτάρει. Προφανώς το αποτέλεσμα τον δικαίωσε μια για πάντα. Πάντως, για να είμαστε και δίκαιοι, η θέση του αμυντικού χαφ ήταν αυτή στην οποία ήμασταν πραγματικά υπερπλήρεις με Ζαγοράκη, Μπασινά, Κατσουράνη, με Καφέ στον πάγκο. Αναπόφευκτα κάποιοι θα έμεναν εκτός.
Παντως αυτο το πρεσινγκ που εκανε πολυ ψηλα κ στην Αγγλια κ το κανανε πολλες ομαδες περυσι, νομιζω ειναι επηρεασμενο απο τον Αλμειδα κ την προπερσινη ΑΕΚ. Αλλο pov
Αν ειχαμε τα χαφ του 2004 θα παιρναμε παλι Ευρωπαικο.
Ακομα κ αυτους που δεν ηταν στην αποστολη. Στολτιδη κ Ζηκο. Ειναι η μονη θεση που υστερουμε κ ας ειναι ο Σιωπης σουπερ
)