Τι εννοείς; Προφανώς πολύ πιο μεγάλο όνομα εμπορικά οι In Flames. Και καλλιτεχνικά για μένα αλλά οκ αυτά είναι γούστα
τους παρακολουθώ και τους δύο, καθώς και τους In Flames (νεο ΑΦΜ) που έκανε o Stanne.
ειχα δει προ ετών (ίσως πλέον 6-7) τους In flames live και παρόλη την μεγάλη αγάπη που τους τρέφω, είχα στεναχωρηθεί. από το ρηπορτ για το Live στην Ελλαδα, καταλαβα πως έχουν ξανα-ανεβει, αλλά ειχα την εντυπωση ότι η στροφή στον Αμερικανικό ήχο, (τελικα) τους είχε κάψει, σε αντιθεση με τους Motorhead του melodeath.
Μαλλον κάνω λάθος ή αλλάξανε τα κόζα (πάλι).
^ πάρα πολύ μπακάλικα, οι αριθμοί δε λένε ποτέ όλη την αλήθεια κτλ, αλλά στη μεγαλύτερη πλατφόρμα που υπάρχει αυτή τη στιγμή (σποτιφάι) οι Dark Tranquillity έχουν κάτω από 300Κ ακροατές/μήνα και οι In Flames 1.7Μ+
1 Like
Καλά δεν υπάρχει καν σύγκριση σε εμπορική απήχηση
Ούτε σε καλλιτεχνική αξία - αλλά από την ανάποδη
3 Likes
Το πολύ-πολύ ένα συναχάκι.
5 Likes
Χαχαχαχαχα έλα μωρέ, να με πειράξετε!
+τα δύο πρώτα.
1 Like
fixxxed
συνεχίστε
1 Like
Οι DT είναι οι μόνοι που έβγαλαν κάτι που να ακούγεται από αυτόν τον ήχο ρε σεις, τι συζητάμε τώρα 
1 Like
Ρε πάτε καλά;
5 Likes
Εντάξει μην ασχολείσαι με τον Κωστή, δεν γουστάρει At the Gates ξέρω γω
Αλλά ναι φίλε οι Dark Tranquility πολύ πάνω από In Flames
1 Like
Συγγνώμη, αλλά είναι dt. Οι DT είναι άλλοι 
.
9 Likes
Όντως, Νορβηγοί
3 Likes
Α έτσι αλλάζει το πράγμα 
Οι Dark Tranqullity νιώθω ότι είναι πιο συνεπείς σε ό,τι έχει να κάνει με τις κυκλοφορίες τους, δεν έχουν μεγάλες διακυμάνσεις, ό,τι έχουν βγάλει από την αρχή μέχρι τώρα είναι από καλό έως πολύ καλό.
Για τους In Flames δεν είμαι σίγουρη. Ίσως επείδη η στροφή που έκαναν –με εξαίρεση το Come Clarity– δεν με έπεισε, δεν είμαι και πολύ αυτού του στυλ μάλλον, δεν ξέρω. Το ίδιο νιώθω και για τους Opeth, αν και δεν τους έχω πολύ ακούσει, αλλά κατ’ εμέ τα πρώτα τους είναι πολύ καλύτερα από οτιδήποτε καινούριο έχουν κυκλοφορήσει –με επιφύλαξη, γιατί δεν τους έχω ξεψαχνίσει.
Αυτό ισχύει απλά αν έχεις ακούσει εναν δίσκο τους είναι σαν να τα έχεις ακούσει όλα, οι In Flames από την άλλη πέρα από τα πρώτα τους, που δεν είναι απλά διαμάντια για το είδος, αλλά για όλο το μεταλ γενικότερα, πειραματίστηκαν, κάποιες φορές επιτυχώς, κάποιες όχι και τόσο αλλά πάντα είχαν κάτι να πουν. Προτιμώ μπάντες που το ψάχνουν με τον ήχο τους και δε μένουν στάσιμες.
Εννοείται τα 2 τελευταία In Flames είναι γαμάτα και ας πούμε ότι κάπως επέστρεψαν στον ήχο που τους καθιέρωσε.
3 Likes
Oi Opeth δεν έχουν πολυ σχέση με το τυπικό μελωδικό death metal , ειναι πολυ πιο προγκ …και άμεσα μελέτη στη δισκογραφία τους αρχικά με το black water park…Και για μένα οι Dark Tranquillity πολυ ανωτεροι απο In Flames…το projector ειναι μεσα στα αγάπημενα μου άλμπουμ εβερ…
1 Like
Τότε βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά… Εμένα μου αρέσει που μένουν σταθεροί στον ήχο τους και έχουν κιόλας καταφέρει να μην βγάλουν κακό άλμπουμ, ενώ εσύ προτιμάς τους πειραματισμούς των In Flames και ας έχουν σκαμπανεβάσματα, πολύ σεβαστό. Όπως και να έχει, άξιες μπάντες και οι δύο.
1 Like
In Flames τα πρωτα 5 αλμπουμ εξωφρενικα υπεροχα.
Dark Tranquility δεν με τρελαναν ποτε, εχουν κατι αναλαμπες αλλα μεχρι εκει.
Τασσομαι με @shadowking69
2 Likes
Ακόμη συνέρχομαι από αυτές τις πέντε υπέροχες μέρες στο κάστρο Jaromer της Τσεχίας, αλλά ελάτε να σας συστήσω στο θεό και σωτήρα μας για mainstream metal festival (γιατί η καρδιά μας είναι πάντα στη νότια Ολλανδία), Brutal Assault, όπου πήγα δεύτερη φορά φέτος και ήταν, ακόμη καλύτερα. Οικονομικά, για 5 μέρες με μουσική από τις 10 το πρωι ως τις 3 το βράδυ, η τιμή είναι μόλις στα 187 ευρώ, και η οικονομικότερη επιλογή του camping θα προσθέσει άλλα, σχεδόν εκατό, το κεφάλι μαζί με τη σκηνή. Ετοίμασα μεσημβρινό ανάγνωσμα.
Για τους μη γνώστες, το φεστιβαλ φέτος έτρεξε την 28η εκδοχή του συμπληρώνοντας 30 χρόνια (με τις καραντίνες μέσα), ξεκίνησε από brutal death / black προσανατολισμό αλλά σιγά σιγά ανοίχτηκε στο progressive, στο metalcore, στο post, στο hardcore, μέχρι και την ηλεκτρονική μουσική, προσφέροντας κάτι για όλα τα γούστα, πόσο μάλλον αν τα γούστα σου τείνουν στα περισσότερα από αυτά. Είναι μεσαίου μεγέθους φεστιβάλ, της τάξεως των 15-20 χιλιάδων ανθρώπων, με χωρητικότητα που σταματάει εκεί καθώς διαδραματίζεται εντός του κάστρου josefov στο jaromer, μια κομώπολη στα σύνορα με την Πολωνία. Φέτος οι Τσέχοι γκρίνιαζαν λίγο ότι είχε πάρα πολύ κόσμο, εμείς με τα τέρατα που βλέπουμε σε χωρητικότητα στην Ελλάδα γελούσαμε λίγο καθώς μπορούσες να πας παντού με άνεση και οι ουρές για ποτο / φαγητο / τουαλετα δεν ξεπερνούσαν τα 5 άτομα, αν έβρισκες καν. Η μόνη ουρά που ήταν πάντα τεράστια ήταν αυτή για το merch του φεστιβαλ (μπλουζάκια σε τουλάχιστον 50 διαφορετικά σχέδια, ποτήρια, βρακιά brutal ass- ault, μαντήλια και γενικά ό,τι μπορείς να σκεφτείς, μας κέρδισε αυτό με τον μεταλλά κάστορα και τη λεζάντα bober assault).
Οργανωτικά
Summary
Οργανωτικά, το φεστιβάλ είναι υπόδειγμα. Τρένο και λεωφορεία που σε πάνε απευθείας από την Πράγα στο χώρο του φεστιβάλ. 4 διαφορετικά camping και πολλές επιλογές για διαμονή σε συνεργαζόμενα hostel και ξενοδοχεία, ανάλογα με την εμπειρία που επιθυμεί ο καθένας. Βραχιολάκι με microchip που φορτίζεις λεφτά τα οποία είναι το αποκλειστικό συνάλλαγμα εντός του φεστιβάλ, οπότε δεν σε νοιάζουν λεφτά, κινητά, πορτοφόλια. Ντουλαπάκια στα camping αλλά και στο χώρο του φεστιβάλ με δυνατότητα φόρτισης συσκευών που πέρυσι ήταν πάρα πολύ αργή, φέτος όμως μετά από παράπονα το έφτιαξαν και ήταν παραπάνω από ικανοποιητική, εμείς χρησιμοποιούσαμε ένα τέσσερα άτομα και χωρούσε όλα μας τα πράγματα.
Επιλογές τουαλέτας - πραγματικά δεν έχω δει ποτέ περισσότερους τρόπους να πας τουαλέτα σε ένα μέρος. Σιφώνι γύρω γύρω από τα τείχη που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ουρητήριο - και απέτρεπε από το να τα αφήνουν επί των τειχών οι πιο πιωμένοι, τρομερό cheat code - ανοιχτά ουρητήρια, κλειστά ουρητήρια, χημικές τουαλέτες, και κανονικές τουαλέτες επί πληρωμή 50-80 λεπτών με καζανάκι και συνεχή καθαρισμό και τουαλέτες αναπήρων. 150 κιόσκια με φαγητό άριστης ποιότητας και vegan επιλογές, καφές, τραπεζαρίες με οθόνες από την κεντρική εμφάνιση, παγωτά. Αμέτρητα επίσης μπαρ, με επιλογές για μπύρες (που ξεκινούν από τα δυόμιση ευρώ για μπύρες που εδώ ως τσέχικες και καλής ποιότητας τις πληρώνουμε 6-7), αναψυκτικό, ποτό, κοκτεηλ. Πολλές επιλογές από ποπ απ μαγαζιά που πουλούν από κοσμήματα μέχρι αντιπροσωπείες δισκογραφικών με μπλούζες και δίσκους.
Το ειδυλλιακό τοπίο του κάστρου το εκμεταλλεύονται πλήρως. Κανόνια πετάνε φωτιές στις μεγάλες εμφανίσεις το βράδυ, ένα γκρουπ τεσσάρων plague doctors περιφέρεται επί των τοιχών σε κομβικά σημεία και κρατάει πυρσούς, περιπλανώμενες ομάδες ηθοποιών κάνουν horror και post apocalyptic shows. Εντός των τειχών, υπάρχουν διάφορα μικρά bar με εξαιρετικές μπύρες, horrow shows, συντομεύσεις διαδρομών από σκηνή σε σκηνή, περιοδεία επί των τειχών με εξοπλισμό ασφαλείας, και καλλιτεχνικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων φέτος και αυτή του Mario Duplantier των Gojira όπου πολλά έργα ήταν σε δημοπρασία προς αγορά, και χώρος για meet and greet που φέτος φιλοξένησε πάνω από 50 συγκροτήματα, αλλά και χώρος για παιδιά, όπως και χώρος για σεμινάρια επί (μικρής, της τάξεως των 20 ευρώ) πληρωμής - πχ φέτος είχαν ο Κόλλιας των Nile και o Akesson των Opeth, σημαντικά ονόματα δηλαδή. Λειτουργεί και horror cinema που παίζει καθ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ ταινίες και είναι ιδανικό μέρος για ξεκούραση, ενώ απέναντι βρίσκεται το KAL stage bar, όπου λειτουργεί και ως bar, αλλά και ως η κλειστή, μικρή σκηνή του festival που φιλοξενεί καλλιτέχνες που καταπιάνονται με μπλιμπλικια - drone, power electronics, ambient, synthwave και ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί.
Οι σκηνές λοιπόν, είναι 5. Το KAL το είπαμε. Οι κεντρικές σκηνές είναι δύο, η μία δίπλα στην άλλη, επιτρέποντας τα σετ να λαμβάνουν χώρο με διαφορά 5 λεπτών μεταξύ τους, αφού όσο παίζει μια μπάντα στη μία σκηνή, η διπλανή ετοιμάζεται για τον επόμενο. Γιγαντοοθόνη στη μέση εξυπηρετεί τους πιο πίσω, ή τους πολύ στα πλάγια. Απέναντί τους βρίσκονται τόσο τα VIP stands, δυο υπερυψωμένοι χώροι που από κάτω τους λειτουργεί μπαρ για να μην πηγαίνει ανεκμετάλλευτη η περιοχή. ακόμη πιο πίσω στην πλαγιά ενός λόφου, το natural stand που το πληρώνεις λίγο παραπάνω (αλλά εξαφανίζεται ως επιλογή ταχύτατα) έχει χώρο να κάτσεις, ύψωμα με ανεμπόδιστη θέα στη σκηνή και δικό του μπαρ. πέρα μακριά, στην άλλη μεριά του κάστρου, βρίσκεται η obscure stage, που φιλοξενεί τα πιο πειραματικά πράγματα, έχει παλέτες που λειτουργούν ως καθίσματα και είναι πανέμορφο μέρος. Μεταξύ τους, οι κεντρικές σκηνές και η obscure, βρίσκονται σε απόσταση 8 περίπου λεπτών από τον κανονικό δρόμο με τα φαγητα, και πέντε αν το κόψεις από τη συντόμευση εντός των τειχών. Εκεί ενδιάμεσα από τα περάσματα, θα βρούμε την octagon stage, περικλεισμένη από τείχη και ελαφρώς περιορισμένης χωρητικότητας λόγω της τοποθεσίας, αλλά πάντοτε με άκρως ενδιαφέρον ροστερ.
Το φεστιβαλ επίσης φιλοξενεί ένα ακόμη άρτιο κομπο. Την ιδιοσυγκρασία του και την ποιότητα του κοινού του. Με μότο against violence and intolerance, παρόλο που μερικές μπάντες που θα φιλοξενήσει ίσως και να είναι όχι οι πιο δημοκράτες, δεν ανέχεται καμία εκδήλωση μίσους - ένας που τόλμησε φέτος να κάνει ναζιστικό χαιρετισμό τον μαζέψανε τέσσερις και δεν ξαναμπήκε στο χώρο. Επίσης κανείς δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά - ειρωνικές στολές, άνθρωποι μόνο με το βρακί, πανέμορφα ντυσίματα από αγόρια και κορίτσια και οτιδήποτε ενδιάμεσο, ευγένεια (ντάξει, παντα υπάρχει η μεμονωμένη περίπτωση του μεθυσμένου που θα γίνει λίγο βλάκας αλλά άπαξ και ο διπλανος σου νιώσει πως κάποιος σε ενοχλεί, θα έρθει αμέσως να σου κάνει παρέα). Αντίστοιχη ευγένεια και εξυπηρέτηση από όλο το προσωπικό του φεστιβάλ. Φέτος αλλά και πέρυσι, ο καιρός ευνόησε το φεστιβαλ, αφού πήγε ως - πρώτη μέρα βροχή αλλά ανεκτής πόσότητας, υπόλοιπες μέρες με 30 βαθμούς και λιακάδα το πρωι και 10-15 βαθμους που ήθελας φουτεροδερμάτινο το βράδυ.
Στο ψητό. Τι είδαμε πέντε μέρες εκεί; To lineup ολόκληρο μπορείτε να το δείτε στη σελίδα του φεστιβάλ, εγώ ως πιο εναλλακτικιά αλλά και ανίκανη να ξεκουραστώ θα σας περιγράψω το δικό μου ταξίδι.
warm up
Summary
πήγαμε λίγο αργά. Το φεστιβαλ εκείνη τη μέρα λειτουργεί μόνο με την obscure σκηνή, και στο 1/3 του χώρου του κανονικού που ανοίγει την επόμενη μέρα, με καμιά δεκαριά μπάντες. Είδαμε από μακριά Funeral που παιζουν τυπικο doom, Pan Lynx που δεν κατάλαβα τι παίζουν να είμαι ειλικρινής, από λίγο πιο κοντά Carnivore AD με εναν Steele από τα Lidl, και τους μάστορες Macabre που σε κάθε κομμάτι που έπαιζαν φιλοξενούσαν και μια καρικατούρα του serial killer του θεματός του εκάστοτε τραγουδιού στη σκηνή, πολύ ωραίοι τύποι και παρά τη θεματολογία τους, σέταραν με γέλιο τη διάθεση του φεστιβάλ, ιδανικό warm up.
Μέρα πρώτη
Summary
Ξεκινάμε το πρόγραμμα με το βιολιντζή από το Κωσταντίνου και Ελένης, (αυτός ο πίνακας μου θυμίζει το χωριό μου) δηλαδή Ne Obliviscaris, που ωραίοι ήταν αλλά τους είχαμε δει κι εδώ και αποδίδους λίγο καλύτερα σε κλειστό χώρο κατά την ταπεινή μας άποψη.
Αμέσως μετά, οι Dope με εκπληκτική ενέργεια διδάσκους λίγο industrial με χαζοβιόλικο τρόπο και στρώνουν τη διάθεση της πρώτης μέρας.
Καφεδάκι με Skalmold στο διπλανό stage και ένας κρύος Ισλανδικός αέρας φύσηξε, ενώ οι φίλοι έχουν πάει να δούνε Rivers of Nihil στην Obscure.
Πρώτο highlight και highly anticipated, hardcore εκ σουηδίας και πως να πάει στραβά, τα νεούδια Thrown που μας χάζεψαν με τον πρώτο δίσκο τους μας χάζεψαν και επί σκηνής. Ξεκινά το ξύλο.
Διάλειμμα για φαγητό όσο η παρέα βλέπει Dark Angel (για να με συγκινήσει εμένα thrash μπάντα πρέπει να κινηθεί βουνό), κι εγώ εγκαταλείπω για εντός των τειχών Octagon και τα πουλέν μου, Inter Arma, δυσαρμονικό, τεχνικό και μπροστά από την εποχή του death metal με πολλές επιρροές, τους είδα τρεις φορές στο roadburn πέρυσι, τους πήρα συνέντευξη, τους έκανα κριτική στο υποτιμημένο αριστούργημα New Heaven, δεν τους χόρτασα καν, μετά από μία άλλη φορά, ακόμη δεν τους χόρτασα. Η μπάντα αυτή είναι το μέλλον και ο τραγουδιστής τους ταλέντο από τα λίγα.
Τροχάδης στην Obsucre όπου οι Ιαπωνες μάστορες του παρανοϊκού, προγκ και θεατράλε black, Sigh, έδιναν μια παράσταση μεγατόνων - κλασσική περίπτωση πρέπει να πάω δουλειά και δεν είχα που να αφήσω τα παιδιά μου, αφού στη σκηνή κόβουν βόλτες δυο πιτσιρίκια με κοστούμια που βαράνε κάτι τύμπανα (φυσικά με την απαραίτητη προστασία στα αυτάκια τους). Συγκινητική εμφάνιση ενός συγκροτήματος που δεν θα έχεις συχνά την ευκαιρία να δεις.
Κι ενώ οι υπόλοιποι βλέπουν Dying Fetus, επειδή εγώ εκτιμώ τις μπάντες που δεν έχεις συχνά την ευκαιρία να δεις, παραμένω στη σκηνή για να απολαύσω Sleepytime Gorilla Museum. Η θρυλική avante garde κολλεκτίβα που επέστρεψε πέρυσι με μένα και τον @Aldebaran να μοιραζόμαστε χαρτομάντηλα στη νέα τους κυκλοφορία - περισσότερα στην φοβερή κριτική του, δικαιώνει τη φήμη που τους ακολουθεί. Τέτοιο show με παράλληλη επικοινωνία με το κοινό χωρίς να χάνει σε μυσταγωγία, τέτοια ηχητική αρτιότητα, σεφς κις εμφάνιση.
Μέρα με γνήσια ελληνική σφραγίδα, οι δικοί μας Zemial παίζουν μέσα στα τείχη, κι εμείς απέξω βλέπουμε πάλι Mastodon. Πάλι τέλειοι ήταν.
Από τους Ministry περιμέναμε λίγο περισσότερα η αλήθεια είναι αλλά ούτως ή άλλως τους παρατήσαμε λίγο πριν το τέλος για να πάμε να δούμε απέναντι άλλο ένα highlight, δηλαδή τους Between The Buried And Me να παίζουν όλο το Colors και χριστέ μου βοήθεια ήταν υπέροχοι, έκαναν εκπληκτικά πράγματα στις κιθάρες που ακουγόσαντο κρύσταλλο, να χαμε κι άλλο.
Στις κεντρικές σκηνές δεν πέφτει καρφίτσα μιας που παίζουν οι *Rotting Christ, εμείς επιλέξαμε να δώσουμε το παρον για πέντε λεπτά αλλά να μην τους παρακολουθήσουμε για εικοστή πέμπτη φορά, αντ’ αυτού πήγαμε στην Octagon να αποχαιρετήσουμε τους Orange Goblin στην τελευταία τους περιοδεία. Με τα βλέφαρα να κλείνουν και το κρύο να έχει πέσει σε μονοψήφιους βαθμούς, αντέξαμε και περιμέναμε μέχρι την τελευταία μπάντα, κι αυτό γιατί ήταν οι Heriot - διαβάστε την κριτική του @Meldinor να πιάσετε το νόημα, που κράτησαν μερικούς φανατισμένους hardcorάδες μέχρι τις 2μισή να ρίχνουν ξεφυχισμένες φάπες ο ένας στον άλλο.
Μέρα δεύτερη
Summary
Παρόλο που γυρίσαμε αργά, φύγαμε νωρίς για το φεστ γιατί CAR BOMB λέμε και κλαίμε. Beatdowns, ένας μαν που μοιάζει με λογιστή αλλά φωνασκεί βόθρους - και φοράει τέλεια παπούτσια, άλλο ένα σεφς κις περφόρμανς.
Αμέσως μετά κι αμέσως δίπλα, High Parasite και ζωντανή θέαση του Aaron Strainthorpe μετά από 15 χρόνια (ουάου), ευχάριστο μεσημεριανό σετ με τσεκλιστ αητεμ να σβήνεται.
Ξανά δίπλα, παρτάρουμε με μαγικά τσουκάλια παρέα με τους Green Lung, το Maxine είναι νομίζω ακραίο συναυλιακό άσμα.
Διάλειμμα για βαρύ πρωινό που θα μας είναι απαραίτητο λίγο αργότερα, ενώ οι αγαπητοί Nile δίνουν μια ακόμη εξαιρετική εμφάνιση, όσοι τους έχετε δει, ξέρετε. Όλοι όμως, ανυπομονούν για το επόμενο.
Στιγμή highlight. Οι σκατοβασιλιάδες Gutalax, στη χώρα καταγωγής τους, στο φεστιβάλ που τους αγαπάει και πάντα μυρίζει σκατίλα την ώρα που αδειάζουν τις τουαλέτες κοντά στην είσοδο, ανεβαίνουν ντυμμένοι με τη γνωστή αμφίεση στη σκηνή. Φουσκωτές toi toi, κανονικές toi toi, άνθρωποι ντυμμένοι κουράδες, άνθρωποι ντυμμένοι κατσαρίδες, ένας τύπος που κουβαλά στην πλάτη ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο με κωλόχαρτα. Άνθρωποι ανεβασμένοι στα τείχη πετάνε κάτω κωλόχαρτα και στολίζουν το Josefov λες και αρνήθηκε να τους δώσει καραμέλες στο halloween, παιδάκια πετάνε κωλόχαρτα από τη σκηνή, ένας οικολόγος πέθανε εκείνη τη στιγμή, και χαρίσαμε στην ιστορία το παρακάτω στιγμιότυπο του ανθρώπου που έμεινε στην αιωνιότητα κάνοντας crown surf πάνω στην τουαλέτα toi toi:
Συγκινημένοι από την καλή διάθεση, κατηφορίζουμε στην Obscure Stage για να απολαύσουμε Rezn που γκρεμίζουν ντουβάρια με το ποστ μεταλ τους. Μένουμε εκεί για να δούμε μετά από πολλά χρόνια August Burns Red που μπαίνουν με διασκευή σε soad. Στην άλλη μεριά βλέπουν εξίσου ενδιαφέεροντα πράγματα με Kublai Khan και Suffocation.
Παρατάμε νωρίς τους ABR γιατί μέσα στα τείχη παίζουν Crypt Sermon κι αφού δεν τους είδαμε εδώ, το χρωστούσαμε στους εαυτούς μας. Το χέβι μέταλ δεν πεθαίνει, κι αυτό το Stygian Rose ζωντανά αγγίζει χορδές ευαίσθητες.
Βγαίνουμε στις μεγάλες σκηνές να προλάβουμε λίγο Landmvrks που τους περιμέναμε λίγο καλύτερους η αλήθεια είναι, αλλά δεν πειράζει γιατί αμέσως μετά παίζουν οι Leprous. Εμφάνιση θηρίο για ακόμη μία φορά, σε σημείο που θεωρώ πως δεν μπορούν να κάνουν λάθος πια αυτοί οι Νορβηγοί εξωγήινοι.
Αμέσως μετά, χωριζόμαστε σε obscure που οι Drowing Pool* φέρνουν κάτι απότην εφηβεία μας και τα κορμιά πέφτουν στο πάτωμα, οι Obituary στην κεντρική αποδεικνύουν σύμφωνα με μαρτυρίες ότι είναι μεγάλη μπάντα, κι ένας αέρας άγριας Δύσης φυσά εντός των τειχών της Octagon με τους Wayfarer. Δύσκολη επιλογή παρακολούθησης.
Ακολουθεί, η εμφάνιση που έκανε sold out τη συγκεκριμένη μέρα και που αν δεν την είχα δει και στην Ελλάδα, θα είχα μείνει πιο μαλάκας. Gojira κύριες και κύριοι ως οι πιο ιδανικοί headliners, Με γεμάτη ασφυκτικά τη διπλή σκηνή, και το show που γνωρίζετε κι από εδώ - δίκαση, κορδελίτσες αίματος στο Ca Ira, αψεγάδιαστος ήχος και εμφάνιση.
Αμέσως μετά, η ορχήστρα - super group Blood fire Death που αποδίδει τη μουσική των Bathory ήταν ένα πολύ ξεχωριστό set που αποφασίσαμε να δούμε με βαριά καρδιά αφού εγκαταλείψαμε το δεύτερο σετ των Between The Buried And Me που εξίσου θέλαμε να δούμε, αλλά τέτοια μοναδική παράσταση δεν τη χάνεις. Εντάξει, λίγο μας εγκατέλειψαν και οι δυνάμεις μας για να μετεγκατεσταθούμε στην Obscure. Υπήρξαν κάποια προβληματάκια ήχου, ήταν και εκατο χιλιάδες άνθρωποι στη σκηνή, αλλά η μουσική κληρονομιά των Bathory ανατρίχιασε.
Αντέξαμε να δούμε και Fear Factory που είχαν τρομερή ενέργεια αλλά εμείς κοιμόμασταν όρθιοι (είχαμε κλείσει ένα κι ένα δωδεκάωρο εντελώς όρθιοι), και φύγαμε για ξεκούραση που ήταν πολύ αναγκαία.
Μέρα τρίτη
Summary
Πηγαίνουμε πάλι αργούτσικα γιατί θα το ξενυχτούσαμε και ψιλοχάσαμε τους Monolord που είναι μπαντάρα αλλά θα εποανορθώσουμε. Στην κεντρική σκηνή άλλο ένα τσεκλιστ αητεμ φεύγει με τους Mnemic που διασκέδασα αλλά ακόμη έπινα καφέ, το ίδιο ισχύει και για τους Prong που ακολουθούν.
Κάποιοι μας αποχαιρετούν για να τιμήσουν τη μάγισσα Sylvaine, εμείς μένουμε κεντρικά για ένα από τα καλύτερα σετ του festival με τους Pig Destroyer, το οποίο αφήνουμε νωρίς γιατι συμπίπτουν για λίγο με τους Mantar. Και οι δύο άλλα επίπεδα πρόσφυσης ζωντανά, θα τους δούμε αμφότερους στο Μάντσεστερ με την ελπίδα να μην παίζουν πάλι ταυτόχρονα.
Μένουμε Obscure για άλλη μια δόση Pelican που μας ταξιδεύουν. ενώ κάποιοι επιλέγουν τη μούρλα των Hentai Corporation κεντρικά.
Με λίγο χρόνο να ξοδέψω καθώς δεν την παλεύω με το κυρίως event των Overkill (σκοτώστε με τι να κάνω), επιλέγω το πειραματικό KAL stage όπου εμφανίζεται με το προσωπικό του project Lugola ο κιθαρίστας των Livgone, ατμοσφαιρική μπαντούλα που ανακαλύψαμε και ανακάλυψαν την τραγουδίστρια τους και οι Alcest και είναι συνεργάτιδά τους και στον τελευταίο τους δίσκο. Ωραίος θόρυβος.
Ξαναβγαίνουμε έξω στην Obscure για τρίτη δόση Hallas μέσα σε ένα χρόνο, για άλλη μια φορά τα αγόρια από το διάστημα ήταν υπέροχα. Περνάμε για λίγο από την Octagon να τσεκάρουμε Five The Hierophant που δυστυχώς προλαβαίνουμε μόνο πέντε λεπτά γιατί έληξαν το σετ τους λίγο νωρις. Μην τους χάσετε στη σαλονίκη.
Grave και Gaerea επιλέγουν οι μισοί, εμείς να δώσουμε άλλη μια ευκαιρία στους Paradise Lost - πάλι μέτριοι ήταν και με το ίδιο σετλιστ των τελευταίων 10 χρόνων αλλά με πολύ καλύτερο ήχο από εδώ - και να τσεκάρουμε Pyrrhon στην Octagon που ήταν καταπληκτικοί.
Κεντρικά καταλαμβάνουν τη σκηνή Mayhem και Dimmu Borgir που προσωπικά μου περνάνε παντελώς αδιάφοροι (ξανασκοτώστε με) αλλά μου κάνουν το καλύτερο δώρο του φεστιβαλ, κι αυτό ήταν η εμφάνιση των Obscure Sphinx. Οι Πολωνοί ποστμεταλλάδες με αυτή την εκπληκτική περφορμερ και τραγουδίστρια, δίνουν το σετ που άφησε τον περισσότερο κόσμο να παραμιλάει, ενώ όσοι επέλεξαν να δουν από μισό σετ στις κεντρικές και μισό δικό τους λένε (με βάση ποστ στο γκρουπ του φεστιβαλ) τι βλακεία έκαναν που δεν ήρθαν από την αρχή. Κραυγές κάτω από την πανσέληνο, ατμόσφαιρα μεγατόνων, καπνοί και φώτα, σουρεαλ σκηνικό που ήδη οραματίζομαι στην κεντρική σκηνή του Roadburn. Highlight festival νουμερο δύο.
Στην ίδια σκηνή, ακολουθούν οι rave metal (?) The Browning. τα παιδιά είναι φρεσκα, δεν είναι καθόλου καλά στα μυαλά τους, αυτό που παίζουν είναι μοναδικό, κι έχουν διασκευάσει γουστόζικα το μπλου νταμπουντινταμπουντα που τα έστρεψε όλα προς party mode.
Βέβαια, εμείς επιλέγουμε να το συνεχίσουμε αυτό με κατάθλιψη. Αυγουστιάκη πανσέληνος με Cult Of Luna τα μεσάνυχτα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς για να γεμίσει η ψυχή του; Ο ήχος των Σουηδών θαρρώ έχει φτάσει σε σημείο που δεν παίρνει καν άλλη βελτίωση. Οι συναυλίες τους μοιάζουν με ταινία και η μουσική τους δεν αφήνει περιθώρια λάθους. Κάθε φορά μυσταγωγικοί και καταιγιστικοί.
Το βράδυ κλείνουν οι Hellripper με τις απαραίτητες κατσίκες να τρέχουν πάνω στα τείχη (επισκέπτονται συχνά εν αγνοία τους πρόβατα και κατσίκες που ζουν στους τοποικούς λόφους και μας κοιτάνε) κι εμείς μαζεύουμε δυνάμεις για το φινάλε.
Μέρα τέταρτη
Summary
Προσωπικά επιλέγω να χάσω μερικά πράγματα το πρωι γιατί θπέλω να δω πολλά το βράδυ και είχα να μαζεψω σκηνές και τα λοιπά και τα λοιπά. Η παρέα βλέπει Protector, Brujeria και King Woman και Malevolent Creation.
Εμείς ανεβαίνουμε και παίρνουμε μια ρουφηξιά από Harakiri For The Sky, Gadget, Kataklysm, αλλά βασικά κατευθυνόμαστε στην Obscure stage για το δεύτερο Ιαπωνικό βομβαρδιστικό, τρίτη φορά μέσα στη χρονιά Envy. Το post hardcore / screamo των Ιαπώνων δεν είναι ακριβώς το είδος του φεστιβάλ, αλλά κερδίζουν για άλλη μια φορά με την συναισθηματική τους ενέργεια, το περφορμανς και την απίστευτη ευγένεια του Fukagawa. Εκπληκτικοί κάθε φορά, να τους δείτε αν τα γούστα σας πανε απο τα προαναφερθέντα είδη μέχρι απλά το post rock.
Εν μέσω της ακύρωσης για λόγους υγείας της πολυαναμενόμενης εμφάνισης του θρύλου Arthur Brown, στη θέση του εμφανίζονται οι σχετική με τη μπάντα του και εξίσου θρυλικοί Atomic Rooster, που έπαιξαν με την ψυχή τους και σκόρπισαν ψυχεδέλεια στο φεστιβάλ. του εγκαταλείψαμε λίγο νωρίς, γιατί…
Karnivool ξανά στις ευρωπαϊκές σκηνές κυρίες και κύριοι. Οι Αυστραλοί δάμασαν το prog με το μοναδικό τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν. Ήχος κρύσταλλο, κόσμος να τραγουδά κάθε στίχο, κόσμος που ξεκάθαρα έχει θέματα (see what i did there). Άλλο ένα highlight, άλλο ένα απωθημένο που έυχομαι να συμβεί και στη χώρα μας.
Αν δεν σου έφτασε το prog, στα καπάκια ακολουθούν οι Opeth και ποιος να το περίμενε, δεν έπεσε το ρεύμα όσο παίζανε και από κάτω είχαν σίγουρα καμια δεκάρα χιλιάδες ανθρώπων. Μιας που τους χορτάσαμε το τελευταίο δίχρονο, εγκαταλείψαμε για το τελευταίο σετ της Octagon με τους πολύ αγαπημένους synthwave icons με Daft punk helmets, Priest. Αν δεν τους ξέρετε, ακούστε το Vaudeville. Θα κολλήσετε χθες. Το τρίο μεταμορφώνει τη σκηνή των τειχών σε rave party, προετοιμάζοντας για τα πραγματικά οινόφυτα.
Λίγο πριν το τέλος, καταλαμβάνει την Obscure o Gost με τον κιθαρίστα του. Ο dark synthwave καλλιτέχνης της σχολής Perturbator και Carpenter Brut, έχει γράψει μερικά διαμαντάκια και του λόγου του (βλέπε δίσκο Non Paradisi), έχει κάνει cameo σε indie game κυκλοφορία, και γενικά αποτέλεσε μια τέλεια επιλογή για το lineup που έκλεισε με χωρό, τραγούδι, και την εμφάνιση των Hellbutcher για τους πολύ τολμηρούς που άντεξαν μέχρι τις τρεις το ξημέρωμα.
Γενικά είναι ένα φεστιβαλ που προτεινω ανεπιφυλακτα απο αποψη οργάνωσης, ποικιλλίας, επιλογών και κάθε άποψης. Σέβεται τον ακροατή και το κοινό και σου προσφέρει τα πάντα σε λογικές τιμές. Αν δεν πάω του χρόνου θα είναι μόνο επειδή πήγα ήδη δύο φορές και σκέφτομαι μην με κερδίσει άλλο λαηναπ, η επετειακή τριακοστή εκδοχή του όμως του παραχρόνου είναι σχεδόν τυφλό μαστ.
Bonus, η παρέα (με την αδειά της) με ένα μπολ ramen noodles:
24 Likes
Συναυλία στο Λονδίνο με τους Therapy? την Παρασκευή για τα 60ά (!) γενέθλια του frontman Andy Cairns. Tο κλίμα εορταστικό όπως ήταν προβλεπόμενο, και η μπάντα σε μεγάλα κέφια να παίζει hits, deep cuts και πολλές διασκευές, κάποιες αναμενόμενες (Iron Man, Misfits - Where Eagles Dare, Breaking The Law, Stiff Little Fingers κτλ.), κάποιες όχι και τόσο (Shadow Play από Rory).
Απόλυτο highlight της βραδιάς όμως, ήταν όταν ο Andy άρχισε να λέει μια ιστορία για το πώς ο μπασίστας Michael McKeegan ήταν στα 80’s σε μία death/black metal μπάντα τους Evil Priest, και στα καπάκια να ξεκινάνε να παίζουν το Transylvanian Hunger, με τον McKeegan στα φωνητικά. Εγώ να έχω μείνει παγωτό από κάτω, και να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω αν όντως συμβαίνει αυτό που ακούω ή απλώς το φαντάζομαι.
Μάλλον λάθος μονοπάτι διάλεξε ο Michael, στεκόταν άνετα ως frontman σε οποιαδήποτε black metal μπάντα
12 Likes