Xρησιμοποιώ τη λέξη “ξοδεύονται” αναφερόμενος σε σπατάλη και όχι σε δαπάνη, νομίζω αυτο ήταν και το πνεύμα του αρχικού σου ποστ στο οποίο απάντησα.
Εγώ δεν αναφέρθηκα πουθενά σε καμία “αγορά φάντασμα” :-s, αν θες μου εξηγείς τι εννοείς.
Η Ελβετία είναι περίπτωση χώρας, σε πολλά πράγματα… #-o
Προφανώς και η συγκεκριμένη σοσιαλιστική πρακτική δεν θα μπορέσει να διατηρηθεί για πολύ όπως γράφεις και εσύ.
Και τώρα που έχουν πίεση από Αμερικάνους και Γερμανούς να αλλάξουν τους νόμους τους για το τραπεζικό απόρρητο, μπορεί ένα σημαντικό κομμάτι της Ελβετικής οικονομίας να αλλάξει δραματικά στην επόμενη δεκαετία…
Καταρχήν, ας ξεκαθαρίσουμε το εξής: κομμουνιστικό σύστημα δεν έχει εμφανιστεί μέχρι στιγμής. Μιλάμε για σοσιαλισμό, όπως τον έχουμε γνωρίσει μέχρι στιγμής στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Πάμε παρακάτω. Ως γνωστό, για να υπάρχει παραγωγή αγαθών σε μια κοινωνία, πρέπει μια κοινωνία να παράγει τα μέσα παραγωγής μέσω των οποίων θα παράγονται αυτά τα αγαθά. Υπάρχει λοιπόν σύμφωνα με το Μαρξ μία σχέση η οποία διέπει την παραγωγή, η οποία είναι η εξής: Παραγωγή μέσων παραγωγής > παραγωγή υλικών αγαθών, γιατί αν παράγεις λιγότερα από τα πρώτα, δε θα μπορείς να εξασφαλίζεις την απρόσκοπτη παραγωγή των δευτέρων. Αυτό είναι λοιπόν το ένα κριτήριο που θα πρέπει να λαμβάνεται υπ? όψη. Δεύτερο, το βασικό κριτήριο είναι η εξασφάλιση της μέγιστης ικανοποίησης των διαρκώς αυξανόμενων υλικών και πολιτιστικών αναγκών όλης της κοινωνίας με την συνεχόμενη αύξηση της σοσιαλιστικής παραγωγής πάνω στη βάση της ανώτερης τεχνικής και τεχνολογίας.
Αυτό που ισχύει σε τέτοια οικονομικά συστήματα, και δεν ισχύει στον καπιταλισμό είναι ότι στο σοσιαλισμού έχει εξαλειφθεί η βασική αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην ατομική ιδιοποίησή της. Ο σκοπός της παραγωγής είναι τελείως διαφορετικός στα δύο συστήματα. Η ανάπτυξη της παραγωγής είναι ζήτημα των ιδίων των εργαζομένων, αφού χωρίς αυτήν δε θα μπορεί να ικανοποιηθεί η λαϊκή κατανάλωση για την ικανοποίηση των αναγκών, η οποία είναι κινητήριος μοχλός για την παραπέρα ανάπτυξη της τεχνολογίας.
Απαραίτητη προϋπόθεση πάντως για την βελτίωση της ποιότητας (αλλά και της ποσότητας) όλων των αγαθών ανεξαιρέτως κλάδου είναι η βαριά βιομηχανία, αφού στη λαϊκή οικονομία εφοδιάζει όλους τους κλάδους με τεχνολογικό εξοπλισμό, μηχανές, καύσιμα και ενέργεια. Να μη μιλήσουμε για το τι συμβαίνει τώρα, καλύτερα, ε Βικ? Που η Ελλάδα έχει γεμίσει με επιχειρήσεις εμπορίου/υπηρεσιών/άντε μεταποίησης το πολύ, και το ντόπιο κεφάλαιο σταδιακά διέλυσε τη βαριά βιομηχανία.
Επίσης θα αναφέρω μια μαγική λεξούλα για το 2ο ερώτημα σου. Συντροφική συνεργασία των εργαζομένων και κοινή πάλη για την άνοδο της παραγωγής. Πως? Με τη σοσιαλιστική άμιλλα. Τι είναι αυτό? Είναι το αντίθετο από τον ανταγωνισμό που επικρατεί στον καπιταλισμό. (Ανταγωνισμός: ήττα τους ενός, επικράτηση του άλλου. Άμιλλα: βοήθεια από τους πρωτοπόρους εργαζόμενους στους καθυστερημένους για την γενική άνοδο όλων. Ανταγωνισμός: πάτα το διπλανό σου για να ανέβεις εσύ. Άμιλλα: ορισμένοι δουλεύουν καλύτερα κι άλλοι λιγότερο καλά, όταν οι δεύτεροι φτάνουν τους πρώτους επιτυγχάνεται γενική άνοδος)
Και για να μην αερολογώ κι επειδή αναφέρατε έτσι απλά ένα «παραδειγματάκι» για τεχνολογική πρόοδο στην ΕΣΣΔ, το δερεμιν, ας το αναγάγω στο γενικό. Το 1953, στην ΕΣΣΔ πήραν μέρος στην οργανωμένη εργατική άμιλλα στο 90% του συνόλου των εργατών. Το αποτέλεσμα? Ο αριθμός των εφευρέσεων, των τελειοποιήσεων στην τεχνική και τωβ προτάσεων ορθολογικής οργάνωσης που εφαρμόστηκαν εκείνη μόνο τη χρονιά στη βιομηχανία, στην οικοδομική και στις μεταφορές ήταν 850.000. Ψιλοπράματα, ε?
Ας δώσω κι ένα παράδειγμα για την σύγκριση στην ανάπτυξητης παραγωγής ανάμεσα σε καπιταλιστικό - σοσιαλιστικό σύστημα και τα συμπεράσμματα ανήουν στον καθένα.
Το 1939 ο όγκος της βιομηχανικής παραγωγής στην ΕΣΣΔ ήταν 552% σε σχέση με το 1929. Στις ΗΠΑ 99%, στην Αγγλία 123%, Γαλλία 80% . Παρά τις κολοσσιαίες απώλειες του Β Παγκοσμίου, το 1953 ο όγκος της παραγωγής ήταν 16 φορές αυτός του 29 στην ΕΣΣΔ. Στις ΗΠΑ από το 29 ως το 39 σερνόταν, μετά κατά το Β παγκ. πήρε τα πάνω του λόγω πολεμικής παραγωγής , και το 53 ξεπερνούσε το επίπεδο του 29 κατά 2 φορές. Στην Αγγλία ξεπερνούσε το 29 κατά 62% και στη Γαλλία κατά 5%.
To μονο που δεν βρισκω τοσο σωστο απο το ποστ σου ειναι αυτο.Και αυτο επειδη στο σημερινο κοσμο πρεπει να κοιταξεις τι συμβαινει στη παραγωγη παγκοσμια και οχι σε καθε χωρα ξεχωριστα.Λογω των γνωστων συνθηκων που επικρατουν και επικρατησαν η βαρια βιομηχανια δεν εξαυλωθηκε αλλα μεταφερθηκε ανατολικα περισσοτερο.
1ον) δεν είναι αυτό ανταγωνισμός και ανταγωνιστικότητα.
2ον) αυτό με την άμιλλα είναι πιο ουτοπικό και από το να βρέχει λεφτά. εκεί πάντα είχα ένσταση ως προς τις απόψεις και τη στάση των αριστερών. όλο θεωρίες, που στη πλειοψηφία τους δεν προσεγγίζουν κανένα επίπεδο πραγματικότητας και από παραγωγικότητα και ουσία ελάχιστα πράγματα.
από το λινκ:
This Soviet textbook on POLITICAL ECQNOMY was first published in Moscow in 1954.
Πόσο σοβαρά μπορούμε να τα πάρουμε αυτά τα δεδομένα, όταν δημοσιεύτηκαν εντός Σοβιετικής Ένωσης, το 1954, στις αρχές του ψυχρού πολέμου, με την προπαγάνδα των Σοβιετικών να επιβάλλει τα πάντα να δείχνουν ιδανικά και ουτοπικά και τα πάντα της αντίπερα όχθης να μοιάζουν ένα μαύρο χάλι; Και ειδικά αυτό με τις 850.000 ανακαλύψεις σε ένα χρόνο, γιατί ζητήθηκε από τους επιστήμονες να ανακαλύψουν κάτι, για να δείξουν άμιλλα, ειλικρινά δε μπορώ να το πιστέψω. 850,000 επιστημονικά άρθρα δε γίνονται σήμερα σε 5 χρόνια σε ολόκληρο τον κόσμο και οι Σοβιετικοί έκαναν 850,000 πατέντες σε μια χρονιά, γιατί έτσι τους ζητήθηκε; Και για την ψυχή της μάνας τους και της άμιλλας; Μου φαίνεται ανέφικτο και ιστορίες φαντασίας. Πόσο δε, όταν τα Σοβιετικά προϊόντα των 60ς από άποψη ποιότητας ήταν χειρότερα από τα αντίστοιχα του εξωτερικού (και μιλάω για προϊόντα που χρησιμοποιούσε ο πολίτης στην καθημερινή του ζωή). Δε θα έπρεπε να είχαν πετύχει κάπως καλύτερη ποιότητα με αυτές τις 850,000 πατέντες; (εκτός αν η πατέντα ήταν κλοπή ξένων πατεντών…)
Επιπλέον, ειδικά αν σκεφτεί κάποιος πως το 1929 ήταν το μεγάλο κραχ της Αμερικής, τότε η σημασία αυτών των στοιχείων γίνεται ακόμα πιο ισχνή. Η Αμερική μετά το κραχ του '29 χρειάστηκε δεκαετίες για να επανακάμψει και να επανέλθει. Και μέσα σε όλα, το να κανονικοποιείς την παραγωγή με το τεράστιο νούμερο της παραγωγής πριν το κραχ είναι εξαιρετικά άδικο για τους Αμερικάνους, γιατί είναι σαν να διαιρείς με το άπειρο…
Αυτο που εννοει ειναι μαλλον ο εγωκεντρισμος του ατομου που ειναι χαρακτηριστικο καθε οικονομικου συστηματος αλλα στο κομμουνισμο μετατρεπεται σε αμιλλα.
Όλα αυτά που διάβασα παραπάνω είναι πανέμορφα και ενδιαφέροντα, παρότι εν πολλοίς δεν συμφωνώ. Δεν απαντούν όμως σε αυτό που ρωτάω, πιθανόν γιατί δεν υπήρξα σαφής.
Η ερώτηση, πιο λιανά, είναι: Πώς αποφασίζουμε πόσες φρατζόλες θα παράγουμε, αν δεν λάβουμε υπόψη τη ζήτηση; Πώς αποφασίζουμε πόσοι φούρνοι χρειάζονται; Πόσοι τόνοι στάρι; Πόσα εργοστάσια παραγωγής σπάτουλας;
Παρακαλώ, μην μου απαντήσετε πάλι «όσα προστάζουν οι ανάγκες μας»! Ρωτάω: πώς θα τις μετρήσουμε τις ανάγκες μας; Ποιό φυσικό πρόσωπο θα πει «Η Καλλιθέα χρειάζεται 785 χωριάτικες φρατζόλες ημερησίως, 57 μπαγκέτες, 93 κρουασάν και 10 ολικής άλεσης», με ποιά κριτήρια και τί θα γίνει με το εκάστοτε περίσσευμα;
Αν λ.χ. ένας φούρνος, όπου εργάζονται 17 άτομα, παράγει 700 φρατζόλες σε περιοχή όπου καταναλώνονται μόνο 3, τί θα γίνει; Θα αποφασίζουν μόνοι τους οι εργαζόμενοι ότι είναι «άχρηστοι» και θα κλείσουν το «μαγαζί»;
επειδή έχω δουλέψει σε τέτοιες μελέτες υπάρχουν συστήματα μέτρησης παραγωγής και ζήτησης, τα οποία στο εξωτερικό θεωρούνται δεδομένα και χρησιμοποιούνται χρόνια.
Δεν ξεκινάει και φυσικά δεν χρηματοδοτείται μια επιχείρηση σε αναπτυγμένη οικονομία αν δεν έχει στοιχεία από τετοιες μελέτες στα χέρια της. Σε αυτές αναπτύσσονται και αναλύονται παραγοντες ζήτησης, παράγοντες προσφοράς, φαινόμενη καταναλωση, ταμειακές ροές κλπ. Προκύπτουν από αναλύσεις στοιχείων, δημογραφικά στοιχεία και πολλά άλλα.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα εξαιρώντας τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις που κυρίως δραστηριοποιούνται στην Αττική αυτά τα ακούν ως εξωγήινα και φυσικά ο ελληναράς τα απαξιώνει. Τράβα πες εσύ του φούρναρη πόσα θα παράγει και αν δεν γυρίσει να σου πει “θα μου πεις εμένα 40 χρόνια φούρναρη τη δουλειά μου;” εγώ θα εκπλαγώ.
Δυστυχώς όπως κανονικά δεν φτιάχνεις σπίτι όταν δεν έχεις βγάλει τα σχέδια πρώτα, έτσι δεν πρέπει να ξεκινάς επιχείρηση χωρίς πλάνο αποτυπωμένο. Στα πλαίσια της ανάπτυξης χωρίς σχεδιασμό πολλές επιχειρήσεις χτίζονται λάθος και πολλές φορές οι πολιτικές πιέσεις να κρατήσουν προσωπικό που δεν χρειάζονται τις πνίγει.
Κατά τη διάρκεια της αποχής μου από τη συζήτηση πολλά ειπώθηκαν που ήθελα να σχολιάσω αλλά για να μη γυρνάω πίσω απαντάω στο φίλο Βέγκα:
Δεν απορρίπτει κανείς την έννοια της ζήτησης. Είτε πεις “ζήτηση” είτε “ανάγκες” εννοείται σχεδόν το ίδιο πράγμα. Αυτό που απορρίπτεται είναι οι νόμοι της αγοράς που είναι απλοϊκά γνωστοί ως προσφορά-ζήτηση. Δεν είμαι οικονομολόγος για να το εξηγήσω όσο καλύτερα γίνεται αλλά θα σου δώσω το εξής παράδειγμα απαντώντας στο δικό σου. Αν η Καλλιθέα έχει ανάγκη για 1000 φρατζόλες ημερησίως ο φούρνος έχει πολλές επιλογές ανάλογα με την παραγωγική του διαδικασία και την οικονομοτεχνική του μελέτη (λέμε τώρα). Εϊτε να φτιάξει 1000 φρατζόλες προς 1 ευρώ τη μία, είτε 1500 φρατζόλες πάλι προς 1 ευρώ τη μία, είτε 500 φρατζόλες με 2 ευρώ τη μία είτε, είτε, είτε…
Στην περίπτωση της ελεύθερης αγοράς, λοιπόν, ο φούρναρης ανάλογα με το τι μεγιστοποιεί το κέρδος του ή τι περιορίζει το ρίσκο του μπορεί να επιλέξει όποιαδήποτε περίπτωση δημιουργώντας πιθανώς συνθήκες τεχνητής έλλειψης ψωμιού στην περιοχή της Καλλιθέας ανεβάζοντας έτσι τις τιμές και αδιαφορώντας φυσικά αν θα μείνουν κάποιοι χωρίς ψωμί. Στην περίπτωση του κουμμουνισμού αν οι “ανάγκες” ή η “ζήτηση” είναι για 1000 φρατζόλες, τόσες θα πρέπει να παραχθούν.
Χονδροειδές παράδειγμα αλλά ελπίζω να πιάνεις το νόημα.
Εμένα πάντως με φοβίζει το ότι πάμε ελαφρά τη καρδία να υπερασπιστούμε την ελαστικότητα του ωραρίου και τις εργασιακές σχέσεις υπέρ των επιχειρηματιών, τη στιγμή που κάποιοι πριν από εμάς πάλεψαν για να το έχουμε εμείς ως κεκτημένο… Δεν βγαίνει η επιχείρηση μωρέ τι να κάνουμε τώρα…
Επίσης Vic Vega δεν αρνείται κανείς την προσφορά και την ζήτηση. Απλά λέμε πως υπάρχουν θέματα πάνω και πέρα από αυτές. Δεν γίνεται να ορίζονται τα πάντα από την προσφορά και την ζήτηση. Είναι μονόπλευρο και άστοχο.
Το πρόβλημα είναι η διανομή του πλούτου. Όταν λοιπόν αυτή η διανομή είναι τόσο άνιση υπέρ τυπάκων όπως είναι ο Κόκκαλης, ο Βαρδινογιάννης, ο Λάτσης,ο Μπόμπολας, ο Βγενόπουλος, ο Αγγελόπουλος κλπ κλπ δεν μπορούμε να λέμε ότι το πρόβλημα της μη ανταγωνιστικότητας της χώρας είναι οι ανελαστικές εργασιακές σχέσεις. Έλεος.
Και όπως καταλαβαίνετε το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό , καθώς οι τύποι που προανέφερα κινούν τα νήματα στην χώρα, ελέγχουν τα ΜΜΕ και ορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις.
Και για να συνεχίσω τον προβληματισμό μου …Δηλώνει ο πρωθυπουργός της χώρας( αντιγράφω από το in.gr)
«Η δική μου θέση είναι υπέρ των σταθερών σχέσεων εργασίας, με αυτήν την πολιτική καταφέραμε να μειώσουμε την ανεργία κατά 4%. Καταλαβαίνω ότι εν μέσω κρίσης αναζητούνται λύσεις κατά περίπτωση. Δεν συμπεριλαμβάνεται στις δικές μου αρχές αυτό, αλλά αν γίνεται σε συνεννόηση με τους εργαζόμενους και έχει προσωρινό χαρακτήρα είναι καλύτερο από το να βγουν αυτοί οι άνθρωποι στην ανεργία».
Ειναι ο ίδιος άνθρωπος που πριν λίγους μήνες έλεγε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μεταβληθούν οι σχέσεις εργασίας και έλεγε επίσης ότι δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι. Επιπλέον τι λέει ο θεός?? Βάζει 2 προυποθέσεις για τις “λύσεις κατά περίπτωση”:
“σε συννενόηση με τους εργαζόμενους”… Δηλαδή θα πάει ο εργοδότης στον Μήτσο και θα του πει. Ρε μαλάκα δεν βγαίνω τελευταία, κάτσε ξεκουράσου 2 μέρες την βδομάδα να έχεις και ελεύθερο χρόνο που μου παραπονιέσαι. Θα αναπτύξεις και τα χόμπι σου
'προσωρινό χαρακτήρα"…Τι να σχολιάσω δηλαδή από αυτό!!! Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.
Κάποιος μας δουλεύει ψιλό γαζί. Ο καταλληλότερος :lol:
Αυτό που εννοούσα είναι ότι στην Ελλάδα υπήρχαν δυνατότητες στήριξης της βαριάς βιομηχανίας, αλλά για διάφορους λόγους το κεφάλαιο, σε συνδυασμό με τις κυβερνήσεις φρόντισε να τις εξανεμίσει. Δες ένα παράδειγμα: η ναυπηγική βιομηχανία. Οι Έλληνες εφοπλιστές, και δε μιλάω μόνο για αυτούς που δραστηριοποιούνται στις ποντοπόρες μεταφορές, αλλά και για τους ακτοπλόους, φρόντισαν να μεταφέρουν τη ναυπήγηση νεότευκτων πλοίων τους στο εξωτερικό, όχι μόνο στην Ανατολή, αλλά ακόμα και σε άλλα ναυπηγεία του εξωτερικού. Κατά τ’ άλλα, διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους ότι στηρίζουν την ελληνική οικονομία σε επιχειρηματικές δραστηριότητες στη στεριά.
Ο ανταγωνισμός είναι ένα ιδεολόγημα, που επεκτείνεται πέρα από το πεδίο των επιχειρήσεων και στους εργαζόμενους. Όταν λένε ότι πρέπει ο εργαζόμενος για να προσληφθεί στην τάδε θέση ή να ανέβει στην δείνα θέση πρέπει να είναι ανταγωνιστικός, εσύ τι νομίζεις ότι εννοούν?
Από το ρεαλισμό του μαστιγίου και του καρότου του καπιταλισμού, επέτρεψε να προτιμώ την ουτοπία της λαικής οικονομίας. Ουτοπία ούτως ή άλλως δεν είναι να πιστεύεις ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, αλλά ότι παραμένει ο ίδιος. Τεράστιο στερεότυπο τα μπολντ σου, αλλά δε θα επεκταθώ, για να μη πλατιάζουμε.
Ας αρχίσω απ’ το τελευταίο: Δεν κανονικοποιώ την παραγωγή. Αφού ανέφερες το κράχ, μήπως να ανέφερες όμως και τις απώλειες της ΕΣΣΔ στον αντιφασιστικό αγώνα του Β’ Παγκοσμίου, με ανθρώπινες απώλειες 20.000.000 (20 εκατομμύρια) ζωών? Για πόσα κραχ μιλάμε εκεί? 10, 20, 100? Εκεί με πόσο πρέπει να διαιρέσω? Και εντέλει, αυτοί γιατί ορθοπόδησαν γρηγορότερα?
Για το προηγούμενο: ήξερα ότι θα μου χτύπαγες την πηγή, γι’ αυτό ακριβώς την έβαλα. Ελπίζω να πρόσεξες λοιπόν στην εισαγωγή του πόσοι οικονομολόγοι το έχουν συγγράψει. Ήξερα ότι θα σε σόκαρε ο αριθμός (850000). Μην ξεχνάς όμως ότι μιλάμε για 195 εκατομμύρια ανθρώπων (L’ Economie Mondiale depuis la fin du XIX Siecle», A. Gauthier, Editions Breal, 1995, page 397.) Τώρα πως φαίνεται? Ακόμα σου φαίνεται περίεργο? Εμένα μου φαίνεται μια χαρά λογικό. Πρόσεξε όμως ε: δε μίλησα για τελικά προϊόντα. Μίλησα για τη βιομηχαμία, την οικοδομική και τις μεταφορές, αλλά δε το πρόσεξες αυτό το σημείο. Και όταν μιλάς για προπαγάνδα, ότι οι Σοβιετικοί ήθελαν όλα να φαίνονται αγγελικά πλασμένα, μην ξεχνάς ότι κι εσύ κι εγώ καταπίνουμε την προπαγάνδα ενός δυτικού κόσμου που είχε περικυκλώσει ένα σύνολο χωρών που οικοδομούσαν κάτι επικίνδυνο για τα θεμέλια του παλιού κόσμου και προσπαθούσαν να το διαστρέψουν στα μάτια των εργαζομένων των χωρών τους.
ΥΓ: Ζούγκλα, καλά τα λες στο προηγούμενο ποστ, αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο πολιτικό. Είναι και πολιτικό.
Δεν έχω διαβάσει τι άλλο έχει γραφτεί, γιατί δεν έχω χρόνο για να ασχοληθώ, αλλά ας εξηγήσω αυτό με την κανονικοποίηση.
Όλοι όγκοι παραγωγής σε αυτό που πόσταρες, διαιρούνται με τον όγκο παραγωγής της εκάστοτε χώρας το '29.
Ο όγκος παραγωγής της Σοβιετικής Ένωσης το '29 ήταν έστω 10 (τυχαίο νούμερο) και σύμφωνα με τις ανάγκες της χώρας και το αχρησιμοποίητο κεφάλαιο, υπήρχαν τεράστιες δυνατότητες επέκτασης του. Τα πρώτα χρόνια έφτασε έστω στο 20, με τον πόλεμο έπεσε στο 5 και το '59 έφτασε στο 70 [(70-10)/10=600% αύξηση]
Ο όγκος παραγωγής της Αμερικής το '29 είχε φτάσει σε παράλογα μεγάλα νούμερα, που η Αμερικάνικη οικονομία δε μπορούσε να αποροφήσει. Ακόμα περισσότερο, η έλλειψη ζήτησης δεν οφειλόταν σε έλλειμα χρήματος, αλλά στο ότι σχεδόν όλες οι καταναλωτικές ανάγκες του Αμερικάνικου κοινού είχαν ικανοποιηθεί (π.χ. όλοι είχαν πλυντήριο που δούλευε, δε χρειάζονταν το νέο μοντέλο). Επομένως, ενώ η Αμερικάνικη αγορά χρειαζόταν μια παραγωγή κοντά στο 70 (τυχαίο νούμερο), ο όγκος της παραγωγής ήταν 100, νούμερο παράλογα μεγάλο και που για να εμφανιστεί στο μέλλον θα έπρεπε πρώτα να ανέβει η ζήτηση από το 70 στο 100, που είναι μια χρονοβόρα διαδικασία. Το 1932 λόγω του κραχ πλέον είχε πέσει στο 30 και έπρεπε να φτάσουν τα πρώτα χρόνια μετά τον ΒΠΠ για να πλησιάσει η παραγωγή τη ζήτηση και έτσι το 1959 είχε φτάσει ο όγκος παραγωγής στο 120 [(120-100)/100=20% αύξηση]
Με λίγα λόγια, τα ποσοστά που έβγαλαν είναι όμορφα ποσοστά, αλλά στην ουσία δε λένε τίποτα. Αν κάνεις το ίδιο αλλά ως χρονιά βάσης βάλεις το 1945, τότε θα σου βγει πως η Δυτική Γερμανία και η Ιαπωνία βγάζουν μακράν τα μεγαλύτερα νούμερα, κι αυτό γιατί στη χρονιά που διαιρείς τα πάντα ήταν ελάχιστα
Για το άλλο με τις 850,000 ακόμα μου φαίνεται παράλογο. Ο κόσμος είναι 6 δις και από κάθε πατέντα μπορείς να βγάλεις κοντά στις 5 δημοσιεύσεις. Το ότι αυτό το νούμερο αφορά συγκεκριμένους επιστημονικούς τομείς κι όχι όλους, τότε ακόμα περισσότερο με πείθει πως πρόκειται για τρελή φιδιά το νούμερο. :oops:
sorry man, ιδεολογίες και μπλα μπλα μου φαίνονται όλα αυτά.
ποιά λαϊκή οικονομία; μακάρι να μην υπήρχαν λαϊκισμοί και πολιτικές στην εργασία μπας και ξεσκαρτάριζε ο τόπος από βολεμένους που και αντιπαραγωγικοί είναι και δεν αφήνουν άλλους που έχουν μεγαλύτερη όρεξη να εργαστούν.
σοβαρότατο πρόβλημα, για εμένα, είναι ο λαϊκισμός του βολέματος και η έλλειψη αξιοκρατίας σε όλους τους τομείς.
προτιμώ την αξιοκρατία που μπορεί να προσφέρει ο ανταγωνισμός από την συνήθη επιβράβευση του αργόσχολου που επιβραβευεί αυτό που αναφέρεις ως λαική οικονομία.
To παράδειγμα δεν είναι τόσο χονδροειδές, είναι μία χαρά και μου δίνει ωραία πάσα για να καταγράψω το πως λειτουργεί η ελεύθερη αγορά στην πραγματικότητα: Στην ελεύθερη αγορά, στην Καλλιθέα υπάρχουν περισσότεροι φούρνοι και ένας φούρναρης από μόνος του δεν μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες τεχνητής έλλειψης ψωμιού στην περιοχή γιατι πολύ απλά θα βγάλει τα μάτια του μόνος του στέλνοντας τους πελάτες του να αναζητήσουν ψωμί στους φούρνους των ανταγωνιστών του.
Ακόμα και στην περίπτωση που περισσότεροι φουρναραίοι της Καλλιθέας συντονιστούν για να δημιουργήσουν την έλλειψη, θα υποστούν μεγάλη ήττα γιατί την ζήτηση θα ικανοποιήσουν τα σούπερ μάρκετ που τα τελευταία χρόνια προσπάθησαν να μπουν κανονικά στην αγορά του ζεστού ψωμιού (επαναλαμβάνω πως αναφέρομται σε πραγματικά γεγονότα), αλλά επειδή ακριβώς -και αντίθετα με τους μύθους που καλλιεργεί η αριστερά- στην Ελλάδα δεν βρισκόμαστε σε καθεστώς απόλυτα ελεύθερης αγοράς οι συνδικαλιστές φουρναραίοι κατάφεραν την απαγόρευση πώλησης ζεστού ψωμιού από τα σούπερ μάρκετ.
Σε πραγματικές συνθήκες λοιπόν, δύσκολα θα βρείς στην ελεύθερη αγορά περιπτώσεις όπου ο καταναλωτής βρέθηκε αντιμέτωπος με πραγματική έλλειψη αγαθού στην αγορά.
Αντίθετα, στην περίπτωση του κομμουνισμού, τα παραδείγματα όπου ο κόσμος δεν έβρισκε να φάει ψωμί (και όχι μόνο) γιατί η πρόβλεψη της ανάγκης/ζήτησης από τους γραφειοκράτες ήταν λάθος και δεν υπήρχαν εναλλακτικές για να καλύψουν το κενό είναι άπειρα. Τα άδεια ράφια είναι μία χαρακτηριστική εικόνα της κατευθυνόμενης οικονομίας, την έχω “θαυμάσει” ο ίδιος ταξιδεύοντας σε εκείνες τις χώρες. [-X
Xρωστάω μία μεγάλη απάντηση στον Red Rum μόλις βρώ περισσότερο χρόνο γιατί η απάντηση του Κάρβου δεν με έχει καλύψει απόλυτα αυτή τη φορά.
Την περίμενα την απάντησή σου αλλά αυτό δεν είναι η πραγματικότητα αλλά η θεωρία. Στην πραγματικότητα της ελεύθερης αγοράς, λοιπόν, όντως θα επιτρεπόταν η πώληση ζεστού ψωμιού από τα σουπερ-μάρκετ τα οποία θα είχαν πολύ μεγαλύτερο κεφάλαιο και μεγαλύτερη άνεση κινήσεων, με αποτέλεσμα:
1ον να ρίξουν πολύ το κέρδος τους μειώνοντας τις τιμές μέχρι να εκτοπίσουν τον μικρό παραγωγό (και μετά να κάνουν παιχνίδι μόνα τους)
2ον να κάνουν μαζικές παραγγελίες πιέζοντας τον προμηθευτή τους για μειωση τιμών ρίχνοντας το κόστος τους.
Το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο που συνέβει με τα μπακάλικα. Να συρρικνωθούν σε βαθμό εξαφανίσεως αφήνωντας τους μεγαλοκαρχαρίες να ορίζουν την αγορά και να δημιουργούν τα γνωστά καρτέλ. Οι δε φουρνάρηδες θα κατέληγαν υπάλληλοι των σουπερμάρκετ με μηνιαίες συμβάσεις και 500 ευρώ μισθό, άθλιες συνθήκες εργασίας κτλ κτλ.
Όσο για τις τεχνητές συνθήκες έλλειψης προϊόντων, μπορεί να είναι υπερβολή στο ψωμί αλλά αν το προσαρμόσεις σε άλλα αγαθά όπως το πετρέλαιο ή η υγεία ή οτιδήποτε παρόμοιο, μήπως ξαφνικά βγάζει νόημα;
Την αξιοκρατία του ανταγωνισμού τη βλέπουμε στον ιδιωτικό τομέα μια χαρά. 12ωρα και 700 ευρώ μισθό. Έτσι απλά. Αν αυτό προτιμάς κανένα πρόβλημα.
Οι βολεμένοι και αντιπαραγωγικοί δε φύτρωσαν ξαφνικά. Κανείς δε γεννήθηκε δημόσιος υπάλληλος. Τα αστικά κόμματα που κυβερνάνε τον τόπο επί δεκαετίες τους καλλιέργησαν για να μπορούν να μετουσιώσουν την ύπαρξή τους σε ψήφους και να συντηρήσουν την κυριαρχία τους.
Το πρόβλημα που καταγράφεις είναι σύμφυτο με το σύστημα.
Θα ήταν ενδιαφέρον να μιλήσει κάποιος για αργόσχολους στα παιδιά που ζητιανεύουν στα φανάρια και στους δρόμους.
Πριν η αφετηρία σου ήταν ο καταναλωτής που ψάχνει για ψωμί, τώρα είναι ο φούρναρης που δεν μπορεί να το πουλάει όσο ακριβά θα ήθελε…
Διάλεξε…
Απλά να πώ πως και σε χώρες που τα Σ/Μ πουλάνε ψωμί, ένας μερακλής φούρναρης που φτιάχνει καλό ψωμί, που είναι φρεσκο, που η μυρωδιά από το μαγαζί του σε τραβάει μέσα από το δρόμο δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
Αλλά για να ξεκολλήσουμε από το παράδειγμα και να πάμε παρακάτω, χαίρομαι πάρα πολύ που αναφέρθηκες στο πως μπορεί να λειτουργήσει η “τεχνητή έλλειψη” στην υγεία. Διάβασε τι έγραψε ο Friedman (ναι, πάλι…:roll:) σχετικά στο Capitalism & Freedom, είναι πολύ ενδιαφέρον.
