Και μια πιο χαλαρή (αλλά συνάμα ουσιώδης) ματιά στο θέμα της “αδυναμίας του δημοσίου να βρει από αλλού έσοδα”:
«Κ- Ανγκελα, Κ- Ανγκελα, Κ- Ανγκελα παντού»
«Καλώς ήλθες, Τζορτζ». Φιλικότατο φάνηκε το βλέμμα της Μέρκελ. Ο Ελληνας πρωθυπουργός χαμογέλασε με ικανοποίηση, η οποία όμως μετατράπηκε σε αμηχανία όταν η Ανγκελα επιδόθηκε σε ειρωνικό χιούμορ.
«Τζορτζ, γιατί δεν ήρθες με το ποδήλατο στο Βερολίνο; Θα συνδύαζες τη γυμναστική σου με μια συμβολική κίνηση περιστολής δαπανών και, επιπλέον, θα βοηθούσες και μένα». Ο Τζορτζ ψέλλισε ένα ψυχρό «πώς θα σε βοηθούσα;», με το ύφος ανθρώπου που κάνει ανόρεκτο νεύμα στον οδοντίατρό του να συνεχίσει το τρόχισμα.
Μέρκελ: «Ελα, ρε Τζορτζ, μόνο στις στατιστικές έχετε φαντασία εσείς οι Ελληνες πολιτικοί; Θα σου ζητούσα να δηλώσεις ότι επί γερμανικού εδάφους συνάντησες δεκάδες ανθρώπους που σου είπαν τα ίδια με τους συμπατριώτες σου: για την πατρίδα θυσιάζω και τον μισθό μου. Διότι είσαι κι αναγνωρίσιμος εδώ, βρε μπαγασάκο! Πέρα από την πλάκα, ελπίζω οι Ελληνες να είναι τόσο τρομοκρατημένοι όσο δείχνουν οι δημοσκοπήσεις σας. Δεν είμαι, όμως, απολύτως σίγουρη. Το λέω γιατί τα προηγούμενα γκάλοπ που θυμάμαι από Ελλάδα ήταν εκείνα που επέμεναν ότι η μάχη Ντόρας - Σαμαρά στη Νέα Δημοκρατία θα κρινόταν στον πόντο».
Τζορτζ: «Αψογη ενημέρωση έχεις για την ελληνική πολιτική ζωή, αλλά το θέμα μας είναι άλλο. Ανγκελα, αξίζω περισσότερη εκτίμηση και λιγότερο καλαμπούρι για όσα κάνω. Γύρισα ανάποδα όσα έλεγα πριν από λίγους μήνες, αλλά μη νομίζεις ότι θα μπορώ να τους κρατώ για πολύ εκεί κάτω. Μόλις συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς έχει να πάθει η τσέπη τους. Και σε ποια χώρα…».
Μέρκελ: «Ποια χώρα, δηλαδή;»
Τζορτζ (με θλιμμένο ύφος εργαζόμενου που χάνει τον 14ο μισθό): «Ε, να, ρε Ανγκελα. Σε εμάς η εισφοροδιαφυγή είναι 8 δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο κι άλλα 5 δισ. χάνονται ετησίως επειδή οι δικοί σου, εννοώ η Νου Δου, μείωσαν από 35% σε 25% τον συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων. Για πόσο θα τους κρατάω παραζαλισμένους και πεισμένους πως πρέπει να τους κόψω μισθούς και συντάξεις για να μειωθούν τα ελλείμματα; Για πόσο, νομίζεις, θα με κοιτούν αποσβολωμένοι να τους λέω πως στην Ελλάδα το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξει με όλους μέσα; Ποιους όλους;».
Η γλώσσα του Τζορτζ έτρεχε, πλέον, με ταχύτητα ποδηλάτου στον κατήφορο. Αγόρευε για τις 10.000 offshore εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν 500 δισ. ευρώ, για τα 40 δισεκατομμύρια ελληνικών καταθέσεων στο εξωτερικό, για τα 50 δισ. στα τμήματα private banking των τραπεζών, προτού πει: «Ξέρεις πόσα άλματα έκανε το ΑΕΠ στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια χωρίς να αυξηθούν οι μισθοί; Νομίζεις ότι δεν θα αγανακτήσουν όταν…».
Τον διέκοψε ο ήχος του χεριού της Μέρκελ πάνω στο τραπέζι: «Αρκετά, Τζορτζ, παραπήρες φόρα. Εγώ θα σου μάθω τη δουλειά σου; Στις μεγάλες κρίσεις, αγόρι μου, πρέπει να γίνονται οι ωραιότερες αναδιανομές πλούτου προς όφελος των οικονομικών ελίτ. Πάψε να αγχώνεσαι με το αν και πότε θα εξαγριωθούν οι συμπατριώτες σου. Να τους λες κάθε μέρα το ίδιο τροπάρι: πως ανεξαρτήτως των λαθών του παρελθόντος το κρίσιμο ερώτημα είναι ότι τώρα πρέπει να δανειστείτε πολλά και με υποφερτό επιτόκιο, διαφορετικά καταστρέφεστε».
Ο Ελληνας πρωθυπουργός ξεφύσηξε με δυσφορία. Το μουστάκι του ανασηκώθηκε ράθυμα, προαναγγέλλοντας εντονότερο διάλογο: «Oh my God. Αυτό ακριβώς τους λέμε. Αυτό το τροπάρι κοπανάει κάθε βράδυ και η τηλεόραση. Αλλά και πάλι, ρε Ανγκελα, κινδυνεύω να μοιάσω με την πρωταγωνίστρια ενός ανεκδότου που λέμε εμείς στην Ελλάδα. Για την Πόντια πόρνη που αυτοκτόνησε όταν έμαθε πως οι άλλες πληρώνονταν. Μουστακαλής άνθρωπος και να μοιάζω με πουτάνα, πάει πολύ. Ξεβρακώθηκα εκ των προτέρων και πάλι δεν ξέρω πόση ταρίφα θα μου ορίσετε…».
Μέρκελ: «Μμμμ. Τα λόγια σου είναι πολύ σόκιν για μια σοβαρή Χριστιανοδημοκράτισσα σαν κι εμένα, αλλά το αντιπαρέρχομαι. Μην μπερδεύεσαι. Να τους λες διαρκώς πως δεν υπάρχει άλλη λύση. Πως αν δεν αποδεχθούν τη δική μας συνταγή θα σας περιλάβει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αλλο λιτότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και άλλο του ΔΝΤ. Είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν σκληρό μπάτσο και σε κάποιο ξεσαλωμένο αστυνομικό σκυλί. Ο μπάτσος κάποια στιγμή σταματά να σε χτυπά, αλλά ο σκύλος μπορεί να σε κομματιάσει».
Γιώργος: «Ολα εύκολα τα βλέπεις, Ανγκελα. Και τι θα τους πω αν με ρωτήσουν για ποιο λόγο δεν δανείζομαι από τους Ρώσους και τους Κινέζους που ζητούν χαμηλότερα επιτόκια, δίχως να απαιτούν να ξεχαρβαλώσω το ασφαλιστικό και να ψαλιδίσω μισθούς; Εμαθες ότι η Κινεζική Τράπεζα Εισαγωγών - Εξαγωγών έδωσε στη Σερβία δάνειο 145 εκατομμυρίων ευρώ με επιτόκιο 3% και δυνατότητα εξόφλησης σε 15 χρόνια; Δεν φαίνομαι σαν κότα λυράτη που κάνει ότι δεν βλέπει γύρω της;».
Μέρκελ: «Ακου, Γιωργάκη, η ελευθερία του εμπορίου τελειώνει εκεί που αρχίζει το ευρωπαϊκό ιδεώδες. Η Ευρωπαϊκή Ενωση περνά δύσκολες στιγμές. Γεμίσαμε ευρωσκεπτικιστές - δεξιούς κι αριστερούς. Εδώ ένας Βρετανός ευρωβουλευτής, ο Νάιτζελ Φάρατζ, τόλμησε να αποκαλέσει “πατσαβούρα” και “ασήμαντο υπάλληλο των τραπεζών” τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τον Χέρμαν βαν Ρόμπεϊ. Το διανοείσαι; Ρόμπα ο Ρόμπεϊ. Αμφιβάλλεις ότι πρέπει να σφίξουμε τα λουριά, ή μήπως επειδή είσαι αμερικανοαναθρεμμένος δεν γουστάρεις κατά βάθος την Ευρωπαϊκή Ενωση;»
Γιώργος: «Μα, εγώ…»
Μέρκελ: «Μη με διακόπτεις. Κάτι είπες προηγουμένως για τους Κινέζους κι αναρωτήθηκες μήπως φαίνεσαι κότα. Μου θύμισες ένα ρητό που αγαπούσε ο παλιός Κινέζος πρόεδρος, ο Ντεγκ Χσιάο Πινγκ. Ελεγε πως πρέπει να στραγγαλίσεις την κότα για να φοβηθεί ο πίθηκος».
Γιώργος: «Πού κολλάει αυτό;»
Μέρκελ: «Νομίζω ότι καταλαβαίνεις. Να, ξέρεις πόσο πειστικότερη θα ακουστώ όταν πω στους δικούς μου: ρε ρεμπεσκέδες, εδώ κάνουν αιματηρή λιτότητα οι Ελληνες, που έχουν τους μισούς μισθούς από τους δικούς σας κι εσείς μου παριστάνετε τους δύσκολους; Σκέψου το κι αλλιώς, ρε Τζορτζ. Εσείς οι Ελληνες πάντοτε υπερηφανευόσασταν ότι δώσατε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο. Ε, τώρα θα γίνετε κι ένα πρότυπο μετα-πολιτισμού. Μεγάλη υπόθεση…».
Γιώργος: «Θα μπορούσες να στριμώξεις άλλους που έχουν πάνω-κάτω τα ίδια δημοσιονομικά προβλήματα με εμάς. Αλλους που το μέγεθος της οικονομίας τους επηρεάζει περισσότερο την ευρωζώνη. Αλλους που έχουν δανειστεί τα μαλλιοκέφαλά τους από τις γερμανικές τράπεζες. Εσείς όμως σιγοντάρατε τους κερδοσκόπους - άσε που η δική σας Ντόιτσε Μπανκ μας έγδαρε. Παραδέξου το, Ανγκελα: με χτυπάς σαν χταπόδι επειδή είμαι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κι επειδή κέρδισα εκλογές με φιλολαϊκό πρόγραμμα».
Μέρκελ: «Για να αισθανθείς καλύτερα, σου λέω πως δεν είναι μόνο αυτό. Ησασταν ήδη βολικοί, συν τοις άλλοις επειδή ψαρώνετε. Σε ποιον ήθελες να κάνει επίδειξη πολιτικής πυγμής η Κομισιόν, ρε Τζορτζ; Στην Ισπανία; Μα όταν ο Αλμούνια έκανε συστάσεις, η ?El Pais? το είχε μονόστηλο στην πέμπτη σελίδα. Εσείς κάνατε έκτακτα δελτία - και μπράβο σας. Για να χρησιμοποιήσω τη δική σου ορολογία, ήσασταν ήδη κότες. Αρα εύκολοι στο ξεπουπούλιασμα. Σταμάτα, όμως, να κλαψουρίζεις και δες τη θετική πλευρά για σένα».
Γιώργος: «Μπα; Ανακάλυψες και τέτοια;»
Μέρκελ: «Μην παριστάνεις τον αφελή. Ολα όσα σε πίεζε το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο να κάνεις, τα θεσμοθετείς ρίχνοντας τα βάρη στη Νου Δου και στις δικές μας αξιώσεις. Σου προσφέραμε τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Λίγο είναι αυτό;»
Γιώργος: «Φοβάμαι μήπως, με όλα αυτά, είναι λίγα τα χρόνια μου στην πρωθυπουργία».
Μέρκελ: «Ε και; Ο αιωνόβιος Μητσοτάκης στην πρωθυπουργία έμεινε μόνο 3,5 χρόνια. Θεωρείται, όμως, ακόμη η σοφή κουκουβάγια του συστήματος. Εμαθα ότι προχθές ήταν πάλι στην Τι Βι. Ασχημα θα σου έπεφτε να γινόσουν ο Μητσοτάκης της σοσιαλδημοκρατίας; Επωφελήσου. Οι συμβουλές μου είναι άτοκες».
Πίνοντας τις τελευταίες γουλιές του καφέ, ο Τζορτζ συνειδητοποίησε ότι η Μέρκελ θα επηρέαζε το παρόν και το μέλλον του. Στον νου του άρχισε να διασκευάζει Τζίμη Πανούση: «Κ- Ανγκελα, Κ- Ανγκελα, Κ- Ανγκελα παντού». Σκεφτόταν σοβαρά να αξιοποιήσει την ιδέα της Μέρκελ: να γυρίσει στην Αθήνα με το ποδήλατο. Να εντείνει την εκγύμναση, για να κρατιέται καλά όπως ο Μητσοτάκης, όταν φθάσει σε αυτήν την ηλικία. Η Μέρκελ του είχε δείξει τον δρόμο: σοφές κουκουβάγιες του αύριο είναι τα αρπακτικά του σήμερα. Αρκεί να αρπάζουν τους μισθούς του κόσμου, στη χώρα στην οποία οι Ολυμπιακοί Αγώνες προϋπολογίζονται στα 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά τελικώς κοστίζουν πάνω από 10. Επιτέλους, ο Τζορτζ είχε ένα όραμα. Εστω και για τον εαυτό του.
