(Εφόσον δεν υπάρχει κάποια ενότητα του στυλ “Σκέψεις - Προβληματισμοί” έκρινα ως καταλληλότερη αυτή με “πάτημα” τις κυκλοφορίες νέων άλμπουμ).
Έχω σταματήσει εδώ και αρκετά χρόνια να παρακολουθώ την εξέλιξη των μουσικών δρώμενων στον ευρύτερο χώρο που θέλει να αποκαλείται ροκ κυρίως επειδή θεωρώ ότι έχει χαθεί το νόημα, τουλάχιστον όπως το καταλάβαινα εγώ. Βλέπω λοιπόν (όποτε βλέπω) κάποια παιδιάκια με επιτηδευμένα ατιμέλητο χτένισμα να δηλώνουν “ροκ & ρολλ” (αμα τους βάλω τις κιθάρες στο ΛΟΚΟ θα τους πω εγώ) και η μουσική τους να θυμίζει σάουντρακ από τα χαζοχαρούμενα “Φιλαράκια” και “Μπέβερλι Χιλ”, σειρές που απευθύνονται σε πανίβλακες σεξουαλικά στερημένους Αμερικάνους που… -συγνώμη- gays.
Βλέπω επίσης τους αγαπημένους μου γερόλυκους του ροκ & ρολ που το μόνο που τους ένοιαζε μέχρι τα 40 τους ήταν το φάσωμα της επόμενης γκρούπι να την έχουν δει “”“ακτιβιστές”"". Όχι πως δεν είναι σωστό. Αλλά για να είμαι ειλικρηνής το θεωρώ πολύ στημένο και σίγουρα όχι ένα βήμα μπροστά για την καριέρα τους. Η ψυχή μου έχει μαυρίσει αρκετά από τα δελτία ειδήσεων τις εφημερίδες τα περιοδικά και οι τελευταίοι που θα μπορούσαν να μου διαμορφώσουν άποψη είναι ο Ντι Σνάιντερ, ο Βινς Νιλ και ο Πολ Στάνλεϊ*, από τους οποίους περιμένω απλά να ψυχαγωγηθώ, να εκτονοθώ, να “ανέβω” βρε αδερφέ!
Και διερωτόμαι… Είναι μήπως trendy η σωτηρία του πλανήτη και οι κοινωνικο-πολιτικές ανυσηχίες, ή passe οι γκόμενες τα μηχανάκια και το παγωμένο gin.
Στην τελική έχει γίνει politically correct το αγαπημένη μου ροκ εντ ρολ, ή το διατηρούν στην ζωή διασωληνομένο σε κάποια εντατική μέχρι να του βγάλουν όλο το μεδούλι;
Βασικα δεν εχω ζησει στην “εποχη” σου για να εκφερω αποψη αλλα πιστευω οτι αν και εχεις σε παρα πολλα σημεια δικιο, δεν χρειαζεται να τα ισοπεδωνουμε κι ολα γιατι ετσι δεν κανουμε τιποτα. Προσωπικα δεν θελω να ακολουθω ενα συγκεκριμενο τροπο ζωης, και ο τροπος ζωης rock and roll που περιεγραψες ή γενικα οι τροποι ζωης metal, emo κλπ που διακρινω τωρα τελευταια με ψυχοπλακωνουν. Με κανουν να νιωθω οτι δεν ειμαι ελευθερος να ζησω οπως θελω.
σε αυτο που ειπες για το trendy εχεις απολυτο δικιο…το καθε βλαμμενο ακουει ροκ και υποτιθεται πως συμπεριφερεται ροκ εν ρολλ και κοντρα στο κατεστημενο και επανασταση και ολες τις σχετικες μαλακιες που κανουν τα καθυστερημενα απλα για να το παιξουν κατι…εχουμε γεμισει τελειωμενους ποζεραδες
τα φιλαρακια ειναι ελεινα και το χιουμορ τους απευθυνεται σε καθυστερημενα…
Με τη συγκεκριμένη φράση σε εκτίμησα πολύ!:thumbup:
Θα κάνω ένα σχόλιο μόνο, που όσο άκουγα μουσική και όσο θα ακούω ακόμα δε θα πάψω να το λέω ποτέ:
-Δεν υπάρχει εποχή που να μην έχει καλή μουσική… Απλά διαφορετική…
Επιλογές του καθενός είναι βέβαια, αλλά αυτά του στυλ πια δε βγαίνει καλή-αγνή μουσική τα θεωρώ εξαιρετικά αφελή. Απλά δε βγαίνει η μουσική που έχετε μεγαλώσει/συνηθίσει και θέλετε να ακούτε. Λογικό να μη σας αρέσουν τα καινούρια και ούτε θα σας πει κανείς τίποτα. Απλά είναι κρίμα γιατί αν πχ φίλε beer drinker ήσουν τώρα 15 θα άκουγες πιθανότατα όλα αυτά τα συγκροτήματα…
Υ.Γ. Μια γενική παρατήρηση κάνω, δεν αναφέρομαι σε κανέναν προσωπικά:)
συμφωνω απολυτα με το οτι η μουσικη εξελισεται κ οτι υπαρχουν τωρα νεες πολυ καλες μπαντες αλλα δεν πιστευω με τπτ με τπτ με τπτ με τπτ .δν το διαννοουμε οτι θα φτασουν το επιπεδο των 60s , 70s , 80s…σε καμια περιπτωση!
Η μουσική σαν σύλληψη και απόδοση (εκτέλεση τεχνική) μπορεί να είναι κορυφαία, όμως δεν είναι αυτή η ταμπακέρα, αλλά το ότι ΤΟ ΡΟΚ ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ, ή αν θες δεν είναι πλέον κίνημα ,αλλά ένα από τα είδη της μουσικής και ίσως τίποτε περισσότερο
@ Mods & Admins:
Προς τι η αλλαγή αλλαγή του αρχικού τίτλου “Ζει ο Αλέξανδρος”;;;
Μα αυτό που λέω είναι ότι δεν μπορούν να φτάσουν το επίπεδο (τι είναι επίπεδο, αλήθεια) γιατί πολύ απλά είναι διαφορετική… Είναι εντελώς αδύνατη η σύγκριση…
Τώρα βλέπουμε όλες αυτές τις παλιές δεκαετίες με ένα δέος όσοι δεν τις ζήσαμε και με μία ρομαντική αναπώληση για το παρελθόν όσοι τις ζήσαμε…
Για κάποιον που ήταν σαραντάρης στα 80s η μουσική των 80s δε θα μπορούσε να φτάσει με τπτ με τπτ με τπτ τη μουσική των 60s ή των 50s…
Αν δεν υπάρχει κάτι επικίνδυνο να αντιπαρατάξετε σ’ αυτούς που σας κυβερνούν τότε αφήστε τους να κάνουν ότι γουστάρουν όπως στα αμνοερίφια και μην παραπονιέστε.
Κρίμα πάντως δεν περίμενα μια τέτοια απάντηση από έναν άνθρωπο της ηλικίας σου (αν το 89 υπονοεί την χρονολογία γέννησης σου), όχι για σένα προσωπικά, αλλά ως δείγμα που εκπροσωπει την συγκεκριμένη γενειά
Sorry για το ύφος φιλαράκο. Νο hard feelings
Ελπίζω ότι δεν έγινα γραφικός. Σε καμία περίπτωση επίσης δεν θέλω να νομίσει κανείς ότι πάω να το παίξω “εμπειρίδης”.
Καταρχάς 87!!!
Κατά δεύτερον, το επικίνδυνο γι’ αυτούς που σας κυβερνούν τώρα το λες!!! Το feeling του επικίνδυνου και του αλήτικου εννοώ εγώ…
Για τις κυβερνήσεις, αντί να τις κράζω και να τις θεωρώ εχθρούς μου που μόνο σκοπό έχουν να με χειραγωγήσουν, προτιμώ να λέω τα θετικά και τα αρνητικά τους… Ο μανιχαϊσμός μόνο κακό μπορεί να κάνει καθότι τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρα ή μόνο μαύρα, όπως δυστυχώς τα βλέπουν οι περισσότεροι κάποιας συγκεκριμένης πολιτικής ιδεολογίας…
Διάβασε λίγο τους στίχους του τελευταίου Pain of Salvation (αν και τα προηγούμενα είχαν πολύ πιο καλούς-ενδοσκοπικούς στίχους, το τελευταίο κατακρίνει ολόκληρο το σύγχρονο lifestyle αλλά από τη σωστή πλευρά)
Πως να στο πω, ο Θεοδωράκης (αυτός είναι επικίνδυνος και όχι φυσικά τα hair metal συγκροτήματα που καβαλούσαν μηχανές και το έπαιζαν κακοί-παρόλο που πολλά από αυτά τα λατρεύω) δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης σήμερα…
To no hard feelings φυσικά και εννοείται!! Όλοι μια παρεούλα είμαστε:hippy:
όπως λένε και οι metallica, sad but true. ειναι αληθεια. το ροκ πλεον δεν ειναι κινημα. βασικα εχει χασει κατα το 99% την ‘αλητεία’ που είχε η old-school σκηνη. και οταν λεω αλητεια, μιλαω με την καλη εννοια. βλεπε bon scott που το γρέζι της φωνής του έκοβε τη γη στα δύο. το feeling με λιγα λογια…
κάποτε το να ακουγες ροκ σημαινε κατι. σημερα ελαχιστα εως τιποτα ως ιδεολογια. αν ρωτησεις τα σημερινα πιτσιρικια τι σημαινει ροκ τα περισσοτερα ουτε που θα ξερουν να απαντησουν…
αν και γουσταρω καργα τη συγχρονη ροκ σκηνη, με λυπει που δε βγαινουν πλεον τοσο καλα κλασσικα πραγματα. δεν με χαλαει ομος σε τετοιο μεγαλο βαθμο. η αλητικη πλευρα του ροκ ουσιαστικα θα πεθανει μόνο οταν πάψουμε να την ακουμε…και αυτο ακομα δεν εχει γινει…
το ροκ μπορει να μην ειναι πλεον επικινδυνο, αλλα υπαρχουν ευτυχως κάποια (λιγα) καλα και νέα γκρουπ που κοβουν τη γη στα δύο. ελπιζω να αυξανονται και να πληθυνονται.
αυτο που θα θελα ηταν να βγαινουν και καλα του νέου ‘ρεύματος’, αλλά και καμιά αλητοπαλιατζουρα στυλ ρε αδερφε. τι να πουμε. time will tell (fifth angel ρε:p )…
edit: φιλε beer drinker, τσεκαρε εδω για μια μπαντα που κοβει κ*λους. ευτυχως, καλα γκρουπ υπαρχουν ακομα, αν και θελει πολυ ψαξιμο για να τα βρεις…
Το ότι τεκμηριώνεις κατ’ αυτό τον τρόπο την άποψη φίλε Μάνο (αν επιτρέπεις το “φίλε”) είναι σίγουρα κάτι που τιμάει εσένα, αλλά και την μουσική που ακούς που έχει ανάγκη από τέτοιους φίλους (αποφεύγω το “οπαδός”, γιατί ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός παραπέμπει στο “ταγμένος”, ή “φανατικός”).
Ίσως όμως η πορεία της μουσικής που πλέον παράγεται μαζικά, αλλά και η σημερινή γενειά που από πολλούς (όχι εμένα γιατί γιατί και γω υπήρξα 20 χρονών) χαρακτηρίζεται ως "νωθρή και χωρίς ιδανικά, έχει ανάγκη από το σπάσιμο μιας κιθάρας, ή έστω κάτι που θα τραβήξει την προσοχή και θα δημιουργήσει ανυσηχία.
Τώρα θα μου πεις και θα χεις και δίκιο ότι οι εκλεκτοί, αυτοί που άλλαξαν την ροή της ιστορίας ήταν σε κάθε εποχή η μειοψηφία.
Όμως ξεφέυγω. Δεν προτιμώ περισσότερο το σπάσιμο μιας κιθάρας από ένα στίχο που σπάει κόκκαλα. Απλά δεν υποφέρω την υποκρισια. Δεν μπορεί να κατακρίνεις την χρήση ναρκωτικών όταν παλιότερα τα εξυμνούσες, ή να προτρέπεις τον κόσμο να μένει μακριά από θρησκείες, όταν παλιότερα προσκυνούσες το σατανά, τον Βούδα, ή τον Κούδα.
(Κατάφερα να σπαμάρω το ίδιο μου το θέμα τελικά!!!)
Βασικα εξαρταται απο το τι θεωρουμε επικινδυνο και τι οχι…
Π.χ. το ροκ ηταν κινημα (η, καλυτερα, μερος του κινηματος) στα 60’ς, 70’ς την εποχη του Woodstock δλδ… Τοτε ας πουμε οτι πηγε ν αλλαξει τον κοσμο…
Κινημα ηταν και το πανκ στα τελη των 70’ς, αρχες 80’ς, αλλα χαθηκε μεσα στα κολληματα και την ουτοπια του…
Απο κει και περα στα 80’ς η επικινδυνοτητα του hard rock/metal ηταν κατα βαση το image που ξεφευγε κατα πολυ απο τις disco “φλωριες” η απο ανευρες μπαντες του τυπου Smiths, U2… Ομως και αυτο κολλησε στο image και γεννησε ενα σωρο poser-ιλικια που μονο επικινδυνα δεν ηταν. Την “επικινδυνοτητα” του επισης την αυξησε πολυ η κοντρα με την PMRC καθως το απαγορευμενο ως γνωστον ειναι πολυ θελκτικο…
Απο κει και περα στα 90’ς ειναι νομιζω γενικη εκτιμηση οτι δεν υπηρξε καποιο μουσικο κινημα γενικοτερα (ισως υπαρχει η εξαιρεση του blackmetal αλλα ηταν για περιορισμενο χρονικο διαστημα και μονο στη Σκανδιναβια)…
Το θεμα ειναι οτι η μουσικη (και η τεχνη γενικοτερα) βασικα ψυχαγωγει. Δεν αλλαζει τον κοσμο απο μονη της. Αν τωρα υπαρχει καποιο ευρυτερο κινημα και αναταραχη στην κοινωνια τοτε και η τεχνη μπορει να παιξει τον ρολο της σε αυτο. Αλλα σημερα με την ισοπεδωση των ιδεων που επιχειρειται αυτο που κανει το ροκ/μεταλ ειναι απλα να εξερευνα νεα μονοπατια η να συνεχισει να βγαζει πορωτικα κομματια. Επικινδυνο στην κοινωνια δεν μπορει να ειναι οπως ειναι τωρα αυτη τη στιγμη. Δειτε για παραδειγμα τους SOAD. Κραζουν την Αμερικη και παρολαυτα δεν εχει υπαρξει καποια προσπαθεια λογοκρισιας τους. Γιατι παροτι οι ιδεες τους ειναι επικινδυνες, το κοινο τους απλα ενδιαφερεται για μουσικη και οχι τοσο για τις ιδεες τους…
Το point μου ειναι οτι για να γινει το ροκ “επικινδυνο”, πρεπει πρωτα να γινουν αυτοι που παιζουν μουσικη αλλα πολυ περισσοτερο αυτοι που την ακουνε. Οποτε πρωτα πρεπει ν’ αναρωτηθουμε αν εμεις θελουμε να ειμαστε επικινδυνοι…
