repeat σερί.
σε ευχαριστω,δεν τους ηξερα,σου ειχα κανει λαικ για αυτο που ακουσα,επανερχομαι εχοντας ακουσει σημερα το ΙΙΙpentacost,δισκαρα για τα γουστα μου !! ολα τα κομματια κυλησαν νερακι,σιγουρα θα ακουσω και αλλους δισκους τους και μολις ανακαλυψα με χαρα μια ποιοτικοτατη μπαντα
Πολύ καλός δίσκος πραγματικά, να είσαι καλά
Αχ Belinda…
Girl you’ll be a woman soon λιώσιμο μιλαμε
Μπράβο, ρε μεγάλε, ΜΠΡΑΒΟ! Αν και το δικό μου, προσωπικό αγαπημένο είναι αυτό:
Παίζει να είναι και η πρώτη φορά που κάποιος στο forum έβαλε TUG και συγκινήθηκα λίγο. Γενικά όποτε τυχαίνει να τον ακούω θλίβομαι που έφυγε τόσο νωρίς, ένα άτομο με τόσο, μα ΤΟΣΟ μεγάλη όρεξη για μουσική, και ταλέντο πολύ, μεράκι και ψυχή πραγματικά δωσμένη στο D.I.Y. Πολύ νωρίς, γαμώτο, πολύ νωρίς. Ούτως ή άλλως τα τραγούδια του είχανε μία μελαγχολική αύρα, τώρα όταν τα ακούω μου έρχεται εις διπλούν. Νομίζω ότι ο TUG είχε πετύχει ένα πολύ ιδιαίτερο, προσωπικό ύφος, κάτι από Χάσμα, κάτι από 90’s ελληνικό rock, αυτές οι τόσο low-fi, μα χαρακτηριστικές, παραγωγές του, οι φωνητικές μελωδίες που σου βγάζουν μία αθωότητα (όπως και οι στίχοι του)… Πραγματικά από τις μουσικές που θα ήθελα να ακουστούν πιο πολύ από τον κόσμο, και, όσο περίεργο κι αν ακούγεται νιώθω ότι έχουμε ένα χρέος, ρε γαμώτο, να μην ξεχαστεί το όνομα και το έργο του.
Δεν τον γνώριζα προσωπικά αλλά μέσα από τους στοίχους, την μουσική και τον τρόπο που έγραφε στο blog τον ένιωθα σαν φίλο. Επίσης η χροιά της φωνής του είχε αυτό το κάτι…δεν ξέρω πως να το προσδιορίσω, θα έλεγα ρομαντικό, που όταν την άκουγες δεν γινόταν να μην σε αγγίξει.
Μακάρι να ήταν ακόμη κοντά μας και τις σκοτεινές εποχές που ζούμε θα τις γλύκαινε με τον τρόπο του…
Αλήθεια, έχει κάνεις κάποιο αρχείο με τα κείμενα του;
Ναι, ρομαντικό, εγώ χρησιμοποίησα το “αθωότητα”.
Ούτε εγώ τον ήξερα προσωπικά. Δυστυχώς το blog δεν υπάρχει πλέον και δε έχω ιδέα αν κάποιος κράτησε τα κείμενά του…
πόσο μου έχει λείψει να πάω σε μια ιρλανδική παμπ να πιω μπύρες! Επίσης όταν ξανάρθουν αυτοί οι τύποι δεν τους χάνω.
Έλα, OldBoy (ή όποιο/α άλλος/η ενδιαφέρεται), εδώ είσαι:
Να τα διαβάζουμε, ν’ ακούμε τη μουσική του, ας δακρύζουμε κιόλας και να θυμόμαστε το Γιώργαρο.
Δεν γνώριζα το παιδί, ούτε τη μουσική του.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που έβαλες τον σύνδεσμο και μου έδωσες την ευκαιρία να διαβάσω ένα από τα συγκλονιστικότερα, αυθεντικότερα και πιο αληθινά κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ.
Αν κατάλαβα σωστά, όλα αυτά τα έγραψε κάνα δίμηνο πριν πεθάνει ο άνθρωπος, διατηρώντας μάλιστα μία εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, παρά την πολύμηνη ταλαιπωρία του.
Κατάθεση ψυχής και καταγραφή της “ωμής” πραγματικότητας, η οποία “μιλάει” απευθείας σε όσους έχουν ίδια εμπειρία από καρκίνο.
ΥΓ: Το site όπου αναφέρεται ότι υπάρχουν όλα τα κείμενά του φαίνεται “ανενεργό” και χωρίς υλικό. Αν εντοπίσεις τα κείμενά του, κάνε μία παλικαριά και δώσε link.