Άκουσε όλο το δίσκο Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι και επέστρεψε για να πεις ευχαριστώ 
Edit: και το live Κράτα το Σόου Μαϊμού.
Αν σου αρέσουν αυτά θα σου αρέσουν και όλα τα υπόλοιπα. Όλα είναι δισκάρες για 'μένα, απλά αυτα τα δύο είναι άπιαστες κορυφές, το ένα studio, το άλλο συναυλιακό.
Για εμένα τα πληρωμένα θα ήταν ιδανικα για είσοδο στον ήχο τους και μετά με τη σειρά τα επόμενα, και μετά επιστροφή στα τρια πρώτα
Έχουν μόνο πολυ καλούς και εξαιρετικούς δίσκους, οπότε με όποιο και να αρχίσεις μια χαρά είναι, αλλά τα πληρωμένα είναι νομίζω ο δίσκος που θα άρεσε περισσότερο σε κάποιον όχι αρκετά μυημένο στη μουσική τους. Καλές ακροάσεις!
Να δηλώσω κι εγώ με τη σειρά μου ότι δεν έχω ακούσει ούτε ένα album ολόκληρο από τις Τρύπες; Να το δηλώσω.
4 ώρ. ·
Γεια σας παιδιά. Λυπάμαι για αυτά που θα σας πω αλλά τα νέα έχουν ως εξής:
Μετά τις τελευταίες μας συναυλίες, όπου τα αυτιά μου εκτέθηκαν σε υπερβολικές εντάσεις , θα χρειαστώ κάποιους μήνες για να επανέλθω στην γνωστή “κανονικότητα”. Οπότε αναγκαστικά η καλοκαιρινή μας περιοδεία σταματά εδώ και καμμία από τις προγραμματισμένες συναυλίες μας δεν πρόκειται να γίνει αυτό το καλοκαίρι (εκτός από την εκδήλωση στην αρχαία Πολιόχνη της Λήμνου όπου θα βρεθούμε ήσυχα, με τον Στέφανο Θωμοπούλου στο πιάνο και τον Νίκο Γιούσεφ στο μουσικό πριόνι, σ’ ένα αφιέρωμα στις κουκουβάγιες του νησιού).
Αυτό που με λυπεί περισσότερο όμως είναι το γεγονός ότι αυτή η περιοδεία ήταν η τελευταία μας με τους 100° C. Το είχαμε κουβεντιάσει και αποφασίσαμε να μη το δημοσιοποιήσουμε και να απολαύσουμε την τελευταία μας γύρα στην Ελλάδα αποφεύγοντας τα αφελή ή και πονηρά γαϊτανάκια των αιωνίων και δραματικών αποχωρισμών. Δυστυχώς τελειώσαμε λίγο νωρίτερα. Την ευγνωμοσύνη μου στα παιδιά της μπάντας και σε όλους εσάς που ζήσαμε μαζί τόσα θαυμάσια βράδια τα τελευταία 9 χρόνια. Όταν θα έρθει ο καιρός θα επανέλθω κάπως αλλιώς. Καλή αντάμωση
Είχα γράψει αυτό πέρυσι. Για κάποιον λόγο πήρα την απόφαση πριν λίγες εβδομάδες και είπα “δεν ακούμε δισκογραφία Τρύπες να δούμε τι λέγανε τελικά;”.
Είμαι μόλις στο “Τρύπες στον παράδεισο” και δηλώνω μαγεμένος. ΟΚ, σε κάθε δίσκο μάλλον θα ξέρω 2-3 κομμάτια, αλλά σαν σύνολο ποτέ δεν τα είχα ακούσει και ΟΚ, φανταστείτε ότι είμαι στη φάση να ακούς για πρώτη φορά π.χ. το “Αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη”, “Δώσμου λίγη αγάπη” ή “Η δικιά σου κοντινή Αμερική”.
Μαλάκες, τι μουσική γράφανε οι τύποι… Τι μπάσο, τι περίεργα θέματα στην κιθάρα, τι ρυθμοί στα τύμπανα που μπορείς να τους τραγουδάς σχεδόν… Θα μπορούσα να γράψω για κάθε κομμάτι ξεχωριστά, αλλά λέω να συνεχίσω την ακρόαση.
υπάρχουν τα παιδιά που αν και γεννιούνται κανονικά, δεν μεγαλώνουν κανονικά
Ξέρεις τι, το καλό/κακό με τη φάση μου (μάλλον καλό θα πω) είναι ότι π.χ. το συγκεκριμένο κομμάτι (και μάλλον αρκετά από τα πιο γνωστά τους τραγούδια) το γνώριζα, οπότε είμαι τυχερός που έχω την ευκαιρία να μην “γοητευτώ” από αυτές τις προφανείς μεγάλες (μουσικές και στιχουργικές) στιγμές τους, αλλά να εστιάσω σε άλλα πράγματα π.χ. σε πιο άγνωστα (για εμένα τουλάχιστον) τραγούδια, σε ζητήματα μουσικής κατεύθυνσης (π.χ. μου φάνηκε σοκαριστικό το πόσο σκοτεινό είναι από την αρχή το “Πάρτυ στο 13ο όροφο” (τι αγωνιώδες riff-κάκι, ρε φίλε…) σε σχέση με το πολύ πιο στρωτό post-punk του ντεμπούτου, ενώ το ίδιο εντύπωση μου έκαναν και οι διάχυτοι πειραματισμοί στο επόμενο, δηλαδή οι απαγγελίες, τα intrumental με το πιάνο και το ακορντεόν κλπ.) κ.ά. Π.χ. πραγματικά έτσι όπως εξελίσσεται η μουσική τους έγω ακούω επιρροές που δεν πίστευα ότι θα τις έβρισκα, π.χ. Fugazi. Πραγματικά ιδιαίτερη οπτική, και το φοβερό είναι ότι αυτό ισχύει και για τα 3 όργανα. Μπορώ να καταλάβω τώρα την όλη επιτυχία, ίσως λίγο κρίμα που δεν μπορώ να το βιώσω όπως το βιώσατε οι περισσότεροι από εσάς (ή η μεγαλύτερη αδελφή μου π.χ. που με έπρηζε, αλλά εγώ ήδη είχα αφοσιωθεί σε πιο σκληρά ακούσματα και δεν μου έκαναν κλικ τότε).