Θα είμαι ειλικρινής, δεν έχω εντρυφήσει εις βάθος περί του εν λόγω συγκροτήματος. Σαφώς και γνωρίζω τη συνεισφορά και τη συμβολή τους στην Ελληνική ροκ μουσική σκηνή, γνωρίζω τα γνωστά τους κομμάτια, μέχρι εκεί όμως. Μιας και επανήλθαν στην επικαιρότητα λόγω του θανάτου του ντράμερ, έκατσα να διαβάσω κάποια πράγματα, συνεντεύξεις του ίδιου του ντράμερ, άλλων μελών του συγκροτήματος και καταλήγω στο εξής.
Μάλλον το κύριο θέμα που προέκυψε με τη διάλυση του γκρουπ, ήταν ότι ο μπροστάρης του σχήματος, δεν είχε εξωτερικευσει τις σκέψεις και τις προθέσεις του προς τους υπόλοιπους. Ναι, μετά από χρόνια μπορεί να τοποθετήθηκε και να ανέφερε τα όσα ανέφερε (ότι έκαναν δημοσιοϋπαλληλίκι πχ) αλλά απ’όσο κατάλαβα, αυτό που πίκρανε τους υπόλοιπους, ήταν το ότι ποτέ δεν μίλησε ανοιχτά ο Αγγελάκας για το τι μέλλει γενέσθαι με το γκρουπ, μπορεί να το σκεφτόταν από καιρό, δεν είχε πει όμως τίποτα.
Από τη μία, τους βγάζω το καπέλο που το διέλυσαν στο απόγειο της δόξας τους, πιθανόν ο Αγγελάκας είχε αντιληφθεί ότι ήδη είχε λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις η επιτυχία τους και ως δημιουργός, ίσως αντιλήφθηκε ότι δεν υπάρχει περιθώριο εξέλιξης, το πιθανό σενάριο είναι ότι θα καπηλευοταν το όνομα τους και θα υπήρχε τυποποίηση, ότι δεν θα είχαν κάτι καινούργιο να δώσουν. Πολλές περιπτώσεις και από άλλα μεγάλα συγκροτήματα, ειδικά μετά από φάσεις όπου έχουν φτάσει στο απόγειο της φήμης τους. Δύσκολα να συνεχίσει κάποιος στην ίδια πορεία και να εξελιχθεί, το πιθανό σενάριο είναι να ακολουθηθεί διαφορετική πορεία, δύσκολο έως ακατόρθωτο να υπερβεί κάποιος τον εαυτό του, ειδικά αν έχει φτάσει σε ένα τέτοιο peak.
Επομένως, θεωρήθηκε φρόνιμο να υπάρξει αλλαγή πλεύσης, απλώς, φάνηκε ότι ο Αγγελάκας γύρισε πιο πριν τη σελίδα από όλους τους υπόλοιπους, πιθανόν οι υπόλοιποι ήταν επηρμένοι από την επιτυχία και δεν είχαν αντιληφθεί την πραγματικότητα.
Τέλος, είμαι της άποψης ότι αν κάποιος δεν έχει κάτι να πει, καλύτερα να μη μιλήσει καθόλου, εννοείται πως αυτό πάει και για καλλιτέχνες και συγκροτήματα επομένως, χίλιες φορές που μπήκε η τελεία εκεί που μπήκε, αλλιώς, το πιθανό θα ήταν ότι θα σπιλωνόταν η φήμη που είχε χτιστεί μέχρι τότε, φερ’ειπείν, έχει καταντήσει ανέκδοτο με άλλους όμοιους που έχουν ισχυριστεί εδώ και χρόνια ότι το έχουν λήξει αλλά κάθε χρόνο τους βλέπουμε για μια ακόμα τελευταία συναυλία.
Για την ώρα, ελπίζω να μην παρεξηγηθω για τα λεγόμενα μου αλλά, είναι πολύ punk για τα γούστα μου το όλο στυλ, με μια πρώτη πιο εκτεταμένη ακρόαση, αυτό έχω συμπεράνει, το στυλ της φωνητικής ερμηνείας, το αποδέχομαι επειδή έχει κάτι το ιδιαίτερο, αναμφισβήτητα, ίσως όμως δεν είναι του γούστου μου, αναγνωρίζω όμως το γεγονός ότι έχει αφήσει σφραγίδα στο χώρο και έχει μια ταυτότητα. Πιθανόν να δώσω και μια δεύτερη ευκαιρία, αναγνωρίζω για ποιο λόγο έκαναν επιτυχία, για την ώρα όμως, φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο της προτίμησης μου.
Αλήθεια, ποια κομμάτια προτείνετε ενδεικτικά να ακούσω; Ως ένας αδαής ακροατής, ποια είναι τα κομμάτια τα οποία θα προτείνατε, πέρα από Ταξιδιάρα Ψυχή, Δε Χωράς Πουθενά, Γιορτή;
